32“Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ”. Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά ζωντανών». 33Τα πλήθη, όταν τα’ άκουσαν έμειναν κατάπληκτοι με τη διδασκαλία του».

Ματθαίος 22,32

Ένα άφθαρτο σώμα

Στο έργο του Λόρμπερ, «Η θεία Οικονομία» διαβάζουμε ότι «όταν το πνεύμα, σύμφωνα με το θεϊκό θέλημα εγκαταλείπει την ύλη, δεν την εγκαταλείπει σαν ένα ολοκληρωτικά καθαρό, ελεύθερο (δηλ. ασώματο) πνεύμα, αλλά πάντοτε με ένα καινούργιο αιθερικό σώμα (που αποτελείται από τους πνευματοποιημένους σπινθήρες της ψυχής), το οποίο δεν μπορεί να εγκαταλείψει πια».

Αυτή την αναμόρφωση εννοεί και ο Παύλος με τα λόγια: «σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν. έστι σώμα ψυχικόν, και έστι σώμα πνευματικόν».

(Κορινθ. Α’ 15, 44)

Η ανάσταση του σώματος

Άλλη μια αμφιλεγόμενη, παρεξηγημένη έννοια είναι αυτή της ανάστασης της σάρκας. Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» ο Ιη­σούς διαλύει τις σχετικές παρανοήσεις των μαθητών του:

«Είναι αυτονόητο, πως όταν εγκαταλείψει η ψυχή το γήινο σώμα, δεν πρόκειται ποτέ πια αυτό να αναστηθεί και να ξανα­ζωντανέψει στο σύνολό του. Γιατί αν υπήρχε μια τέτοια περί­πτωση, τότε την «ημέρα της κρίσης» θα έπρεπε να αφυπνισθούν και να ζωντανέψουν ταυτόχρονα όλα τα μέρη του σώ­ματος επίσης, τα οποία είχε αποβάλλει κατά την – καμιά φορά μάλιστα μακρόχρονη – διάρκεια της επίγειας ζωής του. Και όχι μόνο τα μαλλιά, τα νύχια, τα χαμένα δόντια, τα κομμάτια της επιδερμίδας που έφυγαν με το πλύσιμο, αλλά επιπλέον το αίμα που χύθηκε σε ορισμένες δύσκολες καταστάσεις, ο ιδρώτας και διάφορα άλλα.

Φαντασθείτε λοιπόν μια τέτοια ανθρώπινη μορφή που θα είχε αναστηθεί την ημέρα της κρίσης, τι αστεία όψη που θα είχε!

Εκτός αυτού υπάρχει επίσης κάτι άλλο το οποίο δεν συμφωνεί με την αιώνια Τάξη του Θεού. Από την άποψη ότι ο ίδιος ο Θεός είναι ένα αγνότατο πνεύμα και όλοι οι άνθρωποι έχουν τον αποκλειστικό προορισμό να γίνουν στο τέλος αγνά πνεύματα, όμοια με το Θεό για την αιωνιότητα. Σε τί θα τους εξυπηρετούσαν τότε τα σώματα; Βέβαια οι άνθρωποι θα διαθέτουν και τότε σώματα. Όμως δεν πρόκειται να είναι αυτά τα χονδροφυή υλικά σώματα της γης, παρά εντελώς καινούργια πνευματικά. Αυτά τα πνευματικά σώματα θα έχουν προέλθει από τα καλά έργα που θα έχουν κάνει εδώ, ακολουθώντας όσα διδάσκει η διδασκαλία που σας δίνω τώρα».

Στο «Γη και Σελήνη» διαβάζουμε σχετικά:

«Και το ανθρώπινο σώμα επομένως αποτελείται καθαρά από ψυχικά συστατικά, μόνο που το αποτελούν αυτά που όπως εί­παμε εξακολουθούν να είναι χονδροφυή, ακάθαρτα και κακοήθη. Γι’ αυτό πρέπει να επιστρέψουν στη γη, ώστε να αποσυντεθούν και στη συνέχεια να ανυψωθούν με τον τρόπο που σας είναι ήδη γνωστός, προκειμένου να συντείνουν στην ολο­κλήρωση εκείνης της οντότητας της οποίας κάποτε αποτελούσαν το σώμα της. Αυτό συνήθως γίνεται (όπως σας είναι γνω­στό) στο πεδίο της τρίτης ατμοσφαιρικής ζώνης, όπου κάθε καθαρό πνεύμαολοκληρώνεται μόνον εφόσον ενσωματώσει όλα εκείνα τα συστατικά που κάποτε ήταν δικά του. Αυτή η εν­σωμάτωση είναι η λεγόμενη ανάσταση της σάρκας και δικαιο­λογεί τη γνωστή ρήση του Παύλου που λέει: «Με το σώμα μου θα βλέπω το Θεό».

Η Ψυχή στον Πνευματικό Κόσμο

«Κοίτα, εάν ο Θεός είχε δημιουργήσει τον άνθρωπο μόνο γι’ αυτή τη γη, τότε η όλη υπόθεση δεν θα ήταν παρά ένας περίερ­γος ερασιτεχνισμός από πλευράς του, καθώς από τη μια μεριά διαρκώς θα δημιουργούσε και από την άλλη θα κατάστρεφε πάλι οτιδήποτε θα είχε δημιουργηθεί.

Αλλά ακριβώς επειδή ο Θεός δημιούργησε τους ανθρώπους για μια ανώτερη, αιώνια ζωή, γι’ αυτό τους αφήνει να παραμέ­νουν στη γη, μόνο για όσον καιρό είναι απαραίτητο, προκειμένου να ολοκληρώσουν την αναγκαία δοκιμασία της θέλησής τους, ή τουλάχιστον προκειμένου να περάσουν από το δρόμο της ενσάρκωσης. Γι’ αυτό από πλευράς του είναι μια πράξη πραγματικής και ζωντανής αγάπης προς τους ανθρώπους, τους οποίους κρατάει σε αυτό τον τόπο της δοκιμασίας μόνο για όσο διάστημα είναι απολύτως απαραίτητο. Εγκαταλείποντας ο άνθρωπος αυτή τη γη, οδηγείται στον άλλο κόσμο σε κατάλληλα σχολεία όπου του δίνεται η ευκαιρία να κατακτήσει την πραγματική πληρότητα της ζωής». ΜΕΙ

Ο Πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος

19 «Κάποιος άνθρωπος ήταν πλούσιος, φορούσε πολυτελή ρούχα και το τραπέζι του κάθε μέρα ήταν λαμπρό. 20 Κάποιος φτωχός όμως, που τον έλεγαν Λάζαρο, ήταν πεσμένος κοντά στην πόρτα του σπιτιού του πλουσίου, γεμάτος πληγές. 21 Αυτός προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Έρχονταν και τα σκυλιά και του έγλειφαν τις πληγές. 22Πέθανε ο φτωχός, και οι *άγγελοι τον πήγαν κοντά στον Αβραάμ. Πέθανε κι ο πλούσιος και θάφτηκε. 23 Στον άδη που ήταν και βασανιζόταν σήκωσε τα μάτια του και είδε από μακριά τον Αβραάμ και κοντά του το Λάζαρο. 24Τότε φώναξε ο πλούσιος και είπε: “πατέρα μου Αβραάμ, σπλαχνίσου με και στείλε το Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δάχτυλού του και να μου δροσίσει τη γλώσσα, γιατί υποφέρω μέσα σ’ αυτή τη φωτιά”.

25Κι ο Αβραάμ του απάντησε: “παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυ­σες την ευτυχία στη ζωή σου, όπως κι ο Λάζαρος τη δυστυχία. Τώρα όμως αυτός χαίρεται εδώ, κι εσύ υποφέρεις. 26Κι εκτός απ’ όλα αυτά, υπάρχει ανάμεσά μας μεγάλο χάσμα, ώστε αυτοί που θέλουν να δια­βούν από ’δω σ’ εσάς να μην μπορούν, ούτε οι από ’κει να περάσουν σ’ εμάς”. 27Είπε πάλι ο πλούσιος: “τότε σε παρακαλώ, πατέρα, στείλε τον στο σπίτι του πατέρα μου, 28να προειδοποιήσει τους πέντε αδερ­φούς μου, ώστε να μην έρθουν κι αυτοί σ’ αυτό τον τόπο των βασά­νων”. 29 Ο Αβραάμ του λέει: “έχουν τα λόγια του Μωυσή και των *προφητών ας υπακούσουν σ’ αυτά”. 30Εκείνος τότε του είπε: “όχι, πατέρα μου Αβραάμ. αν όμως κάποιος από τους νεκρούς πάει σ’ αυτούς, θα μετανοήσουν”. 31Του είπε ο Αβραάμ: “αν δεν υπακούνε στα λόγια του Μωυσή και των προφητών, δε θα πειστούν ούτε κι αν ανα­στηθεί κάποιος από τους νεκρούς”».

Λουκά 16, 22

Ο ερχομός της βασιλείας

20Όταν ρωτήθηκε από τους *Φαρισαίους πότε έρχεται η *βασιλεία του Θεού, τους απάντησε: «Η βασιλεία του Θεού δεν έρχεται με τρόπο φανερό σε όλους. 21Δε θα πούνε “να, εδώ είναι” ή “εκεί”, γιατί η βα­σιλεία του Θεού είναι μέσα σας».

Λουκά 17, 21

Στο λορμπερικό «Ρόμπερτ Μπλουμ» ένας μακάριος λέει στον Ιησού: «Αφού ανάμεσα σ’ εκείνους που βρίσκονται στους ουρανούς στους κόλπους του Αβραάμ και σ’ εκείνους που η φοβερή τους μοίρα είναι η κόλαση υπάρ­χει ένα χάσμα που πια δεν γεφυρώνεται, τότε πώς είναι άραγε δυνατή η λύτρωση από την κόλαση; Άλλωστε, το ότι η λύτρωση από την κόλαση είναι κάτι δύσκολο, φαίνεται καθαρά και από ένα άλλο κομμάτι της Γραφής, εκεί δηλαδή όπου εκείνοι που αμάρτησαν απέναντι στο Άγιο Πνεύμα προειδοποιούνται ότι η λύτρωσή τους είναι είτε πάρα πολύ δύσκολη είτε αδύνατη. Κι αυτό, Κύριε, το διαβεβαίωσες εσύ ο ίδιος! Πώς, λοιπόν, έχει η κατάσταση σχετικά με το αγεφύρωτο χάσμα και με όσους α­μάρτησαν απέναντι στο Άγιο Πνεύμα;»

Ο Κύριος απαντά: «Το χάσμα εδώ και πάλι συνίσταται στην αγεφύρωτη διαφορά ανάμεσα στη δική Μου, απόλυτα ελεύθε­ρη Τάξη στους ουρανούς και στην καθ’ όλα αντιτιθέμενη προς αυτήν αταξία στον κάτω κόσμο. Το κείμενο αυτό, συνεπώς, ε­πισημαίνει απλώς το ασύμβατο της τάξης και της αταξίας, όχι όμως και μία αιώνια κλειστή πύλη για όσους βρίσκονται μέσα στην κόλαση.

Είναι, όμως, αυτονόητο ότι κάποιος τόσο κακός, ώστε να έχει γίνει ο ίδιος εσωτερικά ήδη μία κόλαση, μόνο μετά από πολύ καιρό και με μεγάλη δυσκολία μπορεί να βγει απ’ αυτήν. Γιατί πρέπει να έχεις ήδη καταλάβει πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι για έναν κακό, περήφανο άνθρωπο, δέσμιο της υπεροψίας και της μανίας για κυριαρχία πάνω στους άλλους, να περάσει από αυτά στην ηπιότητα και την ταπεινοφροσύνη των ουρανών. Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν είναι και εντελώς αδύνατον, ωστόσο είναι εξαιρετικά δύσκο­λο. Στο μέλλον θα διαπιστώσεις πολλές φορές ακόμα πόσο δύσκολα κατορθώνεται το να ανασύρεις κάποιον από την κό­λαση. Ο περήφανος επιστρέφει πάντα στην περηφάνια του, ο λάγνος στη λαγνεία, ο οκνηρός στην οκνηρία, ο φθονερός στο φθόνο, ο φιλάργυρος στη φιλαργυρία, ο ψεύτης στο ψέμα, ο άνθρωπος της απόλαυσης στην απόλαυση, ο κλέφτης στην κλοπή, ο ληστής στη ληστεία, ο φονιάς στο φόνο, ο βίαιος στη βία, ο φιλήδονος στη φιληδονία κ.ο.κ. και χίλιες φορές ακόμη αν τους επιπλήξεις για την εκτός τάξεως ιδιότητά τους, και πάλι αυτοί ξαναπέφτουν στα ίδια πάθη, μόλις τους δοθεί, όπως είναι απαραίτητο για την αιώνια ζωή, η ελευθερία να κατευθύνουν μόνοι τον εαυτό τους. Και όσο συχνότερα υ­ποτροπιάζουν, τόσο πιο αδύναμοι γίνονται και τόσο δυσκολό­τερο γίνεται γι αυτούς να απαλλαγούν από τα πάθη τους και να περάσουν ως εξαγνισμένα πνεύματα στη δική Μου, αληθινή, θεία ελευθερία. Αλλά προφανώς πολλά που για Μένα είναι, παρ’ όλ’ αυτά, τελικά δυνατά, είναι αδύνατα για τα πνεύματα των ανθρώπων. Το καταλαβαίνεις αυτό;»

Τότε λέει το πνεύμα: «Ναι, Κύριε! Τώρα είναι σαφή όλα εκεί­να τα κείμενα, που στη γη τα πίστευα, βέβαια, μου φαίνονταν όμως όχι και πολύ ευεργετικά. Αλλά είναι περίεργο το ότι εγώ πάντοτε (ως ηγέτης στην γη) στο βάθος της καρδιάς μου δεν συμπαθούσα τους σκληρούς και αυστηρούς δικαστές. Όποιος από τους πολλούς δικαστές μου δίκαζε με μεγάλη αυστηρότη­τα, ποτέ δεν είχε την εύνοιά μου. Όποιος, αντίθετα, δίκαζε τους παραβάτες ανάλογα με το παράπτωμά τους, δείχνοντας με ακρίβεια στον παραβάτη το μέγεθος και τη βαρύτητα του αδικήματος του, λέγοντάς του ακόμη με βάση τον ποινικό νό­μο ποια τιμωρία του αρμόζει, αλλά δίνοντας χάρη στ’ όνομά μου σε όσους μετανοούσαν και επιβάλλοντας αντί για ποινή πέντε χρόνων κάθειρξης μόνο έναν χρόνο φυλάκισης με σκο­πό τη βελτίωσή του, αυτόν τον σημείωνα στη λευκή βίβλο και ήμουν πάντα σίγουρος φίλος του.

Έτσι συνέβαινε και όταν διάβαζα το Ευαγγέλιο! Όταν διάβα­ζα τους στίχους για τον άσωτο υιό, τον καλό ποιμένα, όταν παρατηρούσα τη μοιχαλίδα να στέκεται μπροστά σου στο Ναό, όταν Σε άκουγα να φωνάζεις το Ζακχαίο να κατέβει από το δέντρο, όταν άκουγα τον τελώνη να λέει στο ναό: “Κύ­ριε, δεν είμαι άξιος να σηκώσω τα μάτια μου πάνω Σου!”, όταν σε άκουγα, ω Κύριε, ν’ ανταλλάσσεις γεμάτα νόημα, άγια λόγια με τη Σαμαρείτιδα στο πηγάδι του Ιακώβ, ποτέ δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυάμου. Τίδυνατό συναίσθημα ξυπνού­σαν μέσα μου πάντοτε τα λόγια σου πάνω στο σταυρό: “Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασιν τί ποιούσιν!” Όμως, στα σημεία εκείνα όπου Εσύ, αν και απόλυτα δίκαια, έστελνες τους αμαρ­τωλούς στην κόλαση εκστομίζοντας βαριά αναθέματα, και που γενικά αντιλαμβανόμουν μέσα στα λόγια Σου μία κάποια άρνη­ση συμφιλίωσης, ( Κύριε, συγχώρησέ με που τολμώ να Σου μιλήσω έτσι ελεύθερα!), πραγματικά, δεν μου έκαναν μέσα στην καρδιά μου καθόλου καλή εντύπωση. Ναι μεν έβλεπα μέ­σα σ’ αυτά έναν δίκαιο, παντοδύναμο Θεό, αλλά απέναντι του δεν έβλεπα παρά εντελώς αδύναμα πλάσματα, που είναι ανα­γκασμένα να υποστούν το άπειρο βάρος της εξουσίας του Δη­μιουργού και αιώνιου Δικαστή τους.

Τώρα, όμως, Κύριε, – για Σένα όλη η αγάπη, όλη η δόξα – βρίσκομαι πια στο σωστό δρόμο. Τώρα καταλαβαίνω τον άγιο λόγο Σου. Κι Εσύ, Κύριε, τώρα είσαι για μένα η ύψιστη αγάπη! Με δυο λόγια, τώρα είμαι πια εντελώς μακάριος, και θα ήθελα να είναι έτσι όλοι οι άνθρωποι!»

Δυσκολίες της εξέλιξης στον άλλο κόσμο

Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο»επισημαίνεται: «Όπως κατά την ε­πίγεια ζωή, οι ψυχές κάποιων ανθρώπων μόνο μέσα από μεγάλη δυστυχία και πόνο – που οι ίδιες επιφέρουν στον εαυτό τους με το να μην ζουν σύμφωνα με την Θεία τάξη – γίνονται νηφάλιες, υπομονετικές, μετριόφρονες, καθαρές και η δράση τους σχετικά με την εσωτερική τους ζωή αποκτά περισσότερη δύναμη, σοβαρότητα και βάθος, έτσι και στον άλλο κόσμο, οι ψυχές εξαγνίζονται με τον καιρό μέσα από διάφορες ταλαιπω­ρίες, αντιξοότητες, αλλά και πόνους, που μόνες τους δημιουρ­γούν. Αυτό επιτυγχάνεται με το να γεννιέται μέσα τους απέ­χθεια προς την άτακτη ζωή τους, ώστε να τους απωθεί, με α­ποτέλεσμα να αλλάζουν ριζικά τον τρόπο που βλέπουν και ε­κτιμούν τα πράγματα, κι έτσι να περνούν βαθμιαία (χάρη στο φως του πνεύματος) σε μια ύπαρξη πιο φωτεινή και πιο ευτυ­χισμένη.

Όμως, στον άλλο κόσμο όλα αυτά γίνονται πιο δύσκολα και κοπιαστικά απ’ ό, τι εδώ, και για πάρα πολλές ψυχές που έχουν πέσει πολύ χαμηλά, προφανώς θα χρειαστεί χρόνος ασύλλη­πτα μάκρος για τα δικά σας μέτρα, μέχρι να βρουν το δρόμο προς την αιώνια και αναλλοίωτη Τάξη Μου!

Πάνω στη γη αυτή, κάθε άνθρωπος πατάει σε σταθερό έδα­φος- μπροστά του ανοίγεται πλήθος δρόμων, καλών και κακών, και ο ίδιος περιβάλλεται από διάφορους συμβούλους, οδη­γούς και δασκάλους. Μπορεί, λοιπόν, εύκολα και με μικρό μόνο έλεγχο να επιλέγει το καλό, να αλλάζει αυτό που θέλει και προτιμά κι έτσι, ενώ θα βλέπει όλο και καθαροτέρα τη δική Μου Τάξη, η δράση του θα γίνεται όλο και πιο τέλεια. Αλλά στην άλλη ζωή, η ψυχή του ανθρώπου δεν έχει κανέναν άλλο εκτός από τον ίδιο της τον εαυτό και είναι η ίδια δημιουργός του κό­σμου της, όπως γίνεται στα όνειρα. Σ’ έναν τέτοιο κόσμο, δεν μπορούν, πάλι, να υπάρξουν άλλοι δρόμοι εκτός απ’ αυτούς που ανοίγει η ίδια η ψυχή με τις προτιμήσεις, τη βούληση και τη φαντασία της.

Αν οι προτιμήσεις και η θέληση μιας τέτοιας ψυχής είναι, έστω και μόνο κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, καλές και δί­καιες σύμφωνα με την Τάξη Μου, τότε αυτή, αφού ζήσει μερι­κές πικρές εμπειρίες ακολουθώντας τον ένα ή τον άλλο εκτός ηθικής τάξεως δρόμο, θα επιλέξει, φυσικά, ευκολότερα το σω­στό δρόμο και θα προχωρήσει σ’ αυτόν, περνώντας έτσι από τη φανταστική και ονειρική της ύπαρξη σε μια ύπαρξη αληθινή και πραγματική, στην οποία όλα θα της γίνονται όλο και πιο κατα­νοητά χάρη σ’ ένα όλο και πιο δυνατό φως. Μια τέτοια ψυχή προοδεύει γρηγορότερα και ευκολότερα. Αντίθετα, μία αλλο­τριωμένη, ισχυρογνώμων ψυχή, που στον ονειρικό κόσμο της συχνά δεν υπάρχει ούτε ένα δρομάκι που να οδηγεί στην τάξη, ασφαλώς πολύ δύσκολα και μετά από πολύ καιρό θα αποφασί­σει να βαδίσει, σ’ έναν δρόμο σύμφωνο με την Τάξη, προς το αληθινό φως της ζωής και, αφού παλέψει με κάποια εμπόδια ακόμη, να ανυψωθεί στην τέλεια Τάξη Μου.

Πόσο δύσκολα, όμως, θα είναι τα πράγματα στον άλλο κόσμο για μια ψυχή που δεν έχει Προχωρήσει ούτε μισό ή, έστω, ένα τέταρτο του δρόμου που οδηγεί στην Τάξη Μου και, επομένως, δεν θα μπορέσει να βρει έναν τέτοιο δρόμο! Κοίτα, αυτό ου­σιαστικά είναι ήδη η κόλαση! Μία τέτοια ψυχή θα βαδίσει όλους τους συχνά αμέτρητους κακούς δρόμους του σκοτεινού ονει­ρικού και φανταστικού κόσμου της, και θα θελήσει να κυριαρ­χήσει ακόμη και πάνω Μου. Μια και, όμως, με όλα αυτά όχι μόνο δεν θα πετύχει τίποτα, αλλά αντίθετα θα χάνει όλο και περισ­σότερο, γι αυτό θα οργίζεται όλο και πιο πολύ έτσι ώστε, μέσα στην οργή της, θα γίνεται διαρκώς εκδικητικότερη, και συνάμα σκοτεινότερη και πιο αδύναμη.

Φαντάσου, λοιπόν, όλους αυτούς τους αναρίθμητους κα­κούς δρόμους μέσα στον τρελό φανταστικό κόσμο μιας τέ­τοιας ψυχής! Πόσος καιρός πιστεύεις ότι θα χρειαστεί για να τους διατρέξει όλους, μέχρι που επιτέλους ν’ αρχίσει κά­πως να υποψιάζεται ότι όλες της οι βλέψεις, οι επιδιώξεις και οι προσπάθειες δεν είναι παρά μία ματαιόδοξη ανοησία, για να ξυπνήσει τότε μέσα της κάποια επίγνωση του ότι μελ­λοντικά καλύτερο θα είναι να υπακούει, παρά να κυριαρχεί η ίδια πάνω σε όλα;».

Αιώνια καταδίκη

Εφ’ όσον η κόλαση δεν είναι «κάτεργο», αλλά «πνευματική κατάσταση της ψυχής», είναι φανερό ότι τα αναγγελλόμενα για τα αμαρτωλά πνεύματα από την Αγία Γραφή «αιώνια μαρτύ­ρια» δεν είναι υλικοί ποταμοί πυρός, αλλά πνευματικά βάσανα και πόνοι, που οι ίδιες οι ψυχές προκαλούν στον εαυτό τους μέσα στα βιώματα της εσωτερικής πνευματικής ζωής τους, εξ αιτίας του κακού τους φρονήματος.

Αφού οι ψυχές αυτές απομακρύνονται μόνες τους από την πρωταρχική πηγή κάθε φωτός και ζωής, ούτε και η εσωτερική ζωή τους έχει φως και ζεστασιά, δηλαδή θεία αγάπη, σοφία και δύναμη. Μέσα τους απλώνεται όλο και περισσότερο το σκοτά­δι, το κρύο, κι όλ’ αυτά αγγίζουν τον ύψιστο βαθμό του πνευ­ματικού μαρτυρίου. Εκεί ακριβώς συνίσταται το μαρτύριο της κόλασης.

Κατά πόσον, όμως, είναι αιώνιο το μαρτύριο αυτό; Ο σκοπός του είναι να μαλακώσει τις σκληρές ψυχές, να τις προετοιμά­σει να θελήσουν να δεχθούν γνώση ανώτερη και καλύτερη και να γίνουν ώριμες για την ουράνια αγάπη. Επομένως, το μαρτύ­ριο παραμένει «αιώνιο» μόνο για όσο διάστημα ο «αμαρτωλός» δεν επιστρέφει στη θεία τάξη. Όταν μεταστραφεί, πράγμα βέ­βαια που είναι για τις πεισματικές ψυχές του κάτω κόσμου ε­ξαιρετικά δύσκολο κι επιτυγχάνεται μόνο αφού περάσουν τις πιο δύσκολες εμπειρίες, τότε απαλλάσσεται από το μαρτύριο. Φως και ζεστασιά έρχονται στην εσωτερική ζωή της ψυχής, δηλαδή νέες, ευτυχισμένες εικόνες την αναζωογονούν. Τότε η ψυχή μπορεί, έστω και με μεγάλες δυσκολίες, να επιστρέψει από το πρώτο και το δεύτερο επίπεδο της κόλασης. Αυτό, ό­μως, είναι σχεδόν αδύνατον όσον αφορά το τρίτο επίπεδο, όπου κατοικεί η πιο ασυμβίβαστη περιφρόνηση του Θεού και της ζωής – αλλά κι εδώ τίποτε δεν αποκλείεται χάρη στη θεία με­γαλοψυχία.

«Όποιος βρίσκεται, εξ αιτίας της διαστροφής των προτιμήσεων του, στο πρώτο ή δεύτερο επίπεδο της κόλασης, μπορεί μετά από πολύ πικρές εμπειρίες να ξαναγίνει αυτό που ήταν πρωταρχικά. Θα διατηρήσει τη συνείδηση και τη μνήμη του και θα έχει τη δυνατότητα να φθάσει στην τελείωση.

Αλλά αν ο άνθρωπος δεν είναι ούτε ψυχρός ούτε θερμός παρά χλιαρός, πράγμα που Εγώ θεωρώ το πιο ανυπόφορο απ’ όλα, κι έτσι δεν νοιάζεται για τίποτα, ούτε για καλό ούτε για κακό, ή αυτά τα δύο σημαίνουν γι αυτόν το ίδιο, έτσι ώστε να μπορεί να εκτελεί ατάραχος τις φρικτότερες πράξεις, κι ανάμεσα σ’ αυτές πότε-πότε και κάποια καλή, αν δηλαδή γι αυτόν είναι ίδια ο Θεός κι ο διάβολος, η μέρα και η νύχτα, η ζωή και ο θάνατος, η αλήθεια και το ψέμμα, -αυτός ουσιαστικά είναι ήδη αιώνια νεκρός και στην πραγματικότητα βρίσκεται στο κατώτατο επίπεδο της κόλασης, από την οποία δεν νοείται πια διαφυγή με την πρωταρχική οντότητά του, εκτός κι αν υποστεί το δεύτερο θάνατο*. Η αιτία μίας τέτοιας κατάστασης εί­ναι η έπαρση που έχει φθάσει πια τον ύψιστο βαθμό συγκέ­ντρωσης, έχει περάσει από όλα τα στάδια του εγωισμού και της φιλαυτίας και με τον τρόπο αυτό έχει πνίξει τον ίδιο της τον εαυτό, χάνοντας μαζί και την πρωταρχική ζωή του πνεύ­ματος. Σ’ αυτό, όμως, ακριβώς συνίσταται και ο ουσιαστι­κός αιώνιος θάνατος, που είναι το μεγαλύτερο απ’ όλα τα κακά, γιατί σημαίνει το τέλος της καθαυτό πρωταρχικής οντότητας.

Μια ψυχή που φθάνει σ’ αυτό το σημείο, είναι ολοκληρωτικά διεφθαρμένη. Η ολότητα, που αρχικά αποτελούσε, πρέπει να αποσυντεθεί με τη δύναμη του θείου πυρός στα συστατικά στοιχεία της, να αναμιχθεί ύστερα με άλλα νέα και κατόπιν να διατρέξει μακρές περιόδους φυτικής και ζωικής ζωής σε κάποιον άλλο πλανήτη, σε κάποιο άλλο ηλιακό σύστημα, για να περάσει τελικά σε μία εξαιρετικά κατώτερη ανθρώπινη μορφή».

Ξέρω καλά τα έργα σου, ότι δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ‘ταν κρύος ή ζεστός. Επειδή όμως δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλά χλιαρός, γι’ αυτό θα σε ξεράσω από το στόμα μου!

Αποκάλυψη Ιωάννη 3, 15 – 16

Τότε ο θάνατος και ο Άδης ρίχτηκαν στη λίμνη του πυρός. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος, η λίμνη του πυρός. και όποιος δεν βρέθηκε γραμμένος στη βίβλο της ζωής, ρίχτηκε στη λίμνη του πυρός.

Αποκάλυψη Ιωάννη 20, 14 – 15

Ούτε δειλοί, οι άπιστοι, οι βδελυροί, οι φονιάδες, οι πόρνοι, οι μάγοι, οι ειδωλολάτρες και όσοι ψεύδονται θα έχουν μερτικό στη λίμνη που καίγεται με φωτιά και θειάφι, κι αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος.

Αποκάλυψη Ιωάννη 21, 8

«Κόλαση» σημαίνει αυτοκαταδίκη

Ο Κύριος λέει σε ένα πνεύμα που δεν συμφωνεί με τη θεία αγάπη και δικαιοσύνη:

«Σε όλη την αιωνιότητα, δεν θα βρεις ούτε μια περίπτωση καταδίκης έστω κι ενός μόνο πνεύματος από τον Θεό! Μπορώ όμως να σου επισημάνω αναρίθμητες περιπτώσεις πνευμάτων που, συνεπεία της πλήρους ελευθερίας τους, μισούν και κατα­ριούνται τη Θεότητα και δεν θέλουν με κανένα τίμημα να εξαρτώνται από την άπειρη αγάπη της, αφού πιστεύουν ότι τάχα είναι οι ίδιοι κύριοι, και μάλιστα ανώτεροι από τη Θεότητα!

Όμως, εφ’ όσον η Θεότητα μπορεί να δώσει απεριόριστα την άπειρη αγάπη της μόνο σ’ εκείνους που την θέλουν, είναι φα­νερό ότι εκείνοι που μισούν περισσότερο από κάθε τι άλλο, περιφρονούν και ειρωνεύονται χονδροειδώς τη Θεότητα και την άπειρη αγάπη της, δεν μπορούν να την λάβουν, ακριβώς επειδή οι ίδιοι δεν το θέλουν.

Τέτοια πλάσματα αγαπούν μονάχα τον εαυτό τους και μισούν οτιδήποτε δεν θεωρούν απόλυτα χρήσιμο και υποταγμένο στον εγωιστικό εαυτό τους. Η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον είναι γι αυτούς κάτι που σιχαίνονται φρικτά, μια κατάρα μέσα στην καρδιά τους! Γι αυτούς, ο Θεός είναι μονάχα σκέτη φλυαρία του παραμορφωμένου πνεύματος ενός ζηλωτή, μία ανοησία ενός εντελώς αποβλακωμένου νου, ο δε πλησίον δεν αξίζει ούτε καν να του ρίξεις μια ματιά.

Αν, όμως, πνεύματα ελεύθερα παραμένουν προσκολλημένα σ’ αυτά και δεν μπορούν να θεραπευθούν από τις χίμαιρές τους με κανένα από τα μέσα που τους διατίθενται μέσα στην ελευ­θερία τους, προτιμώντας να υποστούν όλη την πίκρα και τα δεινά που μόνοι τους προκαλούν – παρά να δεχθούν ακόμη και τον ηπιότερο θείο νόμο – πες μου, πώς μπορεί η Θεότητα να ευθύνεται γι’ αυτή την αυτοκαταδίκη τους; Και αφού η πα­ντοδύναμη και σοφή Θεότητα από καθαρή αγάπη απομονώνει αυτούς τους αποστάτες από τους μακάριους φίλους τους, α­φήνοντάς τους εν τούτοις στα μέρη της απομόνωσής τους πλήρη ελευθερία, πώς τότε μπορεί να κατηγορηθεί ότι είναι σκληρή και δεν έχει αγάπη;»

«Αν η παντοδύναμη Θεότητα κατεύθυνε τα πνεύματα, που ο προορισμός τους είναι να γίνουν απόλυτα ελεύθερα, τότε αυ­τά θα έχαναν για πάντα την ελευθερία τους. Τότε, η Θεότητα θα είχε δημιουργήσει μαριονέτες αντί για ελεύθερα πνεύματα, αντί για πνεύματα με αυτοδιάθεση, τελείως ελεύθερα και ανε­ξάρτητα απ’ αυτήν, που όταν φθάσουν στην τελείωση θα γίνουν τα ίδια θεοί! Για το λόγο αυτό, η Θεότητα βάζει τους ανθρώ­πους που έχουν παραστρατίσει μέσα σε συνθήκες τέτοιες, που να μπορούν να τους φέρουν πίσω στο δρόμο που οδηγεί στο σω­στό στόχο. Βέβαια, και αυτό είναι κατά κάποιον τρόπο μια κα­ταδίκη και ένας καταναγκασμός, που όμως αγγίζει μόνο τον εξωτερικό άνθρωπο, για να ξυπνήσει γρηγορότερο και ευκολότερα ο εσωτερικός και να ακολουθήσει και πάλι τον αληθινό του προορισμό».

Γιάκομπ Λόρμπερ «Ρόμπερτ Μπλουμ»

Παράδεισος και αναγέννηση

«Έχω όμως κάτι εναντίον σου: Η αγάπη σου δεν είναι όπως στην αρχή. 5Θυμήσου λοιπόν από πού έπεσες. μετανόησε και γύρνα ξανά στην αρχική διαγωγή σου.

Όποιος έχει αυτιά ας ακούει τι λέει το Πνεύμα στις εκκλησίες. Σ’ όποιον νικήσει θα δώσω να φάει τον καρπό από το δέντρο της ζωής, που βρίσκεται στον παράδεισο του Θεού μου».

10Μη φοβάσαι καθόλου για όσα σου μέλλεται να πάθεις. Ο διάβολος θα ρίξει μερικούς από σας στη φυλακή για να δοκιμαστείτε. Ο διωγμός θα κρατήσει δέκα μέρες. Κράτα την πίστη σου, ακόμη κι αν σου στοιχίσει τη ζωή, κι εγώ θα σου δώσω στεφάνι της νίκης, την αιώνια ζωή.

11Όποιος έχει αυτιά ας ακούσει τι λέει το Πνεύμα στις εκκλησίες. Το νικητή δε θα μπορέσει να τον πειράξει ο δεύτερος θάνατος».

17Όποιος έχει αυτιά ας ακούσει τι λέει το Πνεύμα στις εκκλησίες. Όποιος νικήσει, θα του δώσω από το κρυμμένο μάννα. Θα του δώσω και μια άσπρη ψηφίδα, μ’ ένα καινούριο όνομα γραμμένο πάνω της, που δε θα το ξέρει κανένας άλλος εκτός απ’ αυτόν που θα την πάρει».

26Όποιος μένει πιστός ως το τέλος στη διαγωγή που εγώ του ζητώ και φτάσει έτσι στη νίκη, θα του δώσω εξουσία πάνω στα έθνη. 28Θα του δώσω το άστρο το πρωινό».

Αποκάλυψη του Ιωάννη 2,4.5.7.10.11.17.26.28

Το Βασίλειο των Ουρανών

Αυτή η βαθμίδα πνευματικής τελείωσης που αποκτάται μέσα από την αναγέννηση του πνεύματος ονομάζεται «Βασιλεία των Ουρανών». Ένας τέτοιος κάτοικος των Ουρανών (σε αντιδιαστολή προς τα αγνά, αρχέγονα πνεύματα ή επίσης τους πεσμένους αγγέλους, που ακόμη δεν έχουν περάσει από τη γήινη ανθρώπινη ζωή, ονομάζεται «αναγεννημένος άγγελος».

Από πλευράς τόπου παραμονής, αυτά τα εξαγνισμένα όντα ανυψώνονται, ανάλογα με την πνευματική τους άνοδο, από την ατμόσφαιρα των πλανητών στον αιθερικό χώρο, που αποτελεί τη φωτεινή τους κατοικία. Όμως, δυνάμει της απεριόριστης πια ελευθερίας της βουλήσεώς τους, μπορούν να κατέβουν και σε οποιαδήποτε χαμηλότερη σφαίρα στην υπηρεσία της αιώνιας αγάπης.

«Όμως, υπάρχουν τεράστιες διαφορές ακόμη και στη ζωή που έχει φθάσει στην τελείωση. Γιατί μία ζωή που πρόσφατα άρχισε ν’ αναγνωρίζει τον εαυτό της, προφανώς δεν μπορεί να είναι τόσο ισχυρή όσο μία που τον έχει αναγνωρίσει και αποδεχθεί εδώ και καιρό με την πληρότητα και το βάθος της φωτεινότερης αλήθειας.»

Έτσι και στους ουρανούς υπάρχουν τρεις βαθμίδες, που στα γραπτά της νέας αποκάλυψης ονομάζονται: ο ουρανός της σοφίας, ο ουρανός της σοφίας που προέρχεται από την έμπρακτη αγάπη και ο ύψιστος ουρανός της αγάπης.

«Αν ένας άνθρωπος ακούει το Λόγο Μου και τον δέχεται στα βάθη της καρδιάς του, όπου αυτός γίνεται ζωντανά κατανοητός, είναι σαν ένας καλός αγρός, όπου πέφτει ο σπόρος και ανάλογα με τη θέληση και τη δύναμη του ανθρώπου αποφέρει άλλοτε εκατονταπλάσια, άλλοτε εξηκονταπλάσια κι άλλοτε τριακονταπλάσια σοδειά καλών έργων. Εκαντοταπλάσια είναι για όποιον κάνει τα πάντα για Μένα, εξηκονταπλάσια για όποιον κάνει πολλά για Μένα και τριακονταπλάσια για όποιον κάνει αρκετά για Μένα. Επίσης, όμως, και οι ουρανοί του βασιλείου Μου είναι τρεις: ο ανώτατος για την εκαντοπλάσια σοδειά, ο κατώτερος για την εξηκονταπλάσια και ο κατώτατος για τη τριακονταπλάσια».

«20Γιατί η βασιλεία του Θεού δεν φαίνεται στα λόγια, αλλά στη δύναμη».

Προς Κορινθ. Α’ 4,20

Η ζωή αυτών που έφθασαν στην τελείωση

Στον «Πνευματικό Ήλιο» του Λόρμπερ ο Κύριος λέει σε μια ομάδα μακαρίων: «Ήδη όταν είσασταν στη γη είχατε ακούσει ότι εσοδεία Μου είναι μεγάλη. Όμως, υπάρχουν ακόμη λίγοι εργάτες στον αγρό Μου. Εδώ επομένως είναι ο τόπος όπου θα γίνετε οι αληθινοί εργάτες και συνεργάτες Μου για τη συγκομιδή, και μάλιστα έτσι, όπως ήδη έχουν γίνει πολλοί από τους αδελφούς σας. Εδώ ούτε θα οργώνετε ούτε θα θερίζετε σιτηρά, ούτε θα καλλιεργείτε αμπέλια ή θα μαζεύετε φρούτα. Όλα αυ­τά δεν είναι παρά μία αντιστοιχία που συμβολίζει τη γεμάτη αγάπη δράση που πρέπει να έχετε για τους αδελφούς σας πάνω στη γη. Όμως όχι μόνο γι’ αυτούς. Εδώ θέλω να σας μιλήσω με ευρύ πνεύμα, και γι αυτό σας λέω: έχω ακόμη πολλά κοπά­δια που δεν κατοικούν στους σταύλους της γης, παρά ζουν σύμφωνα με το είδος τους σε αναρίθμητους άλλους πλανή­τες και ουράνια σώματα. Όλοι αυτοί πρέπει να οδηγηθούν σε αυτόν το σταύλο της αιώνιας ζωής.

Γι’ αυτό τώρα σας δίνω σε αφθονία τη δύναμή Μου, ώστε ό­που και να σας στείλω, να μπορέσετε να δράσετε σαν να δρούσα Εγώ ο ίδιος. Φυσικά θα μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά μό­νος Μου, όμως σας μοιράζω όλο αυτό το έργο, για να μεγα­λώνει διαρκώς η μακαριότητά σας στο πλευρό Μου από αιω­νιότητα σε αιωνιότητα. Για το λόγο αυτό, πρέπει όταν σας στέλνω για έναν μεγάλο σκοπό σε κάποιο μέρος, να μπορείτε όπως Εγώ, να δείτε όλον το φυσικό κόσμο από τα βάθη του μέχρι το εξώτατό του περίβλημα και αντίστροφα, από το εξώτατο περίβλημα μέχρι τα βάθη του. Το τί πρέπει να κάνετε σε μια τέτοια αποστολή, αυτό θα το καταλαβαίνετε πάντοτε τέ­λεια. Τώρα, λοιπόν, σας έδειξα τον μεγάλο σας προορισμό, όπου μπορείτε να ενεργοποιηθείτε στο μέγιστο βαθμό σύμ­φωνα με την αγάπη Μου, τη σοφία και την τάξη Μου.»

«Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι ο Ηλίας που έμελλε να ‘ρθει»!

Ματθ. 11,14

Σχετικά με τη μετενσάρκωση:

«Πρέπει να ξέρετε όλοι σας ότι δεν μπορείτε να επανέρχεσθε ως άνθρωποι στη Γη όσες φορές θέλετε. Αντίθετα, πρέπει να εκμεταλλευτείτε αυτή τη μία και μοναδική ευκαιρία, εάν δεν θέλετε να σας βασανίζουν κάποτε οι τύψεις που θα έχετε περάσει στον άλλο κόσμο χωρίς να έχετε ωριμάσει, πράγμα για το οποίο θα φταίτε εσείς. Επειδή νομίζετε πως μπορείτε να επαναλαμβάνετε τη γήινη ζωή όσες φορές θέλετε μέχρι τελικά να φθάσετε στο βαθμό της τελείωσης, οι προσπάθειές σας να κατακτήσετε την τελειοποίηση γίνονται χλιαρά. Για τούτο το λόγο μία τέτοια διδασκαλία είναι αρνητική για την πρόοδο των ψυχών σας. Πράγματι αποτελεί ένα κίνδυνο, δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι εξαιτίας αυτής της διδασκαλίας παραμελούν την καλλιέργεια της ψυχής τους, επειδή διατηρούν συνεχώς την ελπίδα πως θα μπορέσουν να κατορθώσουν σε μία νέα ζωή όσα παρέλειψαν στην παρούσα. Όμως η διδασκαλία αυτή είναι λάθος…

Η ενσάρκωση είναι ένα δώρο της θείας χάρης το οποίο οφείλετε να αξιοποιήσετε ολοκληρωτικά. Γιατί από τη στιγμή που περνάτε στον άλλον κόσμο η πορεία της επίγειας εξέλιξής σας τερματίζεται. Από εκεί και ύστερα η οποιαδήποτε εξέλιξη εξαρτάται από την πνευματική σας τοποθέτηση και μπορεί να ποικίλει. Εφόσον υπάρχει καλή θέληση από την πλευρά σας, έμπρακτη βοήθεια από τις φωτεινές οντότητες και αποτελεσματικές προσευχές από άλλους ανθρώπους για χάρη σας, είναι δυνατό να πραγματοποιήσετε και στον άλλο κόσμο πρόοδο. Είναι επίσης δυνατό να φθάσετε κάποτε στη μακαριότητα, όμως γι’ αυτό χρειάζεται να καταβάλλετε πολύ περισσότερη ενέργεια από όσο στη Γη. Συνάμα όμως μπορείτε επίσης να κατρακυλήσετε πολύ βαθιά, εάν η καρδιά σας παραμένει εντελώς αμετανόητη και δεν έχετε καθόλου καλή θέληση. Σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν μία ενέργεια πραγματικά ανάξια του Θεού να σας επιτρέψει να ενσαρκωθείτε πάλι στη Γη. Γιατί αποκλείεται μία νέα ενσάρκωση να σας εξασφάλιζε μία πνευματική πρόοδο, αφού δεν θα είχατε ανάμνηση της περασμένης ζωής σας λόγω της ελευθερίας της βούλησης, η οποία είναι πάντοτε καθοριστικός παράγοντας. Εφόσον όμως έχετε καλή θέληση, μπορείτε να αποκτήσετε και στον άλλον κόσμο τέτοια ωριμότητα που σας εξασφαλίζει παροχή φωτός και συνάμα ένα βαθμό μακαριότητας, ο οποίος μπορεί να αυξάνεται διαρκώς. Τότε δεν έχετε πια καμία επιθυμία να ντυθείτε πάλι με σάρκα και να ενσαρκωθείτε πάλι στη Γη.

Αυτό μπορεί να συμβαίνει μόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις που έχουν μία ιδιαίτερη αιτία. Τέτοιες ειδικές περιπτώσεις δεν είναι δυνατόν να θεωρηθούν ποτέ ότι αποτελούν τον κανόνα και άρα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω τους η διδασκαλία ότι υπάρχει συστηματική μετενσάρκωση. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ότι κάποιοι δεν είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν έναν ορισμένο βαθμό ωριμότητας. Διότι ο Ιησούς Χριστός πέθανε στο σταυρό προκειμένου να έχει ο καθένας αυτήν τη δυνατότητα, ώστε να μπορεί μετά από μία μοναδική ενσάρκωση στη Γη να απαλλαγεί οριστικά από κάθε υλική μορφή. Το πρόβλημα είναι αποκλειστικά ότι ο άνθρωπος που αποτυγχάνει να επιδείξει τη σωστή θέληση πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες γι’ αυτό. Αυτό σημαίνει ότι στον κόσμο των πνευμάτων βρίσκεται σε μία κατάσταση μακριά από τη μακαριότητα, μία κατάσταση που δεν μπορεί να διακόπτει και να αλλάζει κατά βούληση.

Εκτός αυτού, σύμφωνα με τη βούληση του Θεού τα πάντα εξελίσσονται ανοδικά και μόνο η βούληση του ανθρώπου μπορεί οπισθοδρομήσει. Επομένως θα ήταν αντίθετο προς το σχέδιο της θεϊκής τάξης, εάν η βούλησή Του επανέφερε κάποιο ον πίσω σε μία περασμένη μορφή ενσάρκωσης, την οποία αυτό δεν αξιοποίησε σωστά. Ως εκ τούτου μπορούμε να πούμε σε αυτήν την περίπτωση ότι το ον καταχράστηκε το δρόμο της θείας χάρης και γι’ αυτό πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και να επωμιστεί τις συνέπειες.

Είναι γεγονός ωστόσο ότι σε ειδικές περιπτώσεις μπορεί να λαμβάνει χώρα μία μετενσάρκωση. Πρόκειται για φωτεινές ψυχές που ενσαρκώνονται στη Γη με σκοπό να βοηθήσουν την ανθρωπότητα που υποφέρει. Με τον τρόπο αυτόν εκδηλώνουν τη μεγάλη αγάπη τους γι’ αυτήν, αφού δέχονται να περάσουν πάλι ως άνθρωποι από τη Γη, προκειμένου να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που βρίσκονται σε πνευματική ανάγκη. Κατά συνέπεια είναι σωστό ότι όντως υπάρχουν άτομα στη Γη που έχουν έλθει από ψηλά, αλλά τα ίδια δεν το ξέρουν και γι’ αυτό άλλωστε οι συνάνθρωποί τους μπορεί μεν να το υποθέτουν δεν μπορούν όμως να το υποστηρίξουν με βεβαιότητα. Μα με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να πιστεύει κανείς ισχυρισμούς ότι ενσαρκώνονται επανειλημμένα στη Γη άνθρωποι, για τους οποίους είναι προφανές πως δεν έχουν να εκτελέσουν μία πνευματική αποστολή.

Η διδασκαλία της μετενσάρκωσης συνιστά ένα κίνδυνο για τους ανθρώπους, για το λόγο ότι οι μεμονωμένες περιπτώσεις ανάγονται σε γενικό κανόνα. Έτσι ο άνθρωπος παραβλέπει την ευθύνη που φέρει για το σύντομο διάστημα της επίγειας ζωής του. Τη θέση του αισθήματος ευθύνης παίρνει η αμεριμνησία, επειδή πιστεύει ότι θα έχει επανειλημμένα τη δυνατότητα να αναπληρώσει στις μελλοντικές ζωές όσα παρέλειψε ως τώρα. Όμως όταν στον άλλον κόσμο συνειδητοποιήσει πως δεν είναι έτσι, θα υποφέρει για το λάθος του. Γιατί ποτέ πια δεν έχει τη δυνατότητα να αναπληρώσει ό,τι παρέλειψε να κάνει στη Γη από δικό του φταίξιμο. Βέβαια μπορεί και εκεί να φθάσει σε ένα βαθμό φωτός και να τον αυξάνει συνεχώς, μα δεν θα μπορέσει ποτέ να κατακτήσει την υιοθεσία από τον Θεό, γιατί αυτός ο βαθμός μόνο επί Γης μπορεί να κατακτηθεί. Επιπλέον διατρέχει ένα μεγάλο κίνδυνο όταν βρεθεί στο βασίλειο των πνευμάτων να κατρακυλήσει και να πέσει πολύ χαμηλά, εάν δεν αρπάξει την ευκαιρία και δεν αγωνιστεί να ανέβει ψηλότερα με τη βοήθεια των όντων του φωτός».

Μπέρτα Ντούντε αρ. 7312

20-3-1959

** Σ.τ.μ. Αιώνιος ή δεύτερος θάνατος «η εκ νέου αποσύνθεση της ψυχής στα συστατικά της στοιχεία, τα οποία πρέπει τότε να ολοκληρώσουν ξανά το πέρασμα από όλα τα στάδια της ύλης. Βλ. Αποκάλυψη του Ιωάννη, 20, 14-15 και 21,8