ΠΟΡΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

ΠΟΡΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

 

«Μείνε πιστός μέχρι θανάτου κι εγώ θα σου δώσω το στεφάνι της αιώνιας ζωής».

Αποκάλυψη Ιωάννη 2, 10

 

«Οι δοκιμασίες στη ζωή αποτελούν τη μήτρα μέσα στην οποία η ζωή αποκτά μορφή και στερεότητα. Γι’ αυτό λοιπόν ας επωμιστεί ο καθένας το σταυρό που του δίνω κι ας Με ακολουθήσει με όλη του την αγάπη κι έτσι θα κρατήσει τη ζωή για πάντα».

 Γιάκομπ Λορμέρ «Τα Δώρα του Ουρανού»

«Μόνο εκείνοι που έχουν καθαρή καρδιά θα δουν τον Θεό».

Μόνο εκείνοι που προσπαθούν να ξεπεράσουν τουλάχιστον στο μεγαλύτερο βαθμό τις κατώτερες επιθυμίες τους, τα αντίθεα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης, την παμπάλαιη φιλαυτία και αλαζονεία, είναι ικανοί να εξετάζουν τα πάντα και να διακρίνουν τι προέρχεται από το Πνεύμα του Θεού. Αυτοί μαθαί­νουν να παραχωρούν όλο και περισσότερο χώρο μέσα τους στον εσωτερικό Χριστό, την πανίσχυρη, δημιουργική αγάπη, τόσο στο συνειδησιακό επίπεδο όσο και στη βίωση της έμπρακτα.

Έτσι βλέπουν όλο και πιο καθαρά τα κρυφά αίτια για όσα κακά συμβαίνουν και καταλαβαίνουν ότι δεν οφείλονται ούτε στον Θεό που τα επιτρέπει ούτε στους άλλους ανθρώπους που τα προκαλούν, αλλά στην τοποθέτηση της ψυχής που είναι αντίθετη προς τη θεία τάξη. Και το μάθημα από όλα αυτά εί­ναι ότι σε κάθε δοκιμασία πρέπει να παραμερίζεται το εγώ για να έχει χώρο να δράσει το παντοδύναμο και πάνσοφο Θείο.

Έτσι τελικά συνειδητοποιεί ο άνθρωπος ότι όσο περισσότερο προσπαθεί να υιοθετήσει εθελοντικά τις χριστικές ιδιότητες, όπως την αυταπάρνηση, την καλοσύνη και την ταπεινότητα, τη φιλαλήθεια και την ηθική καθαρότητα, καθώς έδωσε ζω­ντανά το παράδειγμα ο Ιησούς, τότε τόσο λιγότερες δυσκο­λίες, δοκιμασίες και οδύνες παρουσιάζει η ζωή.

Συνειδητή αναγνώριση του Χριστού

Καταγράφτηκε από την Μπέρτα Ντούντε στις 11.1. 1956

«Κανένας δεν μπορεί να ελευθερωθεί από τα δεσμά του άρ­χοντα αυτού του κόσμου χωρίς τον Ιησού Χριστό. Όμως δεν ωφελεί να είναι κάποιος μόνο κατ’ όνομα χριστιανός, δηλαδή δεν αρκεί να μην Τον αρνείται συνειδητά. Αλλά πρώτα και κυρίως πρέπει να Του αφιερωθεί πραγματικά, να έχει συνεί­δηση της ενοχής του και να αναγνωρίζει τις προσωπικές του ατέλειες^. πρέπει επιπλέον να πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός έχει τη δύναμη να τον λυτρώσει από την ενοχή και την αδυ­ναμία του και να Τον παρακαλέσει συνειδητά επί τούτου, με άλλα λόγια είναι απαραίτητο να πάρει θέση κάτω από το σταυρό Του.

Κάθε άνθρωπος οφείλει να καταλάβει ότι η ελευθερία που εξαγόρασε ο Ιησούς Χριστός δεν είναι μια τυπική πράξη που συμβαίνει στερεότυπα σε όλους γενικά κι αόριστα, θα πρέπει να αντιληφθεί ότι οφείλει και ο ίδιος να κάνει κάτι προκειμέ­νου να απολαύσει το μερίδιο του από αυτή την ελευθερία.

Ασφαλώς ο Ιησούς Χριστός έχει ελευθερώσει όλους τους αν­θρώπους, πράγμα που σημαίνει ότι η σπλαχνική του πράξη συ­μπεριλαμβάνει όλους ανεξαίρετα, όμως ενάντια στη θέληση του δεν μπορεί να λυτρωθεί κανένας. Αυτός είναι λοιπόν ο λό­γος που πρέπει κάποιος να εκδηλώσει πρώτα τη θέληση να τον λυτρώσει ο Ιησούς. Κατά συνέπεια πρόκειται για μία τελείως συνειδητή απόφαση που απαιτεί κατά πρώτον από τον άνθρω­πο να στοχαστεί πάνω στο θέμα της ενανθρώπισης του Θεού και του σταυρικού θανάτου του Ιησού Χριστού, να Τον αναγνωρίσει στη συνέχεια συνειδητά, και τέλος να ζει τη ζωή του σε αρμονία με τη θέληση Του.

Από τη στιγμή που κάποιος αναγνωρίζει τον Ιησού Χριστό επειδή έχει πειστεί για τη λυτρωτική δύναμη του έργου Του, θα απευθυνθεί σε Αυτόν για βοήθεια και είναι βέβαιο ότι Θα τη λάβει, μια και αυτό το έργο έγινε ακριβώς για να εξασφα­λίζει βοήθεια σε όποιον τη ζητά. Λύτρωση σημαίνει απελευ­θέρωση από την εξουσία εκείνου που τραβά τους ανθρώπους προς τα κάτω. Λύτρωση σημαίνει ότι κανείς μπορεί να εξελίσ­σεται ανεμπόδιστα προς τα πάνω, πράγμα που πριν από το σταυρικό θάνατο του Ιησού δεν ήταν δυνατό, γιατί ο αντίπα­λος του Θεού δεν άφηνε καμία ψυχή ελεύθερη.

Εντούτοις πάρα πολλοί άνθρωποι στη γη πιστεύουν ότι μό­νο με το που ομολογούν στα λόγια την πίστη τους στον Ιησού Χριστό είναι γι’ αυτό το λόγο “χριστιανοί” κι ότι συνεπώς έχουν δικαιωματικά μερίδιο στη λύτρωση που εξαγόρασε. Νομίζουν ότι οι ίδιοι έχουν ξεφύγει από την υποτιθέμενη μοί­ρα που περιμένει εκείνους που κατά την άποψη τους είναι άπι­στοι. Έτσι είναι της πεποίθησης ότι η “πίστη” τους στον Ιησού Χριστό και στο απελευθερωτικό Του έργο είναι αρκετή, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μία τυπική πίστη όσο δεν έχει συντελεστεί εσωτερικά η μεταμόρφωση που συνεπάγεται η ζωντανή βίωση του πνεύματος Του. Αυτή είναι η αιτία άλ­λωστε που τούτοι οι τύποις χριστιανοί δεν θα μπορέσουν να προβάλουν αντίσταση όταν θα αναγκαστούν να πάρουν την τελική απόφαση^. θα απαρνηθούν τότε με ελαφριά καρδιά την πίστη τους για το λόγο ότι δεν έχει γίνει ζωντανή μέσα τους, μαρτυρώντας έτσι ότι στην πραγματικότητα ήταν ανέκαθεν άπιστοι και είχαν απλά οικειοποιηθεί ένα όνομα που δεν ήταν δικό τους.

Λύτρωση δεν υπάρχει όμως χωρίς τον Ιησού Χριστό. Γι’ αυ­τό το λόγο τούτη η τελική απόφαση που θα κληθούν να πά­ρουν σημαίνει ότι ο αντίπαλος του Θεού θέλει να τους επι­βάλει ένα ακόμη πιο καταπιεστικό ζυγό^. για να ελευθερωθούν δε από αυτόν ειδικά το ζυγό θα χρειαστεί ασύλληπτα πολύς χρόνος, μέχρι ο Ιησούς Χριστός να τους απλώσει κάποτε πάλι το χέρι το οποίο δεν ήθελαν να δουν σε αυτή τη ζωή και γι’ αυτό δεν το άδραξαν.

Ωστόσο όλοι οι άνθρωποι θα μπορούσαν πανεύκολα να ξε­φύγουν από αυτόν τον τεράστιο κίνδυνο αφού ο Ιησούς Χρι­στός γίνεται γνωστός σε όλο τον κόσμο και παντού υπάρχουν εκείνοι που διαδηλώνουν με πειθώ την πίστη τους στο όνομα Του. Έτσι ο καθένας θα μπορούσε να εντυπωσιαστεί από αυ­τό το γεγονός και να αρχίσει κάποια στιγμή να στοχάζεται στα σοβαρά για τη σημασία του έργου του.

Κι από τη στιγμή που θα φανέρωνε μία τέτοια πρόθεση, θα βοηθούσε τότε κι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός τον άνθρωπο αυ­τόν να Τον ανακαλέσει στη μνήμη του^. θα μιλούσε μαζί του νο­ερά και θα τον διευκόλυνε με κάθε τρόπο να βαδίσει στο δικό Του δρόμο, αρκεί να έδειχνε την επιθυμία να φωτιστεί ως προς αυτό το ερώτημα, που πραγματικά είναι το πιο σημαντικό από όσα αφορούν σας τους ανθρώπους. Το βέβαιο είναι πά­ντως ότι ο τυπικά πιστός δεν βρίσκεται σε ευνοϊκότερη μοίρα από τον άπιστο, δεδομένου ότι βρίσκεται εξίσου μακριά από τον Ιησού Χριστό όπως κι ο άλλος. Κι αυτός είναι ο λόγος που στην ανθρωπότητα επικρατεί τέτοια κρίση και πολύ λίγοι μο­νάχα θα ξεφύγουν από αυτήν.

Αμήν»

Η θέωση του ανθρώπου έγινε δυνατή μόνο μετά τον Ιησού Χριστό

Καταγράφτηκε από την Μπέρτα Ντούντε στις 23. 2. 1963

«Ήταν το σχέδιο Μου από αιωνιότητες εσείς που βρίσκεστε στη γη να μπορείτε να εξελιχθείτε σε παιδιά Μου και το σχέ­διο αυτό γίνεται συνεχώς πραγματικότητα, μόνο που τη διάρ­κεια που χρειάζεστε για την εξέλιξη αυτή την καθορίζετε από μόνοι σας. Αυτό έγινε δυνατό χάρη στο έργο του Ιησού Χρι­στού γιατί μπορείτε να του ζητήσετε ανά πάσα στιγμή την απα­ραίτητη δύναμη και να Τον παρακαλέσετε να ενισχύσει τη θέλησή σας. Γιατί ο άνθρωπος Ιησούς πέθανε στο σταυρό προκειμένου να σας εξασφαλίσει αμέτρητες χάρες που όλες σας δίνουν τη δυνατότητα να επιστρέψετε κοντά Μου.

Για να φτάσουν τα δημιουργημένα όντα στο βαθμό πνευμα­τικής ωριμότητας που χρειάζονται προκειμένου να κατακτή­σουν την πατρότητα του Θεού, αναγκάζονται να διανύσουν ό­λη την πορεία εξέλιξης αρχίζοντας από το κατώτατο σημείο υλικής ύπαρξης, αποβάλλοντας συνεχώς καθ’ οδόν ένα μέρος από τη σατανική τους φύση. Έτσι όταν γίνουν τελικά άνθρω­ποι οφείλουν με την ελεύθερη πλέον προαίρεση τους να ανυ­ψώνουν διαρκώς περισσότερο το βαθμό ωριμότητας που έχουν κατακτήσει ως εδώ, μέχρι να φτάσουν στην τελειοποίηση, δη­λαδή μέχρι να αποκτήσουν πάλι την πρωταρχική τους φύση που ήταν απολύτως τέλεια όταν εκπορεύτηκε από την Ισχύ και την Αγάπη Μου. Και τότε πλέον η τελειότητα σας δεν οφείλε­ται πια στη δική Μου Ισχύ, αλλά την έχετε αποκτήσει εσείς με τη δική σας βούληση.

Έτσι από “δημιουργήματα” του Θεού έχετε μεταμορφωθεί σε “παιδιά” Του, έχετε γίνει από δική σας προαίρεση Θεοί όπως ήταν εξαρχής το σχέδιο Μου. Στη διάρκεια λοιπόν αυτής της πολύ σύντομης ζωής στη γη σαν άνθρωποι, μπαίνει σε δοκι­μασία η ελευθερία της βούλησης σας.

Ο χρόνος που βρίσκεστε ως άνθρωποι στη γη είναι σαν μία στιγμή σε σχέση με την αιωνιότητα κι εντούτοις η στιγμή αυ­τή μπορεί να είναι αρκετή για να τελειοποιηθείτε και να επα­νακτήσετε την αρχέγονη φύση σας, φτάνει να κατευθύνετε σω­στά τη βούληση σας. Γιατί η βούληση σας δεν περιορίζεται με κανένα τρόπο, αν και σας παραχωρείται κάθε λεπτό βοήθεια για να τη χρησιμοποιήσετε σωστά.

Οι χάρες που σας χορηγώ είναι ανεξάντλητες κι ο καθένας μπορεί να τις ζητήσει και να τις αξιοποιήσει χωρίς κανέναν πε­ριορισμό. Και η μεγαλύτερη χάρη είναι η λύτρωση που εξα­σφαλίστηκε διά του Ιησού Χριστού δυνάμει της οποίας υπερ­νικά κανείς κάθε αδυναμία του.

Γιατί το να παραδοθεί κάποιος σε Αυτόν σημαίνει ότι εισά­γεται στο χώρο του φωτός και της μακαριότητας από τον ίδιο τον Υιό του Θεού και τον ελευθερωτή του κόσμου, μέσα στον οποίο ήμουν Εγώ προσωπικά για να πραγματοποιήσω το έρ­γο αυτό. Γιατί όποιος παραδίνεται σε Αυτόν ταυτόχρονα ανα­γνωρίζει πάλι Εμένα, με αποτέλεσμα να συγχωρεθεί για την αρχική του ανομία που τον οδήγησε στην πτώση. Συνάμα δε του δίνεται η δύναμη για να αναρριχηθεί το τελευταίο τμήμα της πορείας ώστε να φτάσει ως τον τελικό στόχο και μεταμορφωνόμενος να αποκτήσει ξανά την αρχική του φύση. Και αυτό σημαίνει τότε ότι ο Θεός γίνεται απευθείας Πατέρας του αφού από δημιούργημα Μου μεταμορφώνεται σε παιδί Μου.

Μα με τη δική του δύναμη, χωρίς τη βοήθεια του Ιησού Χρι­στού, κανένας άνθρωπος δεν κατορθώνει αυτήν τη μεταμόρ­φωση. Γιατί όσο τον βαραίνει η πρώτη ανομία του παραμένει υπό την εξουσία του αντιπάλου Μου και δεν μπορεί να τελειοποιηθεί, επειδή εκείνος του κλείνει το δρόμο κάνοντας παράλ­ληλα τα πάντα για να τον εμποδίσει να αναγνωρίσει τον Ιησού και το απελευθερωτικό του έργο. Αλλά είναι πάντοτε ο ίδιος ο άνθρωπος αποκλειστικά και μόνο που το αποφασίζει αυτό ελεύθερα με τη δική του βούληση. Άλλωστε ο λόγος που του δίνεται η γήινη ζωή είναι επειδή τώρα μπορεί να κάνει πάλι χρήση του αυτεξούσιου του καθώς η δική Μου βούληση και ισχύ οπισθοχωρούν για να του αφήσουν πλήρη ελευθερία αποφάσεων.

Το να γίνει κανείς “παιδί του Θεού” αποτελεί έναν ασύγκρι­τα υψηλό στόχο μοναδικής σημασίας γιατί του εξασφαλίζει μία απεριόριστη μακαριότητα^. τη μακαριότητα δε αυτή παρόλη την παντοδυναμία Μου δεν μπορώ να τη δώσω χαρισματικά στα δημιουργήματα Μου, καθότι όντας “δημιουργημένα” δεν έχουν φτάσει ακόμη στον ύψιστο βαθμό της τελειοποίησης που είναι εκείνος των όντων που έχουν τελειοποιηθεί εθελοντικά. Αυτό είναι δικό σας έργο που όχι μόνο οφείλετε αλλά και μπορείτε να φέρετε σε πέρας αφού η Αγάπη Μου σας συμπαραστέκεται σ’ αυτόν το σκοπό σεβόμενη ωστόσο πάντοτε την ελευθερία της βούλησης σας.

Συνάμα η Αγάπη Μου σας προσφέρει αμέτρητες δυνατότη­τες και χάρες και δεν σας θέτει αξιώσεις που δεν μπορείτε να εκπληρώσετε. Η Αγάπη Μου σας ευλογεί με την ακτινοβολία της, κι όσο περισσότερο ανοίγεστε σε αυτήν την ακτινοβολία τόσο ευκολότερη γίνεται η πορεία προς τα πάνω και τόσο πιο σίγουρη είναι η επίτευξη του στόχου σας.

Γιατί το μόνο που απαιτείται από σας είναι να μεταμορφώσε­τε τη φύση σας ώστε από ανθρώπινη εγωιστική που είναι αρχι­κά να μεταβληθεί σε γνήσια θεϊκή αγάπη, η οποία δεν έχει κα­νένα εγωισμό και θέλει μόνο να δίνει και να χαρίζει ευτυχία’ αυτή είναι λοιπόν η αγάπη που πρέπει να ζωντανέψει μέσα του ο άνθρωπος προκειμένου να πετύχει την τέλεια μεταμόρφωση της φύσης του. Και κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να επι­δεικνύει μία τέτοια ανιδιοτελή αγάπη, επομένως ο κάθε άνθρω­πος μπορεί να αποκτήσει την υιοθεσία από τον Θεό, αφού το μόνο που απαιτείται από αυτόν είναι η αγάπη…

Εφ’ όσον λοιπόν γιατί η αρχική ενοχή του έχει εξιλεωθεί μέσω του Ιησού Χριστού, μπορεί συνεπώς να υπερβεί επίσης τον εγωι­σμό του που είναι το σημάδι ότι ανήκει στον αντίπαλο Μου. Έτσι όντας ελεύθερος από την τυραννία του, θα στρέφεται με όλη του την αγάπη αποκλειστικά προς τη δική Μου κατεύθυν­ση και μέσα στον Ιησού Χριστό θα αναγνωρίζει Εμένα.

Η αγάπη αυτή θα καθαρίσει και θα φωτίσει την ψυχή του, αφού μεγαλώνοντας θα την καταλάβει ολόκληρη και τότε θα έχει ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση και η επανάκτηση της αρ­χικής τελειότητας, Εγώ θα έχω επιτύχει δε το σκοπό Μου…

Αμήν»

 

* * *

Ακολουθούν επιλεκτικά μερικά ψήγματα από το έργο του Γιάκομπ Λόρμπερ σχετικά με τον Προορισμό του ανθρώπου, την πνευματική αναγέννηση.

«Κανένας άνθρωπος δεν ήρθε σ’ αυτόν τον κόσμο μόνο και μόνο για να τρώει, να πίνει και να κάνει το σπουδαίο, αλλά οφεί­λει να ζήσει σύμφωνα με την τάξη που του αποκάλυψε ο Θεάς για το σκοπό αποκλειστικά που του όρισε Αυτός…

…Μέχρι το στάδιο της ανθρώπινης υπόστασης είναι αποκλει­στικά η αγάπη, η σοφία και η ισχύς του Θεού που φροντίζουν ώστε η ζωή του αρχέγονου πνεύματος, που είναι δέσμιο μέσα στην ύλη του κόσμου περνώντας από τη μία βαθμίδα στην άλλη, να αποκτά διαρκώς μεγαλύτερη τελειότητα’ αλλά στον άν­θρωπο που είναι το επιστέγασμα της εξέλιξης της πρώην πνευ­ματικής οντότητας, τα πράγματα αναγκαστικά αλλάζουν. Βέβαια όσον αφορά τις λειτουργίες του φυσικού του σώματος, αυτές εξαρτώνται κατά το μεγαλύτερο μέρος τους από την α­γάπη, τη σοφία και την ισχύ του Θεού, όμως το πράγμα διαφέ­ρει ως προς την εξέλιξη της ψυχής και του πνεύματος της. Στην ψυχή έχει δοθεί νοημοσύνη, λογική, μία ελεύθερη σκέψη, μία τελείως ελεύθερη βούληση και η δύναμη να πράττει έτσι όπως η ίδια θεωρεί σαν καλό και ωφέλιμο.

…Οι άνθρωποι που ζουν σε κάποια άλλα ουράνια σώματα υπό­κεινται σε ορισμένους φραγμούς, τόσο από πνευματική όσο και από φυσική σκοπιά, τους οποίους είναι πολύ δύσκολο να ξεπε­ράσουν. Όμως εσάς τους ανθρώπους αυτής της γης δεν σας πε­ριορίζει τίποτα πνευματικά, όπως και τον ίδιο τον Κύριο, οπό­τε μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε. Έτσι μπορείτε να ανυψωθεί­τε μέχρι και την εσώτατη κατοικία του Θεού, αλλά για τον ίδιο λόγο μπορείτε να πέσετε τόσο βαθιά όσο ο Σατανάς…

…Η ασύλληπτα μεγάλη διαφορά σε σχέση με τους ανθρώπους στα άλλα ουράνια σώματα είναι ότι εσείς οι άνθρωποι αυτής της γης μπορείτε να γίνετε όμοιοι με τον Θεό. Είναι μεγάλη δια­φορά εάν κανείς είναι γιος του σπιτονοικοκύρη ή απλά ένας υπηρέτης του… Αλλά το βασίλειο του Θεού μόνο με βία και με μεγάλες θυσίες μπορεί να κερδιθεί…

Κανένας δεν μπορεί να γίνει δεκτός από τον Θεό εάν δεν δο­κιμαστεί προηγούμενα με το να ζήσει τελείως ελεύθερα σαν άνθρωπος για ένα ικανοποιητικό διάστημα.

Οι κάτοικοι αυτής της γης έχουν το μεγαλειώδη προορισμό να γίνουν αυτεξούσια παιδιά του Θεού και ως εκ τούτου πρέ­πει να ασκηθούν από μόνοι τους στο να αυτενεργούν κι έτσι να προοδεύουν.

…Η διδασκαλία Μου είναι μια αληθινά καλή αγγελία επειδή δείχνει στους ανθρώπους τους δρόμους για το πώς μπορούν να πετύχουν την ομοίωση με τον Θεό. Στην ουσία της η διδασκα­λία Μου είναι πολύ σύντομη και εύκολα κατανοητή αφού το μόνο που ζητά από τον άνθρωπο είναι να πιστεύει στο μονα­δικό αληθινό Θεό, να Τον αγαπάει πάνω απ’ όλα σαν τον καλό Πατέρα και Δημιουργό του, κι επιπλέον να αγαπάει τους άλ­λους όπως τον ίδιο του τον εαυτό. Κι αυτό σημαίνει ότι κάνει γι’ αυτούς οτιδήποτε θα ήθελε κι ο ίδιος -μέσα στα πλαίσια της λογικής- να του κάνουν οι συνάνθρωποι του».

Στις νέες αποκαλύψεις δεν παραγνωρίζεται το γεγονός ότι «η γήινη ζωή είναι εξαιρετικά δύσκολη και κοπιαστική» όμως λέγεται επιπρόσθετα ότι οι άνθρωποι αυτής της γης «θα πρέ­πει να αποδεχτούν ότι για ένα διάστημα θα υποστούν υποχρε­ωτικά αυτή τη δοκιμασία επειδή εκείνο που θα κερδίσουν σε αντίκρυσμα είναι ο αιώνιος θρίαμβος της πλήρους ομοίωσης με τον Θεό^. επομένως μπορούν κι αυτοί να υπομείνουν κάτι αφού κι Εγώ ο Ίδιος υπομένω οικειοθελώς πολλά από αγάπη για τα παιδιά Μου και μάλιστα για τη σωτηρία τους θα ανα­γκαστώ να υπομείνω και το πιο βαρύ και πιο πικρό από όλα».

(Σ.σ. Αυτά τα έλεγε ο Ιησούς στους μαθητές του ενόψει των επικείμενων παθών και του θανάτου του).

…«Όταν δοκιμάζω κάποιον – πράγμα που είναι βέβαιο ότι δεν το κάνω χωρίς να συντρέχει λόγος – το κάνω για να τον εκ­παιδεύσω ώστε να αποφοιτήσει τελειοποιημένος από το σχο­λείο Μου… Γιατί πρέπει να καταλάβετε ότι φοιτάτε στο πανε­πιστήμιο Μου… Θέλω να σας κάνω να γίνετε κάτι το αληθινά εξαιρετικό. Γι’ αυτό μην σας παραξενεύουν μερικές ιδιαίτερες εξετάσεις που σας επιβάλλονται σε αυτό το πανεπιστήμιο…

Για να επιτευχθεί όμως αυτό πρέπει Ουρανός και Κόλαση να κατοικήσουν κάτω από την ίδια στέγη. Χωρίς να δοθεί μάχη δεν κερδίζεται η νίκη. Όταν το τρόπαιο είναι το μεγαλύτε­ρο που υπάρχει, χρειάζεται να καταβληθεί και ο μεγαλύτερος αγώνας για να κατακτηθεί.

… Ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να περάσει μαζί Μου μέσα από τη στενή πύλη της πλήρους υπέρβασης τού εγώ του μέχρι να γίνει όπως είμαι Εγώ. Ο καθένας πρέπει να πάψει να είναι κάτι στα μάτια του εαυτού του για να μπορεί να γίνει τα πάντα μέσα σε Μένα… Όμως δεν είναι οι πολλές γνώσεις ούτε οι πολλές εμπειρίες που θα σας οδηγήσουν ως αυτό το σημείο, αλλά μόνο η ζωντανή αγάπη προς τον Θεό και σε αντίστοιχο βαθμό προς τον πλησίον. Εδώ έγκειται το μεγάλο μυστικό της αναγέννησης.

..Το κύριο ζητούμενο είναι και θα παραμένει ο ακατάπαυ­στος αγώνας για να αναγεννηθεί πλήρως το πνεύμα μέσα στην ανθρώπινη ψυχή…. Πρέπει στο τέλος ο εσωτερικός άνθρωπος να νικήσει τον εξωτερικό τελείως, ειδάλλως πεθαίνει κι αυτός μαζί του… Η αναγέννηση του πνεύματος είναι η αιώνια από κοινού συμβίωση του Θεού με τα παιδιά του».

Το μυστήριο της ένωσης του πνευματικού σπινθήρα με το Πατρικό Πνεύμα του Ιησού Χριστού

Καταγραφή της Μπέρτα Ντούντε

«Όταν το πνεύμα μέσα στον άνθρωπο αφυπνίζεται και ζω­ντανεύει, τότε εγκαθίσταται η σύνδεση μαζί Μου, γιατί το πνεύμα αυτό είναι ένας σπινθήρας από το Θείο Πατρικό Πνεύ­μα Μου, είναι δηλαδή τμήμα από Μένα και επομένως είναι το ίδιο όπως Εγώ, οπότε μπορείτε να πείτε δικαιωματικά: “Ο Θεός είναι μέσα μου”… Γιατί το πνεύμα που έχετε μέσα σας αφυ­πνίζεται στη ζωή μόνο όταν καλλιεργείτε την αγάπη, ώστε σαν επακόλουθο μπορώ κι Εγώ, όντας η ίδια η Αιώνια Αγάπη, να είμαι μέσα σας.

Βέβαια όλοι σας έχετε αυτόν το θεϊκό σπινθήρα μέσα σας, ωστόσο μπορεί με τη θέληση και με τον τρόπο της ζωής σας να τον έχετε σκεπάσει και θάψει εντελώς, ώστε να παραμένει έτσι ως το θάνατο σας… Σ’ αυτήν την περίπτωση έχετε περά­σει “χωρίς Θεό” τη ζωή σας … εφόσον ζήσατε χωρίς αγάπη και επομένως Εγώ δεν μπορούσα να έχω καμία επαφή μαζί σας. Αλλά έτσι έχετε περάσει το χρόνο σας στη γη χωρίς να εκμε­ταλλευθείτε τη μεγάλη χάρη που είναι αυτή η ζωή, αφού δεν εκπληρώσατε το σκοπό για τον οποίο γίνατε άνθρωποι. Αντί να ενωθείτε μαζί Μου παραμείνατε στην απομόνωση στην οποία καταδικαστήκατε κάποτε από μόνοι σας, εξαιτίας της απόσχισης σας από Μένα.

Για να μπορείτε να ενωθείτε πάλι μαζί Μου λοιπόν, ήρθα και σας έδωσα μια μεγάλη χάρη: έβαλα για πρώτη φορά μέσα σας ένα μικρό σπινθήρα από το θείο Πνεύμα Μου και σας παρα­κινούσα διαρκώς να αναφλέξετε αυτό το μικρό σπινθήρα, με το να κατευθύνω τη μοίρα σας έτσι ώστε να βρίσκεστε αντι­μέτωποι με καταστάσεις τέτοιες, όπου με καλή θέληση θα μπο­ρούσατε να κάνετε πράξεις αγάπης…

Ήταν και είναι συχνά δυνατόν αυτόν το σπινθήρα αγάπης που έχετε μέσα σας σεις οι άνθρωποι να τον κάνετε να μετα­τραπεί σε φωτιά. Κι είναι αλήθεια ότι δεν σας λείπουν οι ευκαι­ρίες, αλλά εξαρτάται και αυτό, όπως όλα, από τη δική σας ελεύ­θερη θέληση. Επομένως έχετε επίσης τη δυνατότητα να παρα­μελείτε την αγάπη, οπότε το πνεύμα σας βρίσκεται σε λήθαργο, δεν μπορεί δηλαδή να εκφρασθεί. Τότε δεν έχετε καμία επα­φή μαζί Μου, με αποτέλεσμα να είσαστε νεκροί, παρ’ όλο που εσείς νομίζετε ότι ζείτε…

Και τότε η ζωή στη γη είναι μάταιη, γιατί μία ζωή “χωρίς Θεό” δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει σε μια ανοδική εξέλιξη, αλλά αν­τίθετα είναι δείγμα ότι επικρατεί ο σύνδεσμος με τον αντίπαλο Μου, Επομένως και Εγώ δεν μπορώ να βρίσκομαι μέσα σας, α­φού με την αστοργία σας Μου αποκλείετε την είσοδο.

Και βέβαια αυτή η κατάσταση είναι πολύ πιο συνηθισμένη από εκείνη όπου οι άνθρωποι βρίσκονται σε στενή επαφή μα­ζί Μου, επειδή ζουν με αγάπη και αφήνονται να τους καθοδη­γεί το Πνεύμα Μου… Αυτή δε η κατάσταση είναι πάντα εμ­φανής όταν οι άνθρωποι δεν διαθέτουν καμία πίστη πια στον Ιησού Χριστό, ο Οποίος με το θάνατο Του στο σταυρό ήθελε να ενισχύσει την αδύνατη θέληση τους ώστε να αποκοπούν α­πό τον αντίπαλο Μου.

Η θεϊκή διδασκαλία της αγάπης, την οποία κήρυξε ο άνθρω­πος Ιησούς στη γη, είχε σκοπό να δείξει στους ανθρώπους το πώς να ενώσουν τον πνευματικό σπινθήρα μέσα τους με το προαιώνιο Πνεύμα του Πατέρα. Και για το λόγο αυτό ο Ιησούς έζησε μια ζωή με αγάπη ως πρότυπο για τους συνανθρώπους του, αποδεικνύοντας συνάμα ποιο είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ζωής, η πλήρης δηλαδή ένωση μαζί Μου, η οποία ήταν εμφανής από τα δικά του λόγια και τις πράξεις του στη γη…

Αποδείχθηκε ότι ήταν δυνατόν αυτό που ήταν αδύνατο πριν τη θυσία του Ιησού, εξαιτίας της αδύνατης θέλησης των αν­θρώπων επειδή ήταν ακόμη επιβαρυμένοι με την ενοχή από την πρώτη τους πτώση. Έτσι μετά το θάνατο του στο σταυρό είχαν κάθε δυνατότητα να το κάνουν, γιατί τους χαριζόταν η δύναμη γι’ αυτό, εφόσον αναγνώριζαν τον Ιησού Χριστό ως Υιό του Θεού και Ελευθερωτή του κόσμου και αξιοποιούσαν τη βοήθεια του. Και τότε ήταν επίσης δυνατόν να ενωθούν πά­λι μαζί Μου, εφόσον θα αφύπνιζαν και θα ζωντάνευαν τον πνευματικό σπινθήρα τους με την έμπρακτη αγάπη, με αποτέ­λεσμα να μπορώ και Εγώ ο Ίδιος να δράσω μέσα τους.

Χωρίς τον Ιησού Χριστό όμως δεν μπορεί να αφυπνισθεί κα­νένα ανθρώπινο πνεύμα, διότι προφανώς δεν μπορώ να βρί­σκομαι μέσα σ’ όποιον Με αρνείται και δεν πιστεύει ότι τον απάλλαξα από την αμαρτία και το θάνατο… Ο μικρός σπινθή­ρας από το Πνεύμα Μου αναπαύεται μεν στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, αλλά είναι η αγάπη που τον ζωντανεύει, η οποία αγάπη όμως αναγνωρίζει τον Ιησού Χριστό, αναγνωρίζει δη­λαδή Εμένα μέσα Του και συνδέεται μαζί Μου… Ή με άλλα λόγια, η αγάπη είναι ο θεϊκός σπινθήρας που θέλει να ενωθεί με το πυρ της αιώνιας Αγάπης…

Τότε λοιπόν έχετε τη ζωή μέσα σας ακόμη κι αν χάσετε την επίγεια ζωή σας… Τη στιγμή που το πνεύμα σας ζωντάνεψε, έχετε ήδη αναστηθεί και επανέλθει από το θάνατο στη ζωή. Και τη ζωή αυτή δεν είναι δυνατόν να τη χάσετε ποτέ πια, για­τί έχετε πλέον επιστρέψει σε Μένα και μαζί Μου δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ πια θάνατος στους αιώνες των αιώνων…

Αμήν»

Η διαφορά της Αναγέννησης του πνεύματος από της ψυχής

Από τον 11^ο τόμο του «Μεγάλου Ευαγγελίου» του Ιωάννη

Ο Ιησούς:«Όλοι εκείνοι που ακολουθούν ήδη εδώ στη γη Εμένα και τα λόγια Μου θα φτάσουν σε εκείνο το στόχο που πολλές φορές στο παρελθόν τον χαρακτήρισα ως την αναγέν­νηση της ψυχής. Πρόκειται πιο συγκεκριμένα για τη διείσδυ­ση του πνεύματος μέσα στην ψυχή η οποία γίνεται έτσι ικα­νή, καίτοι ενσαρκωμένη, να εισχωρήσει σε κάθε ανώτερη ου­ράνια σοφία. Έτσι όχι μόνο γίνεται κυρία του εαυτού της, αλλά ταυτόχρονα κυρία επίσης του περιβάλλοντος της, αφού μάλι­στα μπορεί να κυριαρχήσει στη φύση ή σε απόκρυφες δυνά­μεις εάν πασχίζει να εκπληροί το θέλημα Μου από αγάπη και προς όφελος του πλησίον. Τα δε μέσα για την επίτευξη του στόχου αυτού είναι η πίστη και η αληθινή αγάπη στο συνάν­θρωπο.

Τέτοιοι αναγεννημένοι άνθρωποι μπορούν και πρέπει επίσης να είναι πολύ δίκαιοι’ βέβαια σε όλες τις εποχές υπήρχαν εκεί­νοι που είχαν φτάσει στην ύψιστη ψυχική τελειοποίηση αλλά αυτό δεν σήμαινε υποχρεωτικά ότι είχαν φτάσει και στη συμ­βίωση με το θείο Πνεύμα ως πρόσωπο.

Άλλωστε αυτό δεν ήταν καν δυνατόν ακόμη γιατί έξω από Μένα η Θεότητα δεν ήταν ακόμη ορατή πουθενά. Πριν την ενσάρκωση Μου όλοι οι δίκαιοι μολονότι είχαν επιτύχει την αναγέννηση της ψυχής τους, δεν μπορούσαν ακόμη να δουν τη θεότητα, όπως κάνετε εσείς.

Γι’ αυτόν το λόγο στις διδασκαλίες τους, η διείσδυση στην ύψιστη τελείωση παρουσιάζεται σαν μία υπερβατική ένωση με το άπειρο καθότι ο Θεός ως απρόσωπο Ον είναι ταυτόση­μος με το άπειρο, μέσα στο οποίο μπορεί μεν να γίνει αισθη­τή η πνοή της δύναμης Του, αλλά εκείνες τις εποχές δεν μπο­ρούσε να παρουσιαστεί στην ανθρώπινη ψυχή ορατά εκδηλω­μένη σε ένα πρόσωπο. Μόνο μετά από το θάνατο Μου, όταν τούτο εδώ το σώμα θα έχει γίνει το ένδυμα της πανίσχυρης άπειρης Θεότητας, όλοι εκείνοι που έφυγαν από τη σωματική ζωή πριν από Μένα θα έχουν επίσης τη δυνατότητα βλέποντας την ορατή πλέον Θεότητα να συμβιώσουν αιώνια μαζί της. Θα συγκατοικούν δε μαζί της σε μία πόλη η οποία θα είναι η αλη­θινή ουράνια Ιερουσαλήμ, η αιώνια πόλη του Θεού. Αυτή η συμβίωση και συγκατοίκηση του Θεού με τα παιδιά του είναι η αναγέννηση του Πνεύματος.

Ασφαλώς και μετά από Μένα Θα υπάρχουν πολλοί που θα μπορέσουν να επιτύχουν την αναγέννηση της ψυχής τους και ως εκ τούτου θα είναι επίσης μακάριοι και ευτυχισμένοι, χω­ρίς όμως να κατακτήσουν αυτήν την τελευταία ύψιστη βαθμί­δα. Από παλιά υπήρξαν πολλοί απεσταλμένοι του Πνεύματος Μου οι οποίοι κατέβηκαν στη γη για να δείξουν στους χαμέ­νους οδοιπόρους τους δρόμους προς την ειρήνη και την εσω­τερική φώτιση, δίχως όμως να είναι σε θέση να τους δείξουν τους απευθείας δρόμους προς Εμένα καθώς αυτοί δεν είχαν ανοιχτεί ακόμη. Όλοι όσοι επομένως θέλουν να πορευτούν και στη συνέχεια στους παλαιότερους δρόμους* μπορούν βέβαια να φτάσουν στην αναγέννηση της ψυχής τους, αλλά όχι στην άμεση κοινωνία με Μένα.

Η τελευταία είναι δυνατή μόνο με την πίστη σε Μένα, ότι είμαι αληθινά ο Χριστός, ο χρισμένος, στον οποίο έχει δοθεί όλη η δύναμη και η λαμπρότητα του Πατέρα, ούτως ώστε διά του Υιού να γίνουν μακάριοι όλοι οι άνθρωποι. Εγώ είμαι η πύλη – άλλη δεν υπάρχει! Όποιος θέλει να βαδίσει στους δρό­μους προς τον ουρανό, αλλά δεν θέλει να Με γνωρίσει προ­σωπικά, μπορεί βέβαια να κατακτήσει ένα υψηλό βαθμό τε­λειοποίησης, αλλά δεν θα φτάσει ποτέ σε μία καθαρή, ορατή κοινωνία με τον ίδιο τον Θεό προσωπικά.»

Τότε ο Πέτρος ρώτησε πάλι: «Αυτοί, Κύριε, οι οποίοι έχουν ήδη πετύχει την αναγέννηση της ψυχής τους και ζουν τώρα μακάριοι στον άλλο κόσμο, θα φτάσουν επίσης όλοι τους στην αναγέννηση του πνεύματος, ή υπάρχει η πιθανότητα να μεί­νουν στάσιμοι στη βαθμίδα τελειοποίησης που έχουν;»

Τότε Εγώ του απάντησα: «Κατά βάση την ερώτηση σου μπο­ρείς να την απαντήσεις από μόνος σου, γιατί είναι αυτονόητο ότι κανένας δεν υποχρεώνεται να το κάνει. Αλλά αν για παρά­δειγμα σε μία χώρα που τη χωρίζει στα δύο ένας πλωτός πο­ταμός έρθει ένας επιδέξιος μηχανικός και φτιάξει μία γέφυρα και φωνάξει μετά τους κατοίκους που μέχρι τότε δεν το μπο­ρούσαν να περάσουν μαζί του στην αντίπερα όχθη, δεν θα τον ακολουθήσουν όλοι πρόθυμα; Τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέ­ρος τους θα το κάνει μα και οι υπόλοιποι, όταν περάσει και­ρός και δουν ότι οι πρώτοι δεν γυρίζουν πίσω, θα περάσουν επίσης απέναντι, και για ένα λόγο επιπλέον, ότι η αντίπερα όχθη είναι λουσμένη στο φως κι ελκυστική στην όψη. Ένας τέτοιος αρχιτέκτονας είμαι Εγώ! Και μετά από Μένα ο καθέ­νας θα προσπαθεί να βρει τη σκάλα για τη γέφυρα, γιατί θα του λέει το εσωτερικό του πνεύμα: “Υπάρχει κάτι ανώτερο και πολυτιμότερο από αυτό που απόκτησες με τη δίκαιη ζωή σου’ ψάξε να το βρεις λοιπόν!”

Τότε ο κάθε αναζητητής που έχει φύγει από αυτή τη ζωή θα μπορεί να βρει αυτή τη γέφυρα, άσχετα αν θα το κατορθώσει μέσω της διδασκαλίας που σας δίνω τώρα ή εάν θα έχει γίνει δίκαιος μέσω ενός παλαιότερου ή μεταγενέστερου δασκάλου αφυπνισμένου από Μένα.

Την κατάλληλη ώρα παρουσιάζομαι Εγώ ο ίδιος σε τέτοιους δίκαιους ανθρώπους οπότε αυτοί Μου δίνουν εθελοντικά τον οβολό τους για τα διόδια της γέφυρας, δηλαδή αποδέχονται τη διδασκαλία που λέει ότι ο Πατέρας είναι μέσα στον Υιό και όποιος βλέπει τον Υιό βλέπει επίσης και τον Πατέρα!

Έτσι γίνονται και αυτοί δεκτοί όπως όλοι οι άλλοι που πο­ρεύτηκαν εξ αρχής στους δρόμους Μου. Γι’ αυτό λοιπόν να μην βλέπετε υποτιμητικά αυτούς που δεν πιστεύουν στον Ιεχωβά γιατί σας βεβαιώνω ότι ανάμεσα τους υπάρχουν και με­ρικοί που είναι πιο δίκαιοι από τον κάθε Ιουδαίο που πέρασε από τη γη, άλλωστε γι’ αυτό το λόγο θα γίνουν δεκτοί οι ει­δωλολάτρες και θα απορριφθούν οι Ιουδαίοι!»

Ρώτησε τότε ο Πέτρος: «Πώς έγιναν τόσοι πολλοί δίκαιοι, Κύριε, μεταξύ των ειδωλολατρών;»

Εγώ του απάντησα: «Σου είπα ήδη ότι υπήρχαν πάντοτε απε­σταλμένοι του Πνεύματος Μου που τους δίδασκαν, φωτίζο­ντας τους, ανάλογα με την αντίληψη τους, με το φως των Ου­ρανών Μου. Πριν από όλα oι απεσταλμένοι αυτοί δίδασκαν το βύθισμα στο εσωτερικό του πνεύματος, ούτως ώστε ο κα­θένας που ήθελε να βρει μέσα του την αλήθεια μπορούσε και να τη βρει.

Αυτό είναι όπως ξέρετε η αναγέννηση της ψυχής. Αυτό το διαλογισμό σάς τον έχω συστήσει επίσης επανειλημμένα ως ένα κατάλληλο μέσο για να ελευθερώσετε και να καθαρίσετε την ψυχή από όλα τα μελανά σημεία της εγωπάθειας της και με τον τρόπο αυτό να φτάσετε ως Εμένα.

Μάθετε λοιπόν να ασκείσθε σε αυτόν ώστε να ανοίξουν πε­ρισσότερο οι εσωτερικοί οφθαλμοί και να βιώσετε όλα αυτά που μπορεί να σας αποκαλύψει το πνεύμα όταν ζωντανέψει πλέον μέσα σας!»

Οι εσωτερικές διεργασίες προς την πνευματική αναγέννηση

Σχετικά με τις εσωτερικές διεργασίες που σηματοδοτούν την πνευματική αναγέννηση έχει δοθεί στην Μπέρτα Ντούντε μία σειρά από αναλυτικές εξηγήσεις. Ένα μέρος τους ακολουθεί στη συνέχεια:

«Η αποφασιστική στιγμή στη γήινη ζωή του ανθρώπου εί­ναι όταν στραφεί συνειδητά με τη βούληση του προς τον Θεό^. γιατί αυτή είναι η αρχή της μεταμόρφωσης της ψυχής του, εί­ναι στην ουσία το σημείο καμπής, η αρχή της επιστροφής του έκπτωτου δημιουργήματος πίσω στο δημιουργό του. Όσο πιο νωρίς συμβαίνει στη ζωή ενός ανθρώπου αυτή η συνειδητή με­ταστροφή της βούλησης του, τόσο μεγαλύτερη τελειότητα μπο­ρεί να επιτύχει μέχρι την ώρα του θανάτου του. Όμως υπάρ­χει επίσης η δυνατότητα να φτάσει κάποιος σε σύντομο χρο­νικό διάστημα σε έναν υψηλό βαθμό ωριμότητας έστω κι αν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι σαν πλάσμα του Θεού οφεί­λει να επιδιώξει την επανένωση μαζί του. Και σε αυτή την περίπτωση ωστόσο μπορεί να εργαστεί με ενισχυμένη θέληση για τη μεταμόρφωση της ψυχής του, οπότε θα καταφέρει εξί­σου καλά να ωριμάσει εγκαίρως.

Οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή του ανθρώπου αποτελεί κάθε φορά μία δυνατότητα που του δίνεται για να μεταστρέψει τη βούληση του. Κι όταν η βούληση του έχει πάρει καταρχάς τη σωστή κατεύθυνση τότε δεν υπάρχει πια κανένας φόβος ότι η ψυχή του μπορεί να πέσει πάλι στο σκοτάδι, γιατί από τη στιγμή που δηλώνει τη θέληση της να βρει τον Θεό, τότε την έλκει Αυτός ο Ίδιος προς το μέρος του.

Αυτή η απόφαση της θέλησης, δηλαδή η συνειδητή στροφή των σκέψεων προς τον Θεό, είναι κατά έναν τρόπο η πνευμα­τική αναγέννηση του ανθρώπου, δεδομένου ότι τότε η ψυχή ει­σέρχεται σε μία νέα ζωή. Από εκεί και ύστερα δεν ζει μόνο στον υλικό γήινο κόσμο, αλλά προχωρεί ακόμη βαθύτερα και αναζητεί την αλήθεια την οποία όντως τη βρίσκει, γιατί της φανερώνεται ο Θεός ο Ίδιος που είναι η Αιώνια Αλήθεια. Για­τί όταν μια ψυχή εκδηλώνει την επιθυμία της να Τον πλησιάσει Αυτός έχει τότε το ελεύθερο να επιδρά πάνω στις σκέψεις της.

Μία ψυχή που βρίσκεται σ’ αυτό το πρώτο στάδιο της ανα­γέννησης έχει ανάγκη από τροφή και φροντίδα όπως ένας τρυ­φερός βλαστός. Πρέπει να διατηρηθεί στη ζωή με ελαφριά τρο­φή ώστε να γίνει σιγά – σιγά δυνατή και ρωμαλέα για να τα καταφέρει από μόνη της στον κόσμο, οπότε και μπορεί να φέ­ρει σε πέρας χωρίς κόπο την ανοδική της πορεία.

Η μεταστροφή της βούλησης είναι η αρχή της πορείας προς την πνευματική αναγέννηση’ με αυτήν η ψυχή βαδίζει ήδη στο δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή, παρόλο που μπορεί να πα­ρουσιαστούν πολλοί κίνδυνοι και εμπόδια ακόμη -εγκόσμιες παγίδες και δυσκολίες- τις οποίες ωστόσο μπορεί να ξεπερά­σει εφόσον είναι γεμάτη δύναμη.

Το μόνο που παίζει ρόλο σε αυτό το σημείο είναι το εάν θα της παρασχεθεί η απαραίτητη δύναμη ή όχι, γιατί στη δεύτε­ρη περίπτωση θα της είναι πολύ δύσκολο να προχωρήσει προς τα πάνω. Αλλά κι αυτή η επιλογή επαφίεται πάλι αποκλειστι­κά στη δική της βούληση. Το βέβαιο είναι ότι από τη στιγμή που κάποιος στρέφεται με τη βούληση του προς τον Θεό, Αυ­τός τον αγκαλιάζει και συνεχώς επιδρά θετικά πάνω στην ψυ­χή του χωρίς όμως να την κατευθύνει με τη βία.

Και η πιο αποτελεσματική επίδραση είναι ο Λόγος του Θεού που καθώς κρύβει μέσα του δύναμη και ζωή, τρέφει την αναγεννημένη ψυχή και τη βοηθά να ωριμάσει. Άλλωστε ένας άνθρωπος που έχει αναγεννηθεί η ψυχή του είναι πάντοτε ανοιχτός στο να λάβει το θείο λόγο – είτε με έμμεσο τρόπο, ακού­γοντας ή διαβάζοντας θεϊκές αποκαλύψεις – είτε επίσης κατευ­θύνοντας τις σκέψεις του προς την Προαιώνια Πηγή της Σοφίας για να συνδεθεί συνειδητά με Αυτόν που είναι η ίδια η αιώνια Αλήθεια.

Ένας τέτοιος άνθρωπος αναζητά συχνά την απομόνωση καν τη σιγή, δηλαδή στρέφεται προς το εσωτερικό του ώστε οι σκέ­ψεις του παίρνουν τη σωστή κατεύθυνση καθώς επηρεάζονται από ψηλά. Έτσι η ψυχή του λαμβάνει την τροφή που χρειά­ζεται με αποτέλεσμα το φως και η δύναμη της να αυξάνονται.

Επιπλέον, ένας άνθρωπος με αναγεννημένη ψυχή ζει με αγά­πη, γιατί τον οδηγεί σ’ αυτό η βούλησή του που έχει τη σωστή κατεύθυνση. Έτσι ωριμάζει εκ των πραγμάτων και τείνει προς την τελειοποίηση -πράγμα που άλλωστε αποτελεί το νόημα και το σκοπό της γήινης πορείας του- από τη στιγμή που απο­κόπτεται με την ελεύθερη θέληση του από τη δύναμη εκείνη που τον κρατούσε δέσμιο μέχρι τότε, γιατί από αυτήν ο καθέ­νας πρέπει να απαγκιστρωθεί από μόνος του. Παράλληλα έχει συνεχώς στη διάθεση του την απαραίτητη χάρη και δύναμη που του παρέχοντα: από ψηλά γι’ αυτό το σκοπό, ώστε με τη βοήθεια τους θα αναγεννηθεί πνευματικά».

1.9. 1944

«Η πραγματική ζωή του ανθρώπου είναι ο θεϊκός σπινθήρας πνεύματος που έχει μέσα του και ως εκ τούτου μπορεί να γί­νει λόγος για αναγέννηση μόνο από τη στιγμή που το πνεύμα του αφυπνιστεί και μπορεί να αρχίσει να δρα, οπότε αρχίζει και η καθαυτό πνευματική ζωή.

Τότε ο άνθρωπος αναγεννάται μέσα στο πνεύμα’ στην ουσία η γέννησή του επί γης αποκτά νόημα και σκοπό μόνο όταν έχει λάβει χώρα η πνευματική αναγέννηση. Τότε η ψυχή του ανα­γνωρίζει το θείο σπινθήρα πνεύματος, ακόμη κι αν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν είναι ακόμη σε θέση να διαχωρίσει στο νου του τις δύο έννοιες ψυχή και πνεύμα.

Η ενοποίηση του πνεύματος με την ψυχή είναι μία διαδικα­σία η οποία μπορεί να συντελεστεί χωρίς να το αντιληφθεί ο ίδιος ο άνθρωπος γιατί μόνον όταν πραγματοποιηθεί η ένωση τους θα αποκτήσει συνείδηση αυτού του γεγονότος. Μονάχα τότε μπορεί το πνεύμα να διαφωτίσει την ψυχή σχετικά με το τι σημαίνει η ένωση τους και μονάχα τότε η ψυχή επιδιώκει να ενωθεί όλο και πιο στενά με το πνεύμα της, οπότε γίνεται και αποδέκτης της πλούσιας γνώσης του.

Τότε μόνο πια αρχίζει ο άνθρωπος να ζει, που σημαίνει ότι αξιοποιώντας τη γνώση του εργάζεται στο εξής συνει­δητά για τον Θεό. Έτσι δείχνει μεγάλη δραστηριοποίηση γιατί θέλει να διαδώσει τις γνώσεις που κατέχει και να μεταδώσει στους συνανθρώπους του αυτά που ο ίδιος έχει συ­νειδητοποιήσει.

Ζωή σημαίνει συνεχής δραστηριότητα. Φυσικά ο άνθρω­πος στη γη ζει και δίχως να έχει αφυπνίσει το θεϊκό σπινθήρα του, με άλλα λόγια δρα και εργάζεται για να εξασφαλίσει την επιβίωση του, έχοντας ως αποκλειστικό γνώμονα το σώμα του και τους επίγειους στόχους του. Αλλά αυτή δεν είναι η αληθι­νή ζωή, δεν είναι η ζωή που έχει παντοτινή διάρκεια, αυτή για την οποία μιλούσε ο Ιησούς Χριστός, αυτή που υποσχέθηκε σε όποιον Τον πιστεύει.

Η αληθινή ζωή είναι η ζωή του πνεύματος η οποία είναι άφθαρτη και αποτελεί το τρόπαιο στο οποίο αποσκοπεί η γήινη υπόσταση του ανθρώπου. Μονάχα όταν το πνεύμα αφυπνιστεί στη ζωή έχει εκπληρωθεί ο σκοπός της ύπαρξης στη γη. Και η αναγέννηση του πνεύματος είναι αυτό που αξίζει να επιδιώ­κει κανείς πάνω από όλα γιατί συνεπάγεται ασύλληπτο κέρ­δος για την ανθρώπινη ψυχή.

Αυτά που έχει να προσφέρει η γη είναι χωρίς διάρκεια και δεν ωφελούν ποτέ την ψυχή, αλλά μόνο το σώμα. Αντίθετα ό,τι προσφέρει το πνεύμα στην ψυχή είναι αυτό που την ανα­ζωογονεί και την ενισχύει, καθώς είναι γι’ αυτήν τροφή, δη­λαδή δύναμη για ζωή^. είναι αληθινά πολύτιμο αγαθό που δεν μπορεί να χαθεί πια, που δίνει χαρά και ωθεί αυτόν που το έχει σε ακαταπόνητη δραστηριότητα.

Γι’ αυτό μπορεί να ονομαστεί το ελιξίριο της ζωής, αφού δεν έχει πια ισχύ ο θάνατος που μέχρι τότε απειλούσε την ψυχή και που θα ήταν η αναπόφευκτη μοίρα της εάν δεν είχε συντε­λεστεί η πνευματική της αναγέννηση. Το σάρκινο σώμα είναι απλά το περίβλημα που κρύβει την ψυχή και το θεϊκό σπινθή­ρα κι εξαρτάται αποκλειστικά από την ελεύθερη προαίρεση τον ανθρώπου εάν θα αποτινάξει αυτό το περίβλημα και εάν θα επι­διώξει να αφυπνίσει στη ζωή το θεϊκό στοιχείο που έχει μέσα του.

Εάν λοιπόν η ψυχή – που είναι ο φορέας της βούλησης – στρα­φεί συνειδητά προς το θεϊκό της πνεύμα, καταβάλλοντας προ­σπάθειες να διαπεράσει το σωματικό περίβλημα που τη δεσμεύει, με τρόπο που η ίδια απαλλάσσεται από όλες τις γήινες επιθυμίες, τα ελαττώματα και τις αδυναμίες της και προ­σπαθεί ζώντας έμπρακτα με αγάπη να χαλαρώσει τα δεσμά της ύλης, τότε θα αρχίσει και ο θεϊκός πνευματικός σπινθήρας να αφυπνίζεται. Έτσι θα αποκτήσει επαφή με την ψυχή του αν­θρώπου – ούτως ώστε θα τη βοηθήσει να υπερβεί τον εαυτό της – θα της δίνει με απαλό τρόπο συμβουλές και οδηγίες και θα την καθοδηγεί στο εξής, εφόσον βέβαια δέχεται την καθο­δήγηση του.

Και τότε ο θεϊκός σπινθήρας αναλαμβάνει τον ηγετικό ρόλο στον άνθρωπο, οδηγώντας τον αληθινά καλά. Από εκεί κι εμπρός δεν υπάρχει ασυμφωνία ανάμεσα στο πνεύμα και στην ψυχή αλλά ακολουθούν ενωμένοι τον ίδιο στόχο^. αγωνίζονται να φτάσουν στην αιώνια πατρίδα τους ενώ παράλληλα αδια­φορούν για το σώμα, τον κόσμο και τα πράγματα του, μολο­νότι ο άνθρωπος εξακολουθεί να βρίσκεται στη γη.

Μόνο τότε πια είναι πραγματικά ζωντανός ο άνθρωπος παρ’ όλο που αντιμετωπίζει με αδιαφορία τα γήινα γιατί τώρα το πνεύμα του ζει και είναι συνεχώς δραστήριο. Από αυτό το στά­διο πλέον εργάζεται μόνο για τον πνευματικό κόσμο – για τη βασιλεία του Θεού – και είναι συνεχώς δραστηριοποιημένος καθώς δουλεύει πάνω στον εαυτό του αλλά κι ασχολείται με τους συνανθρώπους του.

Ο πνευματικός του σπινθήρας δεν τον αφήνει πια να βρει ανάπαυση, δηλαδή να αδρανήσει, επειδή η αδράνεια είναι φθο­ροποιός, καθώς είναι ταυτόσημη με το θάνατο. Γιατί αυτός ακριβώς ο θάνατος σημαίνει μία αιώνιο, μαρτυρική κατάσταση, λόγο για τον οποίο ο άνθρωπος θα πρέπει να τον φοβάται αφού είναι η χειρότερη μοίρα που μπορεί να περιμένει την ψυχή του. Αλλά άμα το πνεύμα ζωντανέψει, δεν υπάρχει πια θάνατος για όλη την αιωνιότητα γιατί όντας αυτό αθάνατο έλκει μαζί του και την ψυχή στην αιώνια ζωή, στην αιώνια λαμπρότητα.

Αμήν»