Β΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

Β΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟ *

 

ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

Σ’ αυτό το μικρό εγχειρίδιο που κρατάτε στα χέρια σας μπορούμε να εξετάσουμε μόνο μερικά επί μέρους σημεία της Νέας Αποκάλυψης. Θα προσπαθήσουμε όμως να δώσου­με στον αναγνώστη τουλάχιστον μια περιορισμένη επισκό­πηση της γιγαντιαίας ύλης.

Η Νέα Αποκάλυψη ασχολείται μεταξύ άλλων με τα εξής θέματα:

Το Είναι του Θεού: «Η Αγάπη είναι το ιδιαίτερο, εσώτατο και θεμελιώδες Είναι Μου. Από αυτό το Είναι που είναι το απεριόριστο Πνεύμα της Αγιότητάς Μου, πηγάζει η δύναμη που ενεργεί σ’ όλη την απεραντοσύνη».

Ο Ιησούς είναι αληθινός άνθρωπος και αληθινός Θεός. Η αληθινή αιτία και ο σκοπός της ενσάρκωσης του Θεού. Τα νεανικά χρόνια του Ιησού.

Το θείο έργο της Δημιουργίας: Η πνευματική πρωταρχική Δημιουργία. Η πτώση του Εωσφόρου. Το σύμπαν, σχολείο κάθαρσης για τις ψυχές. Οι βαθμίδες της ζωής από τα φυσι­κά βασίλεια μέχρι τον άνθρωπο. Η πνευματική ουσία όλης της ύλης. Ο άνθρωπος, μία τριαδικότητα πνεύματος – ψυχής – σώματος.

Η γη, ανώτερη σχολή για τα παιδιά του Θεού. Η πρώτη ανθρωπότητα και ο κατακλυσμός του Νώε. Ο δρόμος της σω­τηρίας προς το Θεό. Η ανθρώπινη ζωή στο φως των εντολών της Αγάπης. Γιατί η αρρώστια, η δυστυχία και τα άλλα δεινά;

Η πίστη: Τυφλή πίστη ή πίστη βασισμένη στη λογική; Οι βά­σεις των Ευαγγελίων και οι συντάκτες τους. Τελετές και θεία λειτουργία. Κανένας καταναγκασμός στα ζητήματα της πίστης και της θρησκείας.

Η αληθινή διαδοχή του Χριστού. Η Βασιλεία του Θεού. Η εκκλησία του Χριστού. Η πνευματική αναγέννηση. Απόψεις από τη ζωή στον άλλο κόσμο. Μετενσάρκωση της ψυχής (μετεμ­ψύχωση), ο Παράδεισος, η Κόλαση και το ενδιάμεσο βασί­λειο (τα προηγούμενα στοιχεία είναι απόσπασμα από τον κατάλογο περιεχομένων του τρίτομου έργου «Η Νέα Αποκάλυ­ψη», του δρα Βάλτερ Λουτς).

* Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κ. Εγγενστάιν : “ Ο Αγνωστος Προφήτης Γιάκομπ Λόρμπερ ”, Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος.

Ένα μεγάλο τμήμα του έργου ασχολείται με την πνευματική πρωταρχική Δημιουργία, η οποία προηγήθηκε της Δημιουρ­γίας του Κόσμου, τη Δημιουργία δηλαδή μυριάδων πνευμα­τικών όντων από τα οποία μια μερίδα αποστάτησε υπό την καθοδήγηση του Εωσφόρου. Ακολούθησε η υλική Δημιουρ­γία, για να μπορέσουν να σωθούν τα πνεύματα που είχαν αποστατήσει. Σύμφωνα με το μεγαλόπνευστο Σχέδιο του Θε­ού, οι εωσφορικοί σπινθήρες ζωής αυτών των πνευμάτων που σιγά-σιγά απελευθε­ρώνονται, οδηγούνται σταδιακά, δηλαδή σε εξελικτική μορ­φή, μέσα από το ορυκτό, φυτικό και ζωικό βασίλειο στον τε­λικό τους στόχο, τον άνθρωπο. Στη Νέα Αποκάλυψη, αυτή η διαδικασία σχολιάζεται μεταξύ άλλων ως εξής: «Αυτός ο υ­πέρογκος αριθμός από αποστατημένα πνεύματα που έπεσαν μαζί με τον Εωσφόρο και στη συνέχεια, ως φορείς της ύλης, φυλακίσθηκαν μέσα της, όλα μαζί απαρτίζουν και στοιχειοθετούν τη Δημιουργία σε όλους τους Κόσμους, αντίστοιχα με το πνευματικό τους περιεχόμενο». (Κηρ. σελ. 317).

«Ήσασταν πνεύμα και θα γίνετε πάλι πνεύμα» (Κηρ. σελ. 121). Η υλική Δημιουργία δηλαδή ερμηνεύεται εναργέστατα σαν το πεδίο που δημιούργησε η θεϊκή αγάπη και φιλευσπλαχνία για να φτάσουμε στη λύτρωση.

Ο μεγαλόπνοος στόχος του Θεού, που σύμφωνα με τη Νέα Αποκάλυψη θα φτάσει και στην πλήρη ολοκλήρωσή του, είναι να οδηγήσει τους ανθρώπους μέσα από ένα δρόμο σωτηρίας στην πνευματική Αναγέννηση και κατ’ αυτό τον τρόπο, πίσω στην αγκαλιά του Θεού. Και τούτος ο στόχος ισχύει για ό­λους τους ανθρώπους, σ’ όποιο αστρικό σώμα και να ζού­νε. Η γη και οι κάτοικοι της όμως έχουν έναν εντελώς ξεχωριστό και προνομιακό ρόλο. Ο δρόμος είναι ασύλληπτα μακρύς και για μερικούς μπορεί να είναι μαρτυρικός. «Οι κακοί και οι αδιόρθωτοι σκληροτράχηλοι έχουν να διανύσουν ένα μακρύ δρόμο μέσα στην ύλη μέχρι να αποβάλουν ό,τι ακάθαρτο έχουν μέ­σα τους, ώστε να μπορέσουν να ταιριάξουν και να συνηχή­σουν σαν ένας πνευματικός τόνος στην αρμονία που κυριαρ­χεί στο επουράνιο και πνευματικό Βασίλειό Μου» (Κηρ. σελ. 317).

Σ’ άλλα σημεία πάλι, λέει αναφορικά μ’ αυτές τις ψυχές: «Στον άλλο κόσμο, αυτός ο αγώνας θα πρέπει να γίνει πάλι απ’ την αρχή, από τα μέσα προς τα έξω, υπό άλλες προϋπο­θέσεις, με λιγότερα μέσα και με μεγάλα εμπόδια» (Κηρ. σελ. 318).

«Ο Λόγος Μου, σαν σπόρος, είναι θεϊκός Λόγος και γι’ αυτό μπορεί και πρέπει να βελτιώσει και να πνευματοποιήσει το χώμα όπου πέφτει, αν όχι σ’ αυτή τη γη, σίγουρα όμως στον άλλο κόσμο» (Κηρ. σελ. 320).

«Μη νομίζετε εξάλλου ότι ήρθα στη γη αποκλειστικά για σας, ότι μαρτύρησα μόνο για χάρη της μικρής γης και των κατοίκων της· ω όχι, οι πράξεις Μου είναι πράξεις για την απεραντοσύνη» (Κηρ. σελ. 332).

Η επιστροφή όλων των ανθρώπων στον ουράνιο Πατέρα περιγράφεται στο Ευαγγέλιο μεταφορικά στην παραβολή του απωλολότος υιού: «Ο χαμένος γιος», λέγεται κατά λέξη στη Νέα Αποκάλυψη, «βρίσκεται κιόλας στο δρόμο του γυρι­σμού, αλλά θα χρειαστεί ακόμα ατέλειωτο διάστημα μέχρι να φθάσει εντελώς (σ.σ. δηλαδή όλοι οι άνθρωποι), στο παλιό πατρικό του σπίτι» (Μ. Ευ. Ι΄, 188, 21).

«Ο άνθρωπος είναι το πιο τέλειο απ’ τα αμέτρητα και ποι­κιλόμορφα πλάσματα. Είναι η αποκορύφωση της θεϊκής Αγά­πης και Σοφίας και προορισμένος να γίνει και ο ίδιος Θεός» (Μ. Ευ. Ζ΄, 141, 6). Γι’ αυτό ρωτούσε ο Ιησούς τους Ιουδαίους: «Δεν το ξέρετε ότι είσαστε (εν δυνάμει, σ.σ.) Θεοί;» «Τώρα είσαστε σαν τα έμβρυα στην κοιλιά της μάνας τους», λέει σχετικά η Νέα Αποκάλυψη (Μ. Ευ. Γ΄, 180, 8).

«Η αλήθεια είναι ότι ένα πνεύμα, όσο τέλειο και να είναι, δεν μπορεί ποτέ να φθάσει τον Θεό στην απέραντη πληρότητά του» (Μ. Ευ. Γ΄, 3, 2).

Σε συσχετισμό μ’ αυτή τη μαρτυρία, αξίζει να προσέξουμε μία κατάθεση από τη μεγαλύτερη μυστικιστική αγία της καθο­λικής εκκλησίας, της Αγίας Θηρεσίας της Άβιλα, η οποία εί­πε: «Η ψυχή (όντας σε έκσταση, σ.σ.), μετουσιώνεται εντε­λώς στον Πλάστη της. Μοιάζει να είναι πιο πολύ Θεός παρά ψυχή».

Όποιος έχει διαβάσει και εμπεδώσει τα νοήματα της Νέας Αποκάλυψης σ’ όλη την έκτασή της, θα νιώσει καθαρά το νόημα μιας φράσης του μεσαιωνικού μυστικού, του Μάιστερ Έκχαρτ (14ος αι.): «Η ύπαρξη και η ζωή όλων των όντων δεν είναι άλλο από μία επίκληση και σπουδή προς τον Θεό απ’ τον οποίο έχουν προέλθει».

Ένας άλλος μυστικός, ο Γιάκομπ Μπέμε, που όπως ο Γιάκομπ Λόρμπερ, δεν είχε ιδέα από τις θεωρίες της εξέλιξης και της παλαιοανθρωπολογίας, απεικόνισε το πανόραμα της ανάπτυ­ξης της ζωής και την αργή, σταδιακή άνοδο στις βαθμίδες της ζωής, όπως περιγράφεται περιεκτικά και στη Νέα Απο­κάλυψη.

Τον τρίτο μ.Χ. αιώνα, ο Ωριγένης, ο μεγαλύτερος γνώστης της Βίβλου όλων των εποχών, υποστήριξε την αρχή της απο­κατάστασης, της επιστροφής δηλαδή όλων των όντων. Σύμφωνα μ’ αυτή τη διδασκαλία, η ψυχή εγκαταλείπει το κα­θαρτήριο και οι καταδίκες δεν κρατούν αιώνια. «Θα φθάσου­με στην τελείωση», γράφει ο Ωριγένης, «όταν όλες οι ψυχές κάποτε βρουν τη λύτρωση και γίνουν άγγελοι. Όλη η Πλάση επιστρέφει στο Θεό. Η θέληση για σωτηρία που διαπερνά όλο το σύμπαν, είναι μία αποκάλυψη του πολυεύσπλαχνου Θεού».

Στο γραπτό του ενάντια στον Κέλσο 92-97, ο Ωριγένης ταυ­τίζει τον Αδάμ με την πρωταρχική ενότητα της ανθρώπινης φύσης που στην αρχή των χρόνων έπεσε σαν ολότητα από τον Ουρανό. Συνεπώς, για τον Ωριγένη με το προπατορικό αμάρτημα δεν εννοείται μια οριζόντια χρονικά αναγωγή σ’ έναν προπάτορα αλλά μια κάθετη σχέση με την υπερκόσμια, κοινή πτώση στην αμαρτία.

«Το πνεύμα πέφτοντας έγινε ψυχή και η ψυχή, εξασκούμενη στις αρετές, θα γίνει πάλι πνεύμα» (Κατά Κέλσου 98-99).

Ο Ωριγένης αναφέρεται στον προφήτη: «Μακριά και αδιά­κοπα περιπλανήθηκε η ψυχή μου» (το βιβλίο του Ωσηέ) και συνεχίζει: «Κατάλαβε λοιπόν, αν μπορείς, ποιες είναι αυτές οι περιπλανήσεις που πρέπει να κάνει η ψυχή και για τις ο­ποίες κλαίει και οδύρεται. Η αλήθεια είναι ότι όσο η ψυχή περιπλανάται, η κατανόηση γι’ αυτά τα πράγματα παρεμποδίζε­ται και είναι καλυμμένη από πέπλα. Μόνο όταν φθάσει πια στην πατρίδα της, στην ανάπαυση, δηλαδή στον Παράδει­σο, θα ανοίξουν τα μάτια της στην αλήθεια και θα δει καθαρά ποιος ήταν ο σκοπός και το νόημα της περιπλάνησής της».

Ο Χανς Ουρς φον Μπαλτάζαρ, καθολικός θεολόγος και διακεκριμένος συγγραφέας, στο βιβλίο του «Ωριγένης – Πνεύμα και Φωτιά» γράφει: «Ξάφνου σαν αστραπές μας φα­νερώνονται αλήθειες που είναι απ’ τις πιο θεμελιακές αλλά και τις πιο ξεχασμένες στη χριστιανική σκέψη».

Αλλά ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, που τότε κατεύθυνε τις τύχες όχι μόνο του κράτους αλλά και της εκκλησίας, είχε διαφορετική άποψη. Επέβαλε στη σύνοδο της Κωνσταντι­νούπολης το 553 μ.Χ. να καταδικάσει τις διδασκαλίες του Ω­ριγένη.

Τη διδασκαλία ότι οι άνθρωποι είναι πεσόντα πνεύματα και ότι μια μέρα θα επιστρέψουν όλοι στο Θεό χάρη στην Αγάπη του για τα πλάσματά του, μετά από μια ατέλειωτα μακριά και περίπλοκη περιπλάνηση μέσα από το ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, δεν τη συναντάμε μόνο στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες και στο χριστιανικό μυστικισμό αλλά και στο μυστικισμό άλλων θρησκειών.

Μεταξύ άλλων βρίσκεται στον παρσισμό, που δεν δέχεται ότι η κόλαση είναι αιώνια, το ίδιο και στον ισλαμικό μυστι­κισμό, στους γνωστούς μας σούφις.

Η εξέλιξη της ζωής, όπως παρουσιάζεται στη Νέα Αποκά­λυψη, είναι μια ασύλληπτα μακριά πορεία μέσα στην κοσμο­γονία και την ανθρωπογονία, μέσω της οποίας θα πραγμα­τοποιηθεί το Σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των έκπτωτων πνευμάτων. Σ’ αυτή την επίγεια ζωή είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να συλλάβουμε πλήρως τα απροσμέτρητα βάθη αυτής της πράξης σωτηρίας που βρίσκουμε και σε τούτα τα λόγια από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο: «Όταν θα αναληφθώ από τη γη, θα σας τραβήξω όλους κοντά Μου».

Στη σύνοδο του Τρέντο (1545), η καθολική εκκλησία κατα­δίκασε τη θεωρία της προ υπαρξιακής καταγωγής του ανθρώ­που από τα πρώτα αποστατημένα πνεύματα. Πάντοτε οι ιε­ράρχες βιάζονταν να δικάσουν και να καταδικάσουν. Η ρήση «μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε», έχει εισακουσθεί τόσο λίγο, όσο και η παραπομπή του Απόστολου Παύλου: «Ξέρετε βέβαια πως η κτίση υποτάχθηκε και αυτή στη φθορά όχι γιατί έφταιγε αλλά γιατί έτσι θέλησε αυτός που την υπέταξε. Ξέρουμε καλά ότι ως τώρα όλη η κτίση στενάζει και κραυγάζει από πόνο, σαν την ετοιμόγεννη γυναίκα. Και όχι μόνο η κτίση. Το ίδιο κάνουμε και εμείς: έχουμε ως αρραβώνα του νέου κόσμου το Αγιο Πνεύμα , εσωτερικά όμως στενάζουμε και εμείς, γιατί λαχταρούμε να γίνουμε για πάντα παιδιά του Θεού και να γλυτώσει το σώμα μας από τη φθορά».

Το πνεύμα της στενομυαλιάς και της ισχυρογνωμοσύνης, που επικράτησε στη σύνοδο του Τρέντο, διατηρήθηκε σαν συνδετικός ιστός μέσα στους αιώνες και φανερώθηκε μ’ απόλυτη σαφήνεια στην περίπτωση του Γαλιλαίου. Περίπου εκατό χρόνια μετά τη σύνοδο του Τρέντο, ο αστρονόμος Γα­λιλαίος αναγκάστηκε να ανακαλέσει τον επιστημονικά θεμε­λιωμένο ισχυρισμό του ότι η γη στρέφεται γύρω απ’ τον ήλιο, για ν’ αποφύγει το θάνατο στην πυρά, όπως τον απει­λούσαν οι στενόμυαλοι κατά γράμμα ερμηνευτές της Γρα­φής. Και έτσι η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση. Την ίδια εποχή περίπου, η εκκλησιαστική ιεραρχία στο Λιντς απαγόρεψε το βιβλίο «Harmonies mundi» (Αρμονίες του κό­σμου), του αστρονόμου Γιοχάννες Κέπλερ, γιατί τον υποψιά­στηκε σαν αιρετικό. Το απαγορευμένο βιβλίο απετέλεσε αρ­γότερα έναν ακρογωνιαίο λίθο στο νόμο της βαρύτητας του Νιούτον.

Σήμερα, κάτω από τις εντελώς διαφοροποιημένες συνθή­κες, η καθολική εκκλησία είναι αναγκασμένη να παραβλέψει τις αποφάσεις της συνόδου του Τρέντο. Σύμφωνα μ’ αυτές τις αποφάσεις, κανένας καθολικός που δεν εξομολογείται τουλάχιστον μια φορά το χρόνο και δεν κοινωνεί το Πά­σχα, δεν μπορεί να ταφεί με την ευλογία της εκκλησίας. Σή­μερα όμως στις μεγαλουπόλεις όλων των χωρών, πάνω από τρία τέταρτα των καθολικών δεν εκπληρούν αυτό τον όρο, θάβονται όμως στα πλαίσια της εκκλησίας. Οι αποφάσεις της συνόδου του Τρέντο δεν μπορούν πια να δίνουν τις κατευθυντήριες γραμμές σε μία ανθρωπότητα που σκέφτεται και αποφασίζει αυτόνομα.

Σύμφωνα με τις διασαφηνίσεις της Νέας Αποκάλυψης, δεν υπάρχει παντοτινή καταδίκη. Αυτό αντιτίθεται στη διδασκα­λία της καθολικής εκκλησίας αλλά όχι στο ελληνικό πρωτό­τυπο της Καινής Διαθήκης. Στις γερμανικές Βίβλους υπάρχει η λέξη «ewig» (παντοτινός), ενώ στο ελληνικό κείμενο η λέξη «αιώνιος».

Στις τελευταίες εκδόσεις του πιο αναγνωρισμένου λεξικού των καθολικών θεολόγων, το «Λεξικό για την ευλογία και την εκκλησία», το «αιώνιος» ερμηνεύεται σωστά σαν «μακρο­χρόνιος» ή «χρονική περίοδος».

Μ’ αυτό αποδεικνύεται ότι το πρωτότυπο κείμενο έχει πα­ραμορφωθεί. Όπως διαβάζουμε στη Νέα Αποκάλυψη, «πώς μπορεί ένας πάνσοφος Θεός να βασανίζει αιώνια τους αν­θρώπους στον άλλο κόσμο για αμαρτίες που έκαναν με το σώμα τους στη γη; Σας λέω ότι ο μεγαλύτερος και φθονερό­τερος τύραννος του κόσμου δεν θα έκανε κάτι τέτοιο» (Μ. Ευ. Κ΄, σελ. 243). Όπως γράφει εύστοχα ο μυστικιστής Μίχαελ Χαν (1758-1819), «όποιος πιστεύει σε μια αιώνια καταδίκη, δεν μπορεί να ησυχάσει ή δεν έχει νιώσει καθόλου τι είναι η θεϊκή Αγάπη».

Όταν απ’ την άλλη πλευρά ο Άγιος Αυγουστίνος, μεγάλος θεολόγος και εκκλησιαστικός πατέρας, υποστηρίζει την άπο­ψη ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων και των αβάπτιστων μικρών παιδιών(!), προορίζεται για την αιώνια καταδίκη, δεν μπορούμε παρά να μείνουμε κατάπληκτοι μπροστά σε μια τέτοια παντελή έλλειψη λογικής και εκπληκτική άγνοια της αληθινής ουσίας του Θεού, από τη μεριά του, αλλά και άλλων θεολόγων. Θα πρέπει να συμ­φωνήσουμε με τη γνώμη του καθολικού θεολόγου Βαν ντερ Μέερ, που διαπιστώνει ότι: «οι απάνθρωπες συνέπειες (της σκέψης του Αγίου Αυγουστίνου, σ.σ.), που είναι εντελώς ξέ­νες προς το πνεύμα των Ευαγγελίων, είναι δείγμα ενός από­λυτου χαρακτήρα, τον οποίο συναντούμε ακόμη και στα με­γάλα πνεύματα».

Μόνο η Αγάπη, που είναι η αληθινή ουσία του Θεού, μπο­ρούσε να συλλάβει το μεγαλόπνευστο σχέδιο της παλιννόστησης όλων των αποστατημένων πνευμάτων μέσα από μια μακριά πορεία ως στην ανείπωτη ευδαιμονία και αγαλλία­ση του πατρικού τους . Η δημιουργία του κόσμου, ό­πως τη διαβάζουμε στη Νέα Αποκάλυψη, είναι μια πνευματι­κή κοσμοθεωρία όπου υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα και η κινητήρια δύναμη είναι η Αγάπη και η Πολυευσπλαχνία του Θεού.

Στη Νέα Αποκάλυψη εξιστορούνται σχεδόν όλα τα ουσιώδη αλλά και τα λιγότερο σημαντικά συμβάντα απ’ την επίγεια ζωή του Ιησού, καθώς και τα λεγόμενά του, κυρίως από τότε που άρχισε να διδάσκει, μέχρι την Ανάληψή Του.

Όλα τα γεγονότα εκτυλίσσονται σαν σε ταινία μπροστά στα πνευματικά μάτια του αναγνώστη. Αρκετά συμβάντα τα οποία στην Καινή Διαθήκη δεν αποσαφηνίζονται πλήρως, επειδή εκεί παρουσιάζονται πολύ συνοπτικά, στη Νέα Αποκάλυψη επεξηγούνται και συμπληρώνονται γιατί συνυφαίνονται και εξιστορούνται λεπτομερώς μαζί με τα γύρω γεγονότα. Από μια άποψη, το Ευαγγέλιο δεν έχει πια μυστικά και αρκε­τοί αναγνώστες αντιλαμβάνονται για πρώτη φορά το βαθύτε­ρο νόημά του.

Το βιβλίο του Λόρμπερ με τον τίτλο «Τα νεανικά χρόνια του Ιησού», αναφέρεται εκτεταμένα στη γέννηση και στα παιδικά του χρόνια.

Άλλα τμήματα του έργου του ασχολούνται εκτενώς με τη μοίρα και την παραπέρα εξέλιξη των ψυχών στον άλλο κό­σμο.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η νέα Αποκά­λυψη δεν στρέφεται κατά των εκκλησιών, απεναντίας, πολεμώντας τα λάθη και την απιστία οδηγεί την πίστη να γίνει ζωντανή και όχι τυπική. Επιπλέον η κρισιμότητα των ημερών μας επιβάλλει να συνειδητοποιήσουμε σε ποιά εποχή ζούμε. Γι αυτόν τον παραπάνω λόγο η νέα Αποκάλυ­ψη θέλει να βοηθήσει κοσμικά άτομα που απέχουν από το θρησκευτικό βίο να βρούν μια σύγχρονη προσέγγιση ουσίας στην Καλή Αγγελία. Για παράδειγμα λέγεται στα “ Δώρα του Ουρανού ” του Λόρμπερ :

«Αν θέλετε να αποστατήσετε (από την εκκλησία), δεν θα είναι μεγάλο το όφελος για τους αδερφούς σας» (Δω. Ου. Α΄, σελ. 99). «Όποιος θέλει να ζήσει σωστά, μπορεί να το κά­νει σ’ οποιαδήποτε εκκλησία, γιατί ο θεμελιώδης κανόνας είναι: εξετάστε τα πάντα και κρατήστε το καλύτερο. Ο καθέ­νας μπορεί να είναι ό,τι θέλει, φτάνει να είναι χριστιανός στην πράξη. Ο άνθρωπος που αρκείται στο ‘‘πίστευε και μη ερεύνα’’, θάβει το ταλέντο του» (Γη και Σελήνη, σελ. 224).

«Ο κόσμος είναι ακόμα ο ίδιος», υπαγορεύτηκε στην πένα του γραφιά, «όπως ήταν και τον καιρό που περπάτησα στη γη. Τότε εκήρυττα σε κουφά αυτιά, σήμερα η κωφότητα στα πνευματικά πράγματα έχει γίνει και μόδα» (Κηρ. σελ. 325).

«Αν τα λεγόμενά σου (του Λόρμπερ δηλαδή) κέρδιζαν την επιδοκιμασία του κόσμου, δεν θα προέρχονταν από Εμένα. Η καταφρόνηση του κόσμου είναι πάντα η καλύτερη απόδειξη ότι κάτι προέρχεται από Εμένα» (Δω. Ου. Β΄, σελ. 98).

«Γι’ αυτό μην κοπιάζετε να βρείτε ομόφρονες ανθρώπους ή να προσηλυτίσετε. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζετε να οδηγήσετε άλλους ανθρώπους στο δρόμο της διδασκαλίας της αγνής Αγάπης» (Κηρ. σελ. 130).

«Περιμένετε μέχρι οι πεινασμένοι νά ’ρθουν από μόνοι τους σε σας» (Κηρ. σελ. 131).

«Την κατάλληλη στιγμή θα φθάσει σε όλους που θα την πο­θούν μέσα στην καρδιά τους» (Δω. Ου. Β΄, σελ. 276).

Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του, σύμφωνα με τη Νέα Αποκάλυψη: «Πριν περάσουν χίλια και ακόμα περίπου άλλα χίλια χρόνια (σ.σ. δηλαδή περίπου 2000 χρόνια), το Πνεύμα Μου θα εγερθεί ανάμεσα στους ανθρώπους που θα υποφέρουν και θα κατα­πιέζονται από πολλές πλευρές».

Ζούμε σε μία παγκόσμια συγκυρία πολλών και μεγάλων α­ποφάσεων, στο τέλος μιας γήινης εποχής, που σύμφωνα με τη μαρτυρία της Νέας Αποκάλυψης θα συνοδεύεται από ανα­κατατάξεις κάθε μορφής. Ως φαίνεται είμαστε στην αρχή των εξελίξεων που προβλέπουν οι προφητείες. Το μεταφυσικό δράμα ανάμεσα στο Θεό και τον αντίπαλο του, τον Εωσφό­ρο, που τόσο εντυπωσιακά περιγράφεται στη Νέα Αποκάλυ­ψη, εισέρχεται σ’ ένα νέο αποφασιστικό στάδιο.

Έχει σημάνει ήδη η ώρα που η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί έξω από το αδιέξοδο του υλισμού κάθε μορφής. Κάτω από την επίδραση αυτής της παραπλανητικής θεωρίας, που είναι η μεγαλύτε­ρη και η πιο επικίνδυνη αίρεση όλων των εποχών, ο άνθρω­πος παρέμεινε μέχρι τώρα ένα διαρκές αίνιγμα για τον ίδιο τον εαυτό του, γιατί έστρεφε το βλέμμα του αποκλειστικά στην ύλη και δεν έβλεπε ή δεν ήθελε να δει τις απαράβατες αξίες του υψηλότερου προορισμού του. «Η άφρονη ανθρω­πότητα, δεν αναγνωρίζει ποια είναι η αποστολή της, το σκοπό της τωρινής και της μελλοντικής ζωής» (Κηρ. σελ. 220). Γι’ αυτό ακολουθεί πάντα η παρότρυνση: «Κοιτάξτε να βρείτε το φωτεινό ρεύμα που αρχίζει να χύνεται πάνω απ’ τον κό­σμο σας, ακούστε τα λόγια που σας προειδοποιούν»! (Μυσ. Ζωής, σελ. 140).

 

Σ’ αυτό το μικρό εγχειρίδιο που κρατάτε στα χέρια σας μπορούμε να εξετάσουμε μόνο μερικά επί μέρους σημεία της Νέας Αποκάλυψης. Θα προσπαθήσουμε όμως να δώσου­με στον αναγνώστη τουλάχιστον μια περιορισμένη επισκό­πηση της γιγαντιαίας ύλης.

Η Νέα Αποκάλυψη ασχολείται μεταξύ άλλων με τα εξής θέματα:

Το Είναι του Θεού: «Η Αγάπη είναι το ιδιαίτερο, εσώτατο και θεμελιώδες Είναι Μου. Από αυτό το Είναι που είναι το απεριόριστο Πνεύμα της Αγιότητάς Μου, πηγάζει η δύναμη που ενεργεί σ’ όλη την απεραντοσύνη».

Ο Ιησούς είναι αληθινός άνθρωπος και αληθινός Θεός. Η αληθινή αιτία και ο σκοπός της ενσάρκωσης του Θεού. Τα νεανικά χρόνια του Ιησού.

Το θείο έργο της Δημιουργίας: Η πνευματική πρωταρχική Δημιουργία. Η πτώση του Εωσφόρου. Το σύμπαν, σχολείο κάθαρσης για τις ψυχές. Οι βαθμίδες της ζωής από τα φυσι­κά βασίλεια μέχρι τον άνθρωπο. Η πνευματική ουσία όλης της ύλης. Ο άνθρωπος, μία τριαδικότητα πνεύματος – ψυχής – σώματος.

Η γη, ανώτερη σχολή για τα παιδιά του Θεού. Η πρώτη ανθρωπότητα και ο κατακλυσμός του Νώε. Ο δρόμος της σω­τηρίας προς το Θεό. Η ανθρώπινη ζωή στο φως των εντολών της Αγάπης. Γιατί η αρρώστια, η δυστυχία και τα άλλα δεινά;

Η πίστη: Τυφλή πίστη ή πίστη βασισμένη στη λογική; Οι βά­σεις των Ευαγγελίων και οι συντάκτες τους. Τελετές και θεία λειτουργία. Κανένας καταναγκασμός στα ζητήματα της πίστης και της θρησκείας.

Η αληθινή διαδοχή του Χριστού. Η Βασιλεία του Θεού. Η εκκλησία του Χριστού. Η πνευματική αναγέννηση. Απόψεις από τη ζωή στον άλλο κόσμο. Μετενσάρκωση της ψυχής (μετεμ­ψύχωση), ο Παράδεισος, η Κόλαση και το ενδιάμεσο βασί­λειο (τα προηγούμενα στοιχεία είναι απόσπασμα από τον κατάλογο περιεχομένων του τρίτομου έργου «Η Νέα Αποκάλυ­ψη», του δρα Βάλτερ Λουτς).

* Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κ. Εγγενστάιν : “ Ο Αγνωστος Προφήτης Γιάκομπ Λόρμπερ ”, Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος.

 

Ένα μεγάλο τμήμα του έργου ασχολείται με την πνευματική πρωταρχική Δημιουργία, η οποία προηγήθηκε της Δημιουρ­γίας του Κόσμου, τη Δημιουργία δηλαδή μυριάδων πνευμα­τικών όντων από τα οποία μια μερίδα αποστάτησε υπό την καθοδήγηση του Εωσφόρου. Ακολούθησε η υλική Δημιουρ­γία, για να μπορέσουν να σωθούν τα πνεύματα που είχαν αποστατήσει. Σύμφωνα με το μεγαλόπνευστο Σχέδιο του Θε­ού, οι εωσφορικοί σπινθήρες ζωής αυτών των πνευμάτων που σιγά-σιγά απελευθε­ρώνονται, οδηγούνται σταδιακά, δηλαδή σε εξελικτική μορ­φή, μέσα από το ορυκτό, φυτικό και ζωικό βασίλειο στον τε­λικό τους στόχο, τον άνθρωπο. Στη Νέα Αποκάλυψη, αυτή η διαδικασία σχολιάζεται μεταξύ άλλων ως εξής: «Αυτός ο υ­πέρογκος αριθμός από αποστατημένα πνεύματα που έπεσαν μαζί με τον Εωσφόρο και στη συνέχεια, ως φορείς της ύλης, φυλακίσθηκαν μέσα της, όλα μαζί απαρτίζουν και στοιχειοθετούν τη Δημιουργία σε όλους τους Κόσμους, αντίστοιχα με το πνευματικό τους περιεχόμενο». (Κηρ. σελ. 317).

«Ήσασταν πνεύμα και θα γίνετε πάλι πνεύμα» (Κηρ. σελ. 121). Η υλική Δημιουργία δηλαδή ερμηνεύεται εναργέστατα σαν το πεδίο που δημιούργησε η θεϊκή αγάπη και φιλευσπλαχνία για να φτάσουμε στη λύτρωση.

Ο μεγαλόπνοος στόχος του Θεού, που σύμφωνα με τη Νέα Αποκάλυψη θα φτάσει και στην πλήρη ολοκλήρωσή του, είναι να οδηγήσει τους ανθρώπους μέσα από ένα δρόμο σωτηρίας στην πνευματική Αναγέννηση και κατ’ αυτό τον τρόπο, πίσω στην αγκαλιά του Θεού. Και τούτος ο στόχος ισχύει για ό­λους τους ανθρώπους, σ’ όποιο αστρικό σώμα και να ζού­νε. Η γη και οι κάτοικοι της όμως έχουν έναν εντελώς ξεχωριστό και προνομιακό ρόλο. Ο δρόμος είναι ασύλληπτα μακρύς και για μερικούς μπορεί να είναι μαρτυρικός. «Οι κακοί και οι αδιόρθωτοι σκληροτράχηλοι έχουν να διανύσουν ένα μακρύ δρόμο μέσα στην ύλη μέχρι να αποβάλουν ό,τι ακάθαρτο έχουν μέ­σα τους, ώστε να μπορέσουν να ταιριάξουν και να συνηχή­σουν σαν ένας πνευματικός τόνος στην αρμονία που κυριαρ­χεί στο επουράνιο και πνευματικό Βασίλειό Μου» (Κηρ. σελ. 317).

Σ’ άλλα σημεία πάλι, λέει αναφορικά μ’ αυτές τις ψυχές: «Στον άλλο κόσμο, αυτός ο αγώνας θα πρέπει να γίνει πάλι απ’ την αρχή, από τα μέσα προς τα έξω, υπό άλλες προϋπο­θέσεις, με λιγότερα μέσα και με μεγάλα εμπόδια» (Κηρ. σελ. 318).

«Ο Λόγος Μου, σαν σπόρος, είναι θεϊκός Λόγος και γι’ αυτό μπορεί και πρέπει να βελτιώσει και να πνευματοποιήσει το χώμα όπου πέφτει, αν όχι σ’ αυτή τη γη, σίγουρα όμως στον άλλο κόσμο» (Κηρ. σελ. 320).

«Μη νομίζετε εξάλλου ότι ήρθα στη γη αποκλειστικά για σας, ότι μαρτύρησα μόνο για χάρη της μικρής γης και των κατοίκων της· ω όχι, οι πράξεις Μου είναι πράξεις για την απεραντοσύνη» (Κηρ. σελ. 332).

Η επιστροφή όλων των ανθρώπων στον ουράνιο Πατέρα περιγράφεται στο Ευαγγέλιο μεταφορικά στην παραβολή του απωλολότος υιού: «Ο χαμένος γιος», λέγεται κατά λέξη στη Νέα Αποκάλυψη, «βρίσκεται κιόλας στο δρόμο του γυρι­σμού, αλλά θα χρειαστεί ακόμα ατέλειωτο διάστημα μέχρι να φθάσει εντελώς (σ.σ. δηλαδή όλοι οι άνθρωποι), στο παλιό πατρικό του σπίτι» (Μ. Ευ. Ι΄, 188, 21).

«Ο άνθρωπος είναι το πιο τέλειο απ’ τα αμέτρητα και ποι­κιλόμορφα πλάσματα. Είναι η αποκορύφωση της θεϊκής Αγά­πης και Σοφίας και προορισμένος να γίνει και ο ίδιος Θεός» (Μ. Ευ. Ζ΄, 141, 6). Γι’ αυτό ρωτούσε ο Ιησούς τους Ιουδαίους: «Δεν το ξέρετε ότι είσαστε (εν δυνάμει, σ.σ.) Θεοί;» «Τώρα είσαστε σαν τα έμβρυα στην κοιλιά της μάνας τους», λέει σχετικά η Νέα Αποκάλυψη (Μ. Ευ. Γ΄, 180, 8).

«Η αλήθεια είναι ότι ένα πνεύμα, όσο τέλειο και να είναι, δεν μπορεί ποτέ να φθάσει τον Θεό στην απέραντη πληρότητά του» (Μ. Ευ. Γ΄, 3, 2).

Σε συσχετισμό μ’ αυτή τη μαρτυρία, αξίζει να προσέξουμε μία κατάθεση από τη μεγαλύτερη μυστικιστική αγία της καθο­λικής εκκλησίας, της Αγίας Θηρεσίας της Άβιλα, η οποία εί­πε: «Η ψυχή (όντας σε έκσταση, σ.σ.), μετουσιώνεται εντε­λώς στον Πλάστη της. Μοιάζει να είναι πιο πολύ Θεός παρά ψυχή».

Όποιος έχει διαβάσει και εμπεδώσει τα νοήματα της Νέας Αποκάλυψης σ’ όλη την έκτασή της, θα νιώσει καθαρά το νόημα μιας φράσης του μεσαιωνικού μυστικού, του Μάιστερ Έκχαρτ (14ος αι.): «Η ύπαρξη και η ζωή όλων των όντων δεν είναι άλλο από μία επίκληση και σπουδή προς τον Θεό απ’ τον οποίο έχουν προέλθει».

Ένας άλλος μυστικός, ο Γιάκομπ Μπέμε, που όπως ο Γιάκομπ Λόρμπερ, δεν είχε ιδέα από τις θεωρίες της εξέλιξης και της παλαιοανθρωπολογίας, απεικόνισε το πανόραμα της ανάπτυ­ξης της ζωής και την αργή, σταδιακή άνοδο στις βαθμίδες της ζωής, όπως περιγράφεται περιεκτικά και στη Νέα Απο­κάλυψη.

Τον τρίτο μ.Χ. αιώνα, ο Ωριγένης, ο μεγαλύτερος γνώστης της Βίβλου όλων των εποχών, υποστήριξε την αρχή της απο­κατάστασης, της επιστροφής δηλαδή όλων των όντων. Σύμφωνα μ’ αυτή τη διδασκαλία, η ψυχή εγκαταλείπει το κα­θαρτήριο και οι καταδίκες δεν κρατούν αιώνια. «Θα φθάσου­με στην τελείωση», γράφει ο Ωριγένης, «όταν όλες οι ψυχές κάποτε βρουν τη λύτρωση και γίνουν άγγελοι. Όλη η Πλάση επιστρέφει στο Θεό. Η θέληση για σωτηρία που διαπερνά όλο το σύμπαν, είναι μία αποκάλυψη του πολυεύσπλαχνου Θεού».

Στο γραπτό του ενάντια στον Κέλσο 92-97, ο Ωριγένης ταυ­τίζει τον Αδάμ με την πρωταρχική ενότητα της ανθρώπινης φύσης που στην αρχή των χρόνων έπεσε σαν ολότητα από τον Ουρανό. Συνεπώς, για τον Ωριγένη με το προπατορικό αμάρτημα δεν εννοείται μια οριζόντια χρονικά αναγωγή σ’ έναν προπάτορα αλλά μια κάθετη σχέση με την υπερκόσμια, κοινή πτώση στην αμαρτία.

«Το πνεύμα πέφτοντας έγινε ψυχή και η ψυχή, εξασκούμενη στις αρετές, θα γίνει πάλι πνεύμα» (Κατά Κέλσου 98-99).

Ο Ωριγένης αναφέρεται στον προφήτη: «Μακριά και αδιά­κοπα περιπλανήθηκε η ψυχή μου» (το βιβλίο του Ωσηέ) και συνεχίζει: «Κατάλαβε λοιπόν, αν μπορείς, ποιες είναι αυτές οι περιπλανήσεις που πρέπει να κάνει η ψυχή και για τις ο­ποίες κλαίει και οδύρεται. Η αλήθεια είναι ότι όσο η ψυχή περιπλανάται, η κατανόηση γι’ αυτά τα πράγματα παρεμποδίζε­ται και είναι καλυμμένη από πέπλα. Μόνο όταν φθάσει πια στην πατρίδα της, στην ανάπαυση, δηλαδή στον Παράδει­σο, θα ανοίξουν τα μάτια της στην αλήθεια και θα δει καθαρά ποιος ήταν ο σκοπός και το νόημα της περιπλάνησής της».

Ο Χανς Ουρς φον Μπαλτάζαρ, καθολικός θεολόγος και διακεκριμένος συγγραφέας, στο βιβλίο του «Ωριγένης – Πνεύμα και Φωτιά» γράφει: «Ξάφνου σαν αστραπές μας φα­νερώνονται αλήθειες που είναι απ’ τις πιο θεμελιακές αλλά και τις πιο ξεχασμένες στη χριστιανική σκέψη».

Αλλά ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, που τότε κατεύθυνε τις τύχες όχι μόνο του κράτους αλλά και της εκκλησίας, είχε διαφορετική άποψη. Επέβαλε στη σύνοδο της Κωνσταντι­νούπολης το 553 μ.Χ. να καταδικάσει τις διδασκαλίες του Ω­ριγένη.

Τη διδασκαλία ότι οι άνθρωποι είναι πεσόντα πνεύματα και ότι μια μέρα θα επιστρέψουν όλοι στο Θεό χάρη στην Αγάπη του για τα πλάσματά του, μετά από μια ατέλειωτα μακριά και περίπλοκη περιπλάνηση μέσα από το ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, δεν τη συναντάμε μόνο στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες και στο χριστιανικό μυστικισμό αλλά και στο μυστικισμό άλλων θρησκειών.

Μεταξύ άλλων βρίσκεται στον παρσισμό, που δεν δέχεται ότι η κόλαση είναι αιώνια, το ίδιο και στον ισλαμικό μυστι­κισμό, στους γνωστούς μας σούφις.

Η εξέλιξη της ζωής, όπως παρουσιάζεται στη Νέα Αποκά­λυψη, είναι μια ασύλληπτα μακριά πορεία μέσα στην κοσμο­γονία και την ανθρωπογονία, μέσω της οποίας θα πραγμα­τοποιηθεί το Σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των έκπτωτων πνευμάτων. Σ’ αυτή την επίγεια ζωή είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να συλλάβουμε πλήρως τα απροσμέτρητα βάθη αυτής της πράξης σωτηρίας που βρίσκουμε και σε τούτα τα λόγια από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο: «Όταν θα αναληφθώ από τη γη, θα σας τραβήξω όλους κοντά Μου».

Στη σύνοδο του Τρέντο (1545), η καθολική εκκλησία κατα­δίκασε τη θεωρία της προ υπαρξιακής καταγωγής του ανθρώ­που από τα πρώτα αποστατημένα πνεύματα. Πάντοτε οι ιε­ράρχες βιάζονταν να δικάσουν και να καταδικάσουν. Η ρήση «μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε», έχει εισακουσθεί τόσο λίγο, όσο και η παραπομπή του Απόστολου Παύλου: «Ξέρετε βέβαια πως η κτίση υποτάχθηκε και αυτή στη φθορά όχι γιατί έφταιγε αλλά γιατί έτσι θέλησε αυτός που την υπέταξε. Ξέρουμε καλά ότι ως τώρα όλη η κτίση στενάζει και κραυγάζει από πόνο, σαν την ετοιμόγεννη γυναίκα. Και όχι μόνο η κτίση. Το ίδιο κάνουμε και εμείς: έχουμε ως αρραβώνα του νέου κόσμου το Αγιο Πνεύμα , εσωτερικά όμως στενάζουμε και εμείς, γιατί λαχταρούμε να γίνουμε για πάντα παιδιά του Θεού και να γλυτώσει το σώμα μας από τη φθορά».

Το πνεύμα της στενομυαλιάς και της ισχυρογνωμοσύνης, που επικράτησε στη σύνοδο του Τρέντο, διατηρήθηκε σαν συνδετικός ιστός μέσα στους αιώνες και φανερώθηκε μ’ απόλυτη σαφήνεια στην περίπτωση του Γαλιλαίου. Περίπου εκατό χρόνια μετά τη σύνοδο του Τρέντο, ο αστρονόμος Γα­λιλαίος αναγκάστηκε να ανακαλέσει τον επιστημονικά θεμε­λιωμένο ισχυρισμό του ότι η γη στρέφεται γύρω απ’ τον ήλιο, για ν’ αποφύγει το θάνατο στην πυρά, όπως τον απει­λούσαν οι στενόμυαλοι κατά γράμμα ερμηνευτές της Γρα­φής. Και έτσι η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση. Την ίδια εποχή περίπου, η εκκλησιαστική ιεραρχία στο Λιντς απαγόρεψε το βιβλίο «Harmonies mundi» (Αρμονίες του κό­σμου), του αστρονόμου Γιοχάννες Κέπλερ, γιατί τον υποψιά­στηκε σαν αιρετικό. Το απαγορευμένο βιβλίο απετέλεσε αρ­γότερα έναν ακρογωνιαίο λίθο στο νόμο της βαρύτητας του Νιούτον.

Σήμερα, κάτω από τις εντελώς διαφοροποιημένες συνθή­κες, η καθολική εκκλησία είναι αναγκασμένη να παραβλέψει τις αποφάσεις της συνόδου του Τρέντο. Σύμφωνα μ’ αυτές τις αποφάσεις, κανένας καθολικός που δεν εξομολογείται τουλάχιστον μια φορά το χρόνο και δεν κοινωνεί το Πά­σχα, δεν μπορεί να ταφεί με την ευλογία της εκκλησίας. Σή­μερα όμως στις μεγαλουπόλεις όλων των χωρών, πάνω από τρία τέταρτα των καθολικών δεν εκπληρούν αυτό τον όρο, θάβονται όμως στα πλαίσια της εκκλησίας. Οι αποφάσεις της συνόδου του Τρέντο δεν μπορούν πια να δίνουν τις κατευθυντήριες γραμμές σε μία ανθρωπότητα που σκέφτεται και αποφασίζει αυτόνομα.

Σύμφωνα με τις διασαφηνίσεις της Νέας Αποκάλυψης, δεν υπάρχει παντοτινή καταδίκη. Αυτό αντιτίθεται στη διδασκα­λία της καθολικής εκκλησίας αλλά όχι στο ελληνικό πρωτό­τυπο της Καινής Διαθήκης. Στις γερμανικές Βίβλους υπάρχει η λέξη «ewig» (παντοτινός), ενώ στο ελληνικό κείμενο η λέξη «αιώνιος».

Στις τελευταίες εκδόσεις του πιο αναγνωρισμένου λεξικού των καθολικών θεολόγων, το «Λεξικό για την ευλογία και την εκκλησία», το «αιώνιος» ερμηνεύεται σωστά σαν «μακρο­χρόνιος» ή «χρονική περίοδος».

Μ’ αυτό αποδεικνύεται ότι το πρωτότυπο κείμενο έχει πα­ραμορφωθεί. Όπως διαβάζουμε στη Νέα Αποκάλυψη, «πώς μπορεί ένας πάνσοφος Θεός να βασανίζει αιώνια τους αν­θρώπους στον άλλο κόσμο για αμαρτίες που έκαναν με το σώμα τους στη γη; Σας λέω ότι ο μεγαλύτερος και φθονερό­τερος τύραννος του κόσμου δεν θα έκανε κάτι τέτοιο» (Μ. Ευ. Κ΄, σελ. 243). Όπως γράφει εύστοχα ο μυστικιστής Μίχαελ Χαν (1758-1819), «όποιος πιστεύει σε μια αιώνια καταδίκη, δεν μπορεί να ησυχάσει ή δεν έχει νιώσει καθόλου τι είναι η θεϊκή Αγάπη».

Όταν απ’ την άλλη πλευρά ο Άγιος Αυγουστίνος, μεγάλος θεολόγος και εκκλησιαστικός πατέρας, υποστηρίζει την άπο­ψη ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων και των αβάπτιστων μικρών παιδιών(!), προορίζεται για την αιώνια καταδίκη, δεν μπορούμε παρά να μείνουμε κατάπληκτοι μπροστά σε μια τέτοια παντελή έλλειψη λογικής και εκπληκτική άγνοια της αληθινής ουσίας του Θεού, από τη μεριά του, αλλά και άλλων θεολόγων. Θα πρέπει να συμ­φωνήσουμε με τη γνώμη του καθολικού θεολόγου Βαν ντερ Μέερ, που διαπιστώνει ότι: «οι απάνθρωπες συνέπειες (της σκέψης του Αγίου Αυγουστίνου, σ.σ.), που είναι εντελώς ξέ­νες προς το πνεύμα των Ευαγγελίων, είναι δείγμα ενός από­λυτου χαρακτήρα, τον οποίο συναντούμε ακόμη και στα με­γάλα πνεύματα».

Μόνο η Αγάπη, που είναι η αληθινή ουσία του Θεού, μπο­ρούσε να συλλάβει το μεγαλόπνευστο σχέδιο της παλιννόστησης όλων των αποστατημένων πνευμάτων μέσα από μια μακριά πορεία ως στην ανείπωτη ευδαιμονία και αγαλλία­ση του πατρικού τους . Η δημιουργία του κόσμου, ό­πως τη διαβάζουμε στη Νέα Αποκάλυψη, είναι μια πνευματι­κή κοσμοθεωρία όπου υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα και η κινητήρια δύναμη είναι η Αγάπη και η Πολυευσπλαχνία του Θεού.

Στη Νέα Αποκάλυψη εξιστορούνται σχεδόν όλα τα ουσιώδη αλλά και τα λιγότερο σημαντικά συμβάντα απ’ την επίγεια ζωή του Ιησού, καθώς και τα λεγόμενά του, κυρίως από τότε που άρχισε να διδάσκει, μέχρι την Ανάληψή Του.

Όλα τα γεγονότα εκτυλίσσονται σαν σε ταινία μπροστά στα πνευματικά μάτια του αναγνώστη. Αρκετά συμβάντα τα οποία στην Καινή Διαθήκη δεν αποσαφηνίζονται πλήρως, επειδή εκεί παρουσιάζονται πολύ συνοπτικά, στη Νέα Αποκάλυψη επεξηγούνται και συμπληρώνονται γιατί συνυφαίνονται και εξιστορούνται λεπτομερώς μαζί με τα γύρω γεγονότα. Από μια άποψη, το Ευαγγέλιο δεν έχει πια μυστικά και αρκε­τοί αναγνώστες αντιλαμβάνονται για πρώτη φορά το βαθύτε­ρο νόημά του.

Το βιβλίο του Λόρμπερ με τον τίτλο «Τα νεανικά χρόνια του Ιησού», αναφέρεται εκτεταμένα στη γέννηση και στα παιδικά του χρόνια.

Άλλα τμήματα του έργου του ασχολούνται εκτενώς με τη μοίρα και την παραπέρα εξέλιξη των ψυχών στον άλλο κό­σμο.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η νέα Αποκά­λυψη δεν στρέφεται κατά των εκκλησιών, απεναντίας, πολεμώντας τα λάθη και την απιστία οδηγεί την πίστη να γίνει ζωντανή και όχι τυπική. Επιπλέον η κρισιμότητα των ημερών μας επιβάλλει να συνειδητοποιήσουμε σε ποιά εποχή ζούμε. Γι αυτόν τον παραπάνω λόγο η νέα Αποκάλυ­ψη θέλει να βοηθήσει κοσμικά άτομα που απέχουν από το θρησκευτικό βίο να βρούν μια σύγχρονη προσέγγιση ουσίας στην Καλή Αγγελία. Για παράδειγμα λέγεται στα “ Δώρα του Ουρανού ” του Λόρμπερ :

«Αν θέλετε να αποστατήσετε (από την εκκλησία), δεν θα είναι μεγάλο το όφελος για τους αδερφούς σας» (Δω. Ου. Α΄, σελ. 99). «Όποιος θέλει να ζήσει σωστά, μπορεί να το κά­νει σ’ οποιαδήποτε εκκλησία, γιατί ο θεμελιώδης κανόνας είναι: εξετάστε τα πάντα και κρατήστε το καλύτερο. Ο καθέ­νας μπορεί να είναι ό,τι θέλει, φτάνει να είναι χριστιανός στην πράξη. Ο άνθρωπος που αρκείται στο ‘‘πίστευε και μη ερεύνα’’, θάβει το ταλέντο του» (Γη και Σελήνη, σελ. 224).

«Ο κόσμος είναι ακόμα ο ίδιος», υπαγορεύτηκε στην πένα του γραφιά, «όπως ήταν και τον καιρό που περπάτησα στη γη. Τότε εκήρυττα σε κουφά αυτιά, σήμερα η κωφότητα στα πνευματικά πράγματα έχει γίνει και μόδα» (Κηρ. σελ. 325).

«Αν τα λεγόμενά σου (του Λόρμπερ δηλαδή) κέρδιζαν την επιδοκιμασία του κόσμου, δεν θα προέρχονταν από Εμένα. Η καταφρόνηση του κόσμου είναι πάντα η καλύτερη απόδειξη ότι κάτι προέρχεται από Εμένα» (Δω. Ου. Β΄, σελ. 98).

«Γι’ αυτό μην κοπιάζετε να βρείτε ομόφρονες ανθρώπους ή να προσηλυτίσετε. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζετε να οδηγήσετε άλλους ανθρώπους στο δρόμο της διδασκαλίας της αγνής Αγάπης» (Κηρ. σελ. 130).

«Περιμένετε μέχρι οι πεινασμένοι νά ’ρθουν από μόνοι τους σε σας» (Κηρ. σελ. 131).

«Την κατάλληλη στιγμή θα φθάσει σε όλους που θα την πο­θούν μέσα στην καρδιά τους» (Δω. Ου. Β΄, σελ. 276).

Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του, σύμφωνα με τη Νέα Αποκάλυψη: «Πριν περάσουν χίλια και ακόμα περίπου άλλα χίλια χρόνια (σ.σ. δηλαδή περίπου 2000 χρόνια), το Πνεύμα Μου θα εγερθεί ανάμεσα στους ανθρώπους που θα υποφέρουν και θα κατα­πιέζονται από πολλές πλευρές».

Ζούμε σε μία παγκόσμια συγκυρία πολλών και μεγάλων α­ποφάσεων, στο τέλος μιας γήινης εποχής, που σύμφωνα με τη μαρτυρία της Νέας Αποκάλυψης θα συνοδεύεται από ανα­κατατάξεις κάθε μορφής. Ως φαίνεται είμαστε στην αρχή των εξελίξεων που προβλέπουν οι προφητείες. Το μεταφυσικό δράμα ανάμεσα στο Θεό και τον αντίπαλο του, τον Εωσφό­ρο, που τόσο εντυπωσιακά περιγράφεται στη Νέα Αποκάλυ­ψη, εισέρχεται σ’ ένα νέο αποφασιστικό στάδιο.

Έχει σημάνει ήδη η ώρα που η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί έξω από το αδιέξοδο του υλισμού κάθε μορφής. Κάτω από την επίδραση αυτής της παραπλανητικής θεωρίας, που είναι η μεγαλύτε­ρη και η πιο επικίνδυνη αίρεση όλων των εποχών, ο άνθρω­πος παρέμεινε μέχρι τώρα ένα διαρκές αίνιγμα για τον ίδιο τον εαυτό του, γιατί έστρεφε το βλέμμα του αποκλειστικά στην ύλη και δεν έβλεπε ή δεν ήθελε να δει τις απαράβατες αξίες του υψηλότερου προορισμού του. «Η άφρονη ανθρω­πότητα, δεν αναγνωρίζει ποια είναι η αποστολή της, το σκοπό της τωρινής και της μελλοντικής ζωής» (Κηρ. σελ. 220). Γι’ αυτό ακολουθεί πάντα η παρότρυνση: «Κοιτάξτε να βρείτε το φωτεινό ρεύμα που αρχίζει να χύνεται πάνω απ’ τον κό­σμο σας, ακούστε τα λόγια που σας προειδοποιούν»! (Μυσ. Ζωής, σελ. 140).