ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

2. ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

Η Νέα Αποκάλυψη ασχολείται μεταξύ άλλων με τα εξής ερωτήματα:

Το Είναι του Θεού: «Η Αγάπη είναι το ιδιαίτερο, εσώτερο και θεμελιώδες Είναι Μου. Από αυτό το Είναι που είναι το απεριόριστο Πνεύμα της Αγιοσύνης Μου, πηγάζει η δύναμη που δρα σ¹ όλη την απεραντοσύνη».

Ο Ιησούς είναι αληθινός άνθρωπος και αληθινός Θεός. Η αληθινή αιτία και ο σκοπός της ενσάρκωσης του Θεού. Τα νεανικά χρόνια του Ιησού.

Το θείο έργο της Δημιουργίας: Η πνευματική πρωταρχική Δημιουργία. Η πτώση του Εωσφόρου. Το σύμπαν, σχολείο κάθαρσης για τις ψυχές. Οι βαθμίδες της ζωής από τα φυσικά βασίλεια μέχρι τον άνθρωπο. Η πνευματική ουσία όλης της ύλης. Ο άνθρωπος, μία τριαδικότητα πνεύματος-ψυχής-σώματος.

Η γη, ανώτερη σχολή για τα παιδιά του Θεού. Η πρώτη ανθρωπότητα και ο κατακλυσμός του Νώε. Ο δρόμος της σωτηρίας προς το Θεό. Η ανθρώπινη ζωή στο φως των εντολών της Αγάπης. Γιατί η αρρώστια, η δυστυχία και τα άλλα παθήματα;

Η πίστη: Τυφλή πίστη ή πίστη βασισμένη στη λογική; Οι βάσεις των Ευαγγελίων και οι συντάκτες τους. Τελετές και θεία λειτουργία. Κανένας καταναγκασμός στα ζητήματα της πίστης και της θρησκείας.

Η αληθινή διαδοχή του Χριστού. Η Βασιλεία του Θεού. Η εκκλησία του Χριστού. Η πνευματική αναγέννηση. Ματιές στη ζωή στο υπερπέραν. Μετενσάρκωση της ψυχής (μετεμψύχωση), ο Παράδεισος, η Κόλαση και το ενδιάμεσο βασίλειο (τα προηγούμενα στοιχεία είναι απόσπασμα από τον κατάλογο περιεχομένων του τρίτομου έργου «Η Νέα Αποκάλυψη», του δρα Βάλτερ Λουτς).

Ένα μεγάλο τμήμα του έργου ασχολείται με την πνευματική πρωταρχική Δημιουργία, η οποία προηγήθηκε της Δημιουργίας του Κόσμου, τη Δημιουργία δηλαδή μυριάδων πνευματικών όντων από τα οποία μια μερίδα αποστάτησε υπό την καθοδήγηση του Εωσφόρου. Ακολούθησε η υλική Δημιουργία, για να μπορέσουν να σωθούν τα πνεύματα που είχαν αποστατήσει. Σύμφωνα με το μεγαλόπνευστο Σχέδιο του Θεού, οι εωσφορικές σπίθες από ζωή που σιγά-σιγά απελευθερώνονται, οδηγούνται σταδιακά, δηλαδή σε εξελικτική μορφή, μέσα από το ορυκτό, φυτικό και ζωικό βασίλειο στον τελικό τους στόχο, τον άνθρωπο. Στη Νέα Αποκάλυψη, αυτή η διαδικασία σχολιάζεται μεταξύ άλλων ως εξής: «Αυτός ο υπέρογκος αριθμός από αποστατημένα πνεύματα που έπεσαν μαζί με τον Εωσφόρο και στη συνέχεια, ως φορείς της ύλης, φυλακίσθηκαν μέσα της, όλα μαζί απαρτίζουν και ταξινομούν τη Δημιουργία σε όλους τους Κόσμους, αντίστοιχα με το πνευματικό τους περιεχόμενο». (Κηρ. σελ. 317).

«Ήσασταν πνεύμα και θα γίνετε πάλι πνεύμα» (Κηρ. σελ. 121). Η υλική Δημιουργία δηλαδή ερμηνεύεται εναργέστατα σαν το πεδίο που δημιούργησε η θεϊκή αγάπη και φιλευσπλαχνία για να φτάσουμε στη λύτρωση.

Ο μεγαλόπνοος στόχος του Θεού, που σύμφωνα με τη Νέα Αποκάλυψη θα φτάσει και στην πλήρη ολοκλήρωση του, είναι να οδηγήσει τους ανθρώπους μέσα από ένα δρόμο σωτηρίας στην πνευματική Αναγέννηση και κατ’ αυτό τον τρόπο, πίσω στην αγκαλιά του Θεού. Και τούτος ο στόχος ισχύει για όλους τους ανθρώπους, σ’ όποιο αστρικό σώμα και να ζούνε. Η γη και οι κάτοικοι της όμως έχουν έναν εντελώς ξεχωριστό και προνομιακό ρόλο. Ο δρόμος είναι ασύλληπτα μακρύς και για μερικούς μπορεί να είναι μαρτυρικός. «Οι κακοί και οι σκληροτράχηλοι έχουν να διανύσουν ένα μακρύ δρόμο μέσα στην ύλη μέχρι να αποβάλουν ό,τι ακάθαρτο έχουν μέσα τους, ώστε να μπορέσουν να ταιριάξουν και να συνηχήσουν σαν ένας πνευματικός τόνος στην αρμονία που κυριαρχεί στο επουράνιο και πνευματικό Βασίλειο Μου» (Κηρ. σελ. 317).

Σ’ άλλα σημεία πάλι, λέει αναφορικά μ’ αυτές τις ψυχές: «Στον άλλο κόσμο, αυτός ο αγώνας θα πρέπει να γίνει πάλι απ¹ την αρχή, από τα μέσα προς τα έξω, υπό άλλες προϋποθέσεις, με λιγότερα μέσα και με μεγάλα εμπόδια» (Κηρ. σελ. 318).

«Ο Λόγος Μου, σαν σπόρος, είναι θεϊκός Λόγος και γι’ αυτό μπορεί και πρέπει να βελτιώσει και να πνευματοποιήσει το χώμα όπου πέφτει, αν όχι σ’ αυτή τη γη, σίγουρα όμως στον άλλο κόσμο» (Κηρ. σελ. 320).

«Μη νομίζετε εξάλλου ότι ήρθα στη γη αποκλειστικά για σας, ότι μαρτύρησα μόνο για χάρη της μικρής γης και των κατοίκων της- ώ όχι, οι πράξεις Μου είναι πράξεις για την απεραντοσύνη» (Κηρ. σελ. 332).

Η επιστροφή όλων των ανθρώπων στον ουράνιο Πατέρα περιγράφεται στο Ευαγγέλιο μεταφορικά στην παραβολή του απωλολότος υιού: «Ο χαμένος γιος», λέγεται κατά λέξη στη Νέα Αποκάλυψη, «βρίσκεται κιόλας στο δρόμο του γυρισμού, αλλά θα χρειαστεί ακόμα ατέλειωτο διάστημα μέχρι να φθάσει εντελώς (σ.σ. δηλαδή όλοι οι άνθρωποι), στο παλιό πατρικό του σπίτι» (Μ. Ευ. Γ, 188, 21).

«Ο άνθρωπος είναι το πιο τέλειο απ^’ τα αμέτρητα και ποικιλόμορφα πλάσματα. Είναι η αποκορύφωση της θεϊκής Αγάπης και Σοφίας και προορισμένος να γίνει και ο ίδιος Θεός» (Μ. Ευ. Ζ’,141,6). Γι¹ αυτό ρωτούσε ο Ιησούς τους Ιουδαίους: «Δεν το ξέρετε ότι είσαστε (εν δυνάμει, σ.σ.) Θεοί;» «Τώρα είσαστε σαν τα έμβρυα στην κοιλιά της μάνας τους», λέει σχετικά η Νέα Αποκάλυψη (Μ. Ευ. Γ’, 180, 8).

«Η αλήθεια είναι ότι ένα πνεύμα, όσο τέλειο και να είναι, δεν μπορεί ποτέ να φθάσει τον Θεό στην απέραντη πληρότητα του» (Μ. Ευ. Γ’, 3, 2).

Σε συσχετισμό μ’ αυτή τη μαρτυρία, αξίζει να προσέξουμε μία κατάθεση από τη μεγαλύτερη μυστικιστική αγία της καθολικής εκκλησίας, της Αγίας Θηρεσίας της Άβιλα, η οποία είπε: «Η ψυχή (όντας σε έκσταση, σ.σ), μετουσιώνεται εντελώς στον Πλάστη της. Μοιάζει να είναι πιο πολύ Θεός παρά ψυχή».¹²⁸

Όποιος έχει διαβάσει και ενσωματώσει τα υψηλόφρονα νοήματα της Νέας Αποκάλυψης σ’ όλη την έκταση της, θα νιώσει καθαρά το νόημα μιας φράσης του μεσαιωνικού μύστη, του Μάιστερ Έκχαρτ (14ος αι.): «Η ύπαρξη και η ζωή όλων των όντων δεν είναι άλλο από μία επίκληση και σπουδή προς τον Θεό, απ’ τον οποίο έχουν προέλθει».¹²⁹

Ο εφημέριος Μπίζολντ έχει περιγράψει πολύ επιτυχημένα πώς έχουν τα πράγματα: «Η δημιουργία του κόσμου ήταν εξ αρχής μία πράξη σωτηρίας του Θεού. Η ιστορία της δημιουργίας και η ιστορία της λύτρωσης του ανθρώπου είναι αδιαχώριστες».¹³⁰

Όταν θα φθάσουμε στοντελικό στόχο-Θεό, ο όγδοος ψαλμός θα φανερώσει όλη τη φωτεινή του δύναμη που τώρα υποφώσκει: «Έκανες τον άνθρωπο κάτι λιγότερο από Θεό, τον έστεψες με τιμές-και μεγαλεία».

Ένας άλλος μύστης, ο Γιάκομπ Μπέμε, που όπως ο Γιάκομπ Λόρμπερ, δεν είχε ιδέα από τις θεωρίες της εξέλιξης και της παλαιοανθρωπολογίας, απεικόνισε το πανόραμα της ανάπτυξης της ζωής και την αργή, σταδιακή άνοδο στις βαθμίδες της ζωής, όπως περιγράφεται περιεκτικά και στη Νέα Αποκάλυψη.

Τον τρίτο μ.Χ. αιώνα, ο Ωριγένης, ο μεγαλύτερος γνώστης της Βίβλου όλων των εποχών, υποστήριξε την αρχή της αποκατάστασης, της επιστροφής δηλαδή όλων των πραγμάτων. Σύμφωνα μ’ αυτή τη διδασκαλία, η ψυχή εγκαταλείπει το καθαρτήριο και οι καταδίκες δεν κρατούν αιώνια «Θα φθάσουμε στην τελείωση», γράφει ο Ωριγένης, «όταν όλες οι ψυχές κάποτε βρουν τη λύτρωση και γίνουν άγγελοι. Όλη η Πλάση επιστρέφει στο Θεό. Η θέληση για σωτηρία που διαπερνά όλο το σύμπαν, είναι μία αποκάλυψη του πολυεύ σπλάχνο υ Θεού».¹³¹

Στο γραπτό του ενάντια στον Κέλσο 92-97, ο Ωριγένης ταυτίζει τον Αδάμ με την πρωταρχική ενότητα της ανθρώπινης φύσης που στην αρχή των χρόνων έπεσε σαν ολότητα από τον Ουρανό. Συνεπώς, για τον Ωριγένη με το προπατορικό αμάρτημα δεν εννοείται μια οριζόντια χρονικά αναγωγή ο’ έναν προπάτορα αλλά μια κάθετη σχέση με την υπερκόσμια, κοινή πτώση στην αμαρτία.

«Το πνεύμα πέφτοντας έγινε ψυχή και η ψυχή, εξασκοϋμε-νη στις αρετές, θα γίνει πάλι πνεύμα» (κατά Κέλσου 98-99).¹³²

Ο Ωριγένης αναφέρεται στον προφήτη: «Μακριά και αδιάκοπα περιπλανήθηκε η ψυχή μου» (το βιβλίο του Ωσηέ) και συνεχίζει: «Κατάλαβε λοιπόν, αν μπορείς, ποιες είναι αυτές οι περιπλανήσεις που πρέπει να κάνει η ψυχή και για τις οποίες κλαίει και οδύρεται. Η αλήθεια είναι ότι όσο η ψυχή περιπλανάται, η κατανόηση γι¹ αυτά τα πράγματα εμποδίζεται και είναι καλυμμένη από πέπλα. Μόνο όταν φθάσει πια στην πατρίδα της, στην ανάπαυση, δηλαδή οτον Παράδεισο, θα ανοίξουν τα μάτια της στην αλήθεια και θα δει καθαρά ποιος ήταν ο σκοπός και το νόημα της περιπλάνησης της».¹³³

Ο Χανς Ουρς φον Μπαλτάζαρ, καθολικός θεολόγος και διακεκριμένος συγγραφέας, στο βιβλίο του «Ωριγένης -Πνεύμα και Φωτιά» γράφει: «Ξάφνου σαν αστραπές μας φανερώνονται αλήθειες που είναι απ’ τις πιο θεμελιακές αλλά και τις πιο ξεχασμένες στη χριστιανική σκέψη».¹³⁴

Αλλά ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, που τότε κατεύθυνε τις τύχες όχι μόνο του κράτους αλλά και της εκκλησίας, είχε διαφορετική άποψη. Επέβαλε στη σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 553 μ.Χ. να καταδικάσει τις διδασκαλίες του Ωριγένη. Γι’ αυτό το γεγονός ο Ουρς φον Μπαλτάζαρ έγραψε την παρακάτω λαμπρή φράση: «Και που το αγγείο έσπασε και σκόρπισε οε χίλια κομμάτια και το όνομα του δάσκαλου λιθοβολήθηκε και καταπλακώθηκε κάτω από τις πέτρες, το άρωμα του μύρου ανάβλυσε και πλημμύρισε όλο το σπίτι».¹³⁵

Στο γραπτό της αγίας Χίλντεγκαρντ του Μπίνγκεν με το λατινικό τίτλο «Σκίβιας» (Γνώρισε τους δρόμους),¹³⁶ η διδασκαλία της αποκατάστασης ακτινοβολεί και πάλι: «Και τότε άκουσα μια φωνή που μου είπε: Υμνωδίες με ακούραστη φωνή απ’ την καρδιά και από τα χείλη αξίζουν στον εξαίσιο Δημιουργό, γιατί η ευσπλαχνία Του οδηγεί όχι μόνο τους στητούς και τους ορθούς αλλά και τους πεσμένους και τους γυρτούς, στον ουράνιο θρόνο» (3ο βιβλίο, 13ο όραμα).

Τη διδασκαλία ότι οι άνθρωποι είναι πεσόντα πνεύματα και ότι μια μέρα θα επιστρέψουν όλοι στο Θεό χάρη στην Αγάπη του για τα πλάσματα του, μετά από μια ατέλειωτα μακριά και περίπλοκη περιπλάνηση μέσα από το ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, δεν τη συναντάμε μόνο στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες και στο χριστιανικό μυστικισμό αλλά και στο μυστικισμό άλλων θρησκειών.

Μεταξύ άλλων βρίσκεται στον παρσισμό, που δεν δέχεται ότι η κόλαση είναι αιώνια,¹³⁷ το ίδιο και στον ισλαμικό μυστικισμό, στους γνωστούς μας σούφις.

Μια πολύ ωραία έκφραση αυτής της διδασκαλίας βρίσκουμε στους παρακάτω στίχους του φημισμένου Πέρση μύστη Τζελάλ εντ Ντιν Ρούμι (1207-1273):

«Σαν πέτρα πέθανα στο χώμα,

και σαν φυτό γεννήθηκα ακόμα,

το φυτό πέθανε και έγινε ζώο,

πέθανε κι αναστήθηκα στ’ ανθρώπινο μητρώο.

Τι με πονεί; Τι με φοβίζει;

Ο θάνατος μόνο μου χαρίζει.

Όταν σαν άνθρωπος και από τη γη θα πάω,

φτερά ενός αγγέλου στις πλάτες θα φοράω.

Μα ούτε και σαν άγγελος θά μαι παντοτινός,

γιατί αιώνιος μοναχά είναι ο Δημιουργός.

Τον κόσμο των αγγέλων θ’ αφήσω δίχως κόπο,

για να πετάξω στον πιο ψηλό όπου υπάρχει τόπο:

Και καμιά φωνή πια δεν με καλεί!

Ακούω μέσα μου από άρπες μουσική,

είμαι κοντά Του, έχω γυρίσει εκεί».

Άξιοι στοχαστές όπως ο φυσικός Εντγκάρ Ντακκέ, ο Λέοπολντ Τσίγκλερ, ο Τεγιάρ ντε Σαρντέν και άλλοι, χωρίς να γνωρίζουν τις συγγενικές μαρτυρίες στον Λόρμπερ, τις ερμήνευσαν επιστημονικά. Γράφει ο Ντακκέ π.χ.: «Όταν στην αυγή της ιστορίας παρουσιάστηκαν οι πρώτες κατώτερες μορφές ζωής, η αρχέγονη μορφή του ανθρώπου ήταν μέσα στο οργανικό βασίλειο ήδη παρούσα μεταφυσικά, δηλαδή “ηθελημένη” απ’ το Θεό. Χρονικά μεν ο άνθρωπος εμφανίζεται για πρώτη φορά σαν τέλειος άνθρωπος στην τελευταία περίοδο των παγετώνων, αλλά ήταν ήδη παρών μέσα σε όλα τα όντα αμέτρητα εκατομμύρια χρόνια πρωτύτερα».¹³⁸

Το ίδιο και ο Λέοπολντ Τσίγκλερ, διακρίνει το μυστικό της ύπαρξης του ανθρώπου στις πιο βαθιές του συναρτήσεις: «Αναμφισβήτητα, η ιδιαίτερη σφαίρα του ανθρώπου είναι η ιστορία όπου είναι υποκείμενο, αλλά αυτή η ιστορία διαδραματίζεται πάνω στη φυσική βάση που σχηματίζουν πολλές άλλες βαθμίδες της ζωής, οι οποίες βρίσκονται όλες σε μια στενή αλληλουχία μεταξύ τους».¹³⁹

Η εξέλιξη της ζωής, όπως παρουσιάζεται στη Νέα Αποκάλυψη, είναι μια ασύλληπτα μακριά πορεία μέσα στην κοσμογονία και την ανθρωπογονία, μέσα απ’ την οποία θα πραγματοποιηθεί το Σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των πεσόντων πνευμάτων. Σ’ αυτή την επίγεια ζωή είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να συλλάβουμε πλήρως τα απροσμέτρητα βάθη αυτής της πράξης σωτηρίας που βρίσκουμε και σε τούτα τα λόγια από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο: «Όταν θα αναληφθώ από τη γη, θα σας τραβήξω όλους κοντά Μου».

Στη σύνοδο του Τρέντο (1545), η καθολική εκκλησία καταδίκασε τη θεωρία της προϋπαρξιακής καταγωγής του ανθρώπου από τα πρώτα αποστατημένα πνεύματα. Πάντοτε οι ιεράρχες βιάζονταν να δικάσουν και να καταδικάσουν. Η ρήση «μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε», έχει εισακουσθεί τόσο λίγο, όσο και η παραπομπή του Απόστολου Παύλου: «Γνωρίζουμε βεβαίως ότι η Πλάση ολόκληρη είναι μέχρι σήμερα γεμάτη αναστεναγμούς και βάσανα. Και όχι μόνο αυτή αλλά και εμείς, που σαν πρωτόκλητοι ελάβαμε το Πνεύμα, αναστενάξαμε μέσα μας προσδοκώντας να μας ξαναδεχθεί σαν παιδιά Του».

Το πνεύμα της στενομυαλιάς και της ισχυρογνωμοσύνης, που επικράτησε στη σύνοδο του Τρέντο, διατηρήθηκε σαν συνδετικός ιστός μέσα στους αιώνες και φανερώθηκε μ’ απόλυτη σαφήνεια στην περίπτωση του Γαλιλαίου. Περίπου εκατό χρόνια μετά τη σύνοδο του Τρέντο, ο αστρονόμος Γαλιλαίος αναγκάστηκε να ανακαλέσει τον επιστημονικά θεμελιωμένο διισχυρισμό του ότι η γη στρέφεται γύρω απ’ τον ήλιο, για ν’ αποφύγει το θάνατο στην πυρά, όπως τον απειλούσαν οι στενόμυαλοι κατά γράμμα ερμηνευτές της Γραφής. Και έτσι η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση. Την ίδια εποχή περίπου, η εκκλησιαστική ιεραρχία στο Λιντς απαγόρεψε το βιβλίο «Harmonices mundi» (Αρμονίες του κόσμου), του αστρονόμου Γιοχάννες Κέπλερ, γιατί τον υποψιάστηκε σαν αιρετικό. Το απαγορευμένο βιβλίο απετέλεσε αργότερα έναν ακρογωνιαίο λίθο στο νόμο της βαρύτητας του Νιούτον.

Σήμερα, κάτω από τις εντελώς διαφοροποιημένες συνθήκες, η καθολική εκκλησία είναι αναγκασμένη να παραβλέψει τις αποφάσεις της συνόδου του Τρέντο. Σύμφωνα μ’ αυτές τις αποφάσεις, κανένας καθολικός που δεν εξομολογείται τουλάχιστον μια φορά το χρόνο και δεν κοινωνεί το Πάσχα, δεν μπορεί να ταφεί με την ευλογία της εκκλησίας. Σήμερα όμως στις μεγαλουπόλεις όλων των χωρών, πάνω από τρία τέταρτα των καθολικών δεν εκπλήρόύν αυτό τον όρο, θάβονται όμως στα πλαίσια της εκκλησίας. Οι αποφάσεις της συνόδου του Τρέντο δεν μπορούν πια να δίνουν τις κατευθυντήριες γραμμές σε μία ανθρωπότητα που σκέφτεται και αποφασίζει αυτόνομα.

Σύμφωνα με τις διασαφηνίσεις της Νέας Αποκάλυψης, δεν υπάρχει παντοτινή καταδίκη. Αυτό αντιτίθεται στη διδασκαλία της καθολικής εκκλησίας αλλά όχι στο ελληνικό πρωτότυπο της Καινής Διαθήκης. Στις γερμανικές Βίβλους υπάρχει η λέξη «ewig» (παντοτινός), ενώ στο .ελληνικό κείμενο η λέξη «αιώνιος».

Στις τελευταίες εκδόσεις του πιο αναγνωρισμένου λεξικού των καθολικών θεολόγων, το «Λεξικό για την ευλογία και την εκκλησία», το «αιώνιος» ερμηνεύεται σωστά σαν «μακροχρόνιος» ή «χρονική περίοδος».

Μ’ αυτό αποδεικνύεται ότι το πρωτότυπο κείμενο έχει παραμορφωθεί. Όπως διαβάζουμε στη Νέα Αποκάλυψη, «πώς μπορεί ένας πάνσοφος Θεός να βασανίζει αιώνια τους ανθρώπους στον άλλο κόσμο για αμαρτίες που έκαναν με το κορμί τους στη γη; Σας λέω ότι ο μεγαλύτερος και φθονερότερος τύραννος του κόσμου δεν θα έκανε κάτι τέτοιο» (Μ. Ευ. Κ’, σελ. 243). Όπως γράφει εύστοχα ο μυστικιστής Μίχαελ Χαν (1758-1819), «όποιος πιστεύει σε μια αιώνια καταδίκη, δεν μπορεί να ησυχάσει ή δεν έχει νιώσει καθόλου τι είναι η θεϊκή Αγάπη».¹⁴⁰

Όταν απ’ την άλλη μεριά ο Άγιος Αυγουστίνος, μεγάλος θεολόγος και εκκλησιαστικός πατέρας, υποστηρίζει την άποψη ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων και των αβάπτιστων μικρών παιδιών(Ι), προορίζεται για την αιώνια καταδίκη,¹⁴¹ δεν μπορούμε παρά να μείνουμε κατάπληκτοι μπροστά σε μια τέτοια παντελή έλλειψη λογικής και εκπληκτική άγνοια της αληθινής ουσίας του Θεού, από τη μεριά του, αλλά και άλλων θεολόγων. Θα πρέπει να συμφωνήσουμε με τη γνώμη του καθολικού θεολόγου Βαν ντερ Μέερ, που διαπιστώνει ότι: «οι απάνθρωπες συνέπειες (της σκέψης του Αγίου Αυγουστίνου, σ.σ.), που είναι εντελώς ξένες προς το πνεύμα των Ευαγγελίων, είναι δείγμα ενός απόλυτου χαρακτήρα, τον οποίο συναντούμε ακόμη και στα μεγάλα πνεύματα».¹⁴²

Μόνο η Αγάπη, που είναι η αληθινή ουσία του Θεού, μπορούσε να συλλάβει το μεγαλόπνευστο σχέδιο της παλινόστησης όλων των αποστατημένων πνευμάτων μέσα από μια μακριά πορεία ως στην ανείπωτη ευδαιμονία και αγαλλίαση του πατρικού τους σπιτιού. Η δημιουργία του κόσμου, όπως τη διαβάζουμε στη Νέα Αποκάλυψη, είναι μια πνευματική κοσμοθεωρία όπου υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα και η κινητήρια δύναμη είναι η Αγάπη και η Πολυευσπλαχνία του Θεού.

Στη Νέα Αποκάλυψη εξιστορούνται σχεδόν όλα τα ουσιώδη αλλά και τα λιγότερο σημαντικά συμβάντα απ’ την επίγεια ζωή του Ιησού, καθώς και τα λεγόμενα του, κυρίως από τότε που άρχισε να διδάσκει, μέχρι την Ανάληψη Του.

Όλα τα γεγονότα εκτυλίσσονται σαν σε ταινία μπροστά στα πνευματικά μάτια του αναγνώστη. Αρκετά συμβάντα τα οποία στην Καινή Διαθήκη δεν αποσαφηνίζονται πλήρως, επειδή εκεί παρουσιάζονται πολύ συνοπτικά, στη Νέα Αποκάλυψη επεξηγούνται και συμπληρώνονται γιατί συνυφαίνονται και εξιστορούνται λεπτομερώς μαζί με τα γύρω γεγονότα. Από μια άποψη, το Ευαγγέλιο δεν έχει πια μυστικά και αρκετοί αναγνώστες αντιλαμβάνονται για πρώτη φορά το βαθύτερο νόημα του.

Το βιβλίο του Λόρμπερ με τον τίτλο «Τα νεανικά χρόνια του Ιησού», αναφέρεται εκτεταμένα στη γέννηση και στα παιδικά του χρόνια.

Άλλα τμήματα του έργου ασχολούνται εκτεταμένα με τη μοίρα και την παραπέρα εξέλιξη των ψυχών στον άλλο κόσμο. Αναγκαστικά βέβαια η περιγραφή πνευματικών καταστάσεων «είναι μόνο ένα σκιαγράφημα της μεγάλης αλήθειας, αλλά ένα σκιαγράφημα πολύ καλά μελετημένο και σαφές», όπως λέγεται και στη Νέα Αποκάλυψη (Κηρ. σελ. 97). Εδώ πρέπει να θυμηθούμε ένα γνωμικό από τη φιλοσοφία: «finitum non capax infiniti», δηλαδή «το πεπερασμένο δεν μπορεί να συλλάβει το άπειρο». Το υπερπέραν μόνο με αναλογίες μπορεί να απεικονισθεί. Ωστόσο και η αλληγορική παράσταση που κρύβει πίσω της πνευματικές αλήθειες επιτρέπει μια βαθιά ενόραση στις συνθήκες της ζωής στο υπερπέραν.

Πιο συχνά απ’ ό,τι νομίζουμε, οι άνθρωποι ασχολούνται με το ερώτημα αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Μέχρι στιγμής οι εκκλησίες δεν μπόρεσαν να δώσουν ικανοποιητικές απαντήσεις. Πολύ εύστροφα παρατηρεί ο Μυσσάρ ότι στο ερώτημα αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή για την ψυχή, υπάρχουν τόσες γνώμες, όσοι και οι πατέρες της εκκλησίας. Στη Νέα Αποκάλυψη περιγράφονται εκτεταμένα οι συνθήκες στο μέσο βασίλειο, το οποίο είναι μπροστά απ¹ τον ουρανό και την κόλαση. Συγκεκριμένα, για τις υψηλότερες σφαίρες του μέσου βασιλείου λέγεται ότι «μπορεί να τις ονομάσει κανείς κατώτερο Παράδεισο, απ’ τον οποίο όμως μέχρι το επουράνιο βασίλειο υφίστανται πολλές βαθμίδες ακόμη» (Δω. Ου Β’, σελ. 446)

Από το βιβλίο «Ο άγνωστος Προφήτης Γιάκομπ Λόρμπερ» εκδ. Πύρινος Κόσμος