10. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ;
«Οι σκέψεις Μου δεν είναι οι σκέψεις σας, οι δρόμοι σας δεν είναι οι δρόμοι Μου, λέει ο Κύριος. παρά όσο απέχει ο ουρανός απ’ τη γη, άλλο τόσο απέχουν οι δρόμοι Μου απ’ τους δικούς σας και οι σκέψεις Μου από τις δικές σας σκέψεις».
Διαβάζοντας στις σελίδες του Λόρμπερ για το σχέδιο του Θεού με τον άνθρωπο, μας έρχονται στο νου αυτοί οι στίχοι του Ησαΐα, του προφήτη-ποιητή.
Στο «Μ.Ε.Ι.» διαβάζουμε σχετικά: «Ο Θεός, που είναι παντοδύναμος, θα μπορούσε να γεννήσει από μέσα του ένα πνεύμα που θα το προίκιζε με τέλεια Σοφία και Δύναμη· και μάλιστα όχι μόνον ένα αλλά μυριάδες τέτοια πνεύματα στο λεπτό.
Αλλά αυτά τα πνεύματα δεν θα είχαν καμία αυτοτέλεια, επειδή θα ήθελαν και θα έκαναν ό,τι κι ο Θεός. Η θεϊκή Βούληση θα έπρεπε να τα διαπότιζε διαρκώς, ώστε να μπορούν να κινούνται και να πράττουν όπως θα υπαγόρευε εκείνη. Από μόνα τους δεν είναι τίποτα άλλο από σκέτες σκέψεις και ιδέες του Θεού.
Εφόσον όμως ο προορισμός τους είναι να γίνουν σιγά-σιγά όντα ανεξάρτητα, είναι απαραίτητο να διανύσουν όλο το δρόμο της ύλης. Με άλλα λόγια να καταδικασθούν για ένα διάστημα σε στέρηση της ελευθερίας της θέλησης τους, όπου μόνο η Θέληση του Θεού τους δίνει στερεή υπόσταση, με τη μορφή που βλέπετε εδώ στη Γη. Άμα ολοκληρωθεί αυτή η πορεία, έχουν γίνει πια αυτοτελή παιδιά του Θεού, που σκέφτονται και ενεργούν ελεύθερα από μόνα τους. Εντούτοις, κάνουν διαρκώς ό,τι είναι το Θέλημα του. Όχι όμως επειδή τους το επιβάλλει καταναγκαστικά, αλλά γιατί αναγνωρίζουν από μόνα τους πως είναι το πιο σοφό που υπάρχει. Κι από μόνα τους αποφασίζουν να το ακολουθήσουν στις πράξεις τους.
Τότε όμως έχουν το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος- μακαριότητα κι ευδαιμονία στη ζωή.
Έτσι έχουν τα πράγματα, καλέ Μου φίλε! Απ’ αυτό και μόνο μπορείς ν’ αντιληφθείς και να θαυμάσεις την παμμεγίστη Σοφία του αληθινού Θεού. Γιατί βλέπεις πως ο Θεός, από υπέρμετρη Αγάπη και Σοφία, τις σκέψεις και τις ιδέες Του τις διαμορφώνει και τις ανατρέφει ώστε να γίνουν παιδιά Του ανεξάρτητα και παρόμοια μ’ Αυτόν!»
«Στο Θεό επιτρέπεται να φτιάξει κατά κάποιο τρόπο μοναχά το σπόρο και να τον εφοδιάσει με όλες τις δυνατές ικανότητες, σαν να περιβάλλεται όμως από ένα φλοιό. Η παραπέρα ανάπτυξη κι εξέλιξη του στη ζωή, ωστόσο, εναπόκειται στον ίδιο το σπόρο. Ο Θεός ακτινοβολεί και τον περιβάλλει αδιάκοπα με ζωή. Ο σπόρος πρέπει να πάρει από μόνος του ενέργεια απ’ αυτή τη ζωή, για να οικοδομήσει μια δική του, αυτόνομη ύπαρξη. Και κάτι τέτοιο δεν γίνεται εύκολα, ούτε στη στιγμή».
«Ήρθα μέσα σ’ ένα σώμα απ’ αυτό τον κόσμο, ακριβώς για να σας δώσω το πιο καλό πρότυπο ζωής. Ακολουθώντας αυτό το πρότυπο, ο καθένας μπορεί να κατακτήσει την τελειότητα στη ζωή. Και τούτο το πρότυπο λέει με δύο λόγια: “Αγάπα τον Θεό πάνω απ’ όλα με όλες σου τις δυνάμεις και τον διπλανό σου όπως αγαπάς τον εαυτό σου τον ίδιο!” Όποιος ακολουθεί και πραγματοποιεί αυτόν τον κανόνα ολόψυχα κι ακούραστα, είναι ίδιος μ’ Εμένα. Γι’ αυτό και θα οδηγηθεί στην απόλυτη Σοφία, Δύναμη κι Εξουσία!»
Όλη η πλάση είναι ένα σχολείο
«Ο κόσμος, όντας ένα στερεό υπόβαθρο της Αγάπης Μου, αποτελεί ένα μεγάλο σχολείο όπου οι άνθρωποι ζουν για λίγο καιρό μακριά Μου. Έτσι θα πρέπει, από καθαρά δική τους εσωτερική παρόρμηση, να ξυπνήσει μέσα τους μεγάλη λαχτάρα να έρθουν κοντά Μου. Τα εξωτερικά θέλγητρα του κόσμου υπάρχουν απλά σαν αντίποδας, για να παριστάνουν τον πειρασμό ώστε να μπορέσουν ν’ αναζητήσουν εθελοντικά την Αγάπη Μου. Το πρώτο βήμα γίνεται όταν ο κόσμος αρχίζει να χάνει τη σαγήνη του για τον άνθρωπο, είτε γιατί καθοδηγήθηκε σ’ αυτά το αποτέλεσμα είτε επειδή αυτό τον δασκάλεψε η πείρα. Κι αν συνάμα ο πόθος του να έρθει κοντά Μου φουντώνει όλο και πιο πολύ, δεν θ’ αργήσει να αποκτήσει το χάρισμα της πνευματικής όρασης κι ακοής. Αν και θα έχει ακόμη θνητό σώμα, θ’ ακούει τη φωνή του άγιου Πατέρα, και πότε-πότε θα μπορεί να Τον βλέπει μπροστά του. Με αυτό τότε θα τον πλημμυρίσει το πνεύμα της Αιώνιας Αγάπης και θα βλέπει ενορατικά μέλλον, παρόν και παρελθόν σ’ ολόκληρο το σύμπαν. Κι ο θάνατος του κορμιού του θα είναι για τον καθένα μια ανείπωτα γλυκιά ευτυχία. Γιατί τότε θ’ αρχίσει να βλέπει καθαρά πως όταν πεθαίνει το σώμα του, ο ίδιος δεν πεθαίνει μαζί του. αντίθετα, ξυπνάει ολότελα κι ανοίγει τα μάτια του στην Αιώνια Ζωή» («Θεία Οικονομία», τόμος 1, κεφ. 80).
Η πρώτη εντολή – αγάπη για τον Θεό
Όπως είναι γνωστό, ο Ιησούς απάντησε στον Φαρισαίο που τον ρώτησε για τη «μεγαλύτερη» εντολή: «Ν’ αγαπάς τον Θεό, τον Δημιουργό, Κύριο και Πατέρα σου πάνω από όλα, με όλες τις δυνάμεις -του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος σου».
Τι σημαίνει λοιπόν «ν’ αγαπάς τον Θεό πάνω απ’ όλα”;
Στο έργο του Λόρμπερ «Πνευματικός Ήλιος» αναφέρεται: «Από φυσική άποψη, τίποτε άλλο αϊτό το εξής: Σύνδεσε τη ζωτική θερμότητα που σου έχει δώσει ο Θεός με την πρωταρχική θερμότητα του Δημιουργού, η οποία σε δημιουργεί και συντηρεί την ύπαρξη σου, και τότε δεν θα χάσεις ποτέ πια τη ζωή σου στην αιωνιότητα!
Αν όμως θελήσεις αυθαίρετα να διαχωρίσεις την αγάπη ή τη ζωτική σου θερμότητα από τη θεϊκή ζωτική θερμότητα και να υπάρχεις σαν ανεξάρτητο πλάσμα, τότε η θερμότητα σου δεν θα βρίσκει πια τροφή. Έτσι, θα ψύχεσαι όλο και περισσότερο. Και όσο θα πέφτεις σε όλο και χαμηλότερη θερμοκρασία, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να ξαναθερμανθείς ποτέ. Όταν όμως περάσεις στο απόλυτο ψύχος, τότε έχεις πέσει τελειωτικά θύμα του Σατανά, τελικά δε, θα είναι πια αδύνατο να αποκτήσεις ξανά θερμότητα και ζωή. Τι θα απογίνεις ύστερα, αυτό κανένας άγγελος του ουρανού δεν ξέρει να σου το πει».
Παρόμοια εκφράζεται η βασική αυτή ιδέα στην «Οικονομία του θεού», με τα λόγια:
«Δεν σου δίνω άλλη εντολή από αυτήν της αιώνιας ζωής, που είναι: Να αγαπάς Εμένα, τον Θεό και Άγιο Πατέρα σου, με όλη την αγάπη που σου έδωσα για την αιώνια ζωή από την αιωνιότητα. Αν Μ’ αγαπάς, συνδέεσαι ξανά μαζί Μου, και η ζωή σου δεν θα έχει ποτέ τέλος. Αν δεν το κάνεις, όμως, αποκλείεσαι από τη ζωή. Συνεπώς, αυτή η μοναδική εντολή είναι ο ζωντανός σπόρος που πρέπει όλοι να σπείρετε στις καρδιές σας, αν θέλετε να ζήσετε ως παιδιά ενός πατέρα, που είναι ο Θεός, ιερός από αιωνιότητα σε αιωνιότητα.»
Αυτός είναι ο λόγος που Θέτει στην κορυφή της διδασκαλίας του την εντολή της αγάπης προς τον Θεό -όχι για να τον τιμούμε, παρά για την τελείωση των δημιουργημάτων Του. Γι’ αυτό επίσης τόνισε στον Φαρισαίο ότι αυτή είναι η πρώτη και σημαντικότερη εντολή. Στα γραπτά της νέας αποκάλυψης αποκαλείται «η ουσία της διδασκαλίας, ο ήλιος όλων των ήλιων και ο Λόγος όλων των Λόγων».
Πώς αποκτάται η αγάπη για τον Θεό;
Μερικοί ίσως να ρωτήσουν: Πώς ο Δημιουργός απαιτεί από μένα αγάπη για τον Θεό, αφού δεν μου έχει δώσει τέτοια κι επομένως εγώ δεν την διαθέτω; Μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει μόνος του αυτή την αγάπη; Και πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Σε προηγούμενες αναλύσεις είδαμε ότι ο Θεάς συνέθεσε την ψυχή μας από μυριάδες διαφορετικών σπινθήρων, στις οποίες επικρατεί είτε η αγάπη για τον Θεό, είτε εκείνη για τον πλησίον, ή και εκείνη για τον εαυτό μας. Αφού συνολικά στην ψυχή μας την καταγόμενη από τον Εωσφόρο επικρατεί η αγάπη και ο θαυμασμός για τον εαυτό μας, ο Θεός μας εμφύσησε ή εμφύτευσε, σαν αντιστάθμισμα και μυστικό οδηγό που θα τελειοποιήσει τη ζωή μας, έναν καθαρό σπινθήρα θείου Πνεύματος. Τώρα λοιπόν, κάθε στιγμή μέσα μας διεξάγεται η διαμάχη μεταξύ γης και ουρανού, ανάμεσα στην πλευρά των σπινθήρων της ψυχής μας που αγαπούν τον Θεό και τον πλησίον και σ’ εκείνη την εγωιστική αγάπη για τα εγκόσμια.
Μέσα από τον συχνά θυελλώδη αυτόν αγώνα, δημιουργείται στην ψυχή μας η ελεύθερη βούληση ή η «προτίμηση» μας, που μπορεί να είναι καλή ή κακή, ανάλογα με το αποτέλεσμα της σύγκρουσης. Έχοντας υπόψη αυτόν τον αγώνα, λέει στην «Οικονομία του Θεού» ο Δημιουργός; «Να αγαπάς Εμένα, τον Θεό και άγιο Πατέρα σου με όλη την αγάπη (δηλαδή την ελεύθερη βούληση) που σου έδωσα από την αιωνιότητα για την αιώνια ζωή!»
Τα λόγια αυτά, που ήδη αναφέρθηκαν, εκφράζουν καθαρά και το πώς η εγκόσμια προσανατολισμένη ψυχή μας μπορεί να καθάρει τους σπινθήρες της τους ενάντιους στον Θεό και να ενισχύσει τους σπινθήρες της θείας αγάπης και καλοσύνης: «Να συνδέσεις τη ζωτική θερμότητα που σου έδωσε ο Θεός με την πρωταρχική ζωτική θερμότητα του Δημιουργού, που σε δημιουργεί και διατηρεί την ύπαρξη σου!»
Πρέπει λοιπόν να στραφούμε στην πρωταρχική πηγή της ζωής και της θερμότητας που ωριμάζει κάθε ύπαρξη και να αναζητήσουμε και να δεχθούμε αυτό που μας χρειάζεται για την τελείωση μας. Αυτή είναι η θεμελιώδης ιδέα τελείωσης κάθε αληθινής θρησκείας (λατινικά re-ligio= επανένωση).
Φυσικά, κάθε αρχή και δύσκολη! Αλλά ακριβώς επειδή η ψυχή του ανθρώπου η καταγόμενη από τον Εωσφόρο είναι γεμάτη εγωισμό, υπεροψία και αυτολατρεία, δεν έχει καμία διάθεση να αποστραφεί τον πολυαγαπημένο κόσμο και τα θέλγητρα του για να φθάσει στον αόρατο Θεό, που συνήθως τον θεωρεί πολύ μακρινό.
Ο Χριστός στον Λόρμπερ λέει: «Βέβαια, δεν θα τελειώσει εξαιτίας αυτού η ζωή σου. Ούτε κι Εγώ θα σταματήσω γι’ αυτό να είμαι ο Θεός που σε κρίνει. Εμένα, τον Θεό σου, δεν θα Με χάσεις! Αλλά θα χάσεις τον γεμάτο αγάπη άγιο Πατέρα σου και μαζί του μια ελεύθερη, ευτυχισμένη ύπαρξη!»
Αντί να γίνουν περισσότεροι οι φωτεινοί, ζεστοί σπινθήρες της καθαρής, ουράνιας αγάπης, στην περίπτωση αυτή πολλαπλασιάζονται και ενδυναμώνονται όλο και πιο πολύ οι σκοτεινοί, ψυχροί σπινθήρες της δαιμονικής αγάπης. Αυτές οι δυνάμεις οι καταστροφικές για τη ζωή αλλοιώνουν και σκοτεινιάζουν σιγά-σιγά τα καλύτερα στοιχεία της ψυχής, αιχμαλωτίζοντας τελικά τον άνθρωπο.
Διαφορετικά είναι τα πράγματα αν στο τέλος, ωριμάζοντας από τις εμπειρίες, στραφούμε με αυτογνωσία και συνείδηση των ελλείψεων της ύπαρξης μας στην πρωταρχική πηγή κάθε δύναμης και ζωής. Αυτό το σκύψιμο πάνω από την πηγή της Θεότητας ονομάζεται ταπεινότητα.
«Η αληθινή σοφία», λέει ο Χριστός στην «Οικονομία του Θεού», «συνίσταται στην ταπεινότητα, συνεπεία της οποίας ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι μόνος του τίποτα δεν μπορεί, με Μένα όμως μπορεί τα πάντα».
«Όσο υποτάσσεσθε ελεύθερα στο θέλημα Μου, αφού το γνωρίσετε, και πράττετε σύμφωνα με αυτό, δεν πράττετε πια εσείς οι ίδιοι, αλλά η βούληση Μου μέσα σας, που είναι η μόνη καλή. Έχετε λοιπόν τότε κάποιο κέρδος από τη δράση σας; Βλέπετε, δεν έχετε κανένα. Το κέρδος σας είναι ότι υποτάξατε την κακή, εγκόσμια θέληση σας στη μοναδική δική Μου καλή θέληση και γίνατε έτσι ένα με Μένα με τη βοήθεια της πίστης σας.
Αλήθεια, σας λέω: Χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα σημαντικό για την αιώνια ζωή! Όταν το αναγνωρίσετε αυτό μέσα στην καρδιά σας, τότε μόνο θα έχετε γίνει αληθινοί μαθητές Μου, κι επιπλέον θα έχετε γίνει έτσι αληθινά παιδιά Μου και πνευματικά αδέλφια!…
Λέγοντας: “Εμείς κάναμε αυτό ή εκείνο το καλό”, λέτε ψέματα τόσο στον εαυτό σας, όσο και στους συνανθρώπους σας, γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί από τον ίδιο τον εαυτό του να κάνα κάτι καλό. Ο λόγος είναι ότι πρώτον η φυσική του ζωή του έχει δοθεί από τον Θεό και δεύτερον το ίδιο ισχύει για τη διδασκαλία σύμφωνα με την οποία πρέπει να ενεργεί και να ζει. Αν ένας άνθρωπος δεν το καταλαβαίνει αυτό, είναι ένα τίποτα. Δεν μπορεί να γίνει λόγος για αληθινή ανεξαρτησία του, γιατί ακόμη δεν μπορεί να διακρίνει τη δική του δράση από εκείνη του Θεού μέσα του, δηλαδή και τα δύο τα νιώθει και τα θεωρεί το ίδιο. Ο άνθρωπος δεν μπαίνει στον κύκλο της αυτονομίας της ζωής, αν δεν κατανοήσει ότι η δική του δράση στη ζωή δεν έχει καμία αξία, ενώ το μόνο που είναι καλό μέσα του είναι η δράση του Θεού.
Αν ο άνθρωπος το παραδεχτεί αυτό, τότε θα επιδιώκει όλο και περισσότερο να εναρμονίσει τη δράση του με εκείνη του Θεού για να ενωθεί σταδιακά όλο και πιο πολύ με τη ζωτική δύναμη του Θεού. Έτσι, ο άνθρωπος θα φθάσει στην αυτονομία της ζωής όταν καταλάβει ότι η θεία δράση, που παλιότερα του φαινόταν ξένη, έχει γίνει τώρα δική του, χάρη στην ταπεινότητα μπροστά στον Θεό και την αληθινή αγάπη γι’ Αυτόν. Αυτός είναι ο ουσιαστικός λόγος για τον οποίο σας είπα: “Ακόμη κι αν έχετε κάνει τα πάντα, και πάλι να παραδεχθείτε: Κύριε, Εσύ μόνο έκανες τα πάντα, ενώ εμείς από τον εγωισμό μας δεν ήμασταν παρά τεμπέληδες κι άχρηστοι υπηρέτες!”
Αν το πείτε αυτό ειλικρινά, τότε η Θεότητα θα σας υποστηρίξει και θα σας κάνει τέλειους. Αν όμως μέσα σας δεν το παραδέχεστε και αποδίδετε κάθε τιμή στον εαυτό σας, επειδή αισθάνεστε δυνατοί, τότε ο Θεός θα σας αφήσει μόνους με την εξαιρετικά κοπιαστική τελείωση της ζωής σας. Τότε, σύντομα θα φανεί πόσο μακριά μπορείτε να φθάσετε με τις δικές σας δυνάμεις. Γι’ αυτό σας λέω, ότι χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα σημαντικό και τελεσφόρο. Αφού όμως Εγώ δεν σας στερώ τίποτα από όσα σας είναι απαραίτητα για να κερδίσετε την αληθινή, ελεύθερη και ανεξάρτητη ζωή της ψυχής σας, τότε εσείς γιατί ενοχλείστε από τη γεμάτη φροντίδα και σοφία μεριμνά Μου;»
Ανώτερη γνώση του Θεού με την αναζήτηση και την παράκληση
Η παραδοχή ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα, αλλά ο Θεός είναι τα πάντα, και η εθελοντική παράδοση της βούλησης στην πρωταρχική θεία βούληση -με δυο λόγια: η ταπεινότητα- δεν μπορεί, όμως, να δοθεί στον άνθρωπο από τον Θεό σαν δώρο του Δημιουργού ή να του επιβληθεί, αφού έτσι ο άνθρωπος θα έχανε την ελευθερία της βούλησης του και δεν θα γινόταν ποτέ εντελώς ανεξάρτητο παιδί του Θεού και όμοιος μ’ Αυτόν.
Στην «Οικονομία του Θεού» τονίζεται: «Ο καθένας μπορεί να λάβει τα πάντα από Μένα και να πάρει από τις άπειρες προμήθειες Μου όσα θέλει. Μπορεί ν’ αγαπάει όσο θέλει. Μπορεί να ενδυναμωθεί σύμφωνα με την επιθυμία του χάρη στην πίστη του, έτσι ώστε να γίνει εύκολο γι’ αυτόν να μετακινεί βουνά με τη βούληση του. Μπορεί να κάνει τη θέληση του τόσο ισχυρή, ώστε χιλιάδες να ακολουθούν όσα λέει. Όμως, δεν συμβαίνει έτσι με την ταπεινότητα. Αυτή είναι ελεύθερη, εντελώς δική του ιδιοκτησία. Αυτή δεν μπορώ και δεν επιτρέπεται να την δώσω σε κανέναν άνθρωπο, παρά μόνο να την επιθυμώ και να την διδάσκω!»
Συνεπώς ο Θεός, κι αν ακόμη εξαιτίας της ελευθερίας της βουλήσεως δεν μπορεί να δώσει ή να επιβάλει στον άνθρωπο την ταπεινότητα, μπορεί όμως να την θέσει μπροστά στην ψυχή μας ως επιθυμία του και να μας διδάξει την αναγκαιότητα της για την τελείωση της ψυχής. Και αυτό κάνει με το να μας διδάσκει όλους από τη νεότητα μας με τον εσωτερικό κι εξωτερικό Λόγο του και κυρίως με το να μας οδηγεί στη ζωή μας στους πιο διαφορετικούς δρόμους της εμπειρίας.
Έτσι τελικά 0 άνθρωπος αναγνωρίζει την παντοδυναμία της Θεότητας, αν και συνήθως, βέβαια, πρέπει πρώτα να δεχθεί πολλά πλήγματα στον εγωισμό του, για να συνειδητοποιήσει τη δική του αδυναμία, πριν φθάσει σ’ αυτό το συμπέρασμα. Τότε είναι που αναζητά φως και βοήθεια στη ζωή του και στρέφεται για να το βρει σ’ αυτήν την ανώτερη δύναμη, την οποία προσπαθεί, σαν συνέπεια, να γνωρίσει καλύτερα. «Γιατί, για να μπορέσει ν’ αγαπήσει κανείς αληθινό τον Θεό, πρέπει να προσπαθεί να Τον γνωρίσει όλο και περισσότερο!»
Ο Χριστός στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» αναλύει αυτή την εξέλιξη, λέγοντας:
«Όταν κάποιος άνθρωπος αρχίζει να αναρωτιέται σοβαρά, να ψάχνει και να παρακαλεί, βρίσκεται ήδη σε ένα σχετικά καλό δρόμο. Θα δώσει μεγαλύτερη προσοχή σε όλα τα όντα (καθώς και στον εαυτό του και τη ζωή του), θα ερευνήσει πόση προαιώνια θεία σοφία μπορεί να βρίσκεται μέσα τους. Όσο δε ψάχνει, τόσο περισσότερη θεία σοφία και τάξη θα βρίσκει σ’ αυτά. Ύστερα, γρήγορα θα διαπιστώσει μέσα στην καρδιά του να ξυπνάει η αγάπη για τον Θεό και από αυτό θα συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο ότι ο ίδιος ο Θεός θα πρέπει να έχει την πιο δυνατή αγάπη, αφού του δίνει τέτοια χαρά να δημιουργεί, να συντηρεί και να οδηγεί προς την τελείωση αμέτρητα πλήθος πραγμάτων και όντων, όχι μόνον ως μάρτυρες της ύπαρξης του, αλλά περισσότερο ως μάρτυρες της σοφίας, της ισχύος και της αγάπης του.
Όταν οι παρόμοιες συνειδητοποιήσεις στον άνθρωπο πληθαίνουν, τότε. αυξάνεται φανερά και η αγάπη του για τον Θεό, τον οποίο πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Όσο μεγαλύτερη, όμως, είναι αυτή η προσέγγιση, τόσο περισσότερο θείο πνεύμα συγκεντρώνεται στην καρδιά του, όπου θρέφεται απ’ αυτήν ο σπινθήρας του και αφυπνίζεται διαρκώς περισσότερο, μέχρι η ψυχή να φθάσει στην αληθινή γνώση της δικής του εσωτερικής ζωής και της δύναμης του θείου πνεύματος μέσα του».
Η δεύτερη εντολή: αγάπη για το πλησίον
Ο Χριστός απάντησε στο νομομαθή Φαρισαίο που τον είχε ρωτήσει για τη σημαντικότερη εντολή, αφού του είχε αναφέρει ως πρώτη εντολή την αγάπη για το Θεό:
«Η δεύτερη είναι να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Στις δύο αυτές εντολές στηρίζεται όλος ο Νόμος και οι Προφήτες.»
Γιατί ο Χριστός εδώ τοποθετεί την αγάπη προς τον πλησίον αμέσως μετά την αγάπη για τον Θεό και της δίνει την ίδια βαρύτητα; Στο γεγονός αυτό πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή, αφού προφανώς ο ίδιος ο Κύριος του έδινε τη μεγαλύτερη σημασία.
Ο Λόγος που η αγάπη για τον πλησίον έρχεται μετά την αγάπη για τον Θεό, ως προς τη σημασία της είναι ότι η αγάπη για τα δημιουργήματα του Θεού είναι η μόνη χρήσιμη απόρροια της αγάπης μας γι’ αυτόν τον Θεό, ουσιαστικά μάλιστα είναι το πιο σημαντικό στο σχέδιο Του για τη Δημιουργία.
Ο Δημιουργός και η Δημιουργία του ουσιαστικά δεν κερδίζουν τίποτα από την πίστη, ούτε και από την αγάπη μας, αν αυτές είναι ανενεργές και κλεισμένες στην καρδιά μας. Μόνον όταν επιδράσουμε πάνω στους συνανθρώπους μας ελεύθερα, με τις γνώσεις και τα συναισθήματα που αποκτήσαμε χάρη σ’ αυτές, θα έχουμε γίνει τέλειοι, όπως Εκείνος σκόπευε.
Στον «Ρόμπερτ Μπλουμ» διαβάζουμε: «Κανένας νόμος δεν διασφαλίζει τα δικαιώματα του καθενός καλύτερα από τον άγιο νόμο της αγάπης για τον πλησίον, εφόσον αυτός εφαρμοσθεί στην πράξη, γιατί σύμφωνα μ’ αυτόν, ο καθένας θέτει πάντα με χαρά στη διάθεση των άλλων όσα κατέχει, για να τα χρησιμοποιήσουν ελεύθερα. Όμως, αυτό που κάνει ένας, το κάνουν όλοι (στις σφαίρες της τελείωσης). Έτσι, εδώ είναι εντελώς αδύνατο κάποιος να ζημιωθεί. Εδώ επαληθεύεται εντελώς η ρήση: “Τι ωραία που είναι όταν τ’ αδέλφια μένουν μαζί μονιασμένα!”»
Παρόμοια λέγεται στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο»; «Η αληθινή αγάπη για τον πλησίον είναι το μόνο αληθινό πνευματικό στοιχείο ζωής, που διατηρεί την τάξη μέσα στην οποία υπάρχουν όλοι οι αισθητοί κόσμοι και όλοι οι ουρανοί. Αν ένας άνθρωπος ασκεί τη γνήσια αγάπη για τον πλησίον, ζει μέσα στη σωστή τάξη και θεμελιώνει μέσα του την αιώνια ζωή της ψυχής του.
Λοιπόν, να έχεις και συ από δω και πέρα αληθινή αγάπη για όλους τους ανθρώπους. Τότε Θα αφυπνιστείς από τη δύναμη του πνεύματος Μου στην αιώνια ζωή, θα εισδύσεις στα βάθη της Θεότητας Μου, ώστε κι εσύ θα αγαπάς αληθινά στο πρόσωπο Μου τον Θεό σου πάνω απ’ όλα- αυτό είναι το μόνο που ζητάω από τους ανθρώπους προκειμένου να κερδίσουν την αιώνια ζωή! Όποιος έχει αυτή την αγάπη, αυτός είναι για Μένα αναμάρτητος και δεν χρειάζεται να κάνει μεγάλες, κενές και χωρίς αξία για Μένα προσευχές, ούτε να ρίχνει πάνω του στάχτη και να κυκλοφορεί φορώντας πένθιμα ρούχα σε ένδειξη μετάνοιας».
Ενεργή αγάπη: ο αληθινός δρόμος προς την τελείωση
Για το λόγο αυτό, στα γραπτό της νέας αποκάλυψης η ενεργή αγάπη για τον πλησίον βρίσκεται, μαζί με την αγάπη για τον Θεό, στην ψηλότερη θέση. Το σημεία όπου στα έργα του Λόρμπερ κηρύσσεται και ερμηνεύεται αυτή η διδασκαλία αγάπης, είναι σχεδόν αμέτρητα. Εδώ μπορούμε ν’ αναφέρουμε μόνο μερικά από αυτά. Έτσι, στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη» γράφει:
«Η αγάπη για τον Θεό εξαρτάται από την αγάπη για τον πλησίον. Όποιος λέει ότι αρκεί για τη μακαριότητα το ν’ αγαπά κανείς τον Θεό πάνω απ’ όλα, ενώ παράλληλα κλείνει την πόρτα και την καρδιά του στον φτωχό διπλανό του, αυτός βρίσκεται μέσα στη μεγαλύτερη πλάνη. Γιατί η αγάπη για τον Θεό είναι αιώνια αδύνατη χωρίς την αγάπη για τον πλησίον. Όποιος δεν αγαπάει το συνάνθρωπο του που υποφέρει, ενώ τον βλέπει, πώς μπορεί να αγαπά τον Θεό πάνω απ’ όλα, αφού δεν τον βλέπει; Γι’ αυτό, να αγαπάτε τον συνάνθρωπο σας, γιατί είσαστε κι οι δυο παιδιά του Θεού. Έτσι θα αγαπάτε και τον Θεό πάνω απ’ όλα!»
***
«Ήταν κάποτε ένας πλούσιος γαιοκτήμονας με μεγάλη ιδιοκτησία, κι ο καθένας που δούλευε γι’ αυτόν ζούσε καλά. Αλλά ο γαιοκτήμονας είχε επίσης πολλά παιδιά, που τα αγαπούσε και τα έστειλε έξω στο σχολείο της ζωής, για να γίνουν άνθρωποι με πολλές εμπειρίες. Όμως, τους έδωσε μαζί τους μόνο τα πιο απαραίτητα, ώστε να μην ξεστρατίσουν πέφτοντας στην αδράνεια, παρά να γίνουν άξιοι για τη διαχείριση της περιουσίας του.
Έξω στον κόσμο, αυτά τα παιδιά δεν περνούσαν ιδιαίτερα καλά. Συχνά ζούσαν πολύ φτωχικά, δεν ήταν δε σπάνιο να αναγκαστούν να ζητήσουν ελεημοσύνη από ξένους ανθρώπους. Μερικοί από αυτούς έλεγαν: “Μα έχετε πολύ πλούσιο πατέρα. Ζητήστε του βοήθεια, και θα σας τη δώσει”, και δεν έδιναν τίποτα στα παιδιά. Αρκετοί άλλοι, όμως, που είχαν λιγότερο σκληρή καρδιά, σκέφτονταν: “Ξέρουμε βέβαια ότι ο πατέρας αυτών των παιδιών είναι πολύ πλούσιος και θα μπορούσε σίγουρα να τα βοηθήσει, αν βέβαια δεν έχει σοβαρούς λόγους να μην το κάνει. Όμως, τα παιδιά βρίσκονται ανάμεσα μας και είναι φανερό πως έχουν ανάγκη, γι’ αυτό θα το βοηθήσουμε όσο πιο καλό μπορούμε”. Αυτό είπαν, κι αυτό έκαναν.
Μετά από αρκετό καιρό, όμως, ο πλούσιος γαιοκτήμονας ήρθε ο ίδιος στην ξένη πόλη, όπου τα παιδιά του βρίσκονταν για να συγκεντρώσουν γνώσεις κι εμπειρίες, και ζήτησε να μάθει ποιοι είχαν αντιμετωπίσει τα παιδιά του με αγάπη. Τα παιδιά του τον οδήγησαν σε όσους τους είχαν δείξει στοργή. Τότε εκείνος αντάμειψε στο εκατονταπλάσιο όσους τα είχαν ευεργετήσει, πήρε εκείνους που είχαν κάνει τα περισσότερα μαζί του και τους είχε πια σαν δικά του παιδιά.
Εδώ μπροστά σας βλέπετε στο πρόσωπα Μου τον γαιοκτήμονα! Οι φτωχοί παντού σ’ αυτόν τον κόσμο είναι στ’ αλήθεια παιδιά Μου. Όμως, αντίθετα, οι πλούσιοι είναι συνήθως παιδιά αυτού του κόσμου. Εγώ αφήνω επίσης τα παιδιά Μου να υποφέρουν σ’ αυτό το σκληρό, αλλά πολύ χρήσιμο γι’ αυτά, σχολείο της ζωής, για να μην ξεστρατίσουν, κι εκείνα αναγκάζονται να ζητήσουν βοήθεια από τους πλούσιους του κόσμου. Όπως εκείνοι αντιμετωπίζουν τα παιδιά Μου, έτσι θα τους αντιμετωπίσω κι Εγώ, και θα τους ανταμείψω πολλές φορές ήδη σ’ αυτόν τον κόσμο, αιώνια δε στο βασίλειο Μου.
Δεν απαιτείται από σας να μοιράσετε όλη σας την περιουσία, επειδή είσαστε μαθητές Μου. Πρέπει όμως να είσαστε σοφοί στη διαχείριση της περιουσίας που σας εμπιστεύθηκα, ώστε να μην αφήνετε να υποφέρουν όσοι φτωχοί δεν ευθύνονται για την κατάσταση τους, όταν εκείνοι φτάνουν στην πόρτα σας.
Κοιτάξτε το φίλο μας Εμπάλ από τη Γενησαρέτ! Ως ξενοδόχος, περιέθαλψε χιλιάδες ντόπιους αλλά και ξένους φτωχούς, ποτέ όμως δυσανασχετώντας ή μονάχα επειδή φοβόταν για τους δικούς του. Παρ’ όλ’ αυτά, η περιουσία του δεν μειώθηκε καθόλου. Αντίθετα, τώρα έχει τόσους θησαυρούς, ώστε θα μπορούσε μ’ αυτούς να αγοράσει ένα μικρό βασίλειο. Εκείνος όμως θεωρεί όλους αυτούς τους θησαυρούς σημαντικούς μόνον επειδή μ’ αυτούς μπορεί να βοηθήσει καλύτερα περισσότερους φτωχούς. Δεν σκέφτεται άλλο για το δικό του σπίτι και τα παιδιά του, παρά μόνο το να γνωρίσουν τον μοναδικό αληθινό Θεό. Γι’ αυτό, Εγώ φροντίζω όλα τα άλλα θέματα του σπιτιού του. Σας εγγυώμαι δε ότι στο σπίτι του ποτέ δεν πρόκειται να λείψει τίποτα! Εκείνους, όμως, που φοβούνται, τους αφήνω στην έννοια για το σπίτι τους, και δεν πλημμυρίζω πια τις αποθήκες τους με σιτηρά, ούτε τα κελάρια τους με κρασί. Δεν θα ανθούν οι κήποι τους από την ευλογία Μου, ούτε τα κοπάδια τους θα είναι τα πιο παχιά στη χώρα! Όποιος Μου έχει λίγη εμπιστοσύνη, αυτός θα θερίσει ανάλογα με την εμπιστοσύνη και την πίστη του, οι οποίες πάντα είναι καρποί της αγάπης για Μένα και τον πλησίον τους.
Γι’ αυτό, πάντα να είσαστε ευσπλαχνικοί και έτοιμοι να υπηρετήσετε ο ένας τον άλλο, να συναγωνιζόσαστε ως προς το ποιος θα κάνει τα περισσότερα καλά, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο αληθινά, όπως σας αγαπώ Εγώ- έτσι θα δείξετε σε όλο τον κόσμο ότι είσαστε μαθητές μου και ως προς το πνεύμα σας τέλεια κι αληθινά παιδιά Μου!
Προορισμός όλων των παιδιών Μου είναι να εξασκούνται εδώ στη γη διαρκώς στο μεγάλο καθήκον που θα έχουν κάποτε στους ουρανούς. Γιατί εκεί τα πάντα θα περιστρέφονται μόνο γύρω από την αγάπη. Και κάθε σοφία που δεν Θα πηγάζει από τη φωτιά της αγάπης, δεν θα βρει ποτέ ανοιχτούς τους ουρανούς Μου».
Ζωντανή και νεκρή πίστη
Από αυτήν τη σκοπιά καταλαβαίνουμε επίσης γιατί ο Παύλος λέει: Μόνο η πίστη που γίνεται ενεργή χάρη στην αγάπη, ισχύει μπροστά στον Χριστό. (Γαλ. 5,6). Μόνο γι’ αυτή την πίστη ισχύουν οι επαγγελίες της Γραφής, μόνο αυτή οδηγεί στην αιώνια ζωή και δίνει μακαριότητα. Κάθε άλλη πίστη, που συνίσταται μόνο στο να πιστεύει κανείς κάποια πράγματα για αληθινά ή να λατρεύει παθητικά και να ενθουσιάζεται, είναι νεκρή και άχρηστη.
Αυτό είναι σαφώς διατυπωμένο σε πολλά χωρία της Καινής Διαθήκης, αλλά κηρύσσεται επίσης με όχι μικρότερη σαφήνεια στα γραπτά της νέας αποκάλυψης.
Στο «Εσωτερική ερμηνεία ευαγγελικών Κειμένων» γράφει: «Όποιος πιστεύει σε Μένα, από αυτόν θα ρεύσουν, όπως λέει η Γραφή, ποταμοί του νερού της ζωής. Αυτό το κείμενο (Ιωάν. 7,38) είναι σαν μία παγίδα για λιοντάρια, πάνθηρες και τίγρεις. Επίσης, είναι σαν ακρογωνιαίος λίθος που τη νύχτα πολλοί σκοντάφτουν πάνω του και κατασυντρίβονται. Γιατί;
Εγώ έδωσα την εντολή της πίστης και πάντοτε δίδασκα την αγάπη με λόγια και έργα. Είπα: “Αν έχετε πίστη, τότε μπορείτε να μετακινήσετε βουνά!” Επίσης, είπα: “Να υλοποιείτε, κι όχι απλά να ακούτε τον Λόγο Μου!”
Ακόμη όμως είπα ότι εκείνοι που Μου λένε “Κύριε, Κύριε”, δηλαδή απλώς πιστεύουν στον Υιό του Θεού, δεν θα εισέλθουν στο ουράνιο βασίλειο, παρά μόνο εκείνοι που πράττουν σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα Μου. Επίσης είπα: “Όποιος ζει σύμφωνα με το Λόγο Μου, αυτός Με αγαπάει.
Σ’ αυτόν θα έρθω και θα αποκαλυφθώ με όλη Μου την πληρότητα!” Κατόπιν είπα: “Σας δίνω μία και μόνη εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως σας αγαπώ Εγώ! Από αυτό θα σας αναγνωρίζουν, ότι είσαστε γνήσιοι μαθητές Μου!”
Τώρα ερωτώ: Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ο άνθρωπος; Πρέπει να αρκείται στην πίστη που του έχει συστηθεί, ή μήπως πρέπει να αρκεστεί στην αγάπη, μην πιστεύοντας τίποτα άλλο από ό, τι του υπαγορεύει η αγάπη του για Μένα, την οποία έχει κατακτήσει μέσα από την πράξη τη σύμφωνη με το Λόγο Μου; Μήπως σας έχω διδάξει διπλή διδασκαλία; Ή μήπως είμαι από αυτούς που πάνε όπου φυσάει ο αέρας, κηρύσσοντας σε μία πιστή κοινότητα ότι το μόνο που έχει αξία είναι η πίστη, ενώ σε μία ενεργή κοινότητα κηρύσσω τη μοναδική αξία της δράσης;
Οι Φαρισαίοι πίστευαν σταθερά στο νόμο του Μωϋσή, εξαιτίας εγκόσμιων, παλιότερα όμως και πνευματικών λόγων. Παρ’ όλα αυτά, Εγώ τους επέκρινα συλλογικά πολλές φορές για την απιστία τους. Γιατί δεν Μου αρκούσε η σταθερή τους πίστη; Γιατί άφησα τον φαρισαίο, που πάντα τηρούσε το Νόμο, να φύγει από το Ναό χωρίς να τον δικαιώσω, ενώ τον φορτωμένο αμαρτίες τελώνη τον δικαίωσα;
Σας λέω ότι μόνοι σας προφανώς ποτέ δεν θα καταφέρετε να βγείτε από αυτόν το λαβύρινθο. Εγώ όμως θα λύσω τον κόμπο με ένα χτύπημα του ξίφους, όπως ο ήρωας από τη Μακεδονία. Ακούστε λοιπόν:
Μιλώντας για πίστη, εννοούσα πάντα τη ζωντανή πίστη, αυτή δηλαδή που συνοδεύεται από την αγάπη! Όμως, πάντα απέρριπτα την πίστη μόνη της. Όταν δε λέω στη Γραφή «Όποιος πιστεύει σε Μένα, από αυτόν θα ρέουν ποταμοί του νερού της ζωής», είναι σαν να λέω: Όποιος έχει ζωντανή πίστη, δηλαδή πίστη συνοδευόμενη από αγάπη, αυτός θα εισέλθει στη σοφία και τη δύναμη των ουρανών.
Άλλωστε, η ίδια η εμπειρία σας διδάσκει ότι η πίστη μόνη της δεν οδηγεί στον ουρανό. Γιατί κι εσείς πιστεύατε σε Μένα από παιδιά· αναρωτηθείτε λοιπόν, πόσες σταγόνες νερού της ζωής ξεπήδησαν για το λόγο αυτόν από σας; Πετύχατε, για παράδειγμα, με την πολύχρονη πίστη σας να νιώσετε καθαρά την αθανασία της ψυχής σας; Ακόμη και σήμερα, δεν έχετε ξεκάθαρες ιδέες για διάφορες πλευρές της συνέχισης της εσωτερικής σας ύπαρξης μετά το θάνατο του σώματος. Και πού είναι οι άλλες ζωντανές επιδράσεις σε σας τους πιστούς;
Από αυτή σας την εμπειρία μπορείτε να καταλάβετε αρκετά καλά ότι Εγώ στο κείμενο εκείνο δεν είναι δυνατό να εννοούσα την πίστη μόνη της, παρά μονάχα εκείνη που πάει χέρι-χέρι με την αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον! Γιατί η πίστη μόνη της μπορεί να συνεισφέρει τόσο λίγο στην αιώνια ζωή, όσο λίγο μπορεί ένας σύζυγος να κάνει παιδιά μόνος του. Πρέπει να ενωθεί πρώτα με τη γυναίκα του και να κάνει παιδιά μέσα στη φλόγα της αγάπης του.
Από φυσιολογική άποψη, τα παιδιά είναι σαν τους ποταμούς του ζωντανού νερού από τα σπλάχνα του σώματος. Επιπλέον, στο κείμενο αυτό το “σώμα” ή τα σπλάχνα ως εικόνα της ύλης σημαίνει την ίδια την πράξη αγάπης. Επομένως, ολόκληρο το κείμενο αποκρυπτογραφημένο σημαίνει: Όποιος είναι με την καρδιά του μαζί Μου, αυτού η δραστηριότητα θα οδηγήσει στην αιώνια ζωή!
Συνεπώς, όταν κάπου στο Λόγο Μου αναφέρεται η πίστη, ποτέ δεν εννοώ την κενή, αλλά πάντα τη γεμάτη αγάπη πίστη. Κι αν θέλετε να δείτε να ρέουν από τα σπλάχνα σας ποταμοί του νερού της ζωής, πρέπει η πίστη σας να ζωντανέψει μέσω των έργων αγάπης!»
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βάλτερ Λουτς «Θεός και Δημιουργία» εκδ. Πύρινος Κόσμος