5. ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ ΣΤΗ ΦΥΣΗ
Ή ΑΠΛΑ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΥΦΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ;
Το πνευματικό νόημα και ο σκοπός της όλης δημιουργικής διαδικασίας αναπτύχθηκε στα προηγούμενα κεφάλαια «Πνεύμα και Ύλη» και «Η δομή της Δημιουργίας”. Μάθαμε απ’ τα γραπτά που μας άφησε ο Λόρμπερ, πώς και γιατί το αρχέγονα πνεύματα που παρεξέκκλιναν από τη θεία Τάξη καταδικάστηκαν να είναι φυλακισμένα μέσα στην άψυχη ύλη. Επίσης μάθαμε το λόγο που σ’ ολόκληρο το υλικό σύμπαν έχει δοθεί η αρχέτυπη μορφή ενός ανθρώπου, και μάλιστα αυτή του «χαμένου γιου», του Εωσφόρου.
Απ’ αυτούς τους παραπάνω λόγους προκύπτει αναμφίβολα το συμπέρασμα πως η υλοποίηση και ο κατακερματισμός του Εωσφόρου μέσα στο μεγάλο «Άνθρωπο της Δημιουργίας», δεν μπορεί να είναι ο τελικός στόχος στον οποίο απέβλεπε το δημιουργικό σχέδιο του Θεού. Ο κόσμος μπορεί ν’ αποτελεί ένα αριστοτέχνημα, ωστόσο το πρώτο πνεύμα που κάποτε έσφυζε από ζωή και δημιουργικότητα, είναι φυλακισμένο μέσα σ1 αυτό το κολοσσιαίο, αποσκληρυμένο οικοδόμημα. Μαζί με τον Εωσφόρο, τ’ αμέτρητα μεταγενέστερα πνεύματα που ξεπήδησαν από μέσα του κι ακολούθησαν την πορεία του, κείτονται ουσιαστικά άψυχα και δέσμια της καταδίκης τους. Ωστόσο ξέρουμε πως ο Θεός είναι Αγάπη, Σοφία, Παντοδυναμία και Σπλαχνικότητα. Γι’ αυτό είμαστε σίγουροι πως δεν θ’ αφήσει τα πρώτα πλάσματα του σ’ αυτή την κατάσταση, παρά θα τα οδηγήσει στην τελειότητα και στη λύτρωση.
Μία από τις πιο φωτεινές, τις πιο χαρούμενες βασικές σκέψεις της Νέας Αποκάλυψης, είναι το γεγονός πως σε όλη την ορατή κτίση διακρίνουμε μία θαυμαστή μετουσίωση, μία ανάσταση όλης της ύλης. Η μορφή του μεγάλου Ανθρώπου της Δημιουργίας δεν χρειάζεται να κοιμηθεί αιώνια σαν τους μαγεμένους ανθρώπους των παραμυθιών. Ο μεγάλος δεσμώτης θα αναστηθεί και, βγαίνοντας από τον τάφο της ύλης, θα επιστρέψει στο Φως, στη Ζωή με τον Πατέρα!
Έτσι λέει ο Χριστός στο μεγάλο Ευαγγέλιο του Λόρμπερ: «Αυτός ο μεγάλος κοσμικός άνθρωπος που σας έδειξα είναι με την πιο πλατιά έννοια ο “άσωτος υιός” που έχει πάρει ήδη το δρόμο της επιστροφής. Και ο Πατέρας που έρχεται για να τον προϋπαντήσει, είμαι Εγώ, που βρίσκομαι τώρα ανάμεσα σας σαν άνθρωπος. Στον κάθε άνθρωπο που ζει σύμφωνα με τη διδασκαλία Μου, καλωσορίζω αυτό το μεγάλο, αρχέγονο πνεύμα πίσω στο πατρικό του σπίτι. Χαρά σ’ εκείνον τον αμαρτωλό που δείχνει μεταμέλεια και γυρνάει μετανιωμένος κοντά Μου!»
Η υλοποίηση, δηλαδή η φυλάκιση μέσα στους άκαμπτους νόμους της ύλης, είναι η αναμόρφωση που επέλεξε η Αγάπη και η Σοφία του Πλάστη για τα εωσφορικά πνεύματα. Στο σοφό σχολείο της ζωής, η καταδίκη αυτή αποτελεί το εκπαιδευτικό μέσο και σύστημα. Οι πνευματικές υπάρξεις που παρεξέκκλιναν από το θείο Νόμο, μπορούν μέσα απ1 αυτή την εκπαίδευση να επιστρέψουν οικειοθελώς στη θεία Τάξη. Μέσα από αυτή την εμπειρική πορεία, τα εξαρτημένα, ατελή πλάσματα μεταμορφώνονται σε αληθινά ελεύθερα, τέλεια παιδιά του Θεού, ομοιώματα της δικής του θεϊκής Οντότητας.
Αυτή η πορεία προς τη λύτρωση μέσα από την επαναμετατροπή της ύλης σε πνεύμα, εξηγεί όλη την πυραμίδα που βλέπουμε στη φύση, από τα ορυκτά ως τον άνθρωπο, τόσο του πλανήτη μας, όσο και των άλλων άστρων. Συνάμα, η διδασκαλία αυτή φωτίζει πλήρως τα πιο βαθιά μυστικά της.
Ο Παύλος, φωτισμένος απόστολος, την εξέφρασε με τα εξής λόγια στην Επιστολή προς Ρωμαίους: «Γιατί όλη η κτίση προσμένει με λαχτάρα πότε θα φανερωθεί η δόξα των παιδιών του Θεού. Ξέρετε, βέβαια, πως η κτίση υποτάχθηκε στη φθορά όχι από δική της θέληση, αλλά γιατί έτσι το θέλησε ο υποταχτής της. Ελπίζει όμως πάντα κι αυτή η κτίση, πως θ’ απελευθερωθεί από τη δουλεία της φθοράς και θα περάσει στην ελευθερία και στη δόξα των παιδιών του Θεού. Γιατί ξέρουμε καλά πως όλη η κτίση αναστενάζει και αγωνιά ως και τώρα με τις ωδίνες του τοκετού» (κεφ. 8, 19-23).
Τα λόγια της Γραφής για το «Ευαγγέλιο που έχει κηρυχθεί σε όλη την κτίση κάτω από τους ουρανούς”, που για πολλούς χριστιανούς παραμένουν σκοτεινά (Α΄ Κολ. 23 – Μάρκ. 16, 15), παραπέμπουν σ’ αυτή τη λύτρωση των πνευμάτων από την ύλη και την ωρίμανση τους σ’ ελεύθερα, μακάρια παιδιά του Θεού. Σύμφωνα μ’ αυτά τα λόγια, το μήνυμα για τη θεϊκή τάξη, αγάπη και ζωή φθάνει σ’ όλη την κτίση -δηλαδή και στο πνεύμα που είναι δέσμιο μέσα στα ζώα, στα φυτά, ακόμη και στα πετρώματα. Ο αντίλαλος θα είναι αυτό που είδε ο Ιωάννης ζωντανά στα οράματα της Αποκάλυψης του: «Και όλα τα κτίσματα στον ουρανό, στη γη, κάτω απ’ τη γη και μέσα στη θάλασσα, τα άκουσα να υμνολογούν: “Σ’ Αυτόν που κάθεται στο θρόνο και στον Αμνό, αξίζει όλη η ευλογία, η τιμή, η δόξα κι η εξουσία στους αιώνες των αιώνων!”» ίΑποκ. 5,13).
Από εδώ μπορούμε επίσης να καταλάβουμε πως δεν ήταν μόνο συμβολικά τα λόγια που αντέταξε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στους υπερόπτες Φαρισαίους και Σαδδουκαίους: «Να είστε βέβαιοι πως ο Θεός, ακόμη κι απ’ αυτές εδώ τις πέτρες μπορεί να κάνει παιδιά του Αβραάμ!» (Ματθ. 3, 9 -Λουκ. 3, 8).
Ο νόστος του Εωσφόρου μέσα από τον κατακερματισμό του σε άτομα
Οι λόγοι που ο Εωσφόρος έπεσε, κι από ελεύθερο πνευματικό ον φυλακίστηκε στην ύλη, ήταν πνευματικής υφής’ η αποστασία δηλαδή από τη θεϊκή Τάξη της Αγάπης και η παρεκτροπή σε μία ακραία εγωλατρεία. Συνεπώς η απελευθέρωση από τα δεσμά της ύλης, μόνο με πνευματικό τρόπο μπορεί να επιτευχθεί, δηλαδή με μία αλλαγή πνεύματος και αξιών. Πρέπει, με άλλα λόγια, να γίνει μία εθελοντική στροφή απ’την αγάπη για τον εαυτό στην αγάπη για τον άλλον. Αυτή η επιστροφή του Εωσφόρου μπορεί να πραγματοποιηθεί με δυο τρόπους: αφ’ ενός με μία δική του απόφαση να καταλύσει το εγώ του και να αποβάλει τον εγωισμό του. Ο άλλος τρόπος είναι ν’ αποδυναμωθεί και να μείνει εντελώς μόνος του. Θα πρέπει να τον αφήσουν λίγο-λίγο όλα τα πνευματικά του «κύτταρα», δηλαδή τα πνεύματα που τον ακολούθησαν, οι μικρότερες «ευφυΐες» και οι σπινθήρες ζωής. Παρόλο που ο Θεός άπλωσε επανειλημμένα το χέρι του να σηκώσει τον πεσμένο άγγελο, το αρχέγονο του κέντρο, ο πυρήνας της προσωπικότητας του δηλαδή, έμεινε πεισματικά αδιόρθωτο. Έτσι μπήκε μπροστά μία επιχείρηση σωτηρίας κατά την οποία επιστρέφουν σιγά-σιγά τα πνεύματα που είναι κλεισμένα μέσα του.
Μ’ αυτό τον τρόπο βέβαια η επιστροφή των όντων που συντάχθηκαν με τον Εωσφόρο κρατάει αιώνες αμέτρητους. Ωστόσο αυτός είναι ο μόνος δρόμος, μέσα απ’ το σκληρό σχολείο της ζωής, για να γίνουν αυτοτελείς και τέλειες υπάρξεις.
Όπως ο ήλιος της άνοιξης αφαιρεί με τη ζέστη του ένα-ένα απειροελάχιστα άτομα από τα παγόβουνα στις πολικές θάλασσες, μετατρέποντας τα σε υδρατμούς, έτσι το Φως της Αγάπης αποσπάει υπομονετικά, τη μία μετά την άλλη, σπίθες ζωής από τη στερεή ύλη των ουράνιων σωμάτων. Ο σκοπός του Θεού είναι να τις επαναφέρει μέσα απ’ αυτή τη μακρόχρονη διαδικασία, στην καθαρά πνευματική υπόσταση, στην «ελευθερία και τη λαμπρότητα των παιδιών του Θεού», όπως έγραψε ο Παύλος. Οι σπίθες που ξεφεύγουν από τον Εωσφόρο, υποβάλλονται σε μια απίστευτη εκπαίδευση, ξεκινώντας από τις πιο απλές μορφές ζωής και φθάνοντας ως τις πιο περίπλοκες. Το πρώτο-πρώτο που μαθαίνουν είναι το πώς λειτουργεί και τι εξυπηρετεί το σώμα τους, το υλικό ρούχο που έχουν φορέσει για την περίπτωση. Έτσι πλαταίνουν εθελοντικά τον ορίζοντα τους κι απ1 το σατανικό εγωισμό περνούν σιγά-σιγά στη διάσταση όπου επικρατεί η ταπεινοφροσύνη, η αλληλοβοήθεια και η έμπρακτη αγάπη. Στο τέρμα τους περιμένει αυτό που είναι ουσιαστικά η αθανασία, δηλαδή αποκτούν την απόλυτη ελευθερία, αυτοτέλεια, δύναμη και εξουσία που αξίζει στα παιδιά του Θεού.
«Η ύλη, από την πιο σκληρή πέτρα μέχρι τον αιθέρα ψηλά πάνω από τα σύννεφα, είναι ψυχική ουσία που καταδικάστηκε να γίνει στερεή. Ο προορισμός της είναι, χάρη σ’ αυτή την αναγκαστική απομόνωση, ν’ αποκτήσει την ανεξαρτησία της και να επιστρέψει σε μία αδέσμευτη, καθαρά πνευματική υπόσταση. Για να φθάσει όμως εκεί, πρέπει πρώτα η ψυχή που έχει απελευθερωθεί από την ύλη να περιδιαβεί απ’ όλες της υπαρκτές βαθμίδες της ζωής, αναπτύσσοντας διαρκώς μεγαλύτερη αυτονομία και δραστηριότητα. Στην κάθε νέα βαθμίδα πρέπει να μπει πάλι σ’ ένα νέο υλικό “κουκούλι”, ή σώμα, με το οποίο προσελκύει και απορροφάει τις νέες ουσίες ζωής και δράσης που χρειάζεται για να αναπτυχθεί.
Το πνεύμα της ψυχής, που προέρχεται από το Θεό, διακρίνει πεντακάθαρα πότε η ψυχή η οποία βρίσκεται στο σώμα ενός φυτού ή ενός ζώου είναι αρκετά ώριμη για να ανέβει σε μια ψηλότερη βαθμίδα ζωής. Τότε αυτό το πνεύμα που την συνοδεύει και την καθοδηγεί διαρκώς, φροντίζει ώστε η ψυχή να αφήσει το σώμα, που της είναι πια άχρηστο. Επειδή είναι πια προικισμένη με πιο αναπτυγμένες ευφυΐες (ιδιότητες), η ψυχή είναι σε θέση να σχηματίσει ένα άλλο σώμα. Με αυτό το σώμα τώρα. μπορεί, για ένα ορισμένο διάστημα, να αναπτύξει μεγαλύτερη δραστηριότητα, ώστε ν’ ανέβει ξανά σε μια ψηλότερη βαθμίδα ζωής, δράσης και ευφυΐας. Κι αυτό συνέχεια, μέχρι να φθάσει στη βαθμίδα του ανθρώπου. Εκεί είναι εντελώς ελεύθερη πια. Και με το τελευταίο της (υλικό) σώμα, μπορεί να φθάσει στην πλήρη αυτογνωσία, στη Θεογνωσία, και στην αγάπη για το Θεό. Χάρη σ’ αυτή την αγάπη είναι πια σε θέση να ενωθεί ολοκληρωτικά με το αθάνατο πνεύμα με το οποίο την έχει μπολιάσει ο Θεός. αυτή την ένωση την ονομάζουμε τότε Νέα Γέννηση ή Πνευματική Αναγέννηση. Η ανθρώπινη ψυχή που έχει φθάσει σ’ αυτό το επίπεδο είναι πια τέλεια. Έχοντας τότε μία ολότελα ανεξάρτητη υπόσταση και ζωή, είναι αδύνατο πια να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη και να την καταπιούν οι δίνες της παντοδύναμης θεϊκής Ζωής».
Ο θάνατος είναι ζωή!
«Αφού είναι έτσι όμως τα πράγματα, κανένα πλάσμα στη Γη δεν χάνει τίποτα με το θάνατο του, εφόσον αφήνει απλά το σώμα, που του είναι άχρηστο πια, για να μπορέσει να φθάσει πιο γρήγορα στον τελικό προορισμό του. Τι αξία έχει για παράδειγμα το σώμα ενός κουνελιού; Ο αετός που καταπραΰνει την πείνα του τρώγοντας ένα τέτοιο ζωάκι, μ’ αυτό τον τρόπο απελευθερώνει την ψυχή του, ώστε να μπορεί ν’ ανέβει σε μια ανώτερη ζωική βαθμίδα. Όμως κι ο αετός έχει μια ψυχή που βαδίζει προς τον ίδιο προορισμό. Εξάλλου το κρέας και το αίμα του κουνελιού περιέχουν ψυχικές ουσίες, οι οποίες ενώνονται με τις ψυχικές ουσίες του αετού. Μ’ αυτό τον τρόπο η ψυχή του αετού γίνεται πιο τρυφερή και πιο έξυπνη. Έτσι, όταν μια μέρα θ’ αφήσει το κορμί του, μπορεί να γίνει πια μια αξιόλογη ανθρώπινη ψυχή, προικισμένη με φως, θάρρος και δύναμη.
Έτσι είναι λοιπόν ρυθμισμένα τα πράγματα στη Γη για τα παιδιά του Θεού που ζουν και εκπαιδεύονται πάνω της. Η ζωή είναι και παραμένει ένας διαρκής αγώνας με κάθε λογής εχθρούς, μέχρι να νικήσει με τις δικές της δυνάμεις την ύλη. Βέβαια ο Θεός, που είναι παντοδύναμος, θα μπορούσε να γεννήσει από μέσα του ένα πνεύμα προικισμένο με απόλυτη Σοφία και Δύναμη. Και όχι μόνο ένα αλλά μυριάδες τέτοια πνεύματα, στο άψε-σβήσε. Αλλά αυτά τα πνεύματα δεν θα είχαν καμιά αυτοτέλεια, επειδή θα ήθελαν και θα έκαναν τα ίδια με το Θεό. Και η θεϊκή Βούληση θα έπρεπε να εισρέει ακατάπαυστα μέσα τους, για να μπορούν να κινούνται και να ενεργούν σύμφωνα με τις επιταγές της.
Εφόσον όμως ο προορισμός τους είναι να γίνουν σιγά-σιγά ανεξάρτητα όντα, είναι απαραίτητο να διανύσουν όλο το δρόμο της ύλης, ή με άλλα λόγια να περάσουν μέσα από τη φυλάκιση στο εσωτερικό της ύλης, όπου τους κρατάει η θεία Θέληση. Και μάλιστα με τη μορφή που βλέπετε εδώ στη Γη (τα φυσικά βασίλεια). Άμα ολοκληρωθεί αυτό το πέρασμα, γίνονται πια αυτοτελή παιδιά του Θεού που σκέφτονται και αποφασίζουν μόνα τους και ενεργούν αυτόβουλα, αλλά κάνουν πάντα ό,τι είναι το Θέλημα του Θεού. Και το κάνουν όχι επειδή τους το επιβάλλει με την Παντοδυναμία του, αλλά γιατί αναγνωρίζουν από μόνα τους πως αυτό είναι το αποκορύφωμα της Σοφίας. Και, κάνοντας το Θέλημα του, γεύονται τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος στη ζωή».
Δαρβίνος και Λόρμπερ
Απ’ ό,τι διδάσκει τόσο η Νέα Αποκάλυψη, όσο κι η Βίβλος, η ψηλότερη βαθμίδα της υλικο-πνευματικής εξέλιξης, το επιστέγασμα της ορατής δημιουργίας, είναι ο άνθρωπος, που είναι διαμορφωμένος σαν μία τριαδικότητα από σώμα, ψυχή και πνεύμα. Σύμφωνα με τον Λόρμπερ, αυτές οι βασικές αρχές δεν ισχύουν μόνο στη Γη μας αλλά και σε όλα τα άλλα ουράνια σώματα, όπου επικρατούν εντελώς διαφορετικές συνθήκες ζωής απ’ ό,τι μπορεί να φαντασθεί ο επιστημονικός κόσμος σήμερα. Αν κανείς συγκρίνει τη διδασκαλία της εξέλιξης όπως την ξέρουμε από τον Λόρμπερ, με τις θεωρίες του Δαρβίνου για την καταγωγή των φυτών και των ζώων του πλανήτη μας, θ’ αναγνωρίσει πως αυτός ο ερευνητής συνέλαβε μόλις ένα πολλοστημόριο από τη θεϊκή σοφία αυτής της εξελικτικής διαδικασίας στην πλάση. Οι ανακαλύψεις αυτές του Ντάρβιν όμως, που τόσο τις εξύμνησε η επιστήμη κάποτε, φαίνονται εξαιρετικά φτωχές σε σχέση με τις αποκαλύψεις του Λάρμπερ.
Ο Δαρβίνος έκανε τις παρατηρήσεις του αποκλειστικά πάνω στα φυτά και στα ζώα. Μόνο στο τέλος, σχεδόν ενάντια στη θέληση του, ασχολήθηκε με τον άνθρωπο της Γης μας. Αντίθετα, η διδασκαλία του Λόρμπερ περιλαμβάνει όλη τη Δημιουργία, όλη την Κοσμογονία. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως η θεϊκή διδασκαλία της εξέλιξης έχει ένα βασικό ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στη θεωρία του Δαρβίνου, ότι δηλαδή δεν υποβιβάζει την πλάση σ’ έναν παράλογο και άσκοπο μηχανισμό. Αντίθετα, αφήνει να φανεί πίσω απ’ αυτή τη σοφή εξέλιξη μια ηθική άκτιστη δύναμη, ένας Πατέρας-Θεός. Έτσι η ζωή, απ’ το πιο μικρό χορτάρι ή ζωύφιο ως τον άνθρωπο, αποκτάει ένα ανώτερο νόημα και σκοπό!
Μέσα απ’ αυτή την αποκάλυψη, η οποία συμφιλιώνει την επιστήμη με το Βιβλικό Θεό, μπορούμε να δούμε πως κάθε πέτρα, δέντρο ή ζώο, άνθρωπος ή άγγελος, είναι τ’ αδέλφια μας στο μεγάλο Βασίλειο της ζωής. Όλα τα πάθη στη ζωή, όλοι οι μικροί ή μεγάλοι θάνατοι της ύλης, έχουν το νόημα τους κι όλα οδηγούν στην ανάσταση!