Ο ΛΟΡΜΠΕΡ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ

15.Ο ΛΟΡΜΠΕΡ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Οι μαρτυρίες του Λόρμπερ σχετικά με τη δομή του σύμπαντος και η επικύρωσή τους από τη σύγχρονη αστρονομία

Μέχρι και τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, οι αστρο­νόμοι σ’ όλη τη Γη πίστευαν ότι υπάρχει μόνο ένας Γα­λαξίας (κοσμικό αρχιπέλαγος) στον κόσμο, ο δικός μας, Τον 19ο αιώνα, οι ιθύνοντες νόες «απέκλειαν τη δυνατότητα ύ­παρξης άλλων γαλαξιών».⁴ Οι αστρονόμοι που εξέφραζαν την υπόνοια και μόνο ότι πιθανόν να υπήρχαν και άλλοι γα­λαξίες, στιγματίζονταν σαν «αιρετικοί» και δέχονταν την επί­θεση των κορυφαίων της αστρονομίας στον εξειδικευμένο τύπο- Όταν ο αστρονόμος Χ. Ντ. Κούρτις ανακοίνωσε ότι εί­χε ακαταμάχητες αποδείξεις πως τα νεφελώματα που διέκρι­νε με το τηλεσκόπιο ήταν στην πραγματικότητα γαλαξίες, η πλειοψηφία των επιστημόνων δεν ήταν πρόθυμοι να δεχθούν τη θέση του. Αλλά χρόνο με το χρόνο μεγάλωνε ο αριθμός αυτών που συντάσσονταν με την άποψη του Κούρτις και έ­τσι, ανάμεσα στα 1917 και 1924 διαμορφώθηκαν δύο σφο­δρά αντιμαχόμενες ομάδες. Το 1925 επήλθε μια αποφασιστι­κή μεταστροφή. Οι εκπρόσωποι της αντιγαλαξιακής τάσης υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν πως οι ισχυρισμοί τους βρίσκονταν παρασάγγας από την αλήθεια. Με το νέο τηλε­σκόπιο 2,57 μ. πάνω στο όρος Γουίλσον, που τότε ήταν το μεγαλύτερο στον κόσμο, είχε δοθεί η ακαταμάχητη απόδει­ξη πως υπάρχουν κι άλλοι γαλαξίες πέραν του δικού μας. Ο αστρονόμος Έντουιν Χαμπλ ανακοίνωσε τον Ιανουάριο του 1925 σε ένα συνέδριο αστρονομίας, ότι με το νέο τηλεσκό­πιο φάνηκε πως τα νεφελώματα στο Μ31, NGC 6822 και Μ33 ήταν χωρίς αμφιβολία γαλαξίες.

Θα θυμίσουμε ότι μερικοί μεγαλόσχημοι αστρονόμοι που είχαν κάνει πολλή φασαρία απορρίπτοντας δογματικά την υπόθεση ότι υπάρχουν περισσότεροι γαλαξίες, είχαν αμφι­σβητήσει τη χρησιμότητα του γιγάντιου τηλεσκόπιου όσο ή­ταν στη φάση της κατασκευής και είχαν κάνει κάμποσα χλευαστικά σχόλια σχετικά.⁵

Το συμπέρασμα του Χαμπλ επικυρώθηκε αμέσως κατόπιν από πολυάριθμους αστρονόμους. Άλλοι γαλαξίες ήταν μι­κροί, άλλοι μεγάλοι. Εσφαλμένα μιλάμε ακόμα σήμερα για σπειροειδή νεφελώματα, ενώ γνωρίζουμε ότι πρόκειται για γαλαξίες και όχι για νεφέλες. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα είχαν καταγραφεί 800 γαλαξίες. Το 1949 ο αριθμός τους είχε φθάσει κιόλας τα 100 εκατομμύρια. Μετά την εγκα­τάσταση ενός τηλεσκόπιου 5 μ. πάνω στο όρος Πάλομαρ, έγινε για πρώτη φορά αντιληπτό ότι ο αριθμός τους είναι υπέρογκος και ότι φθάνει πολλά δισεκατομμύρια.

Για πολλούς επιστήμονες είχε καταρρεύσει ένας ολόκλη­ρος κόσμος. Δεν μπορούσαν να συλλάβουν ότι η κοσμολογία είναι η επιστήμη του παράλογου του σύμπαντος. Συμβαίνει όμως και σήμερα καμιά φορά οι άνθρωποι να μη θέλουν να δουν τη χειροπιαστή πραγματικότητα, επειδή αντιφάσκει στα δόγματα τους.

Αν οι αστρονόμοι των αρχών του 20ού αιώνα μπορούσαν να λάβουν υπόψη τους τις θεϊκές γνώσεις από τον Λόρμπερ, και πάλι σίγουρα το αποτέλεσμα θα ήταν ειρωνεία και χλευα­σμός, γιατί ο Λόρμπερ, από τα μέσα κιόλας του περασμένου αιώνα, είχε περιγράψει διεξοδικότατα όσα ανακαλύφθηκαν το 1925 και μετά, χάρη στα γιγάντια τηλεσκόπια. Τι είχε υπα­γορευτεί συγκεκριμένα στην πένα του Λόρμπερ για τις ανα­λογίες στον Κόσμο; Θα παραθέσουμε αποσπασματικά μόνο κάποιες αποκαλύψεις. Στα δύο βιβλία «Από την Κόλαση μέχρι τον Ουρανό», τόμος Β¹ και στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιω­άννη», τόμος ΣΤ, περιγράφονται μεταξύ άλλων τα εξής:

«Την τάξη των ηλιακών συστημάτων θα πρέπει να τη φαντα­στείτε ως εξής: Πολλά εκατομμύρια ήλιοι, γύρω από τους οποίους κινούνται οι πλανήτες όπως η γη σας, αποτελούν μαζί με τον κοινό τους κεντρικό ήλιο μια ηλιακή περιοχή. Αυτός ο κεντρικός ήλιος είναι πάντα τόσο μεγάλος, που ξεπερνάει εκατό, χίλιες, καμιά φορά και εκατομμύρια φορές τον όγκο των ήλιων που περιστρέφονται γύρω του μαζί με τους πλανήτες τους. Εννοείται ότι υπάρχουν μεγαλύτερες και μικρότερες περιοχές, αλλά όσο μεγαλύτερη είναι μία η­λιακή περιοχή, τόσο μεγαλύτερος πρέπει να είναί και ο ήλιος της».

Ο Λόρμπερ ονομάζει πολλές τέτοιες ηλιακές περιοχές μα­ζί, ηλιακό σύμπαν. Το ηλιακό σύμπαν με τη σειρά του έχει έναν ακόμα μεγαλύτερο κεντρικό ήλιο του σύμπαντος σαν κεντρικό σημείο (Κόλ. Ουρ. Β’ 298, 5). Η επόμενη βαθμίδα είναι το σύμπαν των ηλιακών συμπάντων. Επτά εκατομμύρια σύμπαντα ηλιακών συμπάντων πάλι, περιστρέφονται γύρω α­πό έναν γιγάντιο κυρίως ή πρωταρχικό κεντρικό ήλιο (Κόλ. Ουρ. Β’ 299, 8).

«Αυτά τα σύμπαντα ηλιακών συμπάντων», διαβάζουμε στο Μ. Ευ. ΣΤ’, 245, 3, «έχουν στα απέραντα βάθη τους έναν απί­στευτα μεγάλο πρωταρχικό εστιακό ήλιο (ο οποίος ονομάζε­ται και κυρίως ή πρωταρχικός κεντρικός ήλιος). Ένα τέτοιο κοσμικό σύστημα το ονομάζουμε κοσμικό σφαιρικό περίβλη­μα, γιατί όλα αυτά τα σύμπαντα των συμπάντων που περι­στρέφονται προς όλες τις κατευθύνσεις γύρω από τον πρω­ταρχικό κεντρικό ήλιο αποτελούν μία απίθανα μεγάλη σφαί­ρα. Και χάρη στη σχεδόν αστραπιαία ταχύτητα που έχουν α­ναγκαστικά, σχηματίζουν ένα είδος περιβλήματος που εκτεί­νεται σε βάθη και πλάτη αδιανόητα για σας». (ΣΤ¹, 245,8). «Μη ζητάτε όμως να μάθετε το μέγεθος και τη διάμετρο ενός σφαιρικού περιβλήματος, γιατί δύσκολα οι άνθρωποι μπο­ρούν να φανταστούν έναν αριθμό που να αποδίδει κατά προ­σέγγιση αυτές τις αποστάσεις». (ΣΤ¹, 245, 13). «Κι ωστόσο, ένα τέτοιο σφαιρικό περίβλημα δεν είναι παρά ένα σημαδάκι στο μεγάλο χώρο της Δημιουργίας Μου» (ΣΤ, 245, 14).

«Στον ατέρμονα μεγάλο χώρο της Δημιουργίας, υπάρχουν αμέτρητα τέτοια σφαιρικά περιβλήματα, κι όλα μαζί, σύμφω­να με την τάξη που έχω καθορίσει, απεικονίζουν στο συνο­λικό περίγραμμα τους έναν τέλειο άνθρωπο. Πόσο τρομακτι­κά μεγάλος πρέπει να είναι λοιπόν ο Κοσμικός Άνθρωπος, όταν ήδη ένα σφαιρικό περίβλημα είναι τόσο απέραντα μεγάλο, και αιώνες των αιώνων φορές ακόμα πιο μεγάλη είναι η απόσταση από το ένα σφαιρικό περίβλημα στο άλλο» (Μ Ευ. ΣΤ’, 245, 16 και 17).

Οι αστρονόμοι ασχολήθηκαν ανέκαθεν με το ερώτημα της έκτασης του διαστήματος και κατέληξαν σε διάφορες θεω­ρίες τις οποίες δεν θέλουμε να εξετάσουμε ιδιαίτερα στα πλαίσια αυτού του βιβλίου. «Τι υπάρχει έξω από το σύ­μπαν;» διερωτάται ο αστρονόμος Δρ Καρλ Σάιφερς από το αστεροσκοπείο της Χαϊδελβέργης. Θεωρεί το ίδιο το ερώτη­μα παραδοξολογία, γιατί, όπως γράφει, «κατά βάση τέτοιες ερωτήσεις δεν μπορούν πια να απαντηθούν».⁶ Ο Λόρμπερ δίνει την παρακάτω απάντηση: «Πέρα από αυτόν τον κοσμι­κό άνθρωπο εκτείνεται ατέρμονα το ελεύθερο αιθέριο άπει­ρο προς όλες τις κατευθύνσεις και εκεί μέσα αιωρείται αυ­τός ο άνθρωπος, κινούμενος από τη θέληση Μου, και σχημα­τίζοντας κύκλους που είναι αδιανόητοι για σας. Κι όλα αυτά, με μια ασύλληπτη για σας ταχύτητα και τρεφόμενος από τη θρεπτική ουσία που περιέχει η απέραντη αιθέρια θάλασσα στην οποία κολυμπάει, κατά μία έννοια, σαν ψάρι» (Μ. Ευ ΣΤ’ 245 19).

«Εκτός από το Θεό κανένας δεν συλλαμβάνει την απερα­ντοσύνη του αέναου άπειρου, ούτε οι μεγαλύτεροι και τε­λειότεροι άγγελοι δεν συλλαμβάνουν τα αιώνια βάθη του» (Μ. Ευ. Δ’, 56, 9).

Οι κοσμολόγοι δεν αμφισβητούν ότι η ανθρώπινη αντίληψη αδυνατεί να συλλάβει πόσο αχανές είναι το άπειρο διάστημα. Ο αστρονόμος Δρ. Χάινριχ Φάουστ γράφει εύλογα ότι «ο κό­σμος δεν είναι απαραίτητο να είναι έτσι φτιαγμένος που να τον καταλαβαίνει το μικρό μυαλό μας».⁷

Τι λένε λοιπόν σήμερα οι αστρονόμοι όσον αφορά στη βαθμιδωτή οργά­νωση του κόσμου κατά Λόρμπερ; Ο Λόρμπερ αναφέρει την ηλιακή περιοχή σαν την κατώτατη βαθμίδα. Σύμφωνα με την ορολογία του, μια ηλιακή περιοχή αντιστοιχεί σε ένα γα­λαξία, και κατ¹ αυτόν υπάρχουν μικρές και μεγάλες ηλιακές περιοχές (Κόλ. Ουρ. Β’, 298, 4). Ο επιφανής Ελβετός αστρο­νόμος Τσβίκυ, από το αστεροσκοπείο του όρους Πάλομαρ στην Καλιφόρνια, ερεύνησε συστηματικά τη διασπορά των γαλαξιών στο σύμπαν (σ.σ. δηλαδή στο δικό μας σφαιρικό περίβλημα κατά τον Λόρμπερ), και διαπίστωσε ότι υφίστα­νται διάφορες ομαδοποιήσεις άστρων, «από τις συστάδες σφαιρικών άστρων και τους γαλαξίες-νάνους μέχρι τα σπει­ροειδή νεφελώματα από πολλά εκατομμύρια ήλιους, και μέ­χρι τους μικρούς και τους μεγάλους γαλαξίες».⁸

Και ο Ντυκρόκ σημειώνει ότι ο «ομαδικός χαρακτήρας» των γαλαξιών δεν είναι οπτική απάτη. «Ο καταμερισμός σε ομά­δες δεν ήταν τυχαίος, αλλά υπάκουσε σε μια νομοτέλεια», συμπεραίνει⁹ παρακάτω. «Δεν διανοείται η τάξη να έχει προ­κύψει αυθόρμητα από μόνη της».¹⁰ «Ο φυσικός σήμερα ξέρει ότι δεν υφίσταται η τέλεια σύμπτωση».¹¹

Στο βιβλίο του «Κοσμολογία και Αντι-ύλη», ο καθηγητής Άλφβεν από τη Στοκχόλμη μιλάει για γαλαξιακά υπερσυστήματα, τους λεγόμενους μεταγαλαξίες. Ο Σαρλιέ πάλι στο βι­βλίο του «Ένα Μοντέλο του Σύμπαντος», συντάσσεται με τον Λόρμπερ ότι τα συστήματα «αναπτύσσονται σε τέσσερις βαθμίδες».¹² Σύμφωνα με τον Π. φον ντερ Όστεν-Ζάκεν, στον αστερισμό της Παρθένου π.χ. υπάρχει μια μεγάλη συ­στάδα γαλαξιών. «Τους υπολογίζουμε περίπου 3.000».¹³ 650 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από εμάς, στη Μεγάλη Άρκτο, βρίσκεται μία μικρότερη συστάδα με 300 περίπου γα­λαξίες».¹⁴

Ένας Γάλλος επιστήμονας, ο Μπιβόρ ντε λα Σωντέ, γράφει στο βιβλίο του «Ο Θεός-ο Άνθρωπος-το Σύμπαν» σχετικά: «Οι γαλαξίες καταμερίζονται σε ομάδες και συστάδες. Το δικό μας γαλαξιακό σύστημα π.χ. ανήκει σε μια ομάδα με 15 μέλη, η οποία ονομάζεται τοπική ομάδα. Κατά πάσα πιθα­νότητα, αυτή η τοπική ομάδα αποτελεί απλά τμήμα ενός πολύ μεγαλύτερου συστήματος, ενός υπεργαλαξία. Από την παρατήρηση γνωρίζουμε πολλά τέτοια συστήματα, τα οποία καμιά φορά περιλαμβάνουν πάνω από 10.000 μεμονωμένους γαλα­ξίες».¹⁵

Σύμφωνα με στοιχεία του Πασκουάλ Ζορντάν, ο συνολικός αριθμός των γαλαξιών υπολογίζεται σήμερα στα 10 δισεκα­τομμύρια,¹⁶ αριθμοί μπροστά στους οποίους η φαντασία πα­ραδίνει υποχρεωτικά τα όπλα. Και σύμφωνα με τα στοιχεία του Λόρμπερ, δεν είναι παρά οι γαλαξίες του δικού μας μό­νο σφαιρικού περιβλήματος. Πολλοί αστρονόμοι έχουν υπο­θέσει από καιρό ότι υπάρχουν άλλα σύμπαντα πιο μακριά. Το 1963, η «Επισκόπηση των Φυσικών Επιστημών» ανέφερε ότι στο εγγλέζικο περιοδικό «Nature», ο φυσικός Π. Φ. Μπράουν εξέθεσε την άποψη ότι υπάρχει ένας άπειρα μεγάλος αριθ­μός συμπάντων, η οποία ισοδυναμεί με τα δεδομένα του Λόρμπερ για τα «αμέτρητα σφαιρικά περιβλήματα». Κατά τον Μπράουν, κάθε επιμέρους περιοχή του κόσμου «μπο­ρεί να θεωρηθεί σαν το ηλεκτρόνιο της αμέσως υψηλότε­ρης περιοχής, χωρίς να προκύψουν αντιφάσεις με τους ι­σχύοντες νόμους της θεωρητικής φυσικής».¹⁷

Το 1969, ο πρόεδρος της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης, καθηγητής Χέκμαν από το Σαντιάγκο, κάλεσε τους ανθρώ­πους να σκεφτούν ότι δεν είναι ίδιο του ανθρώπου να συλλά­βει την ολότητα του κόσμου και ότι πάντα μόνο σε επιμέρους τομείς μπορεί να προσπελάσει. Στη θεώρησή του αυτή είχε κατά νου το τμήμα του σύμπαντος που είναι ελεγκτσ με α­στρονομικές μεθόδους.¹⁸

Στις περικοπές από τις αποκαλύψεις του Λόρμπερ θέλου­με να προσθέσουμε και την παρακάτω: «Κάθε τέτοιο σύ­μπλεγμα από ηλιακά και κοσμικά σύμπαντα τα οποία κινού­νται σε μεγάλους κύκλους γύρω από έναν πρωταρχικό κε­ντρικό ήλιο, περιβάλλεται από ένα στερεό περίβλημα το ο­ποίο βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από όλα τα ηλιακά σύ­μπαντα. Κανένα υλικό ον δεν μπορεί να διαπεράσει αυτό το περίβλημα, το οποίο αποτελείται από μία διαφανή ύλη που μοιάζει με διαμάντι και εσωτερικά είναι λείο σαν καθρέ­πτης. Το φως λοιπόν το οποίο εκπέμπεται από τους απειρά­ριθμους ήλιους και καμιά γη ή ήλιος δεν το συλλαμβάνει, συλλαμβάνεται και αντικατοπτρίζεται πάλι από αυτό το περί­βλημα» (Κόλ. Ουρ. Β’, 309, 6).

Συνεπώς, όσο και να αυξηθεί το βεληνεκές των οπτικών τηλεσκοπίων ή των ραδιοτηλεσκόπιων, οι αστρονόμοι δεν θα μπορούν να γνωρίσουν παρά ένα απειροελάχιστο κομμα­τάκι του κόσμου. Και οι παρατηρήσεις του καθηγητή Χέκμαν εκφράζουν ακριβώς αυτή την αδυναμία επισκόπησης της ολότητας του σύμπαντος. Ακόμα πιο συγκεκριμένοι είναι οι συλλογισμοί του δρα Φάουστ: «Αν το σύμπαν, απ¹ όσο μπο­ρούμε να το διαπιστώσουμε, είναι πραγματικά καμπύλο προς τα μέσα, (σ.σ. όπως ισχυρίζεται ο Αϊνστάιν), τότε υφίσταται η πιθανότητα να υπάρχουν και άλλα σύμπαντα (σ.σ. βλ. σφαιρι­κά περιβλήματα) γύρω του. Κανένα ευφυές ον δεν θα μπο­ρέσει ποτέ να μάθει κάτι για την ύπαρξη ενός άλλου άπειρου σύμπαντος, ξεκινώντας από το δικό του καμπύλο και εσω­στρεφές σύμπαν».¹⁹ Το ίδιο καί ο αστρονόμος Γιάκομπ Κόρυ εξηγεί ότι δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε το σύμπαν σε όλες του τις διαστάσεις· και προσθέτει: «Οι αστρονόμοι έχουν απόλυτη επίγνωση του προβλήματος της Κοσμολο­γίας»²⁰

Τα σχεδόν ασύλληπτα πια νούμερα που παραθέτει η σύγ­χρονη αστρονομία για τα μεγέθη στον κόσμο, κινούνται στα διανοητικά πλαίσια της Νέας Αποκάλυψης και επιβεβαιώ­νουν Τις πληροφορίες της κατά εντυπωσιακό τρόπο.

Αν οι αστρονόμοι στις δεκαετίες του ‘20 και του ’30 έμειναν άφωνοι μπροστά στα νέα δεδομένα για τα μεγέθη στο σύ­μπαν, παρόμοιο συνέβη και το 1961 όταν με τη βοήθεια των νέων ραδιοτηλεσκόπιων ανακαλύφθηκαν γιγάντιοι ή­λιοι οι οποίοι κατέρριψαν όλες τις μέχρι τότε υποθέσεις για τα δυνατά μεγέθη των αστέρων. Το μέγεθος και η φωτι­στική δύναμη αυτών των σωμάτων ήταν τόσο φανταστική, που τίναξαν στον αέρα όλες τις μέχρι τότε επικρατούσες αντιλήψεις. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Αϊνστάιν, δεν μπορεί να υπάρχει ήλιος που να είναι πάνω από εκατό φορές μεγαλύτερος από το δικό μας.²¹ Ωστόσο, ήδη από το 1935 είχαν γίνει γνωστοί ήλιοι που έχουν διάμετρο εκα­τοντάδες φορές μεγαλύτερη, βάρος χίλιες φορές και λάμ­ψη δέκα χιλιάδες φορές περισσότερο από το δικό μας. Ο αστέρας Μπετεγκέζ, στον Ωρίωνα π.χ. έχει μια διάμετρο 500 φορές μεγαλύτερη και φωτιστική δύναμη 17.000 φορές πιο πολύ από το δικό μας ήλιο.²² Κανένας όμως δεν τόλμησε, όπως παρατηρεί ο δρ Βίλχελμ Μάρτιν, να χαρακτηρίσει λαν­θασμένους τους ισχυρισμούς του Αϊνστάιν.²³

Από την αρχή της δεκαετίας του 60, η έρευνα του σύμπαντος δεν γίνεται μόνο με τα οπτικά τηλεσκόπια πια. Με τα νέα ραδιοτηλεσκόπια διεισδύει κανείς βαθύτερα στο διάστημα απ’ ό,τι με τα οπτικά. Με τα ραδιοτηλεσκόπια ανακαλύφθη­καν σώματα που με το μέγεθος και τη λάμψη τους άφησαν άλαλους τους αστρονόμους. Οι μέχρι τώρα γιγάντιοι αστέ­ρες είναι σε σύγκριση μικροί και ασήμαντοι. Αυτά τα αντικεί­μενα φάνηκαν τόσο μυστηριώδη στους αστρονόμους, και ε­πειδή αρχικά δεν ήξεραν αν ήταν αστέρες ή γαλαξίες, τα βά­φτισαν Κουάζαρ, δηλαδή «σχεδόν αστέρες» από τις λατινι­κές λέξεις quasi stellare. Καμιά φορά ονομάζονται και ραδιόσφαιρες.

Όταν το 1961 Αυστραλοί ραδιοαστρονόμοι εξακρίβωσαν την ακριβή θέση μιας ισχυρής πηγής ραδιοκυμάτων, της 3C-147, οι αστρονόμοι Μάαρτεν-Σμιτ και Τόμας Μάθιους προσδιόρισαν οπτικά το αντικείμενο, με το κατοπτρικό τηλε­σκόπιο 5 μέτρων που είναι εγκατεστημένο πάνω στο όρος Πάλομαρ, σαν ένα γιγάντιο αστέρα. Η ακτινοβολία του ήταν μεγαλύτερη από όλους μαζί τους 100 δισεκατομμύρια ήλιους του γαλαξιακού μας συστήματος. Μέχρι το 1968 ανακαλύ­φθηκαν με το πεντάμετρο τηλεσκόπιο εκατό περίπου από τούτα τα μυστηριώδη αντικείμενα. Αναμεταξύ τους ήταν και μερικοί Κουάζαρ που άφησαν άναυδους τους επιστήμο­νες. Ο Κουάζαρ 3C-48 π.χ. έχει 150 φορές πιο πολύ φωτιστι­κή δύναμη από τους 100 δισεκατομμύρια ήλιους του γαλαξία μας. Ο Κουάζαρ 3C-273 έχει μια ενέργεια από 1.000 μεγά­λους γαλαξίες με 100 δισεκατομμύρια ήλιους ο καθένας.²⁴

Η ύπαρξη τέτοιων ήλιων ερχόταν σε πλήρη αντίφαση με τις επικρατούσες επιστημονικές θεωρίες. Ο επιστημονικός κό­σμος είχε μείνει αποστομωμένος άλλη μια φορά. Οι ειδήμο­νες δεν έβρισκαν καν τα λόγια για να αποδώσουν το γιγάντιο μέγεθος και την ακτινοβολία αυτών των σωμάτων. Ένα παρά­ξενο χαρακτηριστικό αυτών των Κουάζαρ είναι ότι παρουσιά­ζουν μια έντονη μετατόπιση προς το κόκκινο του φάσματος, πράγμα που υποδεικνύει αποστάσεις 6 ως 10 δισεκατομμύ­ρια έτη φωτός. Εν τούτοις, ο προσδιορισμός της απόστασης με βάση τη μετατόπιση προς το κόκκινο και με το λεγόμενο κριτήριο του Ντόππλερ, αμφισβητείται τον τελευταίο καιρό.

Κάμποσοι επιστήμονες πίστεψαν ότι επρόκειτο για γαλαξίες και όχι γιγάντιους αστέρες, αλλ¹ αυτή η υπόθεση άντεξε λίγο καιρό. Ο λόγος είναι ότι από το 1965 έχουν παρατηρηθεί με­γάλες ενεργειακές διακυμάνσεις στους Κουάζαρ. Σ’ ένα πε­ριοδικό με αστροφυσικό περιεχόμενο, το «Astrophysical Jour­nal», ο καθηγητής Σάντεϊτζ ανέφερε otl μέσα σε 24 ώρες περίπου παρατήρησε τακτικές διακυμάνσεις της λάμψης στον Κουάζαρ 3C-371. Παρόμοιες διαπιστώσεις έκαναν και άλλοι αστρονόμοι για τους πιο διαφορετικούς Κουάζαρ. Ο σοβιετικός αστρονόμος Καρντάσεφ υπολόγισε τις περιοδικές διακυμάνσεις μέχρι και 20%. Τέτοιες διακυμάνσεις της ακτινοβολίας είναι γνωστές από τα άστρα, αλλά αδιανόητες για τα γαλαξιακά συστήματα.

Σύμφωνα με τις θεωρίες της αστροφυσικής, δεν μπορούν να υπάρχουν αστέρες με τις διαστάσεις των Κουάζαρ, γιατί «η πίεση της ακτινοβολίας μαζί με την πίεση της κεντρόφυ­γης δύναμης πρακτικά αποκλείουν ό,τι υπερβαίνει τα 10³² χλγρ. βάρους».²⁵ Εν τούτοις, πριν μερικές δεκαετίες ήταν αδιανόητη μία πηγή ενέργειας που θα ήταν αρκετά μεγάλη για να διατηρήσει την έντονη ηλιακή ακτινοβολία επί δισεκα­τομμύρια χρόνια. Πολύ αργότερα κατέληξαν στο συλλογισμό ότι αυτή η ακτινοβολία προέρχεται από την ατομική ενέργεια. Ο καθηγητής Τιράλα αντιπαραθέτει τα εξής σ’ όσους αρνού­νται να δεχθούν την ύπαρξη των Κουάζαρ: «Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Αϊνστάιν, ο γιγάντιος αστέρας θα ‘πρεπε να είχε γίνει θρύψαλα από πολύ καιρό, αλλά αυτό δεν έχει συμβεί” αντίθετα, ακτινοβολεί αδιάκοπα μια τρομακτική δό­ση ενέργειας».²⁶ Στο παρελθόν υπήρξαν πολλοί συλλογι­σμοί που θεωρούντο ασφαλείς και όμως εγκαταλείφθηκαν κάτω από το βάρος των δεδομένων. Δεν θα επιχειρήσουμε καν να ασχοληθούμε με τις πολλές και διάφορες απόπειρες εξήγησης και ερμηνείας του φαινόμενου των Κουάζαρ, γιατί στις αστρονομικές ημερίδες δεν επιβιώνουν ούτε στον πρώ­το γύρο. «Πουθενά δεν γίνονται τόσες πολλές υποθέσεις, όσο στην κοσμολογία», γράφει ο Κ. Ρουτζίνσκι.²⁷

Ο Γιάκομπ Λόρμπερ έχει πάρει την πρωτιά από τη σημερινή επιστήμη και στο θέμα των Κουάζαρ. Όπως περιέγραψε το σύμπαν μέχρι τη μεγαλύτερη του βαθμίδα, τον Μεγάλο Κο­σμικό Άνθρωπο, έτσι περιγράφει λεπτομερώς και τους Κουάζαρ. Δίνει μια παραστατική εικόνα των μεγεθών που φθάνουν στα όρια του απίστευτου και της φωτιστικής δύνα­μης των διαφόρων κατηγοριών κεντρικών ήλιων. Αυτές οι απεικονίσεις μπορεί για τις προηγούμενες γενιές να φαίνο­νταν προϊόν καλπάζουοας φαντασίας ή ένα είδος γιγαντομανίας. Ο σύγχρονος αναγνώστης όμως, που γνωρίζει τα ερευ­νητικά συμπεράσματα της αστρονομίας, θα μείνει έκπληκτος με τις παρακάτω προφητείες του Λόρμπερ και ίσως οδηγηθεί σε κάποιες δικές του σκέψεις.

Ο Λόρμπερ γράφει ότι κάθε ηλιακή περιοχή (-γαλαξίας) έχει έναν κεντρικό ήλιο. «Αυτός ο κεντρικός ήλιος είναι πά­ντα τόσο μεγάλος, που ξεπερνάει εκατό, χίλιες, καμιά φορά και εκατομμύρια φορές τον όγκο των ήλιων που περιστρέφο­νται γύρω του μαζί με τους πλανήτες τους. Εννοείται ότι υ­πάρχουν μεγαλύτερες και μικρότερες περιοχές. Όσο όμως αυξάνεται το μέγεθος αυτών των κεντρικών ήλιων, αυξάνε­ται και το φως τους…» Αν η διάμετρος π.χ. ενός πλανητικού κεντρικού ήλιου είναι ένα τρισεκατομμύριο γήινα μίλια (ένα γερμανικό μίλι – 7,4 χλμ), τότε η διάμετρος ενός κεντρικού ήλιου ηλιακής περιοχής είναι εκατομμύρια φορές μεγαλύτε­ρη απ¹ αυτή του πλανητικού κεντρικού ήλιου. Ένας κεντρικός ήλιος του σύμπαντος… φτάνει εκατομμύρια φορές πιο πολύ, καμία φορά μάλιστα τρισεκατομμύρια φορές πιο πολύ σε σχέση με το μέγεθος και το φως» (Κόλ. Ουρ. Β¹, 298, 4). Α­κούγεται απίστευτο, αλλά ας ακούσουμε τι έχουν να πουν σχετικά επιφανείς αστρονόμοι. Ο καθηγητής Σάντεϊτζ εξη­γεί: «Χοντρικά υπολογισμένη η ακτινοβολία του CTA-102 εί­ναι εκατό τρισεκατομμύρια φορές πιο ισχυρή από την ενέρ­γεια του ήλιου μας».²⁸ Η ίδια φωτιστική δύναμη παρατηρήθη­κε και στον Κουάζαρ 3C-273B.²⁹

Οι αστροφυσικοί δεν μπορούν ακόμα να πιστέψουν ότι υ­φίστανται αστέρες που αποδίδουν ακτινοβολία 10⁴⁶ erg το δευτερόλεπτο. Η αντίδραση ένωσης του υδρογόνου δεν αρ­κεί για να εξηγήσει αυτές τις ενεργειακές αυξομειώσεις. Προς το παρόν δεν υπάρχει κανένα πειστικό μοντέλο στη Φυσική που να δικαιολογεί τέτοιες τεράστιες ενεργειακές αλλαγές.³⁰

Οι επιστήμονες έχουν σαστίσει και με τη διαπίστωση ότι αυτά τα σώματα, που παλιότερα θεωρήθηκαν μικροί, ασήμα­ντοι ήλιοι του γαλαξία μας, με τα καινούργια ερευνητικά δε­δομένα βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες φορές ή αλλιώς πολλά δισεκατομμύρια έτη φωτός πιο μακριά στο διάστη­μα. Δεν είναι χωρίς βάση αυτό που λέει ο αστρονόμος Χ. Φαρ ότι «ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε όλες τις απόψεις μας για το σύμπαν, γιατί αυτό μας υποδεικνύει η εμπειρική διαπίστωση».³¹

Οι αστρονόμοι είναι γενικά ακόμα διατακτικοί να καταλή­ξουν σε οριστικά συμπεράσματα με βάση τις παρατηρήσεις τους, όπως διαπιστώνει ο δρ. Βίλχελμ Μάρτιν.³² Εν τούτοις, οι απόψεις των επιστημόνων πλησιάζουν όλο και πιο πολύ τις πληροφορίες που δίνει ο Λόρμπερ, αφού αναγνωρίζουν ότι ο πυρήνας των γαλαξιών είναι οι γιγάντιοι κεντρικοί ή­λιοι και όχι ο συνωστισμός πολλών ξεχωριστών αστέρων μα­ζί σ’ ένα μικρό διάστημα. Έτσι γράφει π.χ. ο Σοβιετικός α­στρονόμος Β. Α. Αμπερζουμιάν από το Τριβάν της Αρμε­νίας: «Μπορεί πολλά ακόμη να είναι ανεξήγητα σχετικά με τους Κουάζαρ, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πυρήνες των γαλαξιών έχουν μια πολύ μεγαλύτερη σημασία για την εξέλιξη των μεγάλων κοσμικών αρχιπελαγών (σ.σ. των γαλα­ξιών) απ’ όσο νομίζουμε ως σήμερα. Εν τούτοις, φαίνεται ότι η εξέλιξη ενός γαλαξία προέρχεται από έναν πυρήνα εκπλη­κτικά μεγάλης μάζας και πυκνότητας».³³ Και οι Αμερικανοί αστρονόμοι Χόυλ και Φάουλερ υποστηρίζουν ότι οι πυρήνες των γαλαξιών δεν αποτελούνται από ξεχωριστά άστρα, όπως εθεωρείτο αυτονόητο μέχρι τώρα, αλλά από έναν μεγαστέρα, με άλλα λόγια από έναν Κουάζαρ, που έχει μια μάζα ισο­δύναμη περίπου με 100 εκατομμύρια ήλιους».³⁴ Τούτο έγινε για πρώτη φορά απόλυτα σαφές με την ανακάλυψη του Κουάζαρ Μ82. Ήδη το 1964 ήταν γνωστό ότι το κέντρο των σπειροειδών νεφελωμάτων (των γαλαξιών) δεν αποτε­λείται από χωριστά άστρα, αλλά από ένα μοναδικό αστερο­ειδή σχηματισμό,³⁵ Από την παρατήρηση του γαλαξία της Ανδρομέδας (Μ31), βγήκαν τα ακόλουθα συμπεράσματα:

«Η φωτεινότερη πυρηνική περιοχή που στις φωτογραφίες με μικρή έκθεση στο φως φαίνεται να έχει σχήμα άστρου, έχει μια έκταση που καταλαμβάνει μόνο 40 έτη φωτός και περιστρέφεται με μια ταχύτητα πάνω από 80 χλμ. ανά δευτε­ρόλεπτο… Αυτό το περίεργο συμπέρασμα στο οποίο κατέλη­ξε η έρευνα, είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι ο γαλαξίας της Ανδρομέδας δεν αποτελεί εξαίρεση και ότι πιθανόν να συμβαίνει κάτι παρόμοιο και στο δικό μας γαλαξιακο σύστημα».³⁶

Πραγματικά, υπάρχουν εδώ και αρκετό καιρό σχετικές εν­δείξεις γι’ αυτό. Ενώ παλιότερα είχαν αποτύχει οι απόπειρες να εξακριβωθεί οπτικά ο πυρήνας του γαλαξία μας, οι αστρο­νόμοι Ε. Μπέντλιν και Γκ. Νώυγκεμπάουερ από το California Institute of Technology, το καλιφορνέζικο ίδρυμα τεχνολογίας, παρατηρώντας την υπέρυθρη ακτινοβολία που διαχέεται από το γαλαξιακο μας σύστημα, κατόρθωσαν να διαπιστώσουν ότι ο πυρήνας του γαλαξία αντιστοιχεί σε μια μάζα 30 εκατομμυ­ρίων ήλιων.³⁷

Ο Λόρμπερ περιγράφει επίσης πολύ συγκεκριμένα ένα άλ­λο φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί πρόσφατα στους κεντρι­κούς ήλιους. Ο καθηγητής Άλλαν Σάντεϊτζ έβγαλε φωτογρα­φίες από τον Μ82 που έδειξαν τεράστια σύννεφα αερίων που δραπέτευαν βίαια από τον πυρήνα. Σ¹ αυτό το αντικείμενο, που μέχρι τότε λανθασμένα αποδιδόταν στον δικό μας γαλα­ξία, μπορούσε κανείς να διακρίνει ευκρινώς έναν πυρήνα και μια μακριά ακτίνα που φαίνεται σαν να εκτινάσσεται από τον αστέρα.³⁸ Και ο γιγάντιος Μ87 στη συστάδα της Παρθένου εκσφενδονίζει στο διάστημα τεράστιες προεξοχές, «φωτει­νούς σχηματισμούς που είναι μακρείς σαν ολόκληροι γαλα­ξίες».³⁹ Πρόσφατα, σύμφωνα με μια είδηση στην εφημερίδα «ΖΕΙΤ» της 21 Ιουλίου 1972, οι αστρονόμοι Σάφφερ, Κοέν, Τζώνσυ και Κέλλερμαν διαπίστωσαν ότι νέφη αερίων ξεπη­δούν και από τον πυρήνα του γαλαξία Σάυφερτ 3C-120. Αυ­τές οι παρατηρήσεις οδηγούν πολλούς αστρονόμους στο α­σφαλές συμπέρασμα ότι στον πυρήνα των γαλαξιών, δηλαδή στους γιγάντιους κεντρικούς ήλιους, παράγεται νέα ύλη.⁴⁰

Για άλλη μια φορά οι αστρονόμοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια καινούργια περίπτωση και οι πιο πολλοί δεν ήξεραν πώς να ερμηνεύσουν αυτό το φαινόμενο. Μερικοί πίστεψαν ότι πρόκειται για ένα Νόβα, αν και οι εκρήξεις των Νόβα κρα­τούν μερικές ώρες, το πολύ λίγες μέρες. Άλλοι πάλι νόμι­σαν ότι πρόκειται για αλυσιδωτές αντιδράσεις εκρηγνυόμενων αστέρων. Ο αστρονόμος Ντ. Σίντνεϋ βαν ντερ Μπεργκ, μετά από λεπτομερείς έρευνες, απέρριψε αυτή τη θεωρία και με βάση τις φωτογραφίες από τον πυρήνα του Μ82 υπο­στήριξε την άποψη ότι η επέκταση των νεφών ύλης οφείλεται στην πίεση της ακτινοβολίας μεγάλων και πολύ θερμών α­στέρων.⁴⁰

Ένας φωρατής (Detektor), που εφεύρε μετά από δεκατε­τράχρονη εργασία ο καθηγητής Γιόζεφ Βέμπερ, ενίσχυσε αυτή τη θεωρία. Αυτή η συσκευή μπορεί να μετρήσει τα κύ­ματα βαρύτητας που εκπέμπουν τα άστρα. Οι φωρατές αντι­δρούν δυο φορές πιο συχνά όταν το μέγιστο της ευαισθη­σίας τους είναι στραμμένο προς τον πυρήνα του γαλαξία. Συνεπώς, εκεί εκπέμπονται κατά κύριο λόγο τα καταγραφέ­ντα κύματα βαρύτητας. Σε μια έκθεση από το έτος 1970 το­νιζόταν πως μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο ότι στον πυρήνατων γαλαξιών «συμβαίνουν ασυνήθιστες κοσμικές μεταβολές. Είναι πιθανόν να λαμβάνουν χώρα και εδώ διαδικασίες γέν­νησης άστρων».⁴¹ Για τον Ντυκρόκ δεν υπάρχει αμφιβολία πως, «σε διαφορετικές φάσεις της εξέλιξης τους και με δια­φορετικούς ρυθμούς, τα άστρα εκσφενδονίζουν ύλη στο διάστημα».⁴² Παρόμοια δηλώνει και ο φον ντερ Όστεν-Ζά-κεν πως «μπορούμε να θεωρήσουμε ότι εγγύς των πυρήνων γεννιούνται ήλιοι».⁴³ Αυτές οι θεωρίες ταυτίζονται απόλυτα με τα στοιχεία που αποκαλύπτονται στη Νέα Αποκάλυψη. Ο Γιάκομπ Λόρμπερ περιγράφει αυτό το φαινόμενο και το πα­ρουσιάζει σαν τη γέννηση των ήλιων μέσα από το σώμα των κεντρικών ήλιων (Κουάζαρ): «Σ’ αυτόν τον πελώριο ήλιο φλέγεται ένα ολοκάθαρο αέριο, το οποίο πρέπει να υπάρχει πάντα σε αφθονία, στα αποθέματα αερίων που βρίσκονται μέσα στους ήλιους» (Κόλ. Ουρ. Β’, 298, 15).

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Λόρμπερ, αυτά τα αέρια «εκσφενδονίζονται σαν πυρακτωμένες μπάλες στην απερα– ντοσύνη. Και τότε γίνονται ήλιοι στην περιοχή ενός κεντρι-, κού ήλιου, κάπου στα αχανή βάθη του διαστήματος».⁴⁴

Αυτή η παρουσίαση από τη Νέα Αποκάλυψη ταυτίζεται με τη θεωρία του χρονικά σταθερού σύμπαντος του γνωστού αστροφυσικού Φρεντ Χόυλ. Αυτή η λεγόμενη «Steady-state Theory» προϋποθέτει μια διαρκή γέννηση νέων κοσμικών μα­ζών. Με τις γνώσεις από τη Νέα Αποκάλυψη συμφωνεί και η θεωρία του Πασκουάλ Ζορντάν, ότι από τα εκσφενδονιζόμενα νέφη πλάσματος (αερίων) δημιουργούνται «διαρκώς νέοι αστέρες».

Ο Λόρμπερ αναφέρει εξάλλου ότι η γη μας δεν ξεπήδησε από τον ήλιο μας, αλλά από τον τεράστιο πρωταρχικό κεντρι­κό ήλιο του σφαιρικού περιβλήματος όπου ανήκουμε. Λέει κατά λέξη το κείμενο: «Η γη αυτή είναι μια εντελώς ιδιαίτερη περίπτωση. Σαν πλανήτης ανήκει σ’ αυτόν τον ήλιο, αλλά κα­τά βάση δεν προέρχεται από τούτο τον ήλιο, αλλά αίρει την καταγωγή της ήδη από τον πρωταρχικό κεντρικό ήλιο» (Μ. Ευ. Δ’, 106,8).

Τις προηγούμενες δεκαετίες οι αστρονόμοι θεωρούσαν ως αυτονόητο ότι η γη προέρχεται από τον ήλιο μας. Σήμερα έχει καταστεί σαφές ότι αυτή η θεωρία δεν μπορεί να σταθεί. Εν τω μεταξύ, οι επιστήμονες έχουν αποδεχθεί ότι «είναι λανθασμένη η διαδεδομένη άποψη πως η γη αποτελείται από ηλιακό υλικό. Ως γνωστόν, ο πλανήτης μας αποτελείται πάνω από 50% από βαριά στοιχεία (σ.σ. σίδηρο, νίκελ, χαλκό, ψευδάργυρο, μόλυβδο, ουράνιο), τα οποία δεν υπάρχουν στον ήλιο. Λόγω της διαφορετικότητας στη χημική σύνθε­ση, είναι μάλλον απίθανο η γη να προέρχεται από ένα θραύ­σμα του ήλιου. Η θερμοκρασία είναι και ήταν πάντα πολύ χα­μηλή για να επιτρέψει τη δημιουργία των βαριών στοιχείων που αποτελούν τα κυρίως συστατικά του πλανήτη μας. Ασφα­λώς η γη προέρχεται από έναν άλλο αστέρα, τουλάχιστον δέκα φορές πιο μεγάλο. Γιατί μόνο ένας υπεργίγαντας αναπτύσσει τη θερμότητα που είναι απαραίτητη για να γεννη­θούν τα 92 στοιχεία που υπάρχουν σε φυσική κατάσταση στον πλανήτη μας».^45α Έτσι λοιπόν και σ’ αυτή την περίπτωση αποδεικνύεται ως λάθος μια θεωρία που αρχικά εθεωρεί­το βέβαιη και η επιστημονική άποψη ταυτίζεται με τα μηνύ­ματα της Νέας Αποκάλυψης.

Το μέγεθος και η φωτιστική δύναμη του πρωταρχικού κε­ντρικού ήλιου του σφαιρικού μας περιβλήματος, που περι­γράφει ο Γιάκομπ Λόρμπερ, ξεπερνά κάθε αντίληψη. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο Λόρμπερ, αυτός ο πρω­ταρχικός κεντρικός ήλιος είναι ίδιος με τον αστέρα Ρέγκουλους στον αστερισμό του Λέοντα. Αυτός ο αστέρας εμφανί­ζεται στους αστρονόμους ούτε ιδιαίτερα μεγάλος αλλά ούτε και πολύ απομακρυσμένος. Αντίθετα, ο Λόρμπερ μιλάει για «μία ανυπολόγιστα μεγάλη απόσταση». Ωστόσο, οι αστρονό­μοι γνωρίζουν ότι οι υπολογισμοί των αποστάσεων που κά­νουν στέκονται σε ασταθές έδαφος, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα τις τελευταίες δεκαετίες. Ο Ντυκρόκ παρα­τηρεί ότι το 1960 τα νούμερα της προγενέστερης δεκαετίας διορθώθηκαν αναγκαστικά, γιατί ήταν όλα χωρίς εξαίρεση λάθος. Μετά την ανακάλυψη των Κουάζαρ προέκυψαν αλλα­γές που αυτή τη φορά ήταν συγκλονιστικές. Στην πεποίθηση ότι όλα είναι ακόμα ανοικτά στους υπολογισμούς των απο­στάσεων συμβάλλει και μία παρεμβολή του καθηγητή Μάαρ-τεν-Σμιτ από την Πασαντίνα στην ημερίδα της Αστρονομικής Εταιρείας το 1969 στη Νυρεμβέργη. Εκεί δήλωσε ότι το αί­νιγμα της φύσης των αποστάσεων των Κουάζαρ παραμένει ακόμα άλυτο. Μετά από εργασία 5 ετών δεν υπάρχει ακόμα καμιά δυνατότητα να προσδιορισθεί η απόσταση αυτών των παράξενων αντικειμένων.⁴⁶

Οι αστρονόμοι συμπεριλαμβάνουν τον Ρέγκουλους στην κατώτατη πέμπτη κατηγορία, των νάνων ή αστέρων κυρίας σειράς, στους οποίους ανήκει και ο ήλιος μας. (Οι Κουάζαρ δεν έχουν ταξινομηθεί ακόμη). Παλιότερα όμως περνούσαν για άνευ σημασίας ασθενικοί αστέρες Κουάζαρ οι οποίοι έ­χουν εν μέρει μια φωτιστική δύναμη τρισεκατομμύρια φορές πιο πολύ από τον ήλιο μας! Από αυτή την άποψη είναι πολυ­σήμαντη η παρατήρηση του αστρονόμου Δρ. Καρλ Σάιφερς από το αστεροσκοπείο της Χαϊδελβέργης, που λέει πως με τη μέθοδο της διαφοροποίησης των χρωμάτων, που χρησιμοποίείται σχεδόν αποκλειστικά, δεν μπορεί να προσδιορι­σθεί αν ο ασήμαντος αστέρας πέμπτης τάξης δεν είναι στην πραγματικότητα ένας τεράστιος γιγαντοαστέρας. Ο Σάιφερς λέει κατά λέξη: «Από ένα χρωματικό δείκτη δεν μπορούμε να συμπεράνουμε αν πρόκειται για ένα γίγαντα ή για ένα νάνο αστέρα».⁴⁷ Έτσι εξηγείται γιατί π.χ. ο αστρονόμος Μάθιους υπολογίζει την απόσταση του Κουάζαρ 3C-48 σε 1 εκατομ­μύριο έτη φωτός, ενώ άλλοι τον θέλουν σε μια απόσταση 5 δισεκατομμυρίων ετών φωτός.⁴⁸

Στις περασμένες δεκαετίες οι αστρονόμοι αναγκάστηκαν πολλές φορές να αναθεωρήσουν ριζικά τις απόψεις τους για το μέγεθος και τις αποστάσεις των άστρων, καθώς και για το μέγεθος και την ηλικία του σύμπαντος, και κάθε φορά τα καινούργια δεδομένα ταυτίζονταν με τις πληροφορίες της Νέας Αποκάλυψης. Για τούτο το λόγο δικαιούμαστε να πι­στεύουμε ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν προς αυτή την κα­τεύθυνση και στο μέλλον.

 

 Οι μαρτυρίες της νέας αποκάλυψης για τα άτομα, τα στοιχειώδη σωματίδια και τα συμπεράσματα της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας

Κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο η Νέα Αποκάλυψη προ­ανάγγειλε γνώσεις που η Αστρονομία κατέκτησε τις τε­λευταίες δεκαετίες, έδωσε και επακριβείς εξηγήσεις για τα άτομα και τα στοιχειώδη σωματίδια. Οι εξηγήσεις αυτές δεν δίνονται βέβαια στην ορολογία που χρησιμοποιούμε εμείς σήμερα, απεικονίζουν όμως πιστά τις μυστηριώδεις διαδικα­σίες της δημιουργίας της ύλης. Το καταπληκτικό είναι ότι δίνονται ακριβέστατες πληροφορίες για ουσιώδεις λεπτο­μέρειες οι οποίες έχουν επαληθευθεί επακριβώς από την επιστημονική έρευνα.

Είναι απαραίτητο πριν αναπτύξουμε τα επιχειρήματα μας να εισάγουμε έστω και περιορισμένα τον αναγνώστη στην ατομική φυσική. Προσπαθήσαμε να βρούμε έναν τρόπο πα­ρουσίασης που να διευκολύνει τον αναγνώστη να κατανοή­σει τα στοιχεία που παραθέτουμε. Διαβάζοντας τις διδασκα­λίες του Λόρμπερ, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η προ­φητεία χρησιμοποιεί πάντα έναν ιδιότυπο τρόπο έκφρασης. Πέραν τούτου, η Νέα Αποκάλυψη διαβλέπει και πνευματικές διαδικασίες, στο εσωτερικό του ατόμου, ενώ στα στοιχειώδη σωματίδια διαπιστώνει τις πρώτες βαθμίδες εξέλιξης ζωικής ζωής. «Κάθε άτομο περιλαμβάνει ένα μέρος από το πνεύμα Μου», αναφέρεται στα «Μυστικά της Ζωής» σελ. 163. «Σε κάθε ύπαρξη υπάρχει συμπυκνωμένο ένα πνευματικό μέ­ρος, κλεισμένο και πιεσμένο μέσα σ’ ένα μεγαλύτερο ό­γκο. Έτσι δημιουργήθηκαν όλα όσα ονομάζετε ύλη». (Μυστι­κά της Ζωής σελ. 84). Παρόμοια αναφέρει ο μύστης Σβέντενμποργκ: «Δεν υπάρχει τίποτα στη φύση που δεν αίρει την προέλευση του από το πνεύμα». Αντίθετα, η υλιστική φιλοσο­φία σ’ Ανατολή και Δύση αρνείται την ύπαρξη του Θεού ως Δημιουργού καθώς και τον άυλο κόσμο των πνευμάτων. «Οι υλιστές», γράφει ο Μπιργιούκωφ, «θεωρούν την ύλη σαν τη βάση κάθε ύπαρξης στον κόσμο. Το πνεύμα και η ψυ­χή είναι προϊόντα μιας ιδιαίτερης μορφής εξελιγμένης ύ­λης».⁴⁹ Η Νέα Αποκάλυψη και η υλιστική επιστήμη είναι δια­μετρικά αντίθετες στις θεμελιώδεις θεωρήσεις τους. Όπως θα δούμε όμως παρακάτω, διαφαίνεται ότι ανοίγει ο δρόμος για μια στροφή στην επιστήμη.

Μιλώντας η Νέα Αποκάλυψη για τα άτομα και τα στοιχειώδη σωματίδια, χρησιμοποιεί τους όρους «άτομα», «αιθερικά άτο­μα», «ζωικές ατομικές μονάδες», «μονάδες» και «πνευματικά τεμαχίδια».

Ήδη πριν 2300 χρόνια οι Έλληνες φιλόσοφοι Λεύκιππος και Δημόκριτος έκαναν το συλλογισμό ότι η ύλη αποτελείται από απειροελάχιστα σωματίδια που δεν διασπώνται. Ο όρος «ά­τομο» προέρχεται από την ελληνική λέξη «άτομος» (άτμη­τος). Η υπόθεση βέβαια ότι το άτομο είναι άτμητο αποδείχτη­κε ως εσφαλμένη τον 20ό αιώνα. Το άτομο συνίσταται από πολλά μικρά στοιχεία που ονομάζονται στοιχειώδη σωματίδια. Αυτά συνιστούν την υποδομή της ύλης. Γράφει ο Κένεθ Φορντ: «Στις αρχές του αιώνα μας ξέραμε ότι υπάρχουν τα άτομα. Η δομή όμως του ατόμου και η σχέση των ατόμων μεταξύ τους ήταν ένα αίνιγμα, όπως αίνιγμα είναι για μας σήμερα τα στοιχειώδη σωματίδια».⁵⁰ Το 1910, η δομή του α­τόμου ήταν ακόμη άγνωστη και η ενασχόληση της φυσικής με τα στοιχειώδη σωματίδια άρχισε μόλις το 1930. Το πρώτο στοι­χειώδες σωματίδιο, το ηλεκτρόνιο, ανακαλύφθηκε πάνω από 30 χρόνια μετά το θάνατο του Λόρμπερ, το πρωτόνιο το 1920 και το νετρόνιο το 1932. Τα ηλεκτρόνια αποτελούν το φλοιό του ατόμου, πρωτόνια και νετρόνια αποτελούν τον πυ­ρήνα. Επειδή πίστεψαν ότι ανακάλυψαν τα δομικά στοιχεία της ύλης, ονόμασαν αυτά τα απίστευτα μικρά κομματάκια «στοιχειώδη σωματίδια». Στη συνέχεια βρέθηκαν και άλλα σωματίδια σήμερα ξέρουμε ότι είναι κοντά στα 200.

Γρήγορα διαπιστώθηκε άτι τα πράγματα είναι πιο περίπλο­κα και αινιγματικά απ’ ό,τι εξελήφθη εξ αρχής. Ο όρος «στοι­χειώδη σωματίδια» αποδείχτηκε εσφαλμένος, αφού ο αριθμός τους είναι πολύ μεγάλος, αλλά διατηρήθηκε στην επιστημο­νική ορολογία. Μια ματιά στο μικρόκοσμο είναι ενδιαφέρου­σα και προσφέρεται για συλλογισμούς γύρω από το μεγαλείο και τη σοφία του Δημιουργού. Γι’ αυτό άλλωστε διαβάζουμε στον Λόρμπερ: «Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίσουν σωστά τη φύση. Γιατί πώς θέλετε να αγαπάτε το Θεό, όταν δεν ξέρετε να τον διακρίνετε μέοα οτη δημιουργία του;» Ο Μαξ Πλανκ, βραβευμένος με το βραβείο Νόμπελ και θεμελιωτής της κβαντικής θεωρίας, μίλησε κάποτε για έναν έμμεσο και για έναν άμεσο δρόμο για να βρει κανείς το Θεό, εκείνον που περνά μέσα από τις φυσικές επιστήμες και εκείνον που οδη­γεί μέσα από το θείο μυστήριο ή τη συνείδηση του καθενός.

Από τότε που ανακαλύφθηκαν τα συστατικά του πυρήνα (τα νουκλεόνια), δηλαδή το πρωτόνιο και το νετρόνιο, και του ηλεκτρόνιου, η δομή του ατόμου παρομοιάζεται συχνά με το ηλιακό σύστημα, σύμφωνα με ένα μοντέλο που επεξεργά­στηκε ο Δανός επιστήμονας Νιλς Μπορ. Αν και η παρομοίωση αυτή ισχύει με ορισμένους περιορισμούς, για τα πλαίσια αυ­τού του βιβλίου μάς αρκεί για να κατανοήσουμε καλύτερα τα πράγματα. Όπως οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο, έτσι περιστρέφονται, με μια τρομακτική ταχύτητα, τα ηλεκτρόνια γύρω από τον πυρήνα του ατόμου. Το άτομο εί­ναι τόσο μικρό, που περίπου 100 εκατομμύρια άτομα μαζί έχουν μήκος ενός εκατοστού. Ο πυρήνας του ατόμου είναι εκατό χιλιάδες φορές μικρότερος απ¹ αυτό.⁵¹ Αν συγκρίνουμε το κεφάλι μιας καρφίτσας και ένα μπαλόνι, έχουμε μια ιδέα για τη διαφορά της διαμέτρου του πυρήνα από ολόκλη­ρο το άτομο, δηλαδή το άτομο μαζί με το φλοιό του.⁵²

Πολύ πριν απ’ τις αρχές του αιώνα μας, πριν κατορθώσει δηλαδή η επιστήμη να διεισδύσει στο εσωτερικό του ατό­μου, η Νέα Αποκάλυψη δίδαξε ότι το άτομο αποτελείται από ακόμα μικρότερα, υποατομικά σωματίδια. Αυτό διατυπώ­νεται ως εξής στα «Μυστικά της Δημιουργίας», σελ. 227: «Πριν απ’ τη δημιουργία του ατόμου προηγήθηκε μια σκέψη. Το άτομο, πριν γίνει άτομο, απαρτίζεται από ακόμα μικρό­τερα συστατικά στοιχεία τα οποία πλησιάζουν την κατάσταση του αέρα, των αερίων ή του πνεύματος».

«Χρειάζονται περίπου 3 εξάκις εκατομμύρια (3 χ 10²¹) από τα πιο βαριά άτομα που ξέρουμε για να γίνει ένα γραμμά­ριο».⁵³ Απ’ αυτό καταλαβαίνουμε πόσο ελάχιστη είναι η μάζα του ατόμου. Ο πυρήνας του ατόμου, παρ’ όλο που καταλαμ­βάνει το ένα εκατοντάκις χιλιοστό (1/100.000) του μεγέθους του ατόμου, αποτελεί το 99,95% του βάρους του. Το ηλε­κτρόνιο, το βασικό συστατικό στοιχείο του φλοιού του ατό­μου, είναι 1636 φορές ελαφρύτερο απ’ το πρωτόνιο. Το βά­ρος είναι 10μ ^-27 ενός γραμμαρίου. Η μαθηματική παράσταση έχει ως εξής: δηλαδή στον παρονομαστή του κλάσματος έχουμε ένα 1 και 27 μηδενικά!⁵⁴

Με το δίκιο τους οι επιστήμονες αναρωτιούνται τι είναι πραγματικά το ηλεκτρόνιο.

Ο νομπελίστας Χάιζενμπεργκ* μιλάει σχετικά για υπερφυ­σικές καταστάσεις. Ο Λίνκολν Μπάρνετ διαπιστώνει: «Το η­λεκτρόνιο είναι σαν μια λάμψη – τόσο απροσδιόριστο, όπως ένα μπουρίνι ή ένας ήχος μέσα στη νύχτα».⁵⁵ Παρ’ όλ’ αυτά, το ηλεκτρόνιο είναι μια αποδεικτέα πραγματικότητα που κι­νείται με μια ταχύτητα 2000 χλμ. το δευτερόλεπτο γύρω από τον πυρήνα του ατόμου.⁵⁶

Σύμφωνα με τη Νέα Αποκάλυψη το ηλεκτρόνιο βρίσκεται στα όρια ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα. Η πένα του Λόρμπερ κατέγραψε σχετικά: «Το ηλεκτρόνιο δεν είναι κατ’ αρ­χήν τίποτ’ άλλο από μια πίεση και μια τριβή που ταράζουν την ηρεμία, και κατά δεύτερο λόγο, το αποτέλεσμα που δημιουρ­γείται από τα αιθερικά πνεύματα όταν αυτά διεγείρονται να αναλάβουν δράση. Αυτά τα αιθερικά πνεύματα είναι εν μέρει καθαρά πνευματικής υφής και εν μέρει αποτελούν το φυσικό στοι­χείο φωτός και ζωής που περιέχει η ατμόσφαιρα της γης» (Μ. Ευ. Η, 144, 1).

Και σε ένα άλλο σημείο, διατυπώνεται ως εξής: «Ένα αιθέ­ριο άτομο είναι μεν σύμφωνα με τους δικούς σας όρους ένα ασώματο ή, όπως λένε οι επιστήμονες, ένα αστάθμητο πράγ­μα, αλλά είναι εν τούτοις περιορισμένο και πεπερασμένο. Ένα τέτοιο άτομο, παρ’ όλη τη μικροσκοπικότητά του, έχει διαστάσεις βάθους και μήκους όπως κάθε άλλο σώμα». (Μυ­στικά της Ζωής, σελ. 163). Οι ατομικοί φυσικοί σήμερα περι­γράφουν τα ηλεκτρόνια που στριφογυρίζουν γύρω από τον πυρήνα ως «νέφος ύλης» ή «νέφος φορτίου». Η Νέα Αποκά­λυψη τα ονομάζει, εξίσου εύστοχα, «ατμώδη φλοιό». Σχετικά με τις ελκτικές και απωθητικές δυνάμεις που περιγράφει η Νέα Αποκάλυψη, διαβάζουμε παρακάτω τα εξής: «Μέσω του ατμώδους φλοιού (σ.σ. των ηλεκτρονίων) που τα περι­βάλλει, αναπτύχθηκε ανάμεσα στα άτομα η χημική συγγέ­νεια. Οι ατμώδεις φλοιοί έλκουν το ομογενές και απωθούν το ετερογενές» (Μυστικά της Ζωής, σελ. 164). Αυτή η διατύ­πωση ταυτίζεται με τη θεώρηση της έλξης και της απώθησης μέσα στο άτομο όπως την είδε η επιστήμη στον 20ό αιώνα.

Η υλιστική επιστήμη είναι ακόμα αρνητική απέναντι στη θέ­ση της Νέας Αποκάλυψης ότι τα άτομα και τα βασικά σωματίδια είναι εν μέρει πνευματικής φύσης. Αρκετοί επιστήμονες ό­μως πλησιάζουν τις θέσεις της Νέας Αποκάλυψης. Ο Ζαν Μυσσάρ π.χ. στο τρίτομο έργο του «Ο Θεός και το Τυχαίο» γράφει: «Ίσως ένα άτομο ύλης δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σωματίδιο πνεύματος».⁵⁷ Ο Τεγιάρ ντε Σαρντέν υποστη­ρίζει ότι σε κάθε υλικό σωματίδιο αντιστοιχεί μια ατομική ψυχή.⁵⁸ Ο καθηγητής φυσικός Ζίγκφριντ Μύλερ-Μάρκους παρατηρεί: «Η αθέατη ψυχή του σωματιδίου κατευθύνει την παρατηρήσιμη ενέργεια. Αυτή η ψυχή παίζει ένα θεμελιώδη ρόλο στην ατομική φυσική, μόνο που εμείς αρνούμαστε να παραδεχτούμε την ύπαρξη της».^58α

Η εν μέρει πνευματική δομή των στοιχειωδών σωματιδίων είναι αναμφισβήτητα ο λόγος που οι επιστήμονες αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι: «Παρ’ όλο που γνωρίζουμε απί­στευτα πολλά και θαυμαστά πράγματα για τη νομοτέλεια που διέπει τα ηλεκτρόνια και την αμοιβαία σχέση τους με άλλα σωματίδια, μας είναι σχεδόν αδύνατο να συλλάβουμε ποια είναι πραγματικά η δομή τους».⁵⁹

Μέχρι τη δεκαετία του 30 οι επιστήμονες πίστευαν ότι εί­χαν επισκοπήσει και ταξινομηθεί μια χαρά τα πάντα γύρω από το άτομο. Στη συνέχεια όμως υποχρεώθηκαν να αναγνωρί­σουν ότι η ύλη δεν ξεκινάει από το άτομο και ότι τα πολυά­ριθμα στοιχεία που ανακαλύφθηκαν αποτελούν τον κορμό της κοσμικής ύλης. Το άτομο είναι ήδη μια διακλάδωση.⁶⁰ Τι είναι όμως στην πραγματικότητα αυτά τα μικροσκοπικά σωματίδια;

Τα ερωτήματα που τέθηκαν γύρω από τα σωματίδια μετά το 1930 είναι ακόμα αναπάντητα. Όλα σχεδόν έχουν το ίδιο μέ­γεθος αλλά διαφορετικό βάρος. Μερικά είναι τόσο ελαφριά, που τα περιγράφουν σαν ανύπαρκτα «τίποτα». Καταλήγουν σε μας εκσφενδονισμένα απ’ το διάστημα με μια απίστευτη ενέργεια που φθάνει ως τα 10^2Ί ελεκτρονιοβόλτ. Έχουν δη­λαδή εκατομμύρια φορές πιο πολλή ενέργεια από τα πρωτό­νια που έρχονται κυνηγημένα μέσα στους πελώριους γήι­νους επιταχυντές. Στο ταξίδι τους μέσα από τον ατμοσφαι­ρικό φλοιό της γης μετατρέπονται σε άλλα σωματίδια μέσα σε απειροελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου. Τα πιο βα­ριά στοιχειώδη σωματίδια διασπώνται και μεταβάλλονται έτσι σε πιο ελαφριά σωματίδια. Η διάρκεια ζωής των σωματιδίων είναι τόσο απίστευτα μικρή, που δεν συλλαμβάνεται με την ανθρώπινη έννοια του χρόνου. Και ακριβώς σ’ αυτό το ση­μείο η επιστήμη σήμερα επαληθεύει με ακρίβεια τις μαρτυ­ρίες του Λόρμπερ, που στην εποχή του θεωρήθηκαν μυθεύ­ματα. Ο Λόρμπερ δίνει μόνο λίγα παραδείγματα, αλλά και η επιστημονική φιλολογία σήμερα ασχολείται με ελάχιστα από τα περίπου 200 στοιχειώδη σωματίδια.

Στο βιβλίο «Δώρα του Ουρανού», τόμος Α”, σελ. 82, που γράφτηκε το 1840, ο Λόρμπερ περιγράφει ως εξής τη διαδι­κασία μετατροπής των στοιχειωδών σωματιδίων: «Πιστεύετε ότι τα ζώα προέρχονται απ’ το νερό. Όμως δεν είναι έτσι απλά. Η πρώτη τάξη του ζωικού βασιλείου είναι οι μικροσκοπι­κοί κάτοικοι του αιθέρα. Είναι περίπου αυτό που στη γλώσσα σας ονομάζετε “άτομο”. Αν θέλετε ν¹ ανακαλύψετε αυτά τα ζωάκια με τα μάτια σας, θα πρέπει να μεγενθύνετε ένα ση­μείο 10¹⁸ φορές, πράγμα που δεν είναι δυνατόν στην επίγεια ζωή. Ένα κοινό μάτι δεν μπορεί ποτέ να δει τα πράγματα σ¹ όλη την αλήθεια τους· μόνο τα μάτια του πνεύματος είναι σε θέση να το κάνουν. Αυτά τα ζωάκια έχουν το σχήμα σφαίρας με ε­ντελώς λεία επιφάνεια! Τροφή τους είναι η ουσία του φωτός. Η διάρκεια της ζωής τους είναι ένα πεντάκις εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου. Μετά το θάνατο τους ενώνονται σε ομά­δες εκατομμυρίων τρισεκατομμυρίων και αρχίζουν να σχημα­τίζουν μια δεύτερη τάξη όντων τα οποία όμως δεν διαφέρουν και πολύ από την πρώτη τάξη όσον αφορά το μέγεθος. Αυτά τα ονομάζουμε “Μονάδες”. Αυτή η κατηγορία ζώων είναι πα­ρούσα ήδη στην πλανητόσφαιρα. Η ζωή τους κρατάει ένα τετράκις εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου. Κατά τον ίδιο τρόπο σχηματίζεται η μια τάξη μετά την άλλη, με την ίδια σχε­δόν μορφή αλλά με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Η διάρκεια ζωής αυτών των όντων αυξάνεται συνέχεια μέχρι το ένα δισεκατομμυριοστό ενός δευτερολέπτου».

Τον καιρό του Λόρμπερ, οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι υπάρχουν θεμελιακά στοιχεία της ύλης, πο­λύ μικρότερα απ¹ το άτομο, για τα οποία θα έπρεπε να γίνει μια μεγέθυνση της τάξης των τρισεκατομμυρίων για να γί­νουν αντιληπτά. Στο μεταξύ όμως έχουν επαληθευτεί απόλυ­τα οι μαρτυρίες του Λόρμπερ, που τότε φαίνονταν προϊόν ενός φαντασιομανούς. Τα ασύλληπτα μικροσκοπικά τεμαχίδια, που πρέπει να μεγεθυνθούν τρισεκατομμύρια φορές για να γίνουν αντιληπτά με το μάτι, υπάρχουν πραγματικά. Ανά­μεσα στο πλήθος στοιχειωδών σωματιδίων που ανακαλύφθη­καν από το τέλος της δεκαετίας του 40 και μετά, είναι μερικά που επισκιάζουν κάθε άλλο προηγούμενο. Ένα τέτοιο είναι π.χ. το Neutrino. Είναι τόσο μικροσκοπικό, που το ηλεκτρόνιο είναι ένας γίγαντας μπροστά του. Η ακτίνα του είναι του εκατοστού. Έχει μια τρομακτική διεισδυτικότητα. Κατά τη διαδρομή του απ¹ τον ήλιο στη γη, δια­περνά χωρίς κανένα πρόβλημα τη γη, αλλά και ένας πλανήτης μεγάλος σαν τον ήλιο δεν θα μπορούσε να το σταματήσει.⁶³ «Μόλις κατέβουμε σε μεγέθη μικρότερα από 10^-6 του εκατο­στού, φθάνουμε σε μια περιοχή όπου δεν μπορούμε με κανένα τρόπο πια να ενισχύσουμε (σ.σ. με το ηλεκτρονικό μικροσκό­πιο) την όραση μας», γράφει ο Ντ. τερ Χάαρ.⁶⁴Δεν έχουμε δει και ούτε πρόκειται ποτέ να δούμε το εσωτερικό του ατό­μου.⁶⁵ Παρ’ όλα αυτά, οι φυσικοί Κόουαν και Ράινς κατάφε­ραν, μ¹ ένα δύσκολο και ευφυώς μελετημένο πείραμα, να βρουν το Neutrino. «Μερικοί φυσικοί το αντιμετώπισαν σαν το πνεύμα και μόνο ενός σωματιδίου», παρατηρεί ο Ασίμωφ στο κείμενο του «To Neutrino – κυνήγι φαντασμάτων στη Φυ­σική», αλλά προσθέτει ότι «δεν πρόκειται για το δημιούργημα ενός επιστημονικού μυστικισμού».⁶⁶

Ο Λόρμπερ αναφέρει ότι «τα άτομα έχουν μορφή σφαίρας της οποίας η επιφάνεια είναι εντελώς λεία». Και αυτές οι λε­πτομέρειες επαληθεύτηκαν από την επιστήμη.⁶⁷ Σύμφωνα με τη θεωρία του Ασίμωφ, «μπορούμε να φανταστούμε ακόμα και ένα φωτόνιο του ορατού φωτός σαν μια σφαίρα»,⁶⁸ Σ’ ένα άρθρο του επιστημονικού περιοδικού «Περιοδικό-Χ» 8/1972, αναφέρεται σχετικά με το Νούλιτρσν, ένα στοιχειώ­δες σωματίδιο, που ανακαλύφθηκε πριν λίγα χρόνια, ότι «εί­ναι ολοστρόγγυλο» και ότι «έχει μια αρκετά γυαλιστερή επι­φάνεια». Είναι φανερό ότι οι δυο παρόμοιες εκφράσεις, «ε­ντελώς λεία επιφάνεια» (Λόρμπερ), και «αρκετά γυαλιστερή επιφάνεια» (Περιοδικό-Χ) περιγράφουν τη μία και την αυτή πραγματικότητα.

Παρακάτω γράφει ο Λόρμπερ ότι τα στοιχειώδη σωματίδια τρέφονται «από την ουσία του φωτός» (Δώρα του Ουρανού Α’, σελ. 83), Και σ¹ αυτό το σημείο υπάρχουν στοιχεία στην ατομική φυσική που τείνουν αναλογικά στο ίδιο συμπέρα­σμα; «Ένα φωτόνιο φωτός (σ.σ. ένα σωματίδιο φωτός) κάθε στιγμή έρχεται σ’ επαφή με περίπου ένα δισεκατομμύριο ά­τομα, που το καθένα προσπαθεί να συλλάβει και να απορρο­φήσει το φωτόνιο»,⁶⁹

Εκπληκτικής ακρίβειας είναι τα στοιχεία που παραθέτει ο Λόρμπερ σχετικά με τη διάρκεια ζωής των στοιχειωδών σω­ματιδίων, στοιχεία που συμφωνούν απόλυτα με τα συμπερά­σματα από την έρευνα των ατομικών φυσικών. «Η ζωή τους», γράφει ο Λόρμπερ, «διαρκεί ένα πεντάκις εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου» (Δώρα του Ουρανού Α¹, σελ. 83). Η διάρκεια ζωής του σωματιδίου Σίγμα Σ° είναι, σύμφωνα με τον Ντ. τερ Χάαρ, 10^-18 δευτερόλεπτα, δηλαδή ένα πεντάκις εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου.⁷⁰

Η ζωή του Ποζιτρονίου διαρκεί επίσης ένα πεντάκις εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου.⁷¹ Με τη μετατροπή στην επόμενη βαθμίδα, η διάρκεια ζωής, σύμφωνα με τον Λόρ­μπερ, φτάνει το ένα τετράκις εκατομμυριοστό του δευτερο­λέπτου (Δώρα του Ουρανού Α¹, σελ. 83). Τόση είναι η ζωή του ουδέτερου Πίου, 10^-15 δευτερόλεπτα, δηλαδή ένα τετράκις εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου. «Η διάρκεια ζωής αυ­τών των όντων», αναφέρεται παρακάτω στη Νέα Αποκάλυψη, «αυξάνεται σταδιακά μέχρι το ένα δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου» (Δώρα του Ουρανού Α’, σελ. 83). Και αυτό επαληθεύεται από τον Ντ. τερ Χάαρ: το σωματίδιο Ξι έχει διάρκεια ζωής 10^-9 δευτερόλεπτα (-ένα δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου).⁷³ Τους ίδιους αριθμούς παραθέτει και ο Φορντ σχετικά με το σωματίδιο Λάμδα.⁷⁴ Στις επόμενες μετατροπές, η διάρκεια ζωής αυξάνεται συνέχεια μέχρι π.χ. 10^-8, 10^-6 και 10³ δευτερόλεπτα. Τώρα το πώς γίνονται αυτές οι μετατροπές «με την ίδια σχεζόν μορφή απ’ την μια τάξη στην άλλη», σύμφωνα με τη διατύπωση του Λόρ­μπερ, μας το διαλευκαίνει ένα παράδειγμα ενός ιθύνοντα νοός στον τομέα της πυρηνικής και της φυσικής των στοιχειω­δών σωματιδίων, του Κένεθ Γ. Φορντ. Αφού το σωματίδιο Λάμδα διασπαστεί αυτόματα σε ένα Νουκλεονιο και σε ένα Πίον, μέσα σ’ ένα χρόνο μικρότερο από ένα δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, ο Φορντ περιγράφει ως εξής την παραπέρα εξέλιξη: «Με τη σειρά του το Πίον διασπάται σε ένα Μίον και ένα Νετρίνο, σ’ ένα κάπως μεγαλύτερο χρονι­κό διάστημα (σ.σ. από το ένα δισεκατομμυριοστό του δευτε­ρολέπτου). Αμέσως κατόπιν εξαφανίζεται και το Μίον και στη θέση του έχουν παραχθεί ένα Ηλεκτρόνιο, ένα Νετρίνο και ένα Αντινετρίνο. Αυτό συμβαίνει μέσα σ’ ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου.⁷⁶ Κανονικά τα στοιχειώδη σωμα­τίδια διασπώνται και μετατρέπονται σε ελαφρύτερα σωματί­δια».⁷⁷

Το ίδιο πράγμα είναι διατυπωμένο ως εξής στη Νέα Απο­κάλυψη: «Το βαρύτερο αποσυντίθεται συνέχεια σε ελαφρύ­τερα μέρη» (Μυστικά της Δημιουργίας, σελ., 92). «Στη φύση το κάθε πράγμα μεταβάλλεται αθέατα στο άλλο, όπως το ένα κύμα διαδέχεται το άλλο» (Δω. Ου. Α’, σελ. 241, 9).

Mια άλλη παρατήρηση της Νέας Αποκάλυψης, ότι «οι διαφορετικές τάξεις όντων (σ.σ. στοιχειωδών σωματιδίων) …δεν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους όσον αφορά το μέ­γεθος» (Δω. Ου. Α’, σελ. 83, 11), συμπίπτει απόλυτα με τη διαπίστωση της σύγχρονης επιστήμης ότι: «τα στοιχειώδη σωματίδια έχουν όλα περίπου το ίδιο μέγεθος. Τα προϊόντα διάσπασης είναι και αυτά στοιχειώδη σωματίδια και του ίδιου μεγέθους, όπως το αρχικό προϊόν».⁷⁸

Τα συμπεράσματα της επιστημονικής έρευνας του 20ού αιώνα έδειξαν ότι δεν υπάρχει ύλη σε αδράνεια, όπως πί­στευαν οι επιστήμονες τον 19ο αιώνα. Στο εσωτερικό του ατόμου, κρυφά απ’ τις αισθήσεις μας, διαδραματίζεται συνε­χώς ένα αστραπιαίο, εξοντωτικό αλλά και μυστηριώδες παι­χνίδι καταστροφής και γέννησης, στο τέλος του οποίου ανα­δεικνύονται σταθερά στοιχειώδη σωματίδια. Από μια χαοτική διαδικασία, σχεδόν ασύλληπτη για το νου μας, γεννιέται η ύλη. Γι¹ αυτή τη διαδικασία ακόμα σήμερα ελάχιστα είναι γνω­στά με βεβαιότητα. Και όμως ο Λόρμπερ, πάνω από έναν αιώ­να πριν, μπόρεσε να την περιγράψει καταγράφοντας τα όσα θαυμαστά του υπαγορεύθηκαν με τον εσωτερικό Λόγο. Με λίγα και συνοπτικά λόγια περιέγραψε αυτές τις μυστηρια­κές διαδικασίες στη δημιουργία, οι οποίες ήταν ακατανόη­τες νια τους αναγνώστες του 19ου αιώνα. «Εκεί που εσείς με τα μάτια σας βλέπετε ελάχιστα ή καθόλου, συμβαίνουν σπουδαία πράγματα και είναι, όπως είπε και ένας σοφός (σ.σ. εννοείται ο Σαίξπηρ: “Συμβαίνουν πράγματα ανάμεσα σε γη και ήλιο, που το ανθρώπινο μυαλό ούτε να τα ονειρευτεί δεν ξέρει”» (Γη και Σελ., σελ. 85).

Η κατάληξη των ποικιλόμορφων μετατροπών των στοιχειω­δών σωματιδίων είναι, όπως μάθαμε ήδη, σωματίδια με απε­ριόριστη διάρκεια ζωής. Το ότι τα Πρωτόνια και τα Νετρόνια του πυρήνα δεν διασπώνται, οφείλεται, όπως έχει αποδει­χθεί, σε μια ιδιαίτερα ισχυρή «δύναμη ανταλλαγής» ή «αλ­ληλεπίδραση», όπως ονομάζεται αλλιώς. Ο όρος «αλληλε­πίδραση» παίζει τον ίδιο σημαντικό ρόλο στις φυσιογνωστικές παρατηρήσεις της Νέας Αποκάλυψης, όσο και στη σημε­ρινή πυρηνική φυσική, όπως θα δούμε αναλυτικότερα παρα­κάτω. Την εποχή του Λόρμπερ, ο όρος «αλληλεπίδραση» σε σχέση με την καταστροφή και τη γέννηση ήταν άγνωστος, όπως επίσης άγνωστα ήταν και τα σωματίδια. Τι σημαίνει ό­μως αλληλεπίδραση; Ο Φορντ απαντάει σ’ αυτό το ερώτημα ως εξής: «Όλες οι συνήθεις δυνάμεις κατά τις οποίες ένα αντικείμενο έλκεται από ένα άλλο, είναι αλληλεπιδράσεις. Κατά τον ίδιο τρόπο η διάσπαση ενός ασταθούς στοιχειώ­δους σωματιδίου είναι μια έκφραση της αλληλεπίδρασης».⁷⁹

Ο φλοιός και ο πυρήνας του ατόμου συγκρατούνται χάρη στην ηλεκτρομαγνητική αλληλεπίδραση. Αυτή η δύναμη ό­μως είναι πολύ ασθενής για να συγκρατήσει τα δύο στοιχεία του πυρήνα, το Πρωτόνιο και το Νετρόνιο. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει μια άλλη δύναμη, εκατό φορές ισχυρότερη από την ηλεκτρομαγνητική. Το 1935 ο καθηγητής Χιντέκι Γιουκάβα μπόρεσε με διάφορους υπολογισμούς να προδικάσει ότι πρέπει να υπάρχει ένα ορισμένο στοιχειώδες σωματίδιο το οποίο, ταλαντευόμενο με αστραπιαία ταχύτητα ανάμεσα στα πρωτόνια και τα νετρόνια, δεν τους αφήνει “περιθώρια χρόνου» για να αλληλαπωθηθούν. Πραγματικά το σωματίδιο αυτό ανακαλύφθηκε μέσα στην κοσμική ακτινοβολία 12 χρό­νια αργότερα και ονομάζεται Πι-μεσόνιο ή Πίον. Τρέχει μπρος και πίσω ανάμεσα στα πρωτόνια και τα νετρόνια 5 χ 10¹⁷ φορές (δηλαδή σχεδόν ένα πεντάκις εκατομμύριο φορές) το δευτερόλεπτο.⁸⁰ Πώς όμως λειτουργεί αυτή η αλ­ληλεπίδραση είναι σχεδόν μυστήριο για τους πυρηνικούς φυσικούς.⁸¹ Δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, αφού σύμ­φωνα με τον Λόρμπερ η γενεσιουργός αιτία της λειτουργίας της ελκτικής δύναμης είναι μεταφυσική. Όπως αναφέρεται στη Νέα Αποκάλυψη: «Η δύναμη της θέλησης Μου είναι ο μεγάλος συνδετικός ιστός που ενώνει όλα τα κοσμικά σώμα­τα και τα κινεί το ένα προς και γύρω από το άλλο… γι’ αυτό είναι η θέληση Μου και η θεμελιώδης ύλη όλων των πραγμά­των» (Γη και Σελ., σελ. 250).

Η αρχή της ύλης βρίσκεται σε τελευταία ανάλυση στο πνεύμα. Π αυτό και οι επιστήμονες, παρ’ όλο που έχουν διεισδύσει βαθιά στον κόσμο του ατόμου και των στοιχειω­δών σωματιδίων,, είναι αναγκασμένοι να παραδεχθούν ότι την πραγματική ουσία της ύλης δεν την γνωρίζουν ακόμα.⁸² Μέχρι να ανακαλυφθούν τα άτομα και τα στοιχειώδη σωμα­τίδια τον 20ό αιώνα, οι επιστήμονες ήταν της πεποίθησης ότι η ύλη είναι αταλάντευτα συμπαγής, όπως φαίνεται με γυμνό μάτι. Τον 19ο αιώνα κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι σε κάθε πέτρα, ξύλο ή σίδερο επικρατεί μια πυρετώδης κινη­τικότητα, κρυφά από τις αισθήσεις μας. Σήμερα γνωρίζουμε ότι: «Τα πρωτόνια στον πυρήνα του ατόμου πρέπει να θεω­ρηθούν σαν κέντρο συνεχούς δραστηριότητας».³³ Τα πρω­τόνια πάλλονται με συχνότητες περίπου 10²⁰το δευτερόλε­πτο (σ.σ. εκατό πεντάκις εκατομμύρια το δευτερόλεπτο).⁸⁴ «Κάθε μόριο, ακόμα και κάθε σωματίδιο… δονείται».⁸⁵ Ανα­φορικά μ¹ αυτό, λέει η Νέα Αποκάλυψη: «Ακόμα και στη φαι­νομενικά συμπαγή ύλη δεν υπάρχει ηρεμία¹ όλα κινούνται μέσα της, και μάλιστα με μια ταχύτητα που δεν μπορεί να συλλάβει καμιά ανθρώπινη αίσθηση» (Μυστικά της Δημιουρ­γίας, σελ. 185}. «Στο πνευματικό μάτι παρουσιάζεται μια πυ­ρετώδης κίνηση εκεί που φαίνεται ακινησία». Έτσι περιγρά­φεται σήμερα η «πυρετώδης κίνηση» στην επιστημονική φι­λολογία: «Η συχνότητα του ερυθρού φωτός φθάνει περίπου πς 400 τρισεκατομμύρια ταλαντεύσεις το δευτερόλεπτο. Η μεσαία συχνότητα του ορατού άσπρου φωτός είναι περί τις 600 τρισεκατομμύρια ταλαντεύσεις. Και το ιώδες φως ξεπερνάει τις 800 τρισεκατομμύρια ταλαντεύσεις το δευτε­ρόλεπτο».⁸⁶

Η Νέα Αποκάλυψη κάνει επίσης πρώτη, πριν την επιστήμη, τη διαπίστωση ότι το κόκκινο, άσπρο και ιώδες φως προέρ­χονται από τις διαφορετικές ανά τρισεκατομμύρια ταλαντεύσεις το δευτερόλεπτο: «Το φως προέρχεται από τις δο­νήσεις των ατόμων. Τα χρώματα προέρχονται και αυτά από τις δονήσεις της ύλης επί τρισεκατομμύρια φορές. Τα χρώ­ματα γίνονται ορατά στα μάτια σας ανάλογα με τον αριθμό αυτών των δονήσεων» (Δημ., σελ. 159).

Κρίνοντας κανείς αντικειμενικά το φαινόμενο αυτών των αποκαλύψεων, μπορεί να συμπεράνει ότι ο συγγραφέας τους κατέκτησε αυτές τις ακριβείς γνώσεις για τις πιο δια­φορετικές και μυστηριώδεις διαδικασίες στο εσωτερικό του ατόμου, χρησιμοποιώντας μόνο την ανθρώπινη λογική του; Και μάλιστα σε μια εποχή που όλα αυτά ήταν παντελώς άγνω­στα;

Τα επιτεύγματα της επιστήμης είναι αξιοθαύμαστα, αλλά οι φυσιοδίφες έχουν φθάσει πια σ¹ ένα οριακό σημείο και δεν μπορούν να προχωρήσουν παρακάτω. Με τους γιγάντιους επιταχυντές των σωματιδίων, το Σύγχροτον, το Βήτατρον και το Κύκλοτρον, που αναπτύσσουν μέχρι και 400 δισεκα­τομμύρια ηλεκτρονιοβόλτ δεν μπορεί να εξακριβωθεί τι κρύ­βεται πίσω απ¹ την ύλη. «Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα», λέει ο Μυσσάρ, «ποια είναι η ουσία των κυμάτων και των τα­λαντώσεων. Η επιστήμη μάς διδάσκει ότι περιέχουν ένα ισό­τιμο ποσό ενέργειας αδημιούργητης ύλης. Για μας είναι το ίδιο υπερβατική, όσο και η ανθρώπινη ψυχή».⁸⁷

Εδώ η μοντέρνα επιστήμη πηγαίνει χέρι-χέρι με τη Νέα Α­ποκάλυψη. Σε πολλά σημεία του έργου επισημαίνεται ο λαν­θασμένος δρόμος της υλιστικής επιστήμης. Μεταξύ άλλων διαπιστώνεται: «Αυτό που παρατηρούν οι φυσιοδίφες δεν είναι άλλο από κάποιες χονδροειδείς διαδικασίες μέσα στους δοκιμαστικούς σωλήνες και στις αποστακτικές συ­σκευές. Διακρίνουν βέβαια μια μεγάλη συνέπεια, αλλά δεν την καταλαβαίνουν… Το πνεύμα δεν θέλουν να το βρουν». (Μυστικά της Ζωής, σελ. 80).

«Δεν θέλουν να αναγνωρίσουν το νομοθέτη, παρ’ όλο που σε κάθε βήμα σκοντάφτουν πάνω στα ίχνη του. Αν ήταν χωρίς προκαταλήψεις, θα παραδέχονταν την ύπαρξη του». (Δημ., σελ. 35). «Αποδίδουν τη διάνοια στην ύλη και λένε: ακολου­θούν απλά τη μία ή την άλλη ώθηση, όπως αυτοί οι ίδιοι ακολουθούν την υλιστική φαντασίωση τους, δηλαδή την αυταπά­τη και την πλάνη». (Μυστικά της Ζωής, σελ. 81). «Η ζωή όμως είναι πνεύμα και κανένα μικροσκόπιο δεν μπορεί να τη συλ­λάβει σ’ όλη τη σφαίρα της λειτουργίας της». (Δώρα του Ου­ρανού Α’, σελ. 94).

Ο φυσικός δρ. Βίλχελμ Μάρτιν παρατηρεί στο κείμενο του «Γέφυρα ανάμεσα στη φύση και τον πνευματικό κόσμο», ότι και οι επιστήμονες διαπίστωσαν μεν ότι τα βασικά σωματίδια μετατρέπονται με τον τρόπο που περιγράφει ο Γιάκομπ Λόρμπερ, δεν κατάλαβαν όμως ακόμα ότι πρόκειται για το φαι­νόμενο της γέννησης των κατώτερων βαθμίδων ζωικής ύ­παρξης.⁸⁸ Η αλήθεια είναι πάντως ότι οι ίδιοι οι επιστήμονες δηλώνουν με παρρησία πως σε σχέση με τα ασταθή στοιχειώ­δη σωματίδια βρίσκονται ακόμα στην αρχή μιας εξέλιξης της οποίας δεν μπορούν να συλλάβουν ακόμα το πλάτος και το βάθος.⁸⁹

 

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κουρτ Εγγενστάιν: «Ο Άγνωστος Προφήτης Γιάκομπ Λόρμπερ» εκδ. Πύρινος Κόσμος

 

 Οι Σεισμοί

(πνευματικά φαινόμενα στη γη)

 

«Οι επιστήμες ψηλαφούν ακόμα στο σκοτάδι για να βρουν την αιτία πολλών φυσικών φαινομένων. Σ’ αυτά ανήκουν ο μαγνητισμός στο βόρειο Πόλο, το βόρειο σέλας, οι αστρα­πές, ο σχηματισμός νεφών, oι κομήτες και οι διάττοντες α­στέρες. Επιπλέον ο σχηματισμός των κρυστάλλων, οι αιτίες της άμπωτης και παλίρροιας, η βαρύτητα και πολλά άλλα φυ­σικά φαινόμενα.

Σ’ αυτά τα φαινόμενα συγκαταλέγονται οι ταλαντώσεις της γης, οι παρατεταμένοι σεισμοί και οι σεισμικές δονήσεις που με τη δύναμη τους αφανίζουν συχνά ολόκληρες περιοχές μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Καθώς και άλλα φαινόμενα, ό­πως είναι οι κατολισθήσεις των βουνών, οι χιονοστιβάδες, το βύθισμα ολόκληρων βουνών και νήσων, που συμβαίνει συχνά όπως και ο καπνός και η φωτιά που βγαίνουν από τα χάσματα της γης.

Εδώ θα ερευνήσουμε μόνο το φαινόμενο «σεισμός» και τις πνευματικές του αιτίες. Πρώτα θα διαπιστώσουμε ότι ο σει­σμός δεν είναι ένα ανεξάρτητο φαινόμενο, αλλά είναι πάντα το επακόλουθο μιας δόνησης της γης σε κάποιο σημείο της. Προκαλείται δε με τον ακόλουθο τρόπο: βαθιά μέσα στη γη υπάρχουν σαν αρχέγονοι σχηματισμοί γήινα όργανα-σπλάχνα. Μέσα σ’ αυτά ενυπάρχουν στρατιές ολόκληρες έκπτωτων πνευμάτων, που κάποτε εξορίστηκαν εδώ και τους έχει δοθεί μια χρονική προθεσμία για να επιστρέψουν στη Ζωή.

Όταν λοιπόν το ανθρώπινο γένος πάνω στη γη αγ­γίξει τα όρια του άκρατου αισθησιακού και υλιστικού είναι του, τα πνεύματα αυτά μετά το «σωματικό» τους θάνατο επιστρέφουν στο εσωτερικό της και παραμένουν δέσμια εκεί κάτω μέχρι να ταπεινωθούν.

Αν ο χρόνος αυτός παραταθεί πολύ, τότε το σημείο αυτό στο εσωτερικό της γης υπερφορτίζεται και αυτά τα κακόβουλα πνεύματα αρχίζουν να πιέζονται μεταξύ τους και να παίρνουν φωτιά. Συγχρόνως ξυπνούν από την ησυχία τους ως συνέπεια και εκείνα τα πνεύματα που δεν γεννή­θηκαν ακόμα σ’ ένα σώμα. Σπάνε τα δεσμά τους και από το θυμό τους, σχηματίζοντας γιγάντιες φλόγες, ξεσπούν στα άλλα πνεύματα για να τα εξολοθρεύσουν. Τα φυλακισμένα πνεύματα οργίζονται και θυμώνουν υπερβολικά γιατί νομί­ζουν ότι αυτή η φωτιά είναι οι φλόγες της κόλασης και η τι­μωρία του Θεού επάνω τους, με επακόλουθο να παίρνουν φωτιά και να επιτίθενται λυσσαλέα σε κάθε τι το θεϊκό, για να το εξολοθρεύσουν.

Σε μια τέτοια κατάσταση εμφανίζεται ένας άγγελος που καθήκον έχει να επαναφέρει τη γαλήνη, και ανοίγοντας τις υπόγειες φλέβες νερού το διοχετεύει στο φλεγόμενο ση­μείο. Προσεγγίζοντας ένα τέτοιο σημείο τα ειρηνικά πνεύμα­τα του νερού εξέρχονται διεγερμένα από το περίβλημα τους και αναφλέγονται με το «πυρ της ειρήνης» ενάντια στις στρατιές των κακών. Σ’ αυτή τη φάση το νερό εξατμίζεται βίαια και με την απότομη διαστολή του προκαλεί ισχυρή δόνηση, που έχει σαν επακόλουθο να κλυδωνίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις οτιδήποτε βρίσκεται πάνω σ’ ένα τέτοιο φλεγόμενο σημείο.

Αυτή είναι η πνευματική αιτία τέτοιων δονήσεων. Οι ταλαντώσεις που χαρακτηρίζονται γενικά σαν «σεισμοί» δεν είναι τί­ποτα άλλο παρά οι μικροί τρανταγμοί των στρωμάτων της γης που προκαλούνται από τη ροή και την πτώση του νερού όταν ανοίξουν οι φλέβες του. Από τη ορμή των υπόγειων φλεβών του νερού σχηματίζονται νέες ρωγμές από τα έγκατα της γης που συ­χνά φτάνουν μέχρι την επιφάνεια της. Σ‘ αυτά τα ρήγματα οι άγγελοι συναθροίζουν τα πιο πρόθυμα πνεύματα και τα πνεύμα­τα του νερού με προοπτική τη μετεξέλιξη τους. Τα εκ νέου πέσοντα όμως πνεύματα που έχουν πια ηρεμήσει, παραμένουν μέσα στο βούρκο που έχει σχηματιστεί.

Οι μετασεισμικές δονήσεις τέτοιων σεισμών είναι η συνέ­πεια της υποχώρησης των πνευμάτων του νερού και της α­κολουθίας τους.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δημιουργήθηκε η γη, δηλαδή για να φέρει στα σπλάχνα της τα δεσμευμένα πνεύματα, ώ­στε να ξαναγεννηθούν τελειωτικά σε μια ελεύθερη και αιώ­νια ζωή που πηγάζει από τον Θεό!

Συμπλήρωμα:  

Τα χάσματα και τα ρήγματα που προαναφέραμε συνδέο­νται και με το στέρεμα των πηγών και πηγαδιών, καθώς και με την υποχώρηση της θάλασσας και των λιμνών. Γιατί πριν παρουσιαστεί ένας τέτοιος δυνατός σεισμός, τα πνεύ­ματα συγκεντρώνονται σε μεγάλες ομάδες. Αυτή η συνά­θροιση παρουσιάζεται στον φυσιολογικό άνθρωπο με το ε­ξής φαινόμενο: η ένωση του νερού με τα ορυκτά δημιουργεί μια χημική διάσπαση που ονομάζεται ζύμωση, κατά την οποία παράγονται διάφορα αέρια που αναζητούν κάποια διέξοδο. Στην αναζήτηση τους αυτή, βοηθούντος και του χρόνου, α­ποκτούν τέτοια δύναμη που όταν βρεθούν σ’ έναν κούφιο κοίλο χώρο ανασηκώνουν το φλοιό της γης που βρί­σκεται από πάνω τους, δημιουργώντας ρωγμές.

Αν διαρκέσει αυτή η ένταση οι ρωγμές μετατρέπονται σε χάσματα και βάραθρα. Στη συνέχεια οι συγκεντρωμένοι αυ­τοί όγκοι αερίων, φτάνοντας στα μεγάλα κοιτάσματα νερού τα κάνουν να διαστέλλονται υπερβολικά με αποτέλεσμα να αποσυνδεθούν από τις αρτηρίες νερού που βρίσκονται πιο ψηλά, κοντά στο φλοιό της γης. Τότε ανυψώνουν σημαντικά τον εξωτερικό φλοιό της γης και στερεύουν πολλές πηγές. Ακόμα και η θά­λασσα, που συνδέεται με τα υπόγεια νερά, υποχωρεί, από την ακτή λόγω των αερίων που παρεμβάλλονται.

Ακόμα και αν τα φυσικά ανθρώπινα μάτια το βλέπουν σαν ένα ορατό φαινόμενο, στην πραγματικότητα όμως δεν συμβαίνει αυτό. Γιατί η βίαιη ανα­ταραχή των συγκεντρωμένων πνευμάτων είναι αυτή που αφυπνίζει ακόμα και τα πνεύματα που ησυχάζουν. Τότε αποστέλλεται εκεί ένας άγγελος ειρήνης που ανοίγει διαύλους από τις υ­πόγειες φλέβες του νερού ως στα σημεία εκείνα όπου τα εξαγριωμένα πνεύματα αλληλο-αναφλέγονται από το θανατηφόρο ζήλο τους. Στην αρχή τα ειρηνικά πνεύματα που είναι κρυμμένα στο νερό προσπαθούν να καταπραΰνουν αυτές τις εξαγριωμένες στρατιές. Αν δεν το κατορθώσουν τότε ο άγγελος ειρήνης ματαιώνει τα σχέδια των οργισμένων πνευμάτων, ανατινάζει, κατακομματιάζει και κυριεύει με δυναμικά μέσα την περιοχή εκείνη όπου κατοικούσαν στριμωγμένα τα αγέννητα πνεύματα. Τότε τα πύρινα πνεύματα διασκορπίζονται μεταδίδοντας τη φωτιά και στα πνεύματα ειρήνης που βρίσκονται συγκεντρωμένα σε μια απόσταση πολλών χιλιομέτρων, αυτό που βλέπετε σαν φουμαρόλες. Η ανάφλεξη αυτή γίνεται αισθητή με μία λίγο ως πολύ βίαιη δόνηση της γης.

Ο καθένας γνωρίζει τί συνέπειες έχουν τέτοιες ανα­φλέξεις. Για να μη συμβαίνουν συχνά, πράγμα που θα οδη­γούσε σε ολοκληρωτική καταστροφή της γης, υπάρχουν πά­νω στη γη σταθερές ασφαλιστικές δικλείδες που διοχετεύουν αυτή την οργή των πνευμάτων της κόλασης. Αυτές οι δικλείδες που διοχετεύουν συνέχεια νερό για να σβήσουν τα πυρακτωμένα σημεία. Και σε περίπτωση που συγκεντρωθούν πολλά αέρια τους παραχωρούν κάποια διέξοδο για να μη δη­μιουργήσουν σημαντικές καταστροφές, όπως συμβαίνει π.χ. και με τον καπνό που βγαίνει από το τζάκι. Γι’ αυτό υπάρχουν και τα ηφαίστεια, που σκοπό έχουν να διοχετεύουν πνευματικά την οργή της κόλασης στο εσωτερικό της γης.

 

Αυτά τα ηφαίστεια έχουν πολλές υπόγειες σήραγγες και ανοίγματα, που μοιάζουν με τη ρίζα ενός μεγάλου δέντρου. Εκεί όμως όπου δεν επαρ­κούν αυτές οι ηφαιστιακές σήραγγες, ακριβώς εκεί ανυψώνεται συχνά η γη. Τα συγκεντρωμένα πνεύματα είναι αυτά που σπρώχνουν μεγάλες μάζες προς τα επάνω. Για την πρόληψη μιας γιγαντιαίας καταστροφής ένας δεύτερος άγγελος ανοί­γει διόδους, κυρίως στους χαμηλούς τόπους της γης και στις χαράδρες των οροσειρών. Μέσα από αυτές τα άφλεκτα αέ­ρια βγαίνουν πάνω από την επιφάνεια της γης σαν ορμητικοί άνεμοι και τυφώνες.

Σχεδόν καθημερινά σχηματίζονται τέτοιες δίοδοι και παρατηρού­νται στην υψηλή ή χαμηλή πίεση του βαρόμετρου. Όταν πέφτει το βαρόμετρο έχουμε μία υπόγεια συσσώρευση αερίων. Τα πετρώματα του φλοιού της γης ανυψώνονται και φτάνουν στα ελαφρύτερα στρώματα του αέρα. Επειδή η ατμοσφαιρική πίεση όλο και μειώνεται πέφτει και η στήλη. Αν σχηματιστεί μια προμελετημένη πύλη εξόδου για τα απελευθερωμένα πνεύματα (“αέρια»), τότε αυτά εξέρχονται σταδιακά. Τα πετρώματα και ο φλοιός επιστρέφουν στην αρχική τους θέση και το βαρόμετρο ανεβαίνει αντίστοιχα επειδή η στήλη έγινε βαρύτερη.

Τα πνεύματα που απελευθερώθηκαν από το εσωτερικό της γης ενώνονται με τα πνεύματα που βρίσκονται στην ελεύθερη σφαίρα του αιθέρα. Έλκονται μεταξύ τους, ενώνονται με η­λεκτρομαγνητικό τρόπο (καλύτερα θα έπρεπε να ονομαστεί «φυσική αγάπη») και πέφτουν συνήθως στη γη σαν χαλάζι, βροχή ή χιόνι γονιμοποιώντας την.

Συχνά συνυπάρχουν στο χαλάζι ελεύθερα πνεύματα του νερού με κακόβουλα και ανώριμα πνεύματα. Τα πνεύματα του νερού δεσμεύουν τα κακόβουλα πνεύματα, για να μην προξενήσουν καταστροφές, και κατευνάζοντας τα περικλείουν στο χαλάζι που πέφτει στη γη. Γι’ αυτό το λόγο πάντα μια καταιγίδα από χαλάζι είναι σφοδρότερη από κάθε ανεμοβρόχι. Τούτο φαίνεται και από την αναταραχή στις κινήσεις που κάνουν τα σύννεφα πριν από κάθε καταιγίδα. Τα σύννε­φα που συγκεντρώνουν κακόβουλα πνεύματα συσπειρώνονται βίαια από τα πνεύματα ειρήνης και εκδηλώνουν φανερά την αντίδραση τους με αστραπές και βροντές. Όταν φτάσουν δε στη γη τα παραλαμβάνει το μαλακωμένο χώμα και τότε τα πνεύματα ειρήνης εγκαταλείπουν τους σκληρούς βώλους.

Αν τα ειρηνικά πνεύματα δεν ενεργούσαν τόσο δραστήρια σύμφωνα με τη θέληση του Θεού, τότε τα ελεύθερα κακά πνεύματα θα έ­παιρναν φωτιά και θα κατέστρεφαν πρόωρα τη γη. Γι’ αυτό το λόγο δεν θα πρέπει στο μέλλον να φοβάστε τέτοια φυσι­κά φαινόμενα. Όλα όσα συμβαίνουν εδώ προέρχονται από τη θεϊκή αγάπη και υπηρετούν το μεγάλο έργο της λύτρωσης του πνεύματος που βρίσκεται μέσα στην ύλη».

 

 Βόρειος και Νότιος πόλος

 

«Αφού η γη μοιάζει με ένα μεγάλο οργανικό σώμα, θα πρέπει και αυτή να παίρνει τροφή για να επιβιώσει. Διαθέτει, όπως κάθε ζώο και φυτό, ένα στόμα και πολλές προβοσκίδες για να προσλαμβάνει και να απομυζά την τροφή της. Ταυτόχρονα το σώμα κάθε ζώου, όπως και κάθε πλανήτη, έχει απολήξεις που απορροφούν από τον αέρα τις ηλεκτρισμένες κα ζωτικές ουσίες του αιθέρα. Αφού όλα τα φυτά και τα ζώα που είναι τυπικές μικροαπεικονίσεις του σώματος της γης, διαθέτουν όλα αυτά τα όργανα, είναι αυτονόητο ότι η ίδια η γη θα δια­θέτει μια μεγάλη πληθώρα από τέτοια. Έτσι λοιπόν η γη έχει ένα ανάλογο με τις ανάγκες τις κύριο στόμα, από το οποίο παίρνει τη βασική τροφή της, Επιπλέον διαθέτει, συμπληρω­ματικά για τη διατροφή της, πολλές μικρές και μεγάλες προ­βοσκίδες, όπως επίσης και ένα σύστημα καναλιών για την «απέκκριση αυτής της τροφής.

Ο βόρειος πόλος είναι το κύριο στόμα της γης, από το ο­ποίο παίρνει την τροφή της και ο νότιος πόλος είναι το κύριο κανάλι εκκένωσης. Αυτό το στόμα είναι πολύ μεγάλο: η διά­μετρος στο εξωτερικό περίγραμμα φτάνει κατά μέσον όρο τα 20-30 μίλια και προς τα μέσα στενεύει και φτάνει το 1/8 του μιλίου. Μ’ αυτό το πλάτος ο φάρυγγας κατευθύνε­ται σχεδόν σε ευθεία γραμμή μέχρι το στομάχι της γης. Τα τοιχώματα του φάρυγγα έχουν πολύ ανώμαλη επιφάνεια και είναι σε μεγάλη έκταση καλυμμένα με πελώριες ακίδες σαν το δέρμα του σκαντζόχοιρου.

Την κατεξοχήν περιοχή του πόλου τη σχηματίζει ένας με­γάλος κρατήρας: έχει σχήμα χωνιού με διάμετρο περίπου 180 μίλια και περιβάλλεται από παγόβουνα και απόκρυμνους βραχώδεις όγκους. Ο κρατήρας αυτός μοιάζει με το πάνω μέρος του μήλου του οποίου έχει αφαιρεθεί το κοτσάνι. Στο κάτω μέρος του στομίου του κρατήρα, —που είναι και το άνοιγμα του στόματος—, ξεκινά­ει ο φάρυγγας και καταλήγει στο κέντρο της γης*.

Το στομάχι της γης βρίσκεται κάτω από την καρδιά κοντά στο κέντρο του γήινου σώματος. Είναι ένας κούφιος, στρογ­γυλός χώρος 10 περίπου τετραγωνικών μιλίων. Σ’ αυτόν τον χώρο απλώνονται σαν δοκάρια προς όλες τις κατευθύνσεις διάφορες κάθετες λουρίδες, (μερικές δε έχουν μία διάμετρο μέχρι και 200 οργιές – περίπου 380μ.), που συγκρατούν το στομάχι. Το στομάχι και τα και τα κάθετα στηρίγματα-δοκάρια του, που μοιάζουν με ωοειδείς κολώνες θυμίζουν πλαστική σακούλα^. η μάζα τους δεν είναι στερεά αλλά ελαστική σαν γόμα, τα δε εσωτερικά τοιχώ­ματα τους έχουν σκληρύνει για να μη συμπιέζονται μεταξύ τους από την εξωτερική επίδραση της βαρύτητας.

Από το στομάχι ξεκινά ένα κύριο ελικοειδές κανάλι που διατρέχει όλο το γήινο σώμα και εκβάλλει στο νότιο πόλο. Το κανάλι αυτό αποτελείται από την ίδια ύλη με το στομά­χι, μόνο που σκληραίνει λίγο προς την πλευρά της εκβο­λής. Ευκολονόητο είναι, ότι από το κύριο στομάχι και από το κανάλι εκκένωσης της γης διακλαδίζονται πολλά αγγεία και αγωγοί.

Ποια είναι λοιπόν η βασική τροφή της γης; Στην πλησιέστε­ρη προς τον βόρειο πόλο περιοχή συμβαίνουν φαινόμενα που δεν συναντάμε σε κανένα άλλο μέρος πάνω στην επιφά­νεια της γης. Πρώτα-πρώτα υπάρχει μια πολύ κρύα περιοχή με αέρα που συμπυκνώνεται κατά τη χειμερινή περίοδο. Αυ­τός ο βαρύς και κρύος αέρας ενώνεται με μια ατμώδη μάζα σαν άχνα που όλο και πιο πολύ πυκνώνει. Αυτή τη μάζα – πλησιάζοντας τον πόλο – τη διαπερνούν συρίζοντας αναρίθμητες φωτεινές δέσμες που μοιάζουν με διάττοντες αστέρες. Στην ευρύτερη περιοχή του πόλου συναντάμε σω­ρούς από παγοκρυστάλλους που σχηματίζουν ένα είδος προχώ­ματος, καθώς και πολλές οργιές ψηλούς και μυτερούς πάγους. Όλα αυτά τα ρουφά με μεγάλη δύναμη το μαγνητικό στόμα της γης, τα διοχετεύει στο στομάχι όπου και κατακάθονται σαν κρύσταλλα στα τοιχώματα και στις κάθετες λου­ρίδες του.

Μόλις γεμίσει το στομάχι, τα τοιχώματα παρακινούμενα από τη θερμότητα που έχει η γήινη καρδιά αρχίζουν να κινού­νται παλμικά και οι εσωτερικές κάθετες λουρίδες συστέλλο­νται και διαστέλλονται. Με αυτόν τον τρόπο θρυμματίζεται η τροφή και προκαλείται ηλεκτρισμός ο ο­ποίος αποσυνθέτει στο στομάχι τα θρεπτικά μέρη του νερού και τα διοχετεύει στα κανάλια. Αμέσως μετά, ένα αρνητικό ηλεκτρικό ρεύμα παίρνει τα άπεπτα υπόλοιπα της τροφής και τα ωθεί βίαια μέσα από το ελικοειδές κανάλι εκκένω­σης. Από αυτά τα «περιττώματα», εξαιτίας της υπερβολικής τριβής που δημιουργείται, αποχωρίζονται και τα τελευταία θρεπτικά συστατικά τους. Γι’ αυτό το λόγο το βόρειο τμήμα της γης είναι πιο συμπαγές από το νότιο, γιατί στο νότιο κα­ταλήγουν μόνο τα υπολείμματα της τροφής.

Ο νότιος πόλος συγκροτείται από μια ορεινή έκταση, της οποίας η συνέχεια διακόπτεται σε πολλά σημεία από βαθιά υδάτινα στρώματα.

Η έκταση αυτή διαμορφώνεται από μάζες που έχουν το σχήμα μιας μισοζουληγμένης σφαίρας και αποτελούνται κυ­ρίως από αιώνιους πάγους και εν μέρει από ένα είδος ασβε­στολιθικού πετρώματος. Το κέντρο του πόλου απαρτίζεται από έναν μεγάλο κρατήρα και άλλους έξι μικρότερους κρα­τήρες που τον περιβάλλουν. Οι διάμετροι όλων αυτών των κρατήρων είναι 130 γερμανικά μίλια και χρησιμεύουν στο να απομακρύνουν την άχρηστη τροφή της γης που εξέρχε­ται σε μια αέρινη αιθερική μορφή.

Ο νότιος πόλος υπερυψώνεται κατά πολλά μίλια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Με αυτόν τον τρόπο μοιάζει με ένα ψηλό βουνό χωρίς αιχμηρή κορυφή που δίνει στη γη περισσότερο το σχήμα ενός αχλαδιού¹, παρά ενός μήλου. Συνολικά ενώ το ύψος δεν ξεπερνά τα 20 μίλια, σε σύγκριση με την περίμετρο της Γης μάλιστα είναι ασήμαντο, εν τούτοις είναι τόσο ψηλό που κάθε άλλο βουνό πάνω στη γη μοιάζει μπροστά του σαν νάνος. Αυτή η υψομετρική διαφορά δεν γίνεται απότομα, αλλά σταδιακά.

Με την αποβολή των υλικών “περιττωμάτων» της γης στο νότιο πόλο, προκαλείται και η περιστροφή του γήινου σώμα­τος γύρω από τον άξονά του και αυτό γιατί τα κατάλοιπα των αερίων βγαίνουν προς τα έξω σε ελικοειδή μορφή και προ­σκρούουν στον ελεύθερο αιθέρα. Από την πρόσκρουση αυτή η γη αποκτά έναν περιστροφικό παλμό. Το ίδιο θα συνέβαινε θεωρητικά και με ένα βεγγαλικό που θα ήταν δεμένο σε μία ρόδα. Μόλις αυτό ξεκινήσει κινεί και τη ρόδα, ο δε αέρας που διαφεύγει από το βεγγαλικό είναι τόσο ορμητικός, ώστε ο ατμοσφαιρικός αέρας δεν μπορεί να υποχωρήσει εξίσου γρήγορα λείπει. Η διαφορά πίεσης θέτει τη ρόδα σε στροβιλισμό. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πύραυλο – πυροτέχνημα που εκτοξεύεται κατακόρυφα. Εδώ τα αέρια που παράγονται εξέρχονται με μεγάλη ορμή και προκαλούν την ώθηση που εκτοξεύει τον πύραυλο. Με αυτό το παράδειγμα βλέπουμε πως η καθημερινή περιστροφή της γης παράγεται από τον ίδιο της το μηχανισμό και διατηρείται πάντα ομοιόμορφη».

 

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γιάκομπ Λόρμπερ «Μυστικά της Φύσης» εκδ. Πύρινος Κόσμος

 

 

 (18 Φεβρουαρίου 1847)

 

Ανθρώπινες ψυχές και πνεύματα της Φύσης

 

Η βροχή πέφτει στη γη πότε σε μικρές και πότε σε μεγα­λύτερες σταγόνες. Το ίδιο συμβαίνει και με τις νιφάδες του χιονιού ή το χαλάζι, το οποίο συνήθως πέφτει και σε πολύ μικρούς κόκκους. Ωστόσο καμιά φορά μπορεί να σχηματίζει ακόμη και μπάλες του μισού κιλού, οι οποίες σε εξαιρετικές περιπτώσεις, ιδιαίτερα στις υψηλές περιοχές των διαρκώς χιονισμένων βουνών, μπορούν να φθάσουν σε βάρος τα πε­νήντα κιλά. Όλες αυτές οι βροχοπτώσεις, χιονοπτώσεις κ.λπ. καταλήγουν σε ένα τόσο μεγάλο πλήθος από σταγόνες, νιφάδες κ.λπ., του οποίου το μέγεθος πολλές φορές είναι α­δύνατο να εκφραστεί σε αριθμούς. Σε αυτό το σημείο προ­κύπτει ένα σημαντικό ερώτημα: εάν η κάθε μεμονωμένη στα­γόνα βροχής, νιφάδα χιονιού και κόκκος χαλάζιου αντιστοι­χεί σε ένα πνεύμα, τότε από πού προέρχεται αυτός ο ασύλ­ληπτος αριθμός από πνευματικές οντότητες; Και μάλιστα, από πού προέρχονταν όλα αυτά τα πνεύματα, όταν έβρεχε, χιόνιζε ή έπεφτε χαλάζι ήδη την εποχή του Αδάμ, όταν επά­νω στη Γη δεν είχε ακόμη πεθάνει ούτε ένας άνθρωπος; Ό­ποιος παρατηρεί το θέμα από αυτή την οπτική γωνία διαπράτ­τει ένα τεράστιο σφάλμα.

Όσον αφορά τα πνεύματα των ανθρώπων που απεβίωσαν πάνω στη Γη, μπορούν να συμμετέχουν στις διαδικασίες οι οποίες πρέπει να εφαρμοστούν σε κείνες τις πνευματικές οντότητες οι οποίες τώρα ξεκινούν το δρόμο που διέρχεται μέσα από τη σάρκα. Επομένως όταν χιονίζει, μέσα στις νιφά­δες του χιονιού βρίσκονται πάντοτε πνευματικές δυνάμεις, δηλαδή νεοφερμένα πνεύματα τα οποία συνενώνονται με τις ψυχές που απελευθερώθηκαν από τη Γη και ξεκινούν μαζί τους την πορεία μέσα από το βασίλειο των φυσικών φαινομένων.

Δε πρόκειται λοιπόν για πνεύματα ανθρώπων που απεβίω­σαν αλλά νεοφερμένα, ή για να ακριβολογούμε μπορούμε να πούμε ότι είναι νεοαφυπνισμένα πνεύματα τα οποία μόλις τώρα ξύπνησαν από το μακρύ ύπνο της γήινης ύλης.

Μπορεί βέβαια ανάμεσα σε αυτά να υπάρχουν και πνεύμα­τα ανθρώπων που απεβίωσαν στη Γη, τα οποία, μην επιθυμώ­ντας να ευθυγραμμιστούν με την ανελικτική Τάξη, πρέπει να ξαναοδηγηθούν προς τα πίσω, ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο που έχουν να ακολουθήσουν και οι νεοαφυπνισμένοι. Οι και­νούργιοι πρέπει να μείνουν κάτω στη Γη ακολουθώντας τον προκαθορισμένο δρόμο τους, ενώ τα πνεύματα των πεθαμέ­νων ξαναεπιστρέφουν επάνω μετά από μία μικρή ταπείνωση, πράγμα που γίνεται ορατό και στο φυσικό κόσμο. Γιατί όταν βρέχει η βροχή εισχωρεί μέσα στη γη, όπου λειτουργεί σαν τροφή για τα φυτά, τα ζώα και τα ορυκτά. Αλλά εδώ και εκεί παρατηρεί κανείς είτε κατά τη διάρκεια της βροχόπτωσης ή μετά από τη λήξη της και ιδιαίτερα στις περιοχές με μεγάλο υψόμετρο, να αναδύεται μία λευκή ομίχλη. Αυτή η ομίχλη βέ­βαια αποτελεί ένα ελάχιστο τμήμα μίας βροχόπτωσης, το ο­ποίο ξαναανεβαίνει εκεί από όπου έπεσε. Αυτό το μικρό μέ­ρος που ξαναανεβαίνει είναι τα πνεύματα όσων απεβίωσαν σαν άνθρωποι, σε αντίθεση με το κατά πολύ μεγαλύτερο μέ­ρος που μένει στη Γη και είναι τα νεοαφυπνισμένα πνεύματα.

Ως προς την εξωτερική εικόνα του φαινομένου, δεν υπάρ­χει απολύτως καμία διαφορά. Όσο όμως αφορά τον τρόπο με τον οποίο συμβαίνει το φαινόμενο, καθώς το πώς συνδέεται με αυτό μια πνευματική οντότητα, εκεί υπάρχει μία τεράστια διαφορά. Στα νεοεισερχόμενα πνεύματα, όσο και στα νεοαναδυόμενα ψυχικά στοιχεία, τόσο το πνευματικό όσο και το ψυχικό μέρος εξακολουθεί να είναι δέσμιο της ύλης σε από­λυτο βαθμό. Εδώ η ύλη δεν αποτελεί ένα εσωτερικό κέντρο βαρύτητας που εκδηλώνεται σε αυτό το εξωτερικό φαινόμε­νο, τραβώντας το πνεύμα προς τα κάτω- Αντίθετα, τόσο το πνευματικό, όσο και το ψυχικό μέρος εξακολουθεί να είναι υπερβολικά διασπασμένο. Σαν επακόλουθο δεν επαρκεί ού­τε ένα εκατομμύριο από σταγόνες βροχής, νιφάδες χιονιού, ή κόκκους χαλάζιου ώστε να μπορέσει να «σπαρεί» στη Γη ολόκληρη η οντότητα ενός και μοναδικού πνεύματος μαζί με την ψυχή του. Αντίθετα, στην περίπτωση ενός ήδη τε­λείως διαμορφωμένου πνεύματος και της ψυχής του, το πράγμα είναι εντελώς διαφορετικό. Γιατί σ¹ αυτή την περί­πτωση, δεν είναι παρά μόνον οι υλιστικές του τάσεις και ε­πιθυμίες που συμπιέζονται, αποκτώντας μία τέτοια υλική μορφή. Μετά για ένα μικρό χρονικό διάστημα μοιράζονται την πικρή μοίρα που ισχύει για κείνες τις πνευματικές δυνά­μεις οι οποίες, μέσα από τα φαινόμενα που προαναφέρθη­καν, εισέρχονται για πρώτη φορά στο μεγάλο κύκλο της δια­δικασίας που θα τις οδηγήσει στην απελευθέρωση τους.

Θα ήταν πολύ δύσκολο να εξιχνιασθεί αν σε μια συγκεκρι­μένη σταγόνα βροχής ή μια νιφάδα χιονιού, έχει πέσει ένα πνεύμα της φύσης ή ένα πνεύμα που ήδη έχει περάσει μέσα από ολόκληρη τη φύση και την έχει ήδη εγκαταλείψει. Γιατί η εξωτερική εμφάνιση είναι η ίδια και το μόνο πράγμα που μπο­ρεί να θεωρηθεί σαν κάποιο διακριτικό γνώρισμα, είναι εάν οι σταγόνες της βροχής, νιφάδες κ.λπ. έχουν ένα κάπως μεγα­λύτερο όγκο και βάρος, πράγμα που υποδεικνύει ένα πνεύμα που έχει πέσει από ψηλά. Ιδίως σ’ ένα μεγαλύτερο σβώλο χαλάζιου πρόκειται συχνά για ένα ταπεινωμένο πνεύμα, που έχει ήδη ολοκληρώσει τη γήινη πορεία του. Όσον όμως αφορά μικρότερα μεγέθη, μπορεί να ειπωθεί ότι στο σύνολο τους απαρτίζονται από τα λεγόμενα πνεύματα της φύσης. Αναγκαστικά θα πρέπει να υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός από τέτοια πνεύματα, γιατί δεν έρχονται στη Γη σαν κάτι το ολόκληρο και ενιαίο αλλά σαν ένα ασύλληπτο πλήθος από κατατεμαχισμένες ειδικές πνευματικές μονάδες. Ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο, μία ψυχή με τα πολυάριθμα πνευματικά στοιχεία της δεν μπορεί να αναδυθεί από τη Γη σαν μια ενό­τητα, αλλά πάντοτε κατακερματισμένη στα πιο μικρά συστα­τικά της.

Αυτός ο κατακερματισμός οφείλεται σε δύο λόγους. Ο πρώτος βρίσκεται στην ίδια την αρχέγονη πνευματική οντότητα, όπου το κάθε πνεύμα κατακερματίστηκε σε άπειρες μικρές μονάδες σαν συνέπεια της μεγαλομανίας του. Και ο δεύτερος, στο ότι σαν απόλυτα φυσιολογική συνέπεια αυ­τού του κατακερματισμού, η αρχέγονη πνευματική οντότητα εξασθένισε εντελώς αφού στερήθηκε μέχρι και την τελευ­ταία σταγόνα της δύναμης της. Η αποδυνάμωση αυτή είχε σαν επακόλουθο ότι η κατακερματισμένη οντότητα δεν μπο­ρούσε να ολοκληρώσει τα αλαζονικά της σχέδια.

Ένας τέτοιος κατακερματισμός του πνεύματος έχει μία ο­μοιότητα με την αδυναμία συνεννόησης που επικράτησε στη Βαβέλ. Με τον ίδιο τρόπο που οι λαοί στη Βαβέλ αναγκαστικά διασκορπίστηκαν ακολουθώντας ο καθένας το δικό του δρό­μο, έτσι διασκορπίστηκαν μέσα σε κάθε πνεύμα οι σκέψεις και οι αντιλήψεις του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συλ­λάβει μία ολοκληρωμένη σκέψη και ακόμη λιγότερο να εκτε­λέσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Σατανάς ακόμη και σήμερα προσπαθεί με κάθε μέσο να επιτύχει την επανασύνθεση της αρχέγονης οντότητας του, μέσα από την κάθε αν­θρώπινη ψυχή και το κάθε πνεύμα, ώστε μέσα από αυτή τη σύνθεση να επαναποκτήσει τη δύναμη που αρχικά του ανήκε.

Για να μην μπορέσει ποτέ ο Σατανάς να φτάσει σε μια τέ­τοια δύναμη, κατακερματίστηκε όλη η οντότητα του και βρί­σκεται διασκορπισμένη μέσα σε ολόκληρη τη Δημιουργία. Η πνευματική του δημιουργία μετατράπηκε σε ύλη, από την ο­ποία ύλη προέρχονται τα ψυχικά στοιχεία του κάθε ανθρώ­που. Μέσα σε κάθε στοιχείο της ψυχής έχει εμφυσηθεί ένας καινούργιος πνευματικός σπινθήρας ούτως ώστε από κάθε τέτοια επί μέρους μονάδα να προκύψει μία ενιαία οντότη­τα. Αυτή θα είναι ίδια με εκείνη την αρχέγονη οντότητα η οποία από την αλαζονεία της ή τις μεγαλομανείς ιδέες της θέλησε να υψωθεί πάνω από το Θεό. Όμως σαν συνέπεια αυτοδιαλύθηκε και κατακερματίσθηκε σε αμέτρητα κομμά­τια, ώστε σήμερα να μην έχει μείνει από αυτήν τίποτε άλλο εκτός από το εγώ της και μαζί με αυτό η κακή της θέληση. Ενώ όλες οι ικανότητες, οι ιδέες και οι αμέτρητες αντιληπτι­κές της δυνατότητες της έχουν αφαιρεθεί. Τούτες είναι που καταφθάνουν διαρκώς στα ουράνια σώματα, ή που κατά το μεγαλύτερο τους μέρος βρίσκονται ήδη φυλακισμένες εκεί μέσα.

Αυτές διαχωρίζονται σε ψυχικά στοιχεία και σε πνεύμα. Στα ψυχικά στοιχεία αναδύεται από την ύλη το δεδομένο εγώ μαζί με την αυτεπίγνωση, ενώ στο πνεύμα υπάρχει η επίγνω­ση του Θεού, η οποία εμφυτεύεται και πάλι μέσα στα ψυχικά στοιχεία. Χωρίς αυτή την εμφύτευση η ψυχή θα ήταν όπως το φυτό χωρίς τη βροχή και την ηλιακή ακτινοβολία. Όπως γίνε­ται κατανοητό, σε μία τέτοια περίπτωση σύντομα θα μαράζω­νε και θα πέθαινε.

Όπως ήδη γνωρίζετε, στα φυτά αρχικά εμφανίζεται η ψυ­χική ζωή. Αυτή η ζωή δεν μπορεί να διατηρηθεί εάν δεν της δοθεί και η απαραίτητη πνευματική τροφή από τον αέρα.

Από αυτό γίνεται εμφανές πώς και γιατί συμβαίνουν στη Γη τόσες πολλές αφίξεις πνευμάτων μέσα από τα φαινόμενα που περιγράφηκαν παραπάνω. Έτσι μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητό γιατί για την πληθώρα αυτών των φαινομένων δεν είναι απαραίτητο να έχουν προϋπάρξει στη Γη τόσοι πολ­λοί άνθρωποι.

Ταυτόχρονα βγαίνει το συμπέρασμα ότι στη Γη πρόκειται να υπάρξει ακόμη ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων. Μόλις έρθει όμως η στιγμή όπου όλο το ψυχικό και πνευμα­τικό δυναμικό αυτής της Γης θα έχει απελευθερωθεί, τότε τη θέση της φυσικής Γης θα την καταλάβει μία ολοκληρωτικά πνευματική Γη, η οποία δεν θα αποτελείται πλέον από εξόρι­στες και δέσμιες οντότητες αλλά από ψυχές και πνεύματα που θα είναι εντελώς ελεύθερα.

Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η Γη αποτελείται από εξό­ριστες και δεσμευμένες οντότητες δεν φαίνεται μόνον από τα καθημερινά μετεωρολογικά φαινόμενα αλλά και μέσα από την ικανότητα που έχουν ορισμένοι, συνήθως απλοϊκοί, άν­θρωποι, οι οποίοι μπορούν να βλέπουν τα ψυχικά και πνευ­ματικά στοιχεία. Αυτοί κατά καιρούς βλέπουν να εμφανίζο­νται αμέτρητες στρατιές από πνεύματα του νερού, της γης, των βουνών και του αέρα.

Ο «μορφωμένος» κόσμος βέβαια, δεν τα βλέπει αυτά, αλλά ο μορφωμένος κόσμος δεν βλέπει και πολλά άλλα, τα οποία βρίσκονται πολύ πιο κοντά του και τα οποία θα ήταν πολύ πιο απαραίτητα να δει, απ’ όλα τα πνεύματα της φύσης που είναι δέσμια της γήινης ύλης. Όσον αφορά το αν αυτά γίνονται πιστευτά ή όχι από την πλευρά των κενόδοξων ανθρώπων, αυτό δεν αλλάζει τη ροή των αιώνιων πραγμάτων. Τα πουλιά εξακολουθούν να κυριαρχούν στον αέρα με τον ίδιο τρόπο όπως το έκαναν από τότε που εμφανίστηκαν πάνω στον πλα­νήτη και μάλιστα χωρίς να έχουν ποτέ σπουδάσει αεροναυ­πηγική στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων.

Κατά τον ίδιο τρόπο υπάρχει ακόμη και σήμερα ένας μεγά­λος αριθμός εντελώς απλοϊκών ανθρώπων, οι οποίοι μέσα σε όλη την απλότητα τους βλέπουν, και πολλές φορές γνωρί­ζουν πολύ περισσότερα απ’ ό,τι μία ολόκληρη επιστημονική σχολή. Βεβαίως υπάρχουν και οι κάπως καλύτεροι επιστήμο­νες, οι οποίοι τουλάχιστον δεν απορρίπτουν αυτά τα πράγμα­τα, αλλά ωστόσο δεν είναι παρά ελάχιστοι εκείνοι που μπο­ρούν και να τα βλέπουν.

 

(19 Φεβρουαρίου 1847)

Τα μεταναστευτικά πνεύματα και τα πνεύματα των βουνών και του αέρα

 Οι ομίχλες, ιδιαίτερα δε αυτές που δημιουργούνται πάνω από τις κορυφές των υψηλών και βραχωδών βουνών όταν δεν έχει προηγηθεί βροχή ή χιονόπτωση, είναι συνή­θως πνεύματα της φύσης τα οποία μπορούν μόνο μετά από την πάροδο μίας αρκετά μεγάλης χρονικής περιόδου να γίνουν άνθρωποι.

Αυτά τα πνεύματα που αρέσκονται στο να ανέρχονται στον αέρα και πολλές φορές μάλιστα τον καλύπτουν εξ ολοκλή­ρου, είναι τα λεγόμενα πνεύματα του αέρα και απολαμβά­νουν μία ήδη πολύ μεγαλύτερη ελευθερία απ’ ό,τι τα βαρύ­τερα πνεύματα της γης. Ωστόσο σ¹ αυτή την ελεύθερη κατάσταση είναι αναγκαίο να επιτηρούνται από τα ειρηνευτικά -πνεύματα της τρίτης ζώνης με ιδιαίτερη επιμέλεια, γιατί αλ­λιώς μπορούν πολύ εύκολα να προκαλέσουν μεγάλες ζη­μιές.

Αυτά τα πνεύματα είναι πολύ σπάνιο να ειδωθούν από αν­θρώπους και μάλιστα δίνουν μεγάλη σημασία στο να μη γί­νουν αντιληπτά, ιδιαίτερα από ανθρώπους με διορατικά χα­ρίσματα, γιατί διακατέχονται από μία φοβία απέναντι τους. Αυτή η φοβία τους προκαλεί ένα είδος μίσους απέναντι στην ύλη, της οποίας ήταν δέσμιοι για ένα τόσο μεγάλο χρο­νικό διάστημα, πράγμα που με τη σειρά του καθιστά απαραί­τητη τη στενή επιτήρηση τους. Γιατί κάθε πνεύμα το οποίο απελευθερώθηκε κάποτε από την ύλη, δεν δέχεται σε καμία περίπτωση να την πλησιάσει πια. Μία μεγάλη αποστροφή απέναντι στην ύλη νιώθουν ακόμη και πνεύματα πεθαμένων ανθρώπων, παρ¹ όλο που διαθέτουν μία αναπτυγμένη ευφυΐα. Πόσο μεγαλύτερη θα είναι μάλλον η φοβία που νιώ­θουν απέναντι στην ύλη εκείνα τα πνεύματα που απελευθε­ρώθηκαν επιτέλους από τα σκληρά δεσμά της μόλις πριν από λίγο, σαν συνέπεια μιας ιδιαίτερης άδειας που τους δόθηκε. Για να αποκτήσουν αυτή την ποθητή ελευθερία, έδωσαν την υπόσχεση να εκτελέσουν τέλεια την εργασία τους, φθάνει να μη χρειαστεί να διαβούν μέσα από τον επίπονο και επικίνδυ­νο δρόμο της ενσάρκωσης.

Συνήθως τους παρέχεται η ικανοποίηση αυτής της επιθυ­μίας, ωστόσο δεν κρατούν σχεδόν ποτέ το λόγο τους. Γιατί λόγω της μεγάλης αποστροφής και του μίσους που αυτά τα πνεύματα νιώθουν απέναντι στην ύλη, συνήθως γίνονται κα­κοήθη και εκδικητικά, ή μαζεύονται σε στρατιές πολλών εκα­τομμυρίων που επιδιώκουν από κοινού να διαφύγουν στον ευρύτερο χώρο της απεραντοσύνης. Τα πιο κακοήθη και τα πιο εκδικητικά από αυτά τα πνεύματα συλλαμβάνονται και ξαναοδηγούνται στη Γη, μέσα από τα γνωστά μετεωρολο­γικά φαινόμενα, όπου υποχρεώνονται να εργαστούν στο φυτικό κόσμο. Εάν δεν έχουν διάθεση γι’ αυτό, τότε ο­δηγούνται με τη μορφή του νερού σε ρυάκια, ποτάμια, λίμνες και θάλασσες, όπου και πάλι ως γνωστόν δεν παραλείπουν να δημιουργούν ένα σωρό αναταραχές. Εάν συμβεί η κακοήθεια τους να ξεπεράσει κάθε όριο και εάν μάλιστα συνενώσουν τις δυνάμεις τους με αυτές των κακών πνευμάτων της θά­λασσας, τότε μπορεί να συμβεί και συμβαίνει μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, αυτοί οι ταραχοποιοί να εξορισθούν ξανά στο εσωτερικό της Γης. Κάτι τέτοιο αποτελεί μία ιδιαί­τερα θλιβερή μοίρα. Στην περίπτωση όπου αυτά τα πνεύματα αποδεχτούν να συνεργαστούν στην καθοδήγηση του φυτι­κού κόσμου επιδεικνύοντας πραγματικό ζήλο, τότε μπορεί είτε να περάσουν μέσα από το δρόμο της σάρκας ή να γυρί­σουν στην πρότερη ελεύθερη κατάσταση. Υπό τον όρο όμως ότι προηγουμένως θα έχουν χαρίσει τις υπηρεσίες τους για μία περίοδο η οποία μπορεί να επεκταθεί το πολύ μέχρι κάτι περισσότερο από διακόσια χρόνια. Επιστρέφοντας και πάλι στην πρότερη κατάσταση τους, μπορούν να κατοικήσουν στον αέρα, στα βουνά, στο έδαφος, στα δάση, ή μερικές φο­ρές στις λίμνες και τους ποταμούς.

Αυτό το είδος πνευμάτων μετά απ’ όλα αυτά έχει αποκτήσει πλέον μία ολοκληρωμένη ευφυΐα. Διαθέτουν πια μία μεγάλη γνώση όσον αφορά όλους τους τομείς της φύσης και μπο­ρούν να βλέπουν και να ακούν τα πάντα όσα συμβαίνουν και όσα λέγονται πάνω στη Γη. Επίσης μπορούν να έρθουν σε επαφή με τους ανθρώπους και μάλιστα να τους προσφέ­ρουν σημαντικές υπηρεσίες. Μόνο που θα πρέπει κανείς να αποφεύγει να τα παρενοχλήσει με οποιοδήποτε τρόπο, γιατί εκνευρίζονται πάρα πολύ εύκολα και μπορούν να προκαλέ­σουν μία σημαντική ζημιά σε οποιονδήποτε τα ενοχλεί. Κι αυτό, γιατί αν και κατοικούν την ύλη, ωστόσο είναι ορκισμέ­νοι εχθροί της. Αυτές οι οντότητες επιλέγουν για τη διαμονή τους τα ήσυχα και απόμερα μέρη. Σε τέτοια μέρη θα πρέπει να αποφεύγει κανείς να φωνάζει, να σφυρίζει και ακόμη πε­ρισσότερο να βρίζει ή να διαπληκτίζεται, γιατί αυτό μπορεί να ωθήσει τα πνεύματα που είναι ακόμη δέσμια της ύλης να εξεγερθούν. Αυτό με τη σειρά του θα είχε βλαβερές συ­νέπειες για τα πνεύματα που έχουν αποκτήσει ήδη μεγαλύ­τερη ελευθερία. Για να το αποφύγουν αυτό, προσπαθούν να τρομάξουν και να διώξουν όσους οδοιπορούν σε εκείνες τις περιοχές, προκαλώντας διάφορα τρομακτικά φαινόμενα. Ι­διαίτερα καταστροφικά είναι στα βουνά, κυρίως στις στοές και τις γαλαρίες των ορυχείων. Εκεί έχουν προκαλέσει μερι­κά από τα μεγαλύτερα δυστυχήματα σε βάρος όσων δου­λεύουν στα ορυχεία. Πολλές από τις ξαφνικές καταβυθίσεις στις σήραγγες, η διαφυγή αερίων και οι πλημμύρες στα ορυ­χεία, οι κατολισθήσεις και οι χιονοστιβάδες στα ψηλά βουνά και πολλά άλλα παρόμοια φαινόμενα, είναι συνήθως το έργο τέτοιων πνευμάτων.

Εάν τύχει αυτά τα πνεύματα να αισθάνονται φιλικά προς τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να μη θέλουν να τους κά­νουν κακό, τότε εμφανίζονται συνήθως με τη μορφή του νά­νου και σε σκούρο πράσινο, γκρι ή μπλε χρώμα. Το μικροσκο­πικό τους ανάστημα συμβολίζει ότι δέχονται να υποβιβα­στούν μέχρι το ανθρώπινο επίπεδο, ώστε να τους κάνουν καλό, επειδή λυπούνται για το πνεύμα που είναι δεσμευμένο μέσα στον άνθρωπο. Εάν όμως σε μια τέτοια περίπτωση τους φερθεί κανείς απρεπώς, τότε μπορεί να μεγαλώσουν παίρ­νοντας τη μορφή γίγαντα. Τότε πια δεν είναι καλό κανείς να παραμένει κοντά τους -και ιδιαίτερα δίχως την επίκληση του Ονόματος Μου.

Το ερώτημα που παραμένει να απαντηθεί είναι εάν αυτά τα πνεύματα θα διέλθουν τελικά από το δρόμο της ενσάρκωσης. Εάν κατά την παραμονή τους στη Γη επέδειξαν ιδιαίτερο ζή­λο και πραγματοποίησαν ωφέλιμο έργο, τότε δεν είναι απα­ραίτητο να περάσουν μέσα από το δρόμο της σάρκας. Αντί αυτού όμως έρχονται στη Σελήνη ή κάποιον άλλο πλανήτη, όπου πρέπει να δεχτούν να υποβληθούν σε μία ενσάρκω­ση. Συνήθως προτιμούν την ενσάρκωση σε κάποιο άλλο κο­σμικό σώμα, επειδή εκεί είναι ευκολότερη.

Πολλές φορές αυτά τα πνεύματα ονομάζονται μετανα­στευτικά, γιατί πηγαίνουν από τον έναν πλανήτη στον άλ­λο. Κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης συνεργάζονται κα­μία φορά με πνεύματα ανθρώπων που έχουν αποδημήσει και που συνήθως ανήκουν στους λεγόμενους φυσιοδίφες και αστρονόμους, για τους οποίους εκτελούν ορισμένες υπηρε­σίες, εάν αυτό τους ζητηθεί. Χωρίς τη βοήθεια αυτών των μεταναστευτικών πνευμάτων, δεν θα ήταν δυνατόν στα πνεύματα των ανθρώπων που έχουν αποδημήσει από τη Γη να δουν τα πράγματα που συμβαίνουν πάνω στους άλλους πλανήτες. Τα πνεύματα της φύσης τους βοηθούν να καταλάβουν τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Μέσα από τα μάτια τέτοιων πνευμάτων, αποκτούν αυτοί οι άνθρωποι τη δυνατό­τητα να βλέπουν όσα συμβαίνουν πάνω σε έναν άλλο πλανή­τη.

Όταν με την πάροδο του χρόνου βαρεθούν αυτά τα πνεύ­ματα της φύσης να γυρνούν από δω κι από κει, τότε συνήθως ξαναγυρνούν πίσω στη Γη και αποδέχονται τη δύσκολη εν­σάρκωση, χωρίς την οποία δεν είναι δυνατό να γίνει κανείς ένα πραγματικό παιδί του Θεού. Γιατί όποιος επιθυμεί να γί­νει ένα πραγματικό παιδί του Θεού, πρέπει να ακολουθήσει τα βήματα Του από το άλφα ως το ωμέγα και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σας ειπώθηκε παραπάνω, ότι στη Γη προ­σέρχονται πνεύματα που προέρχονται από αμέτρητα άλλα κοσμικά σώματα, προκειμένου να περάσουν μέσα από την ενσάρκωση του Υιού του ανθρώπου. Όπως υπάρχει μόνον ένας Θεός, μία Αλήθεια και μία Ζωή, κατά τον ίδιο τρόπο υ­πάρχει μόνον ένας δρόμος μέσα από τον οποίο μπορεί κα­νείς να γίνει πραγματικά παιδί του Θεού. Κάτι τέτοιο δεν ση­μαίνει ωστόσο ότι όλοι οι κάτοικοι από τα άλλα κοσμικά σώ­ματα θα πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσουν αυτόν το δρόμο, ώστε να επιτύχουν τη μακαριότητα κατά το είδος τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και στο ανθρώπινο σώμα υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός από διάφορα υγιή νεύρα και αγγεία, χωρίς αυτά να αποτελούν νεύρα και αγγεία της καρδιάς.

Μέσα από αυτές λοιπόν τις αξιοσημείωτες εισαγωγικές παρατηρήσεις, θα μπορέσει κανείς να κατανοήσει ευκολότε­ρα τη λειτουργία της δεύτερης ατμοσφαιρικής ζώνης.

 

(1^η Μαρτίου 1847)

Η δράση των πνευμάτων στο εσωτερικό της Γης

Ήδη κατά την παρουσίαση της Γης σαν μία φυσική και η οργανική οντότητα, είχατε την ευκαιρία να δείτε τον τρόπο με τον οποίο τρέφεται, πώς χωνεύει την τροφή της, καθώς και πώς οι χωνεμένοι θρεπτικοί χυμοί προωθούνται προς την επιφάνεια της, μέσα από τα αμέτρητα κανάλια της. Επίσης παρακολουθήσατε το πώς αποβάλλει τα διάφορα χονδροειδή υλικά που δεν είναι δυνατόν να χωνευτούν, οδηγώντας τα προς το Νότιο Πόλο. Είναι ευκολονόητο πια ότι η τροφή που προσλαμβάνει η Γη είναι υλική μόνον ως προς το εξωτερικό παρουσιαστικό της, ενώ από οντολογική άποψη, είναι πνευ­ματική όπως όλη η ύλη. Γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία, εισέρχεται στο εσωτερικό της Γης μια αμέτρητη ποσότητα από πνεύματα και πνευματικά στοιχεία ενός καλύτερου εί­δους από εκείνα τα κακοήθη πνεύματα που βρίσκονται εκεί εξορισμένα.

Αυτή η διείσδυση από καλύτερα πνεύματα προς το εσωτε­ρικό της Γης, εξυπηρετεί έναν πολλαπλό σκοπό. Κατ’ αρχάς εκεί εξορίζονται οι ψυχές και τα πνεύματα των κακόβουλων ανθρώπων.

Κατ’ αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζουν ό,τι εσείς αποκαλείτε «αιώνια καταδίκη και κολαστήριο», γιατί τέτοιου είδους στα­σιαστές ενάντια στη Θεϊκή Τάξη πρέπει να φυλακιστούν σε ένα βαθύ και σίγουρο πεδίο. Έτσι στο εξής δεν μπορούν να διαταράξουν τη Θεϊκή Τάξη, μια που πριν από μία τέτοια φυλάκιση απέτυχαν ένα σωρό αναμορφωτικές προσπάθειες.

Ένας δεύτερος λόγος της εισχώρησης των πνευμάτων και των πνευματικών στοιχείων στο εσωτερικό της Γης είναι ότι εκεί υπάρχουν πνεύματα τα οποία μέσα από αυτή τους τη φυλάκιση έχουν πάρει ήδη ένα αρκετά σκληρό μάθημα, πλη­ρώνοντας με το παραπάνω για τις κακοήθεις διαθέσεις τους. Έτσι τώρα εξεδήλωσαν και πάλι το διακαή πόθο να επιστρέ­ψουν στην ελευθερία. Αυτού του είδους τα πνεύματα στη συνέχεια απελευθερώνονται μέσα από τους καθορισμέ­νους δρόμους από τα καλύτερα πνεύματα των νεοεισερχο­μένων και οδηγούνται σε μία μεγαλύτερη ελευθερία. Στη συ­νέχεια τους ανατίθενται πάλι νέες δραστηριότητες. Επειδή μέσα τους εξακολουθεί να υπάρχει κάποια δόση κακίας, γι’ αυτό και στην αρχή πρέπει να εργαστούν στα δηλητηριώ­δη φυτά και τα δηλητηριώδη ζώα, τακτοποιώντας τα αρχικά ευφυή ψυχικά στοιχεία που απαιτούνται για την ανάπτυξη τους. Αυτό γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε ένα δηλητηριώδες φυτό ή ένα δηλητηριώδες ζώο να αποκτά εκείνη τη μορφή και τη σύσταση που αρμόζει στο είδος του σύμφωνα με την Τάξη.

Εάν αυτά τα πνεύματα αποδώσουν ένα σωστό έργο, εργα­ζόμενα στα δηλητηριώδη φυτά ή ζώα, τότε τους δίνεται πάλι η ευκαιρία να προχωρήσουν, εποπτεύοντας πλέον την ανά­πτυξη των πιο καλών φυτών και ζώων. Εάν όμως δεν κάνουν σωστά την εργασία τους και αντί να οδηγήσουν τις δηλητη­ριώδεις ουσίες κατ’ αρχήν στα φυτά, τις οδηγήσουν εσκεμ­μένα κατευθείαν στα ζώα ή στους ανθρώπους (με αποτέλε­σμα να εμφανιστούν επιδημικές ασθένειες), τότε αποσύρο­νται ξανά από αυτή την υπηρεσία και αναγκάζονται να επι­στρέψουν στο εσωτερικό της Γης, σε μια αυστηρότερη φυ­λάκιση. Εκεί υποχρεώνονται να εργαστούν στην παραγωγή των μεταλλευμάτων και των πετρωμάτων, μία δουλειά η ο­ποία αναγκαστικά είναι πολύ πιο κουραστική και πολύ πιο μα­κροχρόνια. Μία εκ νέου απελευθέρωση από αυτή την κατά­σταση μπορεί πλέον να συμβεί μόνο μετά από πάρα πολλά χρόνια, εφόσον το έργο που τους ανατέθηκε ολοκληρώθη­κε με μεγάλη ευσυνειδησία και εφόσον ωφέλησε στην απε­λευθέρωση των ψυχών που είναι φυλακισμένες στην ύλη. Αυτός λοιπόν είναι ακόμη ένας λόγος για τον οποίο εισέρ­χονται τα κάπως καλύτερα πνεύματα στο εσωτερικό της Γης.

Ένας επιπρόσθετος λόγος είναι η απελευθέρωση των φυ­λακισμένων αρχέγονων ψυχών, οι οποίες πρέπει να οδηγη­θούν στην επιφάνεια της Γης σαν κατακερματισμένα ευφυή ψυχικά στοιχεία, υπό τη μορφή των ποικίλων γήινων υγρών.

Κάτω από την επίβλεψη των καθοδηγητικών πνευμάτων, οδηγούνται μέσα από τις γνωστές πλέον διαβαθμίσεις του κόσμου των φυτών και των ζώων, προκειμένου να ολοκλη­ρώσουν τη λυτρωτική πορεία τους. Γιατί στο εσωτερικό της Γης υπάρχουν φυλακισμένα πνεύματα τα οποία έχουν ήδη περάσει μέσα από το δρόμο της σάρκας, καθώς και πνεύ­ματα που έχουν αυτοδιαμορφωθεί σαν ανεξάρτητα πνεύμα­τα, χωρίς να περάσουν μέσα από την οδό της ενσάρκωοης.

Αυτά είναι τα γνωστά σας πνεύματα της γης, των βουνών, του νερού, της φωτιάς και του αέρα. Παράλληλα όμως με αυτά τα δύο είδη πνευμάτων, υπάρχει επίσης ένα αμέτρητο πλήθος από διασκορπισμένα ψυχικά στοιχεία, τα οποία πρέ­πει κατ’ αρχάς να ενεργοποιηθούν και στη συνέχεια να συλ­λεχθούν και να τακτοποιηθούν μέσα σε μία οντότητα που α­ντιστοιχεί προς την εκάστοτε βαθμίδα της ανοδικής εξέλιξης τους.

Όσο πιο βαθιά προς το κέντρο της Γης βρίσκεται το μέρος από το οποίο προέρχονται αυτά τα πνεύματα και τα ψυχικά άτομα, τόσο πιο κακοήθη είναι. Γι¹ αυτό το λόγο πρέπει να τηρείται μία πολύ αποτελεσματική επίβλεψη, ώστε ιδιαίτερα στην περίπτωση των ψυχικών συστατικών που τους επετρά­πη να ανέλθουν στην επιφάνεια της Γης, να χρησιμοποιού­νται για την ολοκλήρωση της ψυχής μόνο τα πιο καθαρά από αυτά. Αντίθετα, τα πιο χονδροειδή και τα πιο κακοήθη, χρησιμοποιούνται για το σχηματισμό των υλικών σωμάτων.

Και το ανθρώπινο σώμα επομένως αποτελείται καθαρά από ψυχικά συστατικά, μόνο που το αποτελούν αυτά που όπως είπαμε εξακολουθούν να είναι χονδροειδή, ακάθαρτα και κα­κοήθη. Γι¹ αυτό πρέπει να ξαναεπιστρέψουν στη γη, ώστε να αποσυντεθούν και στη συνέχεια να ανυψωθούν με τον τρόπο που σας είναι ήδη γνωστός, προκειμένου να συντείνουν στην ολοκλήρωση εκείνης της οντότητας της οποίας κάποτε απο­τελούσαν το σώμα της. Αυτό συνήθως γίνεται (όπως σας είναι γνωστό) στο πεδίο της τρίτης ατμοσφαιρικής ζώνης, ό­που κάθε καθαρό πνεύμα ολοκληρώνεται μόνον εφόσον ενσωματώσει όλα εκείνα τα συστατικά που κάποτε ήταν δικά του. Αυτή η ενσωμάτωση είναι η λεγόμενη ανάσταση της σάρκας και δικαιολογεί τη γνωστή ρήση του Παύλου που λέ­ει: “Με το σώμα μου θα βλέπω το Θεό».

Από αυτά που είπαμε γίνεται εύκολα κατανοητό ότι όλα τα πνεύματα που εργάζονται στην πρώτη ατμοσφαιρική ζώνη έχουν να επιτελέσουν ένα πολύ κοπιαστικό έργο. Γι’ αυτό υπάρχουν στη Γη κάποιες περίοδοι ανάπαυσης, κατά τη διάρ­κεια των οποίων δεν χρειάζεται να εργάζονται τόσο πολύ.

Μια τέτοια περίοδος «ανάπαυσης» είναι ο χειμώνας, ο ο­ποίος βέβαια στην περιοχή του Ισημερινού διαρκεί πολύ λι­γότερο απ’ ό,τι στις πολικές περιοχές. Γι’ αυτό το λόγο τόσο στις πολικές περιοχές, όσο και στις περιοχές με αυξημένο υψόμετρο, τοποθετούνται τα λιγότερο δυνατά πνεύματα. Α­ντίθετα, στις περιοχές με χαμηλό υψόμετρο ή πιο κοντά στον Ισημερινό, τόσο πιο επιτήδειοι πρέπει να είναι οι πνευματικοί εργάτες. Εξάλλου αυτό γίνεται εμφανές και από τα προϊόντα που παράγονται σε αυτές τις περιοχές.

Τώρα λοιπόν πήρατε μια ιδέα για το πώς εργάζονται οι Άγ­γελοι, τα πνεύματα, καθώς και τα πνεύματα της φύσης, με σκοπό τη διαμόρφωση των όντων. Επειδή όμως αυτό το έρ­γο είναι συνδεδεμένο με έναν πολύ μεγάλο βαθμό δυσκο­λίας καθώς και περιπλοκότητας, γι’ αυτό θα σταθούμε σε αυ­τό το σημείο, ερευνώντας το λίγο βαθύτερα.

 

(14 Απριλίου 1847)

Τα όνειρα και η ερμηνεία τους

Στο κεφάλαιο που ακολουθεί θα εξετάσουμε άλλο ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο, το οποίο όμως δεν εμφανίζε­ται με εξωτερικά γνωρίσματα. Ακόμη και εάν στα μάτια ενός ευαίσθητου παρατηρητή παρουσιάζει κάποια εξωτερικά ση­μάδια, ωστόσο οι περισσότεροι άνθρωποι δεν του χαρίζουν παρά ελάχιστη ή και καθόλου πίστη.

Αυτό το αξιοσημείωτο αλλά κρυφό φαινόμενο συνήθως συνίσταται σε ορισμένα οράματα, τα οποία τόσο στους κα­λούς, όσο και στους κακούς ανθρώπους, προέρχονται είτε από τον Ουρανό είτε από την κόλαση. Συνεπώς, είναι άκρως απαραίτητο να αποκτήσει κανείς τη σωστή άποψη και αντιμε­τώπιση απέναντι σ’ αυτά τα φαινόμενα, που συνήθως απορ­ρίπτονται σαν αναληθοφανή.

Υπάρχουν διάφορα είδη οραμάτων. Το πιο γνωστό και συ­νηθισμένο είναι τα νυχτερινά όνειρα.

Σ’ αυτό το σημείο μπορεί κανείς να αναρωτηθεί ποιος είναι στην ουσία αυτός που ονειρεύεται και τι είναι κατά βάθος οι εικόνες που βλέπει κανείς.

Στο συνηθισμένο ύπνο, είναι απλά η ψυχή που ονειρεύεται. Τα όνειρα δεν είναι παρά μια συγκεχυμένη παρατήρηση από την ψυχή των συνθηκών που επικρατούν μέσα στον ίδιο της τον εαυτό, οι οποίες δεν παρουσιάζουν καμία συνοχή μεταξύ τους. Μοιάζουν μάλλον με τις εικόνες του λεγόμενου καλει­δοσκοπίου, που διαφοροποιούνται με κάθε κίνηση, χωρίς πο­τέ να ξαναπροκύπτουν ακριβώς οι ίδιες.

Η χωρίς συνοχή θεώρηση των συνθηκών και των σχέσεων που επικρατούν μέσα της έχει το αίτιο της στο γεγονός ότι σε αυτή την κατάσταση η ψυχή δεν συνδέεται ούτε με τον έξω κόσμο αλλά ιδίως ούτε με το πνεύμα της.

Αυτό το είδος οραμάτων δεν έχει για την ψυχή κανένα άλλο όφελος από το να βλέπει, να θυμάται και να συνειδητοποιεί πώς έχουν γυμνά τα πράγματα μέσα της.

Εάν η ψυχή παρατηρήσει συνολικά τα όνειρα της, ει δυνα­τόν καταγράφοντας τα μάλιστα, μπορεί να σχηματίσει ένα αρκετά καλό πορτραίτο του εαυτού της. Γιατί τα όνειρα της δείχνουν πώς είναι η ίδια μέσα της. Της δείχνουν ποιοι είναι οι πόθοι της, ποιοι οι βασικοί στόχοι που ακολουθεί και γενικότερα ποια είναι η συνολική κατάσταση που επικρατεί μέσα της και ποια θα είναι η κατάσταση της όταν θα αποχω­ριστεί το σώμα της.

Αυτό το είδος ονείρων δεν προκαλούνται στην ψυχή από πνεύματα της κόλασης αλλά ούτε από ουράνια πνεύματα. Αυτά τα όνειρα είναι προσωπικά προϊόντα της ίδιας της ψυ­χής, από τα οποία όταν ξυπνήσει, διατηρεί λίγη, πολλή ή και καθόλου ανάμνηση. Σ’ ένα φυσιολογικό άνθρωπο, αυτό εξαρ­τάται κυρίως από το πώς λειτουργεί το πνεύμα των νεύρων του. Εάν αυτό τείνει περισσότερο προς τη μεριά της ψυχής, τότε ο άνθρωπος θα θυμάται σχεδόν κάθε όνειρο του. Αντί­θετα, εάν τείνει περισσότερο προς το φυσικό του σώμα, τότε όταν κοιμάται το φυσικό σώμα θα κοιμάται μαζί του κι εκείνο. Το αποτέλεσμα είναι ελάχιστη ή καθόλου ανάμνηση των ο­νείρων του, πράγμα που είναι η συνήθης περίπτωση σ’ έναν αισθησιακό και υλιστή άνθρωπο.

Όμως εντελώς διαφορετική είναι η περίπτωση με ορισμένα επονομαζόμενα φωτεινά όνειρα, τα οποία ο ονειρευόμενος τα βιώνει με τέτοια ζωντάνια, ώστε να έχει την αίσθηση ότι το όραμα είναι πραγματικότητα και ακόμη και όταν ξυπνήσει τε­λικά δεν είναι εντελώς σίγουρος τι από τα δύο ήταν. Τέτοιου είδους οράματα ή όνειρα, δεν ανήκουν στον κόσμο της ψυ­χής, αλλά στον κόσμο των πνευμάτων που την περιβάλλουν και που μπορεί να είναι είτε καλά είτε κακά. Εάν τα πνεύματα που την περιβάλλουν είναι κακά, τότε η ψυχή εξαντλείται, και διαμέσου αυτής και το σώμα, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να ξυπνά από ένα τέτοιο όνειρο εντελώς αποκαμωμένος. Εάν πάλι τα πνεύματα αυτά είναι καλά, τότε κατά το ξύπνημα ο ονειρευόμενος αισθάνεται να είναι δυναμωμένος ψυχικά και σωματικά.

Και τα δύο είδη οραμάτων επιτρέπονται με στόχο το όφε­λος της ψυχής και ποτέ για να τη βλάψουν. Τα κακά οράματα θα έπρεπε η ψυχή να τα δεχτεί σαν μια προειδοποίηση, τα δε καλά σαν ενδυνάμωση.

Αυτά τα οράματα διαθέτουν τόση πολλή ζωντάνια, γιατί τα πνεύματα που τα προκαλούν αποδεσμεύουν το πνεύμα των νεύρων από τη φυσική του λειτουργία, συνδέοντας το πλή­ρως με την ψυχή. Σε μία τέτοια κατάσταση η ψυχή έχει την αίσθηση της φυσικότητας, γιατί βρίσκεται σε πλήρη σύνδε­ση με το πνεύμα των νεύρων. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι είναι δυνατότερη και γι’ αυτό παράλληλα διαθέτει την ι­κανότητα να προσλαμβάνει και να συγκρατεί τις πιο σημαντι­κές εικόνες στη μνήμη της.

Σ’ αυτή την κατηγορία ενόρασης ανήκουν και τα οράματα των λεγόμενων υπνοβατών, καθώς και τα οράματα υπό νάρ­κωση. Οι εικόνες που αναδύονται από αυτό το είδος οραμά­των ήδη διαθέτουν μία συνοχή και μία τάξη. Γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τα πνεύματα που περιβάλλουν την ψυχή της προσφέρουν ένα πιο καθαρό μήνυμα.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο να με­ταδίδονται στην ψυχή από την πλευρά των πνευμάτων επίσης μηνύματα που αναφέρονται σε μελλοντικά γεγονότα. Γι’ αυ­τά τα πνεύματα κάτι τέτοιο δεν είναι δύσκολο, γιατί κατ’ αρ­χήν γνωρίζουν την τάξη των πραγμάτων, καθώς και τη δεδο­μένη σειρά με την οποία θα εξελιχθούν. Και δεύτερον, γιατί τα πνεύματα είναι οι εφαρμοστές αυτής της τάξης.

Είναι το ίδιο όπως αν κάποιος από σας επισκεπτόταν ένα ξένο σπίτι, όπου βέβαια δεν θα γνώριζε τι έχει προγραμμα­τίσει ο νοικοκύρης του σπιτιού για τις επόμενες ημέρες. Αλ­λά ο νοικοκύρης του σπιτιού αναγκαστικά είναι κατατοπισμέ­νος γύρω από το καθετί που αφορά το χώρο του. Ωστόσο εάν ο νοικοκύρης σάς αποκαλύψει το τι πρόκειται να κάνει μέσα στις επόμενες ημέρες, τότε θα το γνωρίζετε κι εσείς. Έτσι λοιπόν κι εσείς δεν μπορείτε να γνωρίζετε αυτά που πρόκει­ται να επιτελέσουν τα πνεύματα, π.χ. μέσα στον επόμενο χρόνο, γιατί στο χώρο των πνευμάτων είσαστε ακόμη ξέ­νοι. Εάν όμως τα ίδια τα πνεύματα γνωστοποιήσουν το πρό­γραμμα τους σε μια ψυχή, τότε θα γνωρίζει κι εκείνη όσα πρόκειται να συμβούν. Προκειμένου όμως να μπορούν να φανερώσουν κάτι σε μια ψυχή, πρέπει να την προετοιμά­σουν κατάλληλα. Και η προετοιμασία είναι ακριβώς αυτή που σας αποκαλύφθηκε πιο πάνω.

Αυτό το είδος των οραμάτων είναι κάτι το οποίο κανείς θα πρέπει να το αντιμετωπίζει με μεγάλη σοβαρότητα. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί σαν προαναγγελία για ένα αμε­τάκλητο πεπρωμένο, όπως έκαναν παλιά οι ειδωλολάτρες, γιατί κανείς δεν πρέπει να δεσμεύεται με οποιονδήποτε τρό­πο ως προς την ελεύθερη βούληση του. Εάν κάποιος επιθυ­μεί με όλη του τη σοβαρότητα κάτι το διαφορετικό από ό,τι του δείχνουν τα πνεύματα σ’ αυτά τα οράματα, δεν έχει παρά να στραφεί σ’ Εμένα, ζητώντας Μου να αλλάξω το ρου των πραγμάτων. Τότε τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά, εφόσον αυτός που στράφηκε σ¹ Εμένα έχει πίστη και εμπι­στοσύνη, γιατί μόνον Εγώ μπορώ την κάθε στιγμή να διαφο­ροποιώ ριζικά τα πάντα.

Ακόμη και εάν Εγώ ο Ίδιος έλεγα: «κοιτάξτε, αύριο θα κάνω αυτό ή εκείνο», εσύ όμως με όλη σου την αγάπη και την εμπι­στοσύνη απευθυνόσουν προς Εμένα και Με παρακαλούσες να μην το κάνω, τότε θα το κάνω έτσι όπως εσύ Με παρακά­λεσες. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην προκύψει κάποιο μειονέκτημα για κανέναν. Γιατί Εγώ μπορώ να χειρι­στώ όλες τις σχέσεις, τις καταστάσεις και τα πράγματα και έτσι και αλλιώς. Χιλιάδες πρέπει να Με υπηρετούν σαν να ήταν ένας, και μια ημέρα μπορεί να είναι σαν ένας χρόνος ή και χίλια χρόνια σαν μια ημέρα.

Γι’ αυτό δεν θα πρέπει κανείς να ταράζεται από αυτά τα όχι και τόσο σπάνια οράματα, γιατί εάν είναι καλά, τότε έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει λόγος για να τρομάζετε- εάν πάλι είναι άσχημα, τότε μπορούν να τροποποιηθούν. Εάν βέβαια κανείς πιστεύει ακράδαντα στην αμετάκλητη πραγματοποίηση τους, αποδίδοντας στα οράματα του περισσότερη δύναμη από ό,τι σ’ Εμένα, τότε γι’ αυτόν ισχύει το γνωστό «γενηθήτω».

Βέβαια το ανθρώπινο πνεύμα είναι αδύναμο και πολύ εύπιστο, γι’ αυτό συνήθως προσπαθεί ακόμη και από τα πολύ απλά όνειρα να βγάλει συμπεράσματα για μελλοντικά γεγονότα. Μερικοί μάλιστα έχουν εκπονήσει ένα ολόκληρο σύστημα κανόνων, σύμφωνα με το οποίο από συγκεκριμένα όνειρα επάγονται συγκεκριμένα γεγονότα. Εννοείται πως τα συμπε­ράσματα καθώς και το όλο σύστημα είναι εξίσου ανόητα όσο αυτοί που τα συνέλαβαν. Σύμφωνα μ’ αυτούς τους λεγόμε­νους ονειροκρίτες, υπάρχουν π.χ. όνειρα στα οποία αν βλέ­πει κανείς νερό, υποτίθεται ότι προοιωνίζονται το θάνατο κάποιου συγγενούς ή-γενικότερα κάποιου γνωστού προσώ­που. Η φωτιά προμηνύει ή ένα ψέμα ή μια χαρά και ένα σωρό τέτοιες ανοησίες. Αυτές οι εικόνες εκπροσωπούν βέβαια α­ντιστοιχίες της κατάστασης της ψυχής, αλλά δεν είναι σε καμιά περίπτωση προφητικές. Αναλογιστείτε πόσους συγγε­νείς, φίλους και γνωστούς έχει συνήθως ο κάθε άνθρωπος, και θα δείτε ότι είναι περισσότεροι από όσες οι μέρες του χρόνου. Συνεπώς είναι λογικό ότι από όλες αυτές τις εκατο­ντάδες ή και χιλιάδες ατόμων, μπορεί πολύ εύκολα στη διάρ­κεια ενός χρόνου να πεθάνουν μερικοί.

Αυτό το είδος προλήψεων είναι ένα μεγάλο κακό το ο­ποίο μπορεί να βλάψει την ψυχή σε πολύ μεγάλο βαθμό, γιατί μέσα από τέτοιες προαγγελίες συνηθίζει σιγά-σιγά να χάνει την εμπιστοσύνη της σ’ Εμένα! Και όσο περισσότερες τέ­τοιες προφητικές φαντασιώσεις απλώνουν τις ρίζες τους στην ψυχή, τόσο περισσότερο αποδυναμώνουν την πίστη, την εμπιστοσύνη και τελικά την αγάπη προς Εμένα. Και ναι μεν τέτοια απλά όνειρα προέρχονται από ένα συρφετό δό­λιων πνευμάτων. Σε τέτοιες περιπτώσεις εισχωρούν στην ανθρώπινη σάρκα όπως οι αλογόμυγες στην κοπριά, ρουφώ­ντας από εκεί αυτά τα ψυχικά οράματα. Στη συνέχεια υπο­βάλλουν στην ψυχή τις ανόητες προφητικές ερμηνείες, οι οποίες κατά βάση δεν αποτελούν παρά τις ακαθαρσίες αυ­τών των ακάθαρτων πνευμάτων. Έτσι σιγά-σιγά καλύπτουν ολόκληρη την ψυχή θαμπώνοντας την, με τον ίδιο τρόπο που θαμπώνει ένα τζάμι που το επισκέπτονται αρκετές μύ­γες αφήνοντας πάνω του τις ακαθαρσίες τους, με αποτέλε­σμα στο τέλος να μην μπορεί να το διαπεράσει το ηλιακό φως, παρά μόνον ελάχιστα ή και καθόλου. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την ψυχή και την ακτίνα της Χάρης που προέρ­χεται από το Δικό Μου Ήλιο, η οποία δεν μπορεί πια να επι­δράσει, γιατί η ψυχή είναι καλυμμένη με όλες αυτές τις ανοη­σίες.

Γι’ αυτό το λόγο σας δίνω αυτές τις διευκρινίσεις, ώστε στο μέλλον να ξέρετε ποια είναι η αλήθεια γύρω από αυτά όπως και τα άλλα είδη οραμάτων, που θα σας εξηγήσω στη συνέ­χεια. Βέβαια, το κάθε φαινόμενο έχει ένα συγκεκριμένο λόγο για τον οποίο υπάρχει, καθώς και κάποιον αντίστοιχο σκοπό τον οποίο εξυπηρετεί. Αλλά ποτέ δεν έχει σχέση με τις φα­ντασιώσεις των μωρόπιστων ανθρώπων. Γι’ αυτό αμέσως στη συνέχεια ας δούμε ακόμη μερικά σημεία γύρω από αυτό το θέμα.

68/68

(16 Απριλίου 1847)

Η Δεισιδαιμονία

Ένα τρίτο είδος οραμάτων είναι η οιωνοσκοπία, δηλαδή οι παγανιστικές προλήψεις σύμφωνα με την οποία ορισμέ­να φυσικά φαινόμενα έχουν κάποιον προφητικό συσχετισμό με μελλοντικά συμβάντα. Δεν θα σας είναι άγνωστο σε π α­σύλληπτα βλακώδεις ενέργειες καταλήγουν ορισμένοι άνθρωποι προκειμένου να γνωρίσουν τα μελλοντικά γεγονότα.

Μία κατηγορία τέτοιων μωρόπιστων είναι εκείνοι που κα­ταστρώνουν ημερολόγια τα οποία εμπεριέχουν μεταξύ άλ­λων την πρόγνωση του καιρού για όλο το χρόνο. Αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς να διαθέτουν ούτε μία σπίθα πραγματικής σοφίας, υποτίθεται ότι μπορούν να προβλέψουν τον καιρό για κάθε μεμονωμένη ημέρα, βασιζόμενοι σε μια γελοιωδέστατη μέθοδο. Μερικοί από αυτούς στηρίζονται στα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα σε ορισμένες ημέρες που υποτίθε­ται ότι επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, όπως του Προφήτη Ηλία, της Αγίας Βαρβάρας κ.λπ. Άραγε Εγώ ή αυτές οι επα­ναλαμβανόμενες ιδιαίτερες ημέρες είναι όμως τελικά ο Κύριος του καιρού;

Οι άνθρωποι έχουν την πεποίθηση ότι με αυτές τις ιδιαίτε­ρες ημέρες μπορούν να προσδιορίσουν τις μέλλουσες και­ρικές συνθήκες. Αλλά τις μεγάλες ιδιαίτερες ημέρες της καρδιάς τους, οι οποίες θα τους απεκάλυπταν το γενικό και­ρό της μελλοντικής αιώνιας ζωής τους, δεν τις γνωρίζουν. Εάν ο άνθρωπος έδινε λίγο περισσότερο σημασία στις και­ρικές συνθήκες που επικρατούν στην καρδιά του, θα άρχιζε επιτέλους να πράττει σωστά καθώς θα συνειδητοποιούσε ότι μέσα της επικρατεί μια διαρκής θεομηνία. Αυτή προέρχεται από τις διάφορες επαναλαμβανόμενες ημέρες, οι οποίες εί­ναι ημέρες τυχερών παιγνιδιών, ημέρες κραιπάλης και ημέ­ρες φυγοπονίας, σκληροκαρδίας, μοιχείας και τα παρόμοια.

Αυτές είναι οι επαναλαμβανόμενες ημέρες που ο άνθρω­πος θα έπρεπε να λάβει σοβαρά υπόψη του και τότε θα απου­σίαζαν κάποιες θύελλες, κεραυνοί, βροντές, χαλάζια, χιόνια και πάγος από την καρδιά του. Και εάν τελικά απουσίαζε από την καρδιά του ο θυελλώδης καιρός, τότε το πνεύμα του αν­θρώπου θα έβγαινε από την καμαρούλα του στον ελεύθερο κόσμο της καρδιάς του, διακηρύττοντας στην ψυχή του την ιδιαίτερη ημέρα της αιώνιας ζωής της! Για όσο διάστημα ό­μως θα επικρατούν στην καρδιά του ανθρώπου διαρκείς θυ­ελλώδεις συνθήκες που οφείλονται στις επαναλαμβανόμε­νες κακές ημέρες, το πνεύμα παραμένει αποκλεισμένο και ο άνθρωπος θα παραμένει αυτό που ήταν, δηλαδή ένα ζώο, αλλά ένα ζώο το οποίο πολύ δύσκολα θα γίνει δεκτό στον ουράνιο ζωδιακό κύκλο.

Από την άλλη, υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι θεωρούν τους προφήτες του καιρού σαν ένα είδος ημίθεων ή και δαιμονι­στών ακόμη. Αυτοί οι «μάγοι» με τη σειρά τους, προσφέρουν στους ανθρώπους ένα σωρό αντίμετρα για την αποτροπή των κακών καιρικών συνθηκών. Ανάμεσα στα αντίμετρα, σε πρώ­τη θέση συγκαταλέγονται οι λεγόμενες καιρικές λειτουργίες της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Ένα δεύτερο αντίμετρο εί­ναι το λεγόμενο άγιασμα των αγρών, είτε από τον τοπικό ιε­ρέα ή, πράγμα που θεωρείται πολύ πιο αποτελεσματικό, από κάποιον περιοδεύοντα μοναχό. Ένα τρίτο αντίμετρο για την περίπτωση όπου μια κακοκαιρία ήδη πλησιάζει, θεωρούνται οι πυροβολισμοί με αγιασμένο μπαρούτι ή το λιβάνισμα με φοινικόφυλλα, το κάψιμο ευλογημένων κεριών και τέλος η ανάρτηση σταυρών οι οποίοι υποτίθεται ότι διώχνουν τις κα­κές μάγισσες της κακοκαιρίας.

Τι ασύλληπτη ανοησία, μέσω της οποίας ο απλός άνθρωπος παύει να θεωρεί τον Θεό σαν το δημιουργό του καιρού και να στρέφεται σ’ Εκείνον, όταν θέλει να παρακαλέσει για καλύ­τερο καιρό!

Αυτό το είδος δεισιδαιμονίας έχει τόσο βλαβερές συνέπειες, ώστε ακόμη και το καλύτερο μέρος της ανθρωπότη­τας βαθμιαία χάνει ολοκληρωτικά την πίστη του στο Θεό. Ό­πως καταλαβαίνετε, πρόκειται για άλλη μια υποχθόνια προ­σπάθεια της κόλασης να υποδουλώσει το ανθρώπινο πνεύμα. Ωστόσο, σε ένα λαό θα πρέπει να δίνεται φως αντί για σκο­τάδι. Γι’ αυτό την κατάλληλη στιγμή, θα ανάψω στους λαούς ένα φως που θα τους δείξει πώς να ευχαριστήσουν δεόντως τους σκοτοδότες τους.

(17 Απριλίου 1847)

Μία άλλη κατηγορία γελοίων προλήψεων είναι ή πίστη σε ορισμένα σημάδια τύχης ή ατυχίας. Αυτού του είδους οι α­νοησίες συναντώνται από τις πιο υψηλές κοινωνικές τάξεις μέχρι και τα πιο απλοϊκά αγροτικά καλύβια.

Το αίτιο γι’ αυτές τις ανοησίες δεν αναγνωρίζεται γι’ αυτό που είναι, δηλαδή σαν μια ασθένεια της ψυχής που οφείλεται στη δράση ορισμένων κακόβουλων πνευμάτων.

Πρόκειται για κακοήθη πνεύματα τα οποία προέρχονται από την ειδωλολατρεία και δεδομένου ότι δεν είναι απόλυ­τα ώριμα για την κόλαση, εξακολουθούν να έχουν το ελεύ­θερο της δράσης πάνω στην επιφάνεια της Γης. Έτσι ενδε­χομένως θα καταλήξουν στα σωστά συμπεράσματα και θα αποφασίσουν να γίνουν καλύτερα όντα. Αυτό το είδος πνευ­μάτων προσκολλάται στην ανθρώπινη σάρκα, επενεργώντας με την ειδωλολατρεία του στις ρίζες της ψυχής, στα σημεία όπου αυτή συνδέεται με το σώμα της. Σαν συνέπεια, η ψυχή καταλήγει σε διάφορα βλακώδη συμπεράσματα. Πολλοί άν­θρωποι βέβαια αντιλαμβάνονται ότι είναι απίθανο να υπάρχει αλήθεια σε όλα αυτά. Ωστόσο, όταν τους τύχει μια τέτοια πε­ρίπτωση, αρχίζουν συνήθως να κλονίζονται στις απόψεις τους, πιστεύοντας ότι ίσως υπάρχει κάποια αλήθεια στο όλο θέμα.

Σίγουρα όμως σε ένα σωστό χριστιανό δεν θα έπρεπε ποτέ να εμφανίζεται μια τέτοια αμφιβολία.

Ένας πολύ χειρότερος τρόπος πρόγνωσης του μέλλοντος είναι η χαρτομαντεία. Χάρη σ’ αυτή έχουν δυστυχήσει παρο­δικά και αιώνια ήδη πολλοί άνθρωποι θα έπρεπε ο καθένας λοιπόν ν’ αποφεύγει τους χαρτομάντεις. Στο σπίτι μιας χαρτομάντισσας η οποία ασχολείται με αυτό επαγγελματικά, συ­γκατοικούν μαζί της τόσο πολλοί αρχιδιάβολοι, όσα είναι και τα χαρτιά της τράπουλας της- Και όταν μια χαρτομάντισσα εντοπίζει κάποιο μελλοντικό συμβάν, τότε αυτό γίνεται μέ­σω των κακών πνευμάτων που τη βοηθούν. Αποφεύγετε λοι­πόν αυτές τις προφήτισσες, ώστε να μήν καταλήξετε υποχεί­ρια της κόλασης.

Ένας νεώτερος τρόπος πρόγνωσης του μέλλοντος γίνεται με την ύπνωση. Δεδομένου ότι η ύπνωση χρησιμοποιείται σαν θεραπεία, ο υπνωτιστής ή μαγνητιστής που θέλει να βοη­θήσει πραγματικά τον υπνωτισμένο, δεν μπορεί να του θέτει αδιάκριτα ό,τι ερωτήσεις θέλει. Οφείλει μόνο να καταγράφει όσα λέει εθελοντικά από μόνος του.

Ποτέ δεν πρέπει ο υπνωτιστής να υποβάλλει στον υπνωτιζόμενο τη δική του θέληση, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ αρνητικό για την υγεία του. Αντίθετα, ο υπνωτιστής θα πρέ­πει να περιμένει υπομονετικά μέχρι που ο υπνωτισμένος να αρχίσει να μιλά από μόνος του. Μία ερώτηση επιτρέπεται μόνον, όταν όσα ειπώθηκαν δεν ήταν αρκετά ευκρινή.

Γενικά, η θεραπεία μέσω της επίθεσης των χεριών πάνω στον πάσχοντα θα πρέπει να γίνεται μόνον ανάμεσα σε αν­θρώπους που πιστεύουν.* Όμως εάν ένας επαρμένος επι­στήμονας χωρίς θρησκευτική πίστη, θέτει έναν άνθρωπο σε ύπνωση με τεχνητούς τρόπους και με σκοπό να μάθει από αυτόν συγκεκριμένα πράγματα ή προκειμένου να κάνει πειράματα επάνω του, ένας τέτοιος υπνωτιστής είναι ένας διάβολος με ανθρώπινο μανδύα. Για το ίδιο το διάμεσο θα ήταν προτιμότερο να βρισκόταν υπό την κυριαρχία ενός πραγματικού διαβόλου, παρά να πέσει θύμα εκμετάλλευσης ενός υπνωτιστή που δεν διαθέτει πίστη στο Θεό, αλλά ούτε τιμή και συνείδηση. Το πιο απεχθές σκλαβεμπόριο είναι όταν κάποιος πουλά για το ευτελές εγκόσμιο κέρδος στους αν­θρώπους και στην κόλαση όχι μόνο το σώμα, αλλά μαζί την ψυχή και το πνεύμα των αδελφών του.

Σας φανερώνω όλα αυτά, για να ξέρετε πώς να χειριστείτε
το θέμα αν σας τύχει κάποια ανάλογη περίπτωση. Θα ευλο­γήσω τον κάθε θεραπευτή μαγνητιστή ο οποίος θα επιθέσει τα χέρια του πάνω σε έναν άρρωστο, επικαλούμενος το Όνο­μα Μου, με σκοπό να προσφέρει την ίαση. Αλλά τέτοιου εί­δους θαυματοποιοί και προγνώστες του μέλλοντος καλύτε­ρα να μείνουν για πάντα μακριά Μου.

Γενικά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε και να εφιστήσετε την προσοχή του καθενός ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αποκαλύπτεται το μέλλον αδιάκριτα σε όλους με οποια­δήποτε ιδιαίτερα μέσα, εφόσον ο άνθρωπος δεν διαθέτει την απαραίτητη ωριμότητα για να κρίνει σωστά αυτές τις α­ποκαλύψεις. Ορισμένες προαγγελίες σχετικά με το μέλλον δεν είναι απλά και μόνον επιβλαβέστατες, αλλά και ανόη­τες, γιατί δεν υπάρχει κάποιο σαφώς προδιαγεγραμμένο μέλλον. Το μέλλον είναι πάντοτε το αποτέλεσμα της ελεύθε­ρης βούλησης του ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται ακριβώς στη Γη προκειμένου να μάθει να τη χρησιμοποιεί σωστά.

Έτσι κι αλλιώς, έχω προικίσει τον κάθε άνθρωπο με ένα
ελεύθερο πνεύμα, για την αναγέννηση του οποίου θα πρέ­πει να μοχθεί. Εάν επιτευχθεί αυτή η αναγέννηση, τότε το μέλλον θα του αποκαλυφθεί από μόνο του. Ώσπου να γίνει αυτό, ουσιαστικά δεν υπάρχει για τον άνθρωπο συγκεκριμέ­νο «μέλλον».

Επομένως αναζητήστε κατά κύριο λόγο η Βασιλεία του Θεού και όλα τα άλλα θα σας δοθούν επιπρόσθετα από μόνα τους!

 

(20 Απριλίου 1S47)

Το Βασίλειο του Θεού και η αναγέννηση

Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι οι οποίοι λένε: «Η ανα­ζήτηση του Βασιλείου του Θεού θα ήταν πολύ επιθυμη­τή, εάν ήταν κάπως πιο εύκολη και αποτελεσματική. Επίσης θα ήταν πιο προσιτή, εάν υπήρχε σε κάποια εκκλησία ή σε μια άλλη χριστιανική κοινότητα, ο σωστός δρόμος μέσω του ο­ποίου θα ήταν δυνατή η προσέγγιση του. Εδώ όμως η Ρώμη υποστηρίζει ότι εκείνη είναι η μοναδική σωστή οδός, ενώ το ίδιο ακριβώς ισχυρίζεται και κάθε άλλη εκκλησία. Όταν όμως κάποιος βαδίζει στη μια ή την άλλη οδό (απ’ αυτές που ισχυ­ρίζονται ότι οδηγούν προς το Βασίλειο του Θεού), τότε ανα­καλύπτει οτιδήποτε άλλο, εκτός από το υπεσχημένο Βασί­λειο του Θεού ή τουλάχιστον όχι με εκείνη τη μορφή με την οποία θα έπρεπε να εκδηλώνεται στον καθένα που θα το είχε βρει πραγματικά!» Σχετικά με όλα αυτά, σας λέω τα εξής: όποιος μιλάει κατ’ αυτό τον τρόπο, δεν έχει και πολύ άδικο, γιατί όταν κάποιος ψάχνει κάτι το πολύτιμο για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να καταλήγει στο ποθούμενο αποτέλεσμα, τότε με τον καιρό εγκαταλείπει την αναζήτηση του μαζί με το θησαυρό. Όμως ποιος φέρει την ευθύνη ενός τέτοιου αποτελέσματος; Την αποκλειστική ευθύνη φέρει εκείνος που ψάχνει, γιατί δεν αναζητά το Βα­σίλειο του Θεού εκεί όπου βρίσκεται, ούτε μέσα σ’ αυτό στο οποίο βρίσκεται.

Και βέβαια η Ρώμη δεν είναι ο δρόμος που οδηγεί προς αυτό, το ίδιο και το Λονδίνο, το Βερολίνο ή η Πετρούπολη. Γιατί έχει γραφτεί αρκετά ξεκάθαρα ότι το Βασίλειο του Θε­ού δεν έρχεται με εξωτερικές τυμπανοκρουσίες, αλλά βρίσκεται στο εσωτερικό του ανθρώπου. Ο θεμέλιος λίθος του είναι ο Χριστός, ο Ένας και μοναδικός Θεός και Κύριος Ουρανού και Γης, τόσο μέσα στο χώρο και το χρόνο, όσο και στο άπειρο και την αιωνιότητα- Σε Αυτόν είναι που πρέπει να πιστεύει η καρδιά του ανθρώπου, να Τον αγαπάει πάνω απ’ όλα, καθώς και τον πλησίον της, όπως τον ίδιο της τον εαυτό.

Εάν ο άνθρωπος εκπληρώσει πλήρως αυτή την απλή προϋ­πόθεση μέσα στην καρδιά του, τότε έχει βρει το Βασίλειο του Θεού. Πέραν τούτου δεν χρειάζεται να μεριμνά για τίποτε. Οτιδήποτε άλλο χρειάζεται κανείς, θα του δοθεί επιπρόσθε­τα όταν θα είναι ανάγκη.

Όποιος χρειάζεται σοφία, θα του δοθεί όποτε και οπουδή­ποτε θα του χρειασθεί. Εάν κανείς έχει την ανάγκη κάποιων εξωτερικών βοηθημάτων για τη διατήρηση της επίγειας ζωής του, θα του δοθούν την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέ­τρο. Εάν κανείς χρειαστεί κάποια ιδιαίτερη δύναμη, ενόψει κάποιας συγκεκριμένης περίστασης, τότε και πάλι θα του δο­θεί όταν θα έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη της. Αν κάποιος χρειαστεί μία συμβουλή ή παρηγοριά, χωρίς άλλο θα του δοθούν.

Εάν σε κάποια ιδιαίτερη περίσταση χρειαστεί κάποιος μία ξένη γλώσσα, θα του δοθεί ακόμη κι αυτή.

Και εάν κανείς θέλει να βοηθήσει έναν ασθενή, δεν χρειά­ζεται τίποτ’ άλλο από το Όνομα Μου και τα χέρια του.*

Εννοείται ότι όλα αυτά τα προνόμια ένας άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να τα έχει ανά πάσα στιγμή ολοκληρωτικά στη διάθεση του, ενόσω εξακολουθεί να βρίσκεται μέσα σε ένα σαρκικό φορέα, ακόμη και εάν έχει αναγεννηθεί πνευ­ματικά, παρά μόνον τότε, όταν πραγματικά του χρειάζεται το ένα ή το άλλο χάρισμα.

Πιστεύω ότι ο καθένας θα καταλάβει ότι τη Χάρη Μου δεν τη μοιράζω προς τέρψιν κανενός. Γιατί ακόμη και ο αναγεν­νημένος άνθρωπος, έστω και εάν έχει βρει το Βασίλειο Μου όχι μία, αλλά δέκα φορές, θα πρέπει παρόμοια όπως ο κάθε άλλος, να απευθύνεται σε Εμένα, ακόμη και για την παραμι­κρή ανάγκη του. Κατά το ίδιο τρόπο που και Εγώ ο Ίδιος, όταν πορευόμουν στη Γη, δεν μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα, αλλά ό,τι ήθελε ο Πατέρας ο οποίος Με είχε στείλει. Αυτός βέβαια ήταν μέσα σ’ Εμένα, όπως και Εγώ μέσα σ¹ Εκείνον, αλλά Αυ­τός ήταν το Πνεύμα του Θεού ως Προαιώνιος Πατέρας, ενώ Εγώ ήμουν και είμαι η Ψυχή Του. Αυτή η Ψυχή βέβαια διαθέ­τει τη δική της αντίληψη και ικανότητα, ούσα η υψηλότερη και η πιο ολοκληρωμένη Ψυχή υπεράνω όλων των ψυχών. Παρ’ όλα αυτά όμως, αυτή η Ψυχή δεν μπορούσε να πράττει ό,τι ήθελε, αλλά μόνον ό,τι ήθελε Εκείνος από τον οποίο εί­χε προέλθει. Και ακόμη και τότε που η Ψυχή ήθελε να παρα­μερίσει το τελευταίο πικρό ποτήρι, δεν το ήθελε όμως Αυτός ο οποίος ήταν μέσα Μου. Γι’ αυτό η Ψυχή Μου έπραξε εκείνο που ήθελε Αυτός ο οποίος ήταν μέσα Μου.

Επομένως, έναν αναγεννημένο άνθρωπο δεν πρέπει να τον φαντάζεστε σαν ένα θαυματοποιό διαρκείας και μάλιστα σε όλα τα θέματα, ούτε σαν κάποιον που επειδή έχει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών περιβάλλεται από κάποιο φωτοστέ­φανο. Μετά το θάνατο ενός αναγεννημένου δεν εμφανίζο­νται θαύματα που αποδεικνύουν την αγιότητα του, σαν αυτά που παρουσιάζονται από τους θρύλους της ρωμαιοκαθολι­κής εκκλησίας, ούτε το σαρκίο του παραμένει αδιάλυτο, σαν να ήταν ένα είδος μούμιας. Ο καθένας που διαθέτει κά­ποια αντίληψη, ας αναρωτηθεί από μόνος του, σε τι θα ωφε­λούσαν τέτοια σημάδια; Τι θα κέρδιζε απ’ όλα αυτά το μακά­ριο πνεύμα ενός αναγεννημένου, εάν στη Γη το στεφάνωναν με τέτοιες εκπληκτικές, αλλά χωρίς νόημα, τιμές; Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν θα τον ωφελούσε, αλλά είναι ολοφάνερο ότι θα έβλαπτε τους συνανθρώπους του. Οι μέτοχοι του Βασίλειου Μου δεν επιδεικνύουν κανένα από αυτά τα σημάδια πάνω τους και το Έλεος Μου γίνεται ορατό μέσα τους μόνον όταν είναι απαραίτητο.

Ακόμη λιγότερο θα πρέπει να φαντάζεστε τους αναγεννη­μένους του Βασιλείου Μου σαν ένα είδος ασκητών, για τους οποίους ο κόσμος έχει σβήσει σε όλες του τις εμφανίσεις και οι οποίοι βράδυ-πρωί δεν ασχολούνται με τίποτ’ άλλο παρά με ψαλμωδίες, λειτουργίες, λιτανείες, νηστείες, αναθεματισμούς των αμαρτωλών και αποστροφή προς τις γυναίκες. Ή ότι περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους ατενίζοντας το φέρε­τρο και τον τάφο τους. Αυτά δεν είναι δείγματα της αναγέν­νησης, αλλά αντίθετα, δείγματα του ακάτους. Το φως των αναγεννημένων δεν γνωρίζει κάποιες σκοτεινές πλευρές της Ζωής, γιατί σ’ αυτούς φέγγει παντού το φως της ημέρας. Ο τάφος και το φέρετρο δεν είναι σημάδια ενός αναγεννη­μένου ο οποίος βρήκε το Βασίλειο του Θεού. Διότι εκεί δεν υπάρχουν ούτε τάφοι ούτε φέρετρα, καθώς εκεί δεν υπάρ­χουν πεθαμένοι. Εκεί υπάρχει μόνον η διαρκής ανάσταση και η διαρκής Ζωή! Ο αναγεννημένος ζει διαρκώς μέσα στο πνεύμα του. Σαν συνέπεια γι¹ αυτόν η απώλεια του σώματος του έχει τόση σχέση με το θάνατο, όσο ο κάθε άνθρωπος θα θεωρούσε σαν θάνατο το να βγάλει τα ρούχα του το βράδυ ή ο αχθοφόρος να φέρει στον προορισμό του το βαρύ φορτίο του.

Γι’ αυτό για τον αναγεννημένο δεν υπάρχει πια θάνατος. Αυτό βέβαια είναι ένα υπέροχο δείγμα της αναγέννησης, αλ­λά είναι κάτι που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και όχι κάτι που μπορεί να εκδηλώνεται σαν ένα εξωτερικό γνώρισμα, φανε­ρό στους πάντες.

Κατά τον ίδιο τρόπο επίσης είναι εσωτερικά όλα τα υπόλοι­πα γνωρίσματα του αναγεννημένου ανθρώπου και γίνονται αντιληπτά μόνον όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη. Το χάρι­σμα της προφητείας ενεργοποιείται σε όποιον έχει αυτή τη δύναμη, μόνον όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη και μόνον εφόσον προηγουμένως θα Με παρακαλέσει να του τη δώ­σω. Γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί να προφητεύσει, ει μη μόνον Εγώ. Εάν στη συνέχεια θέσω τα λόγια στην καρδιά και στο στόμα του αναγεννημένου, τότε θα προφητεύσει, αλ­λιώς θα μιλάει όπως κάθε άλλος άνθρωπος. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα άλλα χαρίσματα. Από όλα αυτά προκύπτει το συμπέρασμα ότι το Βασίλειο του Θεού δεν είναι και τόσο δυσεύρετο, ούτε η αναγέννηση τόσο δύσκολη, όσο πι­στεύουν μερικοί.

Άνθρωποι οι οποίοι βλέπουν οράματα δεν θα πρέπει να χαρακτηρίζονται ως πνευματικά αναγεννημένοι απλά και μόνο λόγω αυτής της ικανότητας. Γιατί μια τέτοια ικανότητα δεν είναι παρά μια συνέπεια του ευερέθιστου νευρικού συστήμα­τος τους, στο οποίο η ψυχή προβάλλει ορισμένες εντυπώ­σεις από τον ψυχικό κόσμο μέσω του πνεύματος των νεύ­ρων. Στους ανθρώπους που έχουν γερά νεύρα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί, ως εκ τούτου τέτοιοι άνθρωποι σπά­νια βλέπουν οπτασίες και οράματα. Για όλους τους παραπά­νω λόγους, αυτή η ιδιότητα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ού­τε σαν κάτι το καλό, ούτε σαν κάτι το κακό. Μπορεί μάλλον να θεωρηθεί ως μια ασθένεια του σώματος, η οποία συνήθως έρχεται σαν συνέπεια κάποιων δυσάρεστων γεγονότων που μπορεί να συμβούν κατά τη διάρκεια της γήινης ενσάρ­κωσης. Τέτοια γεγονότα μπορεί να είναι μια μεγάλη στενο­χώρια, μια εκτεταμένη περίοδος φόβου, μια ιδιαίτερα τρομα­κτική εμπειρία ή και κάποια τεχνητά μέσα, όπως η μαγνητική ύπνωση, η μέθη και η χρήση ναρκωτικών ουσιών.

Κατά συνέπεια τα οράματα δεν είναι απαραίτητο να είναι δείγμα της πνευματικής αναγέννησης. Αυτό αποδεικνύεται εξάλλου από το γεγονός ότι τέτοιου είδους οραματιστές συ­νήθως οραματίζονται ένα σύνολο εικόνων που δεν έχουν κάποιο υπόβαθρο ή κάποια βασική συνάρτηση μεταξύ τους.

Ο λόγος γι’ αυτή την ασυναρτησία έγκειται στο γεγονός ότι σ¹ αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει ακόμη επιτευχθεί μία σταθερή σύνδεση ανάμεσα στην ψυχή και το πνεύμα τους.

Σαν συνέπεια δεν φαίνεται πίσω από τα οράματα τους να υπάρχει κάποιο εμφανές υπόβαθρο. Αντίθετα, όταν γίνεται μια παρουσίαση κάποιων πνευματικών πραγμάτων από το στόμα ενός αναγεννημένου ανθρώπου, τότε τα πάντα εμφα­νίζονται κάτω από το φως μιας σωστής, ολοκληρωμένης πνευματικής συνάρτησης. Αυτό με τη σειρά του είναι ένα ακόμη δείγμα της ουσιαστικής αναγέννησης και μια σημαντι­κή διαφορά από έναν απλό οραματιστή. Επομένως από έναν αναγεννημένο δεν πρέπει να περιμένει κανείς κάποια ευτε­λή θαύματα αλλά τους φυσικούς καρπούς ενός υγιέστατου πνεύματος και μιας ψυχής που εξυγιάνθηκε μέσω αυτού.

Ο αναγεννημένος γνωρίζει ότι με τα δώρα του Αγίου Πνεύματος δεν επιτρέπεται να γίνονται ταχυδακτυλουργίες. Ως εκ τούτου χρησιμοποιεί αυτά τα δώρα μόνον όταν πραγματι­κά είναι απαραίτητο και συνήθως κρυφά.

Όποιος όμως θα ήθελε να φθάσει στην πνευματική αναγέν­νηση, λόγω των οιωνδήποτε θαυματουργικών ικανοτήτων, μπορεί να είναι απόλυτα βέβαιος ότι αυτή η Χάρη δεν πρό­κειται να του δοθεί σε καμιά περίπτωση σ’ αυτό τον κόσμο. Γιατί θα ήταν σαν να προσφέρονταν τα μαργαριτάρια στους χοίρους.

Αγάπη προς Εμένα, μεγάλη καλοκαρδία και αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, είναι τα σωστά γνωρίσματα της ανα­γέννησης. Όπου λείπουν αυτά τα στοιχεία και όπου η ταπει­νοφροσύνη δεν είναι αρκετά δυνατή ώστε να αντέξει το ο­ποιοδήποτε κτύπημα, εκεί δεν ωφελούν ούτε τα φωτοστέφανα, ούτε τα ράσα, και ακόμη λιγότερο οι οπτασίες πνευμάτων. Και αυτό το είδος ανθρώπων συνήθως είναι πολύ μακρύτερα από το Βασίλειο του Θεού, απ’ ό,τι κάποιοι άλλοι με εντελώς κοσμική εμφάνιση. Γιατί όπως είπαμε το Βασίλειο του Θεού ποτέ δεν έρχεται με εξωτερικές τυμπανοκρουσίες αλλά ε­σωτερικά, απαρατήρητα και χωρίς θορύβους μέσα στην καρ­διά του ανθρώπου. Αυτό εντυπώστε το όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα στη συνείδηση σας κι έτσι θα βρείτε το Βασίλειο του Θεού πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι νομίζετε. Γιατί η επαγγελία για το Βασίλειο του Θεού δεν έχει υποσχεθεί τέτοιες ανοη­σίες σ’ όποιον το βρει. Μπορεί όμως να βρεθεί πολύ εύκολα μέσα σ’ εκείνα που σας έχουν όντως υποσχεθεί. Αλλά υπάρ­χουν πολλοί που ψάχνουν το καπέλο τους παρόλο που ήδη το φορούν.

Μόνον τα οράματα ενός αναγεννημένου είναι σωστά. Όλα τα υπόλοιπα οράματα, μπορούν να αποκτήσουν τη σωστή τους σημασία, μόνον εφόσον ερμηνευτούν από το στόμα ε­νός πνευματικά αναγεννημένου. Τα διάφορα οράματα, όνει­ρα και υπόλοιπα μέσα πρόβλεψης του μέλλοντος δεν πρέπει να τα παίρνει κανείς στα σοβαρά, γιατί προέρχονται από κα­κόβουλα πνεύματα που βρωμίζουν με τις ακαθαρσίες τους τις εύπιστες ψυχές.

Όπως θα πρέπει κανείς να απορρίπτει τέτοιες ανοησίες, από την άλλη μεριά, θα πρέπει να προσδίδει απόλυτη βαρύ­τητα στα λόγια ενός πραγματικά αναγεννημένου, γιατί αυτός δεν δίνει τίποτε άλλο, παρά μόνον ό,τι και ο ίδιος λαμβάνει. Ενώ ο άλλος δίνει αποκλειστικά ό,τι νομίζει πως γνωρίζει από μόνος του.

Εάν κάποιος εμφανίζεται ότι μιλάει εξ Ονόματος του Κυ­ρίου, ενώ είναι προφανές ότι το κάνει για τη δική του τιμή ή για κάποιο άλλο προνόμιο, μην τον πιστεύετε! Όποιος ό­μως χωρίς να αποζητά τιμή ή όφελος, λέει «ο Κύριος το εί­πε», μπορείτε να τον πιστέψετε. Ιδιαίτερα δε εάν ενόσω μι­λάει δεν δίνει σημασία στη φήμη των ανθρώπων. Γιατί ο ανα­γεννημένος δεν ενδιαφέρεται για τίποτ’ άλλο παρά για τη φήμη του Κυρίου. Κι όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι αδελφοί του!

 

(22 Απριλίου 1847)

Πραγματικοί και ψεύτικοι προφήτες

Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα αν θα πρέπει κανείς να πιστεύει ακράδαντα όλα όσα λέει ένας αναγεννημένος σχετικά με τα μέλλοντα. Ή θα πρέπει να τίθεται σε αμφισβήτηση και η δική του μαρτυρία; Επάνω εδώ έχω να σας πω τα εξής. Εάν ο αναγεννημένος λέει: «πράξετε κατ’ αυτό τον τρόπο», τότε κάντε το. Εάν όμως λέ­ει: «θα συμβεί αυτό ή εκείνο», χωρίς να προσθέσει το εάν, τότε μην τον πιστεύετε. Γιατί αυτός δεν είναι ο λόγος ενός πραγματικά αναγεννημένου. Οτιδήποτε συμβαίνει, συμβαί­νει υπό όρους. Γι’ αυτό το λόγο η προφητεία ενός μελλοντι­κού συμβάντος, δεν μπορεί ποτέ να προαναγγέλλει μια ανα­πόδραστη βεβαιότητα. Εάν κάτι είχε καθοριστεί εκ των προ­τέρων ότι θα συμβεί, τότε θα σήμαινε ότι ολόκληρος ο κό­σμος βρίσκεται σε μία κατάσταση καταδίκης, όπου δεν Θα υπήρχε η παραμικρή ελευθερία. Ένας πραγματικά αναγεννη­μένος αυτό το γνωρίζει πολύ καλά. Εάν θα προφήτευε κάτι ως προδιαγεγραμμένο, θα προφήτευε αντίθετα με όσα έχει συνειδητοποιήσει, συνεπώς θα εψεύδετο φανερά.

Σίγουρα Εγώ ο Ίδιος ήμουν ο μεγαλύτερος προφήτης του κόσμου. Όμως ποιος μπορεί να Με κατηγορήσει ότι προέ­βλεψα κάτι σαν απόλυτο γεγονός; Βέβαια είχα πει ότι θα πέ­θαινα και ότι θα αναστηνόμουν την τρίτη ημέρα, αλλά το πότε ακριβώς θα γινόταν αυτό, δεν είχε ειπωθεί σε κανέναν κατά τον ίδιο τρόπο προανήγγειλα και την επιστροφή Μου, αλλά με την προσθήκη ότι «ο χρόνος και η ώρα δεν είναι γνωστά σε κανέναν παρά μόνον σ’ Εμένα, καθώς και σε όποιον άλλο θα τα αποκαλύψω!» Έχω ήδη αποκαλύψει βέβαια το γεγονός, αλλά όχι το χρόνο και την ώρα, παρά μόνον εκείνα τα γνω­ρίσματα από τα οποία θα αναγνωρίσετε τον επανερχομό Μου.

Κατά τον ίδιο τρόπο επίσης προφήτευσαν υπό όρους το μέλλον και όλοι οι άλλοι προφήτες, ώστε να μη βρεθεί κα­νείς καταδικασμένος. Έτσι ο καθένας μπορεί να διατηρεί το ελεύθερο της βούλησης και ενδεχομένως να πράττει σύμ­φωνα με τις προτροπές, ώστε να αποφύγει την επαπειλούμε­νη κρίση ή να παρακούσει τις προειδοποιήσεις και να βρει την καταδίκη.

Ο Ιερεμίας προφήτευε για πολλά χρόνια. Σε μερικές περι­πτώσεις όμως περίμενε μάταια, κάποιες φορές μάλιστα δια­μαρτυρόμενος πικρά για τη μη εκπλήρωση των προφητειών του. Γιατί κάτι το οποίο είχε προφητεύσει για την επόμενη ημέρα, τελικά συνέβαινε μετά από χρόνια. Είκοσι τρία χρόνια έπρεπε να περιμένει μέχρι να επαληθευθεί η προφητεία του που αφορούσε την εβδομηκονταετή υποδούλωση του ιου­δαϊκού λαού στους Βαβυλώνιους. Μάταια ο Ιωνάς περίμενε την καταστροφή της Νινευή. Στο τέλος μάλιστα Με επέκρινε εξοργισμένος για την Καλωσύνη Μου! Τα πάντα εξαρτώνται, όπως ήδη είπαμε, αποκλειστικά από τη συμπεριφορά των αν­θρώπων. Εάν οι άνθρωποι απειλούνται με μια κρίση, αλλά ε­γκαταλείψουν τη λανθασμένη συμπεριφορά τους -τουλά­χιστον μερικοί- τότε η κρίση αυτή ανακαλείται. Εάν σε ένα σύνολο από εκατό χιλιάδες ανθρώπους συνετιστούν έστω οι δέκα και ακολουθήσουν τη δίκαιη οδό, τότε για χάρη αυ­τών των δέκα ανθρώπων, θα αποσύρω την καταστροφή και για τους υπόλοιπους 99.990. Και εάν σε ένα εκατομμύριο αν­θρώπων βρεθούν έστω εκατό δίκαιοι, πάλι θα αποσύρω από πάνω τους την επικείμενη καταδίκη. Εάν ο αριθμός των δι­καίων είναι υψηλότερος, τότε είναι ακόμη πιο βέβαιο ότι θα αρθεί η καταδίκη. Και αντί για μια γενική καταδίκη Θα εφαρ­μοστεί μια ειδική, η οποία θα πλήξει μόνον τους αμετανόη­τους.

Όμως εάν οι δίκαιοι είναι λιγότεροι, τότε μετά από μερικές ακόμη εντονότερες προειδοποιήσεις, τελικά θα επέλθει η κρίση.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι ο καθένας θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός όσον αφορά τις προφητείες, τόσο ο εκλεκτός του Θεού που έχει το κάλεσμα, όσο και ο μη. Μό­νο και μόνο λόγω του προφητικού χαρίσματος δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να φθάσει στην πνευματική αναγέννηση, αλλά μόνο για χάρη της αιώνιας ζωής. Όταν όμως καλώ κά­ποιον να προφητεύσει, δεν επιτρέπεται να προσθέτει αλλά ούτε και να αφαιρεί τίποτα απ’ όσα του αποκαλύπτω. Εάν θα το έκανε αυτό, τότε κάποια στιγμή θα απέβαινε πολύ εις βάρος του! Γι¹ αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο να είναι κανείς προφήτης. Και ένας ιδιαίτερα βλαβερός άνθρωπος είναι εκείνος ο οποίος προφητεύει αυθαίρετα ή, ακόμη πε­ρισσότερο, όταν ταυτόχρονα σφετερίζεται μία θεϊκή δικαστι­κή εξουσία. Όποιος διαπράττει κάτι τέτοιο, θα βρεθεί στην ίδια καταδίκη με την οποία απειλεί τους αδελφούς του. Ό­ποιος καταράται θα είναι καταραμένος και εκείνος που ανα­θεματίζει, θα βρεθεί αναθεματισμένος. Όποιος καταδικάζει φοβερίζοντας με την κόλαση, θα βρει εκεί μέσα την καταδί­κη του. Όποιος καταδικάζει σε θάνατο, θα βρει το θάνατο ο ίδιος. Όποιος δικάζει με το ξίφος, το ξίφος θα είναι η κατα­δίκη του. Και όποιος καταδικάζει με το σκότος, θα εκβληθεί στο σκότος το εξώτερο. Όμως όποιος δεν θέλει να καταδι­κασθεί, ας μην καταδικάζει.

Εάν πάλι ισχυριστεί κάποιος ότι έχει λάβει από Εμένα την εξουσία για να δικάζει, τότε ψεύδεται σε όλη την αιωνιότητα.

Εγώ ο Ίδιος, τόσο στους αναγεννημένους μαθητές, όσο και στους αποστόλους Μου, έδωσα μοναχά την εξουσία της υ­ψηλότερης δυνατής αγάπης προς τον πλησίον, την οποία μά­λιστα έθεσα ως ισάξια με την αγάπη προς Εμένα. Και αυτός ο ύψιστος βαθμός της αγάπης προς τον πλησίον είναι το Πνεύ­μα Μου μέσα στην καρδιά όλων όσων πιστεύουν σ¹ Εμένα, που Με αγαπούν και για χάρη Μου αγαπούν επίσης και τους αδελφούς τους. Χάρη σ’ αυτή την αγάπη, η οποία είναι το Πνεύμα Μου μέσα στον άνθρωπο, έχει ο καθένας το χρέος και το δικαίωμα να συγχωρεί τους εχθρούς του με όλη του την καρδιά. Και όσες φορές ένας άνθρωπος συγχωρεί τον εχθρό του μέσω του Πνεύματος Μου μέσα του, άλλες τόσες φορές θα συγχωρηθεί και ο εν λόγω άδικος σε όλους τους Ουρανούς. Εάν όμως υπάρχει κάποιος εχθρός στον οποίο παραμένουν άκαρπες όλες οι αφέσεις, τότε ο άνθρωπος μπορεί να πει σ¹ αυτόν; «Ο Κύριος ας σου το ανταποδώσει σύμφωνα με τα έργα σου!” και αυτό σημαίνει απλά την επί­πληξη της αμαρτίας.

Αυτή η απόλυτη εξουσία της αγάπης, είναι άραγε εξουσιο­δότηση για να έχει κανείς το δικαίωμα να δικάζει; Όχι βέβαια^. είναι μία εξουσιοδότηση για την ύψιστη αδελφική αγάπη ή για μία αγάπη η οποία είναι ισοδύναμη με τη Δική Μου Αγάπη!

Αλλά πώς θα εξουσιοδοτούσα τους ανθρώπους με μια δι­καστική εξουσία, από την οποία παραιτήθηκα και Εγώ ο Ίδιος;

Αυτή την ύψιστη εξουσιοδότηση αγάπης, την έδωσα χάρη ακριβώς στη δική Μου υπέρτατη Αγάπη στους ανθρώπους, ώστε να μπορούν πιο εύκολα να γίνουν αληθινά αδέλφια στο Όνομα Μου. Γιατί στους Ιουδαίους μόνον ο αρχιερέας μπορούσε να εξιλεώσει μια αμαρτία που είχε διαπράξει κάποιος απέναντι σ’ έναν άλλον άνθρωπο και μάλιστα μόνο σε καθορισμένες ημέρες και με συγκεκριμένες θυσίες. Μέχρι τότε δηλαδή αυτοί οι δύο άνθρωποι έμεναν μεταξύ τους ε­χθροί. Γι’ αυτό το λόγο έδωσα στον καθένα την υπέρτατη θεϊκή εξουσία της αγάπης, ώστε να μπορεί ο καθένας να συγ­χωρεί όποιον τον προσέβαλε με όλη του την καρδιά και η συγχώρεση αυτή να ισχύει σε όλους τους Ουρανούς. Ποιος λοιπόν εξάγει από εκεί το συμπέρασμα άτι μπορεί να κρίνει τους άλλους; Δεν θα ήταν καθαρή αντίφαση με τα ίδια Μου τα Λόγια, εφόσον από τη μια πλευρά καταδίκασα το να κρίνει ο ένας άνθρωπος τον άλλον, ενώ από την άλλη θα το συνιστού­σα σαν απαρέγκλιτο όρο για να γίνει κανείς μακάριος;

Όταν είπα: «Δεύτε λάβετε το Άγιο Πνεύμα», αυτό σήμαινε και σημαίνει ακόμη; «Λάβετε την ύψιστη Δύναμη Μου, τη Δύ­ναμη της θεϊκής Αγάπης! Ό,τι λύνετε στη Γη, αυτό θα είναι λυμένο, που σημαίνει ότι δεν χρειάζονται επιπλέον ούτε θυ­σίες, ούτε αρχιερείς. Ό,τι δένετε μέσα στην καρδιά σας, κα­θώς και οτιδήποτε δένετε στον κόσμο, θα είναι δεμένο και στον Ουρανό!» Όπως βλέπετε, κάτω από τους όρους «λύ­νετε» και «δένετε» δεν εννοούνται ούτε η συγχώρηση ούτε η μη συγχώρηση κάποιας αμαρτίας, αλλά το λύσιμο σημαίνει απελευθέρωση και το δέσιμο αποδοχή.

Εάν π.χ. κάποιος χρωστάει κάτι σε έναν άλλο άνθρωπο, τό­τε αυτός ο άνθρωπος μπορεί να απαλλάσσει το χρεώστη από το χρέος του- Επίσης, εάν ένας ειδωλολάτρης, στραφεί προς το χριστιανισμό, τότε μπορεί να τον δεχτεί ο οποιοσδήποτε χριστιανός, να τον εισαγάγει στην κοινότητα του και να τον δέ­σει στην καρδιά του με την παντοδυναμία της θεϊκής αγάπης. Αυτό το πράγμα έχει το δικαίωμα να το πράξει ο κάθε χρι­στιανός, ο οποίος πιστεύει σε Εμένα, που Με αγαπάει και που είναι βαπτισμένος στο Όνομα Μου, χωρίς ν’ απευθυνθεί γι’ αυτό στον αρχιερέα, όπως ίσχυε πρωτύτερα.

Τέτοια εξουσιοδότηση δόθηκε για να έχει ο καθένας καθα­ρή τη συνείδηση και να χαίρεται ολόψυχα τη ζωή του.

Όμως πώς είναι δυνατόν από αυτή τη φράση να βγάζει κα­νείς το συμπέρασμα ότι πρόκειται για την εξουσιοδότηση να ασκεί μια δικαστική εξουσία; Οπουδήποτε υφίσταται κάτι τέ­τοιο, υφίσταται ενάντια στην εντολή Μου. Όποιος συμμετέ­χει σε μια τέτοια κατάσταση, καταδικάζει μόνος του τον εαυ­τό του εάν νομίζει ότι έτσι απαλλάσσεται από τις αμαρτίες του. Γιατί, πέστε Μου, πώς είναι δυνατόν ένας τρίτος να δώ­σει άφεση αμαρτιών σε κάποιον για ό,τι διέπραξε σε βάρος ενός άλλου; Ένας τρίτος, σαν φίλος του δικαίου, μπορεί να κάνει το συμφιλιωτή προσφέροντας μια καλή συμβουλή ή μια καλή πράξη. Αλλά δεν μπορεί να δώσει άφεση αμαρτιών, ε­κτός εάν τον εξουσιοδοτήσει γι’ αυτό ο υποστείς Τις συνέ­πειες της αμαρτίας.

Όταν ο Ιάκωβος, εμπνεόμενος από το Πνεύμα Μου, συνι­στά μια αμοιβαία παραδοχή των αμαρτημάτων, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει την «εξομολόγηση», παρά μόνο μια εμπιστευτική εκμυστήρευση των προσωπικών αδυναμιών και αμαρτιών, ούτως ώστε κανείς να παρηγορηθεί από το φίλο και αδελφό του και να λάβει δύναμη, τόσο εν πνεύματι, όσο και εν αλήθεια. Και όπως βλέπετε, προκειμένου για κάτι τέτοιο δεν απαιτείται η ανακήρυξη κάποιου σε ιερέα ή σε εξορκιστή.

Η αποστολική διακονία δεν είναι παρά μια αδελφική διαπαιδαγώγηση και όχι ένα οικοδόμημα όλο χρυσό, ασήμι και χλι­δή, όπως των εβραίων ή των ειδωλολατρών.

Αναμφίβολα, ο Ιάκωβος δεν εννοούσε ότι οι δάσκαλοι σε μια κοινότητα θα έπρεπε να εμφανίζονται φορτωμένοι με πλούτο και χλιδή, εφόσον παρότρυνε να υπάρχει αμοιβαία εξομολόγηση αδυναμιών και αμαρτιών. Εκτός από το θερα­πευτικό σκοπό, ήθελε με αυτό να επιτύχει την αμοιβαία τα­πείνωση. Έτσι ώστε να μην εξυψώνεται ο ένας αδελφός πά­νω από τον άλλο, όπως ο Φαρισαίος στο Ναό, αλλά ο καθένας να μοιάζει στον ταπεινό Τελώνη.

Πουθενά λοιπόν δεν γίνεται λόγος για εξομολόγηση. Όμως τόσο στους Αποστόλους όπως και σε κάθε άνθρωπο συνι­στάται να παίζει το ρόλο του διαχειριστή, στην περίπτωση όπου κάποιοι αδύναμοι χαρακτήρες μετανοούν για τα αμαρτήματα που διέπραξαν σωματικά ή πνευματικά απέναντι σε αδελφούς τους οι οποίοι ήδη απεβίωσαν, πράγ­μα που καθιστά αδύνατη τη συγχώρεση των αμαρτιών που διαπράχθηκαν απέναντι τους. Σε μια τέτοια περίπτωση λοι­πόν, μπορεί να πλησιάσει τον αδύναμο κάποιος τρίτος και παρηγορώντας τον, να γράψει το μεγάλο χρέος του με τα πιο μικρά γράμματα. Σ’ αυτή την περίπτωση θα έχει επιτελέ­σει ένα έργο πραγματικής χριστιανικής ευσπλαχνίας, ιδιαίτε­ρα δε εάν στρέψει τον αδύναμο προς Εμένα. Ωστόσο, ο κα­θένας θα πρέπει να αποφεύγει να παρεμβάλλεται ανάμεσα σε δύο αδελφούς σαν αφέτης αμαρτιών. Εάν ωστόσο το κά­νει αυτό, τότε ας προστεθούν επάνω του όλες οι αμαρτίες και των δύο, εφόσον η πρόθεση του ήταν να τους δικάσει και όχι να τους καλυτερεύσει. Αυτή λοιπόν είναι η εξήγη­ση, όσον αφορά το τι σημαίνει άφεση αμαρτιών.

 

(24 Απριλίου 1847)

Άφεση αμαρτιών και εικονολατρεία

Ορισμένοι σύγχρονοι φιλόσοφοι, οι οποίοι βέβαια και Εμένα δεν Με θεωρούν τίποτε περισσότερο από ένα φιλόσοφο, ισχυρίζονται ότι σύμφωνα με τη χριστιανική διδα­σκαλία ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να δίνει άφεση αμαρτιών, εφόσον Εγώ, σαν ιδρυτής αυτής της διδασκα­λίας, έδινα επίσης άφεση αμαρτιών σε ανθρώπους οι οποίοι ποτέ δεν Με προσέβαλαν προσωπικά.

Σε τέτοιους φιλόσοφους έχω να απαντήσω περίπου το ίδιο που είχα πει και σε κείνους τους Ιουδαίους οι οποίοι έφεραν μπροστά Μου τη γυναίκα που είχε διαπράξει μοιχεία: «Ό­ποιος από σας είναι χωρίς αμαρτία, ας τη λιθοβολήσει και η πράξη του αυτή θα είναι αποδεκτή σε όλους τους Ουρα­νούς!»

Εγώ σαν άνθρωπος μπορούσα να δίνω άφεση αμαρτιών στις αμαρτίες του κάθε ανθρώπου, γιατί Εγώ ο Ίδιος ήμουν εντελώς αναμάρτητος. Όποιος όμως δεν είναι αναμάρτητος, δεν μπορεί να το κάνει αυτά. Γιατί το να είναι κανείς αναμάρ­τητος σημαίνει να βρίσκεται στον υψηλότερο βαθμό της τα­πεινότητας και της αγάπης. Ο Νόμος του Θεού πρέπει σε έναν τέτοιο άνθρωπο να έχει γίνει η ίδια του η φύση. Η σάρ­κα του πρέπει να έχει τιθασευτεί ακόμη από την παιδική του ηλικία, και όλα της τα πάθη να έχουν παραμεριστεί μέχρι το βαθύτερο βαθμό, ώστε η δύναμη του Θεού να μπορεί να μέ­νει μέσα του σε όλη της την πληρότητα. Μόνον τότε ένας άνθρωπος θα μπορούσε να πει στον έναν ή τον άλλο: «οι α­μαρτίες σου, σου συγχωρούνται», και θα του ήταν όντως συγχωρημένες. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως, δεν είναι ο άνθρωπος αυτός ο οποίος συγχωρεί τις αμαρτίες αλλά μόνο η θεϊκή δύναμη. Γιατί μόνο η θεϊκή δύναμη έχει τη δυνατότητα να συμφιλιώσει τις καρδιές εκείνων οι οποίοι τρέφουν μετα­ξύ τους μια εχθρότητα. Πράγμα που σημαίνει ότι μόνο η θεϊκή δύναμη μπορεί να πυρώσει και να φωτίσει τις καρδιές τους με το θεϊκό της πυρ, ώστε να καταπνίξει κάθε οργή, εγωισμό και φθόνο. Εννοείται όμως ότι δεν μπορεί να το επιτύχει κα­μιά ανθρώπινη δύναμη αλλά μόνο η θεϊκή. Γι’ αυτό το μόνο που μπορεί να πει στο Θεό ένας άνθρωπος είναι το εξής:

«Κύριε, συγχώρησε τις αμαρτίες μου, όλες αυτές που διέ­πραξα απέναντι σε τόσους συνανθρώπους μου και τους ο­ποίους δεν έχω πια τη δυνατότητα να παρακαλέσω για να με συγχωρήσουν.

Γιατί στη δική σου Δύναμη, Κύριε, είναι πάντοτε δυνατό να κάνει αυτό που και εγώ θα έκανα αν είχα τη δυνατότητα!»

Μ’ αυτό τον τρόπο επομένως και μόνον η Δύναμη του Θεού έχει τη δυνατότητα να δώσει άφεση σ’ αυτές τις αμαρτίες, τις οποίες δεν είναι πια δυνατόν να συγχωρήσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, είτε γιατί τους χωρίζει μια μεγάλη γεωγραφική απόσταση είτε γιατί ανάμεσα τους τέθηκε το αδιαπέραστο τείχος του φυσικού θανάτου ενός από τους δύο. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πλέον μόνον ο Θεός Αυτός ο Οποίος μπο­ρεί να συγχωρήσει τις αμαρτίες.

Δεν έχω καμιά αντίρρηση, αν ένας άνθρωπος ομολογεί τα λάθη και τις αδυναμίες του σε κάποιον φίλο του, μέσα στα πλαίσια μιας εμπιστευτικής συζήτησης, ώστε να παρηγορη­θεί από κείνον με την έμμεση διαβεβαίωση ότι όλες του οι αμαρτίες μπορούν να συγχωρεθούν. Και να του πει ότι φθά­νει να στραφεί προς Εμένα με τη σταθερή απόφαση να μην ξαναδιαπράξει παρόμοιες αμαρτίες και να επανορθώσει, στο μέτρο του δυνατού, τις ήδη διαπραχθείσες απέναντι στους αδελφούς του, με ειλικρινή μεταμέλεια. Ένα τέτοιο είδος εξομολόγου Μου είναι πάντοτε αγαπητό και πολύτιμο. Βέ­βαια γι¹ αυτόν το σκοπό δεν χρειάζεται κανείς να είναι ιερέ­ας. Όταν όμως κάποιος ιερέας ισχυρίζεται ότι εκείνος δια­θέτει την αποκλειστική δύναμη και εξουσία να συγχωρεί α­μαρτίες ή και να μην τις συγχωρεί και μάλιστα να τιμωρεί τον αμαρτωλό, και ακόμη περισσότερο να τιτλοφορείται στο εξομολογητήριο ως εκπρόσωπος του Θεού, τότε είναι συνεργός του κακού και βασικά ένας δολοφόνος ψυχών. Γιατί τοποθετεί αυθαίρετα τον εαυτό του μπροστά στις πύ­λες του Ουρανού.

Στην ίδια κατηγορία ανήκουν επίσης εκείνοι οι ψευδοπροφήτες οι οποίοι κηρύττουν στους απλοϊκούς ανθρώπους με μεγάλη σοβαρότητα, λέγοντας τους να πάνε σε αυτό ή εκεί­νο το μέρος για να προσκυνήσουν την τάδε ιερή εικόνα! Χω­ρίς βέβαια να παραμελήσουν και μία το κατά δύναμη πλούσια προσφορά, ώστε μέσω της τάδε θαυματουργής εικόνας να τους δοθεί έλεος και να τους συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους!

Σχετικά με αυτό το θέμα σας δηλώνω, ότι γι¹ αυτούς τους ψευδοπροφήτες θα έρθει ο καιρός που θα τους ανταποδοθεί ο μισθός που αξίζουν. Γιατί όλοι αυτοί δεν γνωρίζουν, και ούτε επιθυμούν να το γνωρίσουν, ότι τον Θεό πρέπει κανείς να τον λατρεύει «εν πνεύματι και εν αλήθεια». Όλοι αυτοί όσοι διδάσκουν παρόμοια πράγματα, στρέφοντας τη συνεί­δηση του λαού προς την ειδωλολατρεία, είναι αντίχριστοι και ψευδοπροφήτες και δολοφονούν το λαό πνευματικά. Γι¹ αυ­τό το λόγο θα ήταν καλύτερα να μην επισκέπτεσθε τέτοιους χώρους που είναι μολυσμένοι από τη μεταδοτική ασθένεια της λανθασμένης πνευματικότητας.

Μην πιστεύετε ότι εκεί θα ήταν δυνατόν να βρει κανείς κά­ποια βοήθεια. Γιατί ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει είμαι Εγώ, ο οποίος είμαι προαιώνιος εχθρός κάθε είδους ειδωλολατρείας. Πέστε μου τότε, με ποια δικαιολογία θα χάριζα μια θαυματουργή δύναμη σε μια ξύλινη εικόνα; Αν ήθελα να χα­ρίσω μια θαυματουργή δύναμη, θα την χάριζα σε κάποιον σω­στό άνθρωπο και όχι σε μια σκαλιστή εικόνα.

Η χριστιανική εικονολατρεία αποτελεί μια ειδωλολατρεία η οποία είναι ακόμη απεχθέστερη από ό,τι η ειδωλολατρεία των παλαιών παγανιστών, γιατί εκείνοι δεν γνώριζαν τον α­ληθινό Θεό. Μια εσωτερική παρόρμηση για ένα ανώτερο Ον τους έσπρωξε να φτιάχνουν τέτοια κατασκευάσματα. Αλλά η τωρινή ανθρωπότητα γνωρίζει τον Θεό και ξέρει ότι Αυτός είναι ο μοναδικός Κύριος, ωστόσο όμως προσκυνά τα σκα­λιστά και τις ζωγραφιές. Αυτό το είδος ανθρώπων είναι ό­μοιο με το μεγαλύτερο εχθρό του Θεού, ο οποίος επίσης γνωρίζει τον Θεό πολύ καλά, όμως αντί να Τον αγαπά και να προσεύχεται σ’ Αυτόν, Τον περιφρονεί και Τον εχθρεύεται.

Όσον αφορά τους ανόητους, αυτοί συγχωρούνται λόγω α­νοησίας. Το αντίθετο όμως ισχύει για εκείνους οι οποίοι έ­χουν φως και είναι βλέποντες, αλλά δεν θέλουν να βλέπουν και γι’ αυτό σβήνουν το φως.

 

 (27 Απριλίου 1847)

Η έμπρακτη πίστη

Όσα ειπώθηκαν προηγουμένως, δεν αφορούν μόνο τους παπικούς αλλά όλα τα δόγματα. Γιατί παντού όπου δεν κηρύσσεται ο Χριστός στο αληθινό του Πνεύμα, εκεί υπάρχει η ψευδοπροφητεία αντί για μια αληθινή εκκλησία.

Έστω και αν το ένα ή το άλλο δόγμα λέει: «κοιτάξτε, εμείς δεν έχουμε εικόνες, άρα η δική μας πίστη θα πρέπει να είναι η αγνότερη», σε αυτούς απαντώ; είτε με εικόνες είτε χωρίς, δεν είναι αυτό που έχει σημασία. Το μόνο που έχει σημα­σία, είναι κατά πόσο ζει κανείς σε αρμονία με το Λόγο! Μια διδασκαλία, ακόμη και αν έχει καθαρισθεί εντελώς από κάθε είδος τελετουργίας για να γίνει απόλυτα κατάλλη­λη για την καθαρή λογική, εάν ωστόσο παραμένει μια απλή διδασκαλία και δεν έχει εφαρμοστεί έμπρακτα στην καθημε­ρινότητα του ανθρώπου, είναι εντελώς άχρηστη.

Βέβαια, είναι αλήθεια ότι στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υπάρχουν μύριες τεράστιες καταχρήσεις, ωστόσο υπάρ­χουν παράλληλα κάποια καλά, γιατί κηρύσσεται τόσο η αγά­πη, όσο και η ταπεινότητα. Έστω και αν κανείς δεν ακολουθεί άλλο από αυτά και μόνο, δεν πρόκειται να χαθεί. Αλλά τι θα πρέπει να πω για μια εκκλησία η οποία δεν διδάσκει τίποτε άλλο από την πίστη και ξεχνά τα έργα; Αφού είναι γραμμένο με πολύ ξεκάθαρα λόγια, ότι η πίστη που δεν ακολουθείται από τα ανάλογα έργα, είναι μια νεκρή πίστη! Και Εγώ ο Ίδιος έχω πει αρκετές φορές: «Να μην είστε απλοί ακροατές αλλά εφαρμοστές του Λόγου Μου!» Είναι λοιπόν προφανές ότι η πίστη από μόνη της δεν ωφελεί σε τίποτα, παρά μόνον όταν δραστηριοποιείται από την αγάπη.

Σε τι θα ωφελούσε τη Γη το φως του Ήλιου, αν δεν συνο­δευόταν από την έμπρακτη θερμότητα; Σε τι θα μπορούσε να είναι χρήσιμη για τον άνθρωπο η γνώση όλων των επιστημών, αν δεν τη χρησιμοποιούσε στην πράξη; Ή τι θα ωφελούσε σε μια κρύα χειμωνιάτικη ημέρα η πίστη ότι ένα ξύλο που καίγε­ται μπορεί να θερμάνει το δωμάτιο;

Με λίγα λόγια, ακόμη και η ατράνταχτη πίστη όταν δεν συ­νοδεύεται από τα ανάλογα έργα, μοιάζει με έναν ανόητο άν­θρωπο ο οποίος βρίσκεται σε ένα κρύο δωμάτιο και προσπα­θεί να σκεπαστεί με μια ζεστή σκέψη. Κατά τον ίδιο τρόπο, όπως δεν θα ωφελήσει σε τίποτα μια νοητή κουβέρτα, έτσι δεν ωφελεί και η πίστη χωρίς τα ανάλογα έργα. Η πίστη δεν είναι παρά η αποδοχή μιας διδασκαλίας, η οποία προτρέ­πει προς μια συγκεκριμένη πρακτική εφαρμογή της σε καθη­μερινό επίπεδο. Όποιος απλώς αποδέχεται αυτή την προτρο­πή χωρίς να ενεργεί σύμφωνα με τις προσταγές της, ας Μου πει: σε τι τον ωφελεί μια τέτοια αποδοχή;

Γι’ αυτό και Μου είναι αγαπητή η κάθε εκκλησία μέσα στην οποία συμβαίνει κάτι. Γιατί είναι πολύ προτιμότερο να προ­σφέρεις σε κάποιον έστω ένα μικρό κομμάτι ψωμί, παρά μο­νάχα να καταστρώνεις χιλιάδες σχέδια για την περίθαλψη των φτωχών. Τα σχέδια είναι κάτι το καλό, αλλά θα πρέπει να ακολουθεί και η εφαρμογή τους, αλλιώς έχουμε μια πίστη χωρίς έργα.

Όποιος επιθυμεί να ζήσει με το σωστό τρόπο, μπορεί να το κάνει στην οποιαδήποτε εκκλησία ανήκει, γιατί ο κεντρικός κανόνας λέει: δοκιμάζετε τα πάντα και κρατάτε μόνον ό,τι είναι καλό! Εγώ δεν ορίζω σε κανέναν να γίνει καθολικός, διαμαρτυρόμενος ή ορθόδοξος! Αλλά, ό,τι είναι κανείς, μπο­ρεί να παραμείνει αν το επιθυμεί, αλλά να είναι ένας χριστια­νός ο οποίος θα είναι ενεργός τόσο στο πνεύμα, όσο και στην αλήθεια! Γιατί ο καθένας μπορεί να έχει παντού το Λόγο του Θεού, φτάνει να το επιθυμεί.

Εγώ δεν Είμαι ούτε σαν ένας Πατριάρχης, ούτε όπως ένας… πάπας, και επίσης δεν είμαι όπως ο προκαθήμενος Ευαγγελικής Εκκλησίας. Παρά είμαι ένας ιδιαίτερα καλός και δικαιό­τατος Πατέρας όλων των παιδιών Μου. Και το μόνο που Με χαροποιεί, είναι όταν βλέπω τα παιδιά Μου να είναι ενεργά στην αγάπη και όχι όταν αντιδικούν και προσπαθεί ο καθένας να φαίνεται ότι είναι ο σοφότερος και ο πιο αλάνθαστος από τους άλλους.

Το Βασίλειο Μου είναι το βασίλειο της μέγιστης δραστη­ριότητας και όχι ένα βασίλειο νωθρότητας και φυγοπονίας. Εγώ ποτέ δεν είπα στους αποστόλους Μου: «Μείνετε στα σπίτια σας, να σκέπτεσθε καινά διαλογίζεσθε τη Διδασκαλία Μου». Αντίθετα, τους είπα; «Βγείτε έξω και πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο!»

Ακριβώς το ίδιο λέγω επίσης σε όλους τους μακάριους. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να είναι κανείς ενεργός, γιατί ο θερισμός είναι πάντοτε πολύ μεγαλύτερος απ’ ό,τι ο αριθ­μός των εργατών. Γι’ αυτό είναι πολύ καλύτερο να είναι κα­νείς ενεργός μέσα από ένα οποιοδήποτε σχήμα, παρά να πα­ραμένει ένας αγνότατος αλλά ανενεργός πιστός. Αυτός που απλά και μόνον πιστεύει, μοιάζει με κάποιον που έθαψε το τάλαντό του. Αντίθετα, αν κάποιος γνωρίζει έστω και ελάχι­στα πράγματα από τις Γραφές, αλλά τα εφαρμόζει στην πρά­ξη, μοιάζει με κείνον ο οποίος ενώ έλαβε λίνα, ωστόσο έκανε μία σωστή διαχείριση και γι’ αυτό στη συνέχεια του ανατέθη­καν πολύ μεγαλύτερα καθήκοντα.

Από όσα ειπώθηκαν, ο καθένας που είναι καλοπροαίρετος θα μπορέσει να βρει με μεγάλη ευκολία το τι έχει να κάνει, ώστε να γίνει ένας σωστός άνθρωπος, καθώς και το τι θα πρέπει να επιλέξει και τι να αποφύγει. Έτσι ως προς αυτά το θέμα έχουν εξηγηθεί τα πάντα.

 

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γιάκομπ Λόρμπερ «Γη και Σελήνη» εκδ. Πύρινος Κόσμος

 

 

Μετενσάρκωση

Ήδη, από τους προχριστιανικούς χρόνους υπήρχε σε πολ­λούς, αν όχι και σε όλους τους λαούς, η πίστη στη μετενσάρ­κωση, δηλαδή στην άνοδο της ψυχής μέσα από τις διάφορες μορφές ζωής με σκοπό τον εξαγνισμό από όλες τις ορμές και τα πάθη. Η πίστη αυτή ήταν ιδιαίτερα ισχυρή στους ιν­δοευρωπαϊκούς λαούς, δηλαδή τους (κατά πάσαν πιθανότητα προερχόμενους από το Ιράν) λαούς της κεντρικής Ασίας και της Ευρώπης.

Ανάμεσα σ’ αυτή τη μεγάλη οικογένεια λαών που τους συνέ­δεαν πολλές κοινές θεμελιώδεις πεποιθήσεις, κυρίως σι ινδο­ευρωπαϊκές φυλές των Ινδών ήταν που, τον καιρό που κατέ­βαιναν από τα ιρανικά βουνά και την άνω κοιλάδα του ποταμού Ινδού πηγαίνοντας προς τα ανατολικά, στη μεγάλη και εύφορη κοιλάδα του Γάγγη, επεξέτειναν τη διδασκαλία για τη μετεν­σάρκωση, που την ονόμαζαν Samsara και την έκαναν κεντρικό σημείο της θρησκείας τους, του Βραχμανισμού. Τότε, επτά με οκτώ περίπου αιώνες π. Χ., η παλιά πνευματική λαϊκή πίστη που είναι καταγραμμένη στα αρχαία θρησκευτικά έπη του λαού (Rigweda και Atharweda) έγινε από την ολοένα ισχυροποιούμενη κάστα των ιερέων πολύ πιο υλιστική και μετετράπη σε μία αποδοτική θυσιασπκή λατρεία. Οι Βραχμάνοι, για ευνόητους λόγους, δημιούργησαν τη διδασκαλία ότι οι άνθρωποι μπο­ρούν να λυτρωθούν από την κατάρα της γήινης ύπαρξης μόνο μέσω της γνώσης που διέθετε το ιερατείο και των θυσιών που θα εξαγοράσουν τη θεότητα. Χωρίς τη βοήθεια αυτή, η ανθρώ­πινη ψυχή είναι αναγκασμένη να ενσαρκώνεται επανειλημμένα ως ζώο ή άνθρωπος και να υφίσταται πάνω στη γη δυστυχίες και βάσανα και τον πικρό θάνατο. Και συγκεκριμένα, το κάρμα ενός ανθρώπου ορίζει το επίπεδο της ύπαρξης του και τις συν­θήκες ζωής του κατά την κάθε ενσάρκωση. Όμως, η σωστή δράση που λυτρώνει τον άνθρωπο από την κατάρα των «ανα­γεννήσεων» και τον ωριμάζει ώστε να φθάσει στο ουράνιο ει­ρηνικό βασίλειο των θεών, συνίσταται, μαζί με μια ζωή απάρνησης, στη σύμφωνη με τους κανόνες λατρεία και τέλεση θυ­σιών. Μόνο έτσι καθίσταται δυνατόν για την ψυχή να βελτιώσει το κάρμα της και τελικά ν’ απελευθερωθεί από τον καταναγκα­σμό των μετενσαρκώσεων.

Το ότι αυτή η διδασκαλία για το κάρμα και τις μετενσαρκώ­σεις έδινε στους Βραχμάνους μεγάλη εξουσία καθιστώντας τους κλειδοκράτορες της μακαριότητας, είναι ευνόητο. Η δε μεγάλη αντιιερατική μεταρρύθμιση του Βούδα (περίπου το 550 π, Χ.) ήταν ότι διατήρησε μεν τη διδασκαλία της Samsara, εξήγησε όμως ότι η λύτρωση από τις υποχρεωτικές ενσαρκώ­σεις δεν επιτυγχάνεται με τη μεσολάβηση των ιερέων, παρά μόνο με την αναγνώριση της αιτίας των παθών, την απελευθέ­ρωση από τους πόθους και με μία ζωή αυστηρά ηθική, με απε­ριόριστη αυτοθυσία για το καλό των άλλων πλασμάτων¹.

Αυτές οι «τέσσερις αλήθειες» είναι: Κάθε τι το ζωντανό υφί­σταται διαρκή βάσανα. Η αιτία τους είναι η «δίψα», δηλαδή η άπληστη όρεξη για απόλαυση και εξουσία και η θέληση για ζωή. Η καταστολή της «δίψας» και της θέλησης για ζωή καταρ­γεί την ύπαρξη μας και συνεπώς και τα βάσανα. Άρα, ο δρόμος για την απαλλαγή από τα πάθη συνίσταται στη σωστή πίστη, τη σωστή απόφαση, στη σωστή σκέψη, επιδίωξη, ομιλία και δρά­ση, καθώς και στο σωστό διαλογισμό πάνω στην αιώνια ύπαρξη. Με τον τρόπο αυτό, ο άνθρωπος τελικά γλυτώνει από τον κύκλο των ενσαρκώσεων και περνάει στο nirwana.

Η διδασκαλία των Βραχμάνων και του Βούδα για τη μετεν­σάρκωση έγινε δεκτή και διαδόθηκε και στις μέρες μας, φυσικά με μερικές τροποποιηθείς. Υπάρχουν όλες οι δυνατές απο­χρώσεις, από την αυστηρή αγγλοϊνδική θεοσοφία υπό την ηγε­σία της Α. Besant (που πέθανε το 1933) και τις ανακοινώσεις της «Μυστικής Δοξασίας” της Blavatzky μέχρι τη γερμανική ανθρωποσοφία (κατεύθυνση του Steiner).

Η σύγχυση ιδεών γύρω από την έννοια της μετενσάρκωσης φωτίστηκε από τον Γιάκομπ Λόρμπερ. Η νέα αποκάλυψη του Λόρμπερ δεν γνωρίζει τιμωρό Θεό που να απαιτεί δικαιοσύνη και πληρωμή χρεών, παρά έναν ουράνιο πατέρα που οδηγεί τα όχι ακόμη τέλεια παιδιά του με άπειρη αγάπη και ευσπλαγχνία μέσα από τους πιο θαυμαστούς δρόμους προς την τελείωση. Γι’ αυτό, στη νέα αποκάλυψη δεν γίνεται λόγος για πληρωμή χρε­ών, παρά για εξαγνισμό και τελειοποίηση. Ο υλικός κόσμος δεν είναι μια φυλακή, απ¹ όπου κανείς δεν βγαίνει αν δεν πληρώσει τα χρέη του, παρά ένα σχολείο όπου ο μαθητής ανέρχεται ανά­λογα με την πρόοδο του. Ο Ιησούς ξεπλήρωσε στο Γολγοθά τη γενική μας ενοχή για την αποστασία μας μαζί με τον Εωσφόρο. Και τα ειδικά μας φταιξίματα που τα φορτωθήκαμε στη ζωή μας πάνω στη γη, μας συγχωρούνται από τον Πατέρα, όπως αυτός μας είχε υποσχεθεί, μόλις του το ζητήσουμε γεμάτοι ειλικρινή μετάνοια. Αν έπρεπε να τα ξεπληρώσουμε με δικά μας έργα, τότε πραγματικά εμείς, που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καλό με τις δικές μας μονάχα δυνάμεις, θα ήμασταν αληθινά παντοτινά χαμένοι.

Επίσης, από τον Λόρμπερ μαθαίνουμε ότι υπάρχουν τόσο πριν, όσο και μετά την επίγεια ανθρώπινη ζωή και εντελώς δια­φορετικές πνευματικές βαθμίδες διαμόρφωσης της ψυχής, για τις οποίες μέχρι σήμερα λίγα ή και τίποτα δεν ήταν γνωστά και ότι η επανενσάρκωση δεν είναι καθόλου το μόνο μέσο για να φθάσει κανείς στην τελείωση.

 

Η στοιχειώδης προ-ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής*

Η ανθρώπινη ψυχή αποτελείται από μυριάδες σπινθήρων ζω­ής, που κάποτε έπεσαν μαζί με τον Εωσφόρο, στερεοποιήθηκαν στην υλικότητα και ελευθερώνονται από τα καθαρά πνεύ­ματα του Θεού για να περάσουν σε μια νέα ζωή μέσα στη Θεία Τάξη. Αυτές οε στοιχειώδεις μορφές ζωής οδηγήθηκαν βήμα-βήμα μέσα από τις διάφορες μορφές ζωής του φυσικού βασι­λείου, από το ορυκτό μέχρι το ζώο, ως «φυσικές ψυχές», ενώ παράλληλα τους διδασκόταν πώς να ξεπεράσουν τον εγωισμό και να ασκηθούν πρόθυμα, κατά τη δόμηση και τη χρήση της υλικής μορφής μέσα στην οποία ζουν, στην υπηρεσία προς τον Θεό και τα άλλα πλάσματα.

Όταν, λοιπόν, πρόκειται να δημιουργηθεί ένας νέος άνθρω­πος, τότε οι άγγελοι του Θεού καλούν μία ώριμη φυσική ψυχή που αποτελείται από αρκετές ψυχές ζώων, ενώνουν μ’ αυτή και σπινθήρες ζωής του ζευγαριού που έχει επιλεγεί για τη σύλ­ληψη, καθώς και σπινθήρες που έρχονται κατευθείαν από τα άστρα και δημιουργούν έτσι μία ανθρώπινη ψυχή.

Στην πραγματικότητα, επομένως, κάθε ανθρώπινη ψυχή έχει ήδη διατρέξει ολόκληρη την κλίμακα του φυσικού βασιλείου πριν γίνει άνθρωπος, όχι όμως σαν ανθρώπινη ψυχή, αλλά μό­νον με τα ξεχωριστά στοιχεία που την αποτελούν, τους ζωτι­κούς σπινθήρες της σε μικρές και όλο και καλύτερα διαμορ­φωμένες φυσικοψυχικές ομάδες.

Μέσα σ’ όλα αυτά βλέπουμε το πρώτο θεμελιώδες, και γι’ αυτό και συνήθως πολύ μακράς διάρκειας, στοιχειώδες σχο­λείο της ψυχής, στο οποίο ήδη υπάρχουν πολλές επανενσαρκώσεις των συστατικών της στοιχείων. Αυτή η προκαταρκτική ωρίμανση των στοιχείων της ανθρώπινης ψυχής δεν συμβαίνει μόνο πάνω στη γη, αλλά και, σύμφωνα με παρόμοιους νόμους, πάνω σε όλα τα άλλα ουράνια σώματα (ήλιους, πλανήτες και δορυφόρους). Και παντού είναι ο άνθρωπος η κορωνίδα αυ­τής της δημιουργικής εξέλιξης, με μία ψυχή σύνθετη από ό­λων των ειδών σπινθήρες ζωής.

 

Στην ανθρώπινη βαθμίδα εμφυτεύεται στην ψυχή ένας σπιν­θήρας θεϊκού πνεύματος ως μυστικός οδηγός που της δίνει τη δυνατότητα να τελειοποιηθεί. Εκεί η ανθρώπινη ψυχή πρόκει­ται να μάθει ν’ αναζητά τον Θεό μέσα σ’ ένα φαινομενικό χωρισμό απ’ αυτόν και τον καθαρά πνευματικό του κόσμο, ν’ ανα­γνωρίζει το θέλημα του και να ζει με δική της ελεύθερη από­φαση, σύμφωνα με την αιώνια, ουράνια τάξη, την αγάπη προς τον Θεό και τις άλλες ψυχές.*

Όλες οι διδασκαλίες και όλη η καθοδήγηση που δεχόμαστε εκ των άνω κατά τη ζωή μας πάνω στη γη κατά τρόπο που δια­φυλάσσει την αυτονομία της βούλησης μας και που μας ωθεί σε δράση, εξυπηρετούν αυτό τον σκοπό. Εξ αιτίας της επίμο­νης εωσφορικής φύσης των ψυχικών μας σπινθήρων, σχεδόν ποτέ δεν επιτυγχάνεται σε μια μόνο ζωή ο στόχος του τέλειου εξαγνισμού και πνευματοποίησης, γι’ αυτό πρέπει να γίνουν και άλλες εκπαιδεύσεις της ψυχής.

Προς τον σκοπό αυτό, όλοι οι άνθρωποι αυτής της γης, κα­θώς και των άλλων ουρανίων σωμάτων, αφού αφήσουν πεθαί­νοντας το υλικό τους περίβλημα, φθάνουν στις πνευματικές σφαίρες του άλλου κόσμου ως ψυχές-πνεύματα με αιθερική μορφή, για να συνεχίσουν να ωριμάζουν, και μάλιστα αρχικά μέσα σε μια ονειρική, εσωτερική πνευματική ζωή, όπως δεί­χθηκε στα προηγούμενα κεφάλαια.

Η βαθμίδα αυτή της τελειοποίησης της ψυχής είναι εξ ίσου σημαντική με αυτή στο υλικό πεδίο. Συχνά, διαρκεί περισσότε­ρο και είναι τελικά περισσότερο αποτελεσματική από την ανά­πτυξη μέσα στο υλικό σώμα.

Μόνον αφού εξαντληθούν όλες οι δυνατότητες για εξαγνι­σμό και τελειοποίηση, που προσφέρονται στον πνευματικό κό­σμο, και φανεί ότι δεν επιτελείται πια πρόοδος μ’ αυτή τη μορ­φή ζωής, εκείνες οι ψυχές που ακόμη έχουν υλικότητα, δηλαδή εωσφορικό πνεύμα φιλαυτίας, ξαναενσαρκώνονται στο υλικό πεδίο. Γιατί τα όμοια έλκουν τα όμοια- αυτός είναι ο ευνόητος βασικός κανόνας!

Ο χρόνος και ο τόπος της επανενσάρκωσης φυσικά δεν αφή­νεται στην τύχη ούτε στην ατελή ψυχή, παρά και πάλι καθορί­ζεται από τις δυνάμεις που προστατεύουν και καθοδηγούν την ψυχή. Αυτές επιλέγουν το χρόνο, τον τόπο, τους γονείς και τις συνθήκες ζωής που φαίνονται καταλληλότερες για να προω­θήσουν την ψυχή πνευματικά και να την κάνουν, συχνά μέσα από πικρές εμπειρίες, να δεχθεί ένα ανώτερο φως γνώσης και να μεταστραφεί.

 

Ένα ειδικό μέτρο της θείας σοφίας είναι ότι, πάνω στη γη, οι άνθρωποι χάνουν τελείως την ανάμνηση των προηγούμενων καταστάσεων ύπαρξης τους.

Ο Ιησούς λέει στο Λόρμπερ: «Συγκριτικά, πολύ λίγα πνεύματα έρχονται ο’ αυτή τη γη, γιατί η οδός της σάρκας εδώ τους φαί­νεται εξαιρετικά δύσκολη, αφού αφήνουν κάθε ανάμνηση της προηγούμενης κατάστασης τους και πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή μία νέα ύπαρξη. Αυτό δεν συμβαίνει στα άλλα ου­ράνια σώματα. Εκεί, τα ενσαρκωμένα πνεύματα διατηρούν μία ονειρώδη ανάμνηση των προηγουμένων καταστάσεων. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι σε άλλους πλανήτες και ουράνια σώματα είναι από την αρχή κατά πολύ σοφότεροι και διαυγέστε­ροι απ’ ό,τι σ’ ‘αυτή τη γη. Όμως, γι’ αυτό δεν είναι και ικανοί να προοδεύσουν σε μία ανώτερη βαθμίδα ελεύθερης ζωής. Μοιά­ζουν περισσότερο με τα ζώα αυτής της γης, που διαθέτουν από τη φύση τους τα ένστικτα που χρειάζονται για την ύπαρξη τους, και πάντοτε είναι ως προς αυτά πολύ επιδέξια και τελειοποιη­μένα. Αν, όμως, δοκιμάσετε να διδάξετε σ’ ένα ζώο κάτι που υπερβαίνει τα ένστικτά του, θα δείτε ότι δεν Θα βγουν και πολ­λά πράγματα απ’ αυτό. Η αιτία είναι ότι οι ψυχές των ζώων δια­τηρούν μία θαμπή ανάμνηση των προηγουμένων καταστάσεων τους, Π οποία τα απασχολεί και τα κρατάει δέσμια, κάπως σαν μία καταδίκη, και εξαιτίας αυτού ζουν σε μία κατάσταση σαν νάρκη. Τώρα πια, μόνο στους ανθρώπους αυτής της γης συμβαίνει να απογυμνώνονται από κάθε ανάμνηση και ν’ αρχίζουν μία νέα τάξη και διαμόρφωση ζωής, που είναι τέτοια ώστε κάθε άνθρω­πος μπορεί μέσα απ’ αυτήν να αναπτυχθεί μέχρι να μοιάσει α­πόλυτα στον Θεό.»

Ένας γιατρός πάλι παραπονιέται γι’ αυτή την ιδιαιτερότητα της γήινης ζωής λέγοντας σ’ έναν άγγελο: «Χωρίς καμία ανά­μνηση, θεωρώ κάθε μελλοντική και κάθε περασμένη ύπαρξη, συγκρίνοντας την με την παρούσα, ως μη-ύπαρξη. Γιατί εάν δε ν είμαι πια αυτό που ήμουν, κι αν σε μια μελλοντική ύπαρξη μου αφαιρείται η ανάμνηση των οποιωνδήποτε προηγουμένων, τότε κάθε ύπαρξη είναι για μένα σαν να μην υπάρχει… Τι ω­φελεί να έχει μία αλυσίδα χιλιάδες κρίκους, αν αυτοί ποτέ δεν ενώνονται ώστε να στηρίζουν ο ένας τον άλλο;. . . Κοί­τα, λαμπρέ μου φίλε, το ερώτημα αυτό είναι μεγάλης σημα­σίας για τον άνθρωπο που περνάει τη ζωή του μέσα σε θλιβε­ρές συνθήκες, συχνά σκέφτεται καθαρά και γι’ αυτό βασανίζε­ται από το φόβο ενός θανάτου γεμάτου πόνο. Δεν σου έθεσατο ερώτημα αυτό για να δοκιμάσω τη μεγάλη σου σοφία, αλλά α­πλώς γιατί θέλω να με διαφωτίσεις.»

Ο άγγελος απαντά: «Άκου φίλε μου! Αν συνειδητοποιούσες καθαρά όλες τις προηγούμενες καταστάσεις, στις οποίες έ­χεις προϋπάρξει χωριστά με τα διάφορα τμήματα που σήμερα αποτελούν την ψυχή σου. τότε αυτό θα δημιουργούσε τέτοιο διαχωρισμό και τέτοια διάσπαση στη σκέψη, την κρίση και τη θέληση σου, ώστε δεν θα σου ήταν δυνατόν να προσλάβεις την ηθική ενότητα, ισχύ και δύναμη από το πνεύμα αγάπης του Θεού (που τώρα είναι η μόνη αληθινή εσωτερική ζωή σου) κατά τρόπο τέτοιο, ώστε να ενωθείς με το πνεύμα του Θε­ού.

Όταν όμως η ψυχή ενωθεί μ’ αυτό, τότε θα φθάσει στην κα­θαρή θέαση και ανάμνηση σε ό, τι αφορά στον εαυτό της, και μέσα από αυτό θα αναγνωρίσει με σαφήνεια και θα θαυμάζει αιώνια και με ευγνωμοσύνη την άπειρη αγάπη και σοφία του ενός και μεγάλου αρχιτέκτονα. Τότε αυτή η ανάμνηση που εσύ ζητάς σήμερα θα της είναι αιώνια χρήσιμη για τη ζωή της, ενώ τώρα θα ήταν πάρα πολύ επιζήμια.»

Ο Κύριος τονίζει κι άλλον έναν σημαντικό λόγο της συσκό­τισης της συνείδησης.

Το πνεύμα και η συνειδητότητα του ενσαρκωμένου ανθρώ­που δεν είναι διαυγή ούτε τέλεια, μας λέει, «για να αναγκά­σουν τον άνθρωπο να στραφεί στην εσωτερική σκέψη και αναζήτηση, ε­πειδή τίποτε δεν είναι πιο ανυπόφορο για την ψυχή, που συγ­γενεύει με το αρχέγονο θείο φως, από το ακαθόριστο όλων όσων αντιλαμβάνεται. Επομένως, η ψυχή διαρκώς επιθυμεί, την πλήρη αλήθεια και αδιάκοπα σκέφτεται, ρωτάει και αναζη­τεί. Σ’ αυτήν δε τη δραστηριότητα της συνίσταται και η αυξα­νόμενη αφύπνιση και ενδυνάμωση του εσωτερικού, πνευματικού νου, τόσο αναφορικά με την όραση, την ακοή και την αντί­ληψη, όσο και με το συναίσθημα.

Αν όμως η ψυχή ερχόταν στον κόσμο αυτό με εντελώς αφυ­πνισμένο εσωτερικό νου, θα βυθιζόταν σε πλήρη αδράνεια και απραξία, και αυτό θα ήταν το ίδιο σαν να μην ζει καθόλου. Γιατί η ευτυχία της ζωής συνίσταται κυρίως στη δραστηριότητα. Έ­τσι, είναι πιο ωφέλιμο για την ψυχή να ασκείται δρώντας από του να διαθέτει από την αρχή πλήρη διαύγεια εσωτερικής αντί­ληψης προς κάθε κατεύθυνση της ζωής.»

Τέλος, τα γραπτά της νέας αποκάλυψης μας δείχνουν έναν επιπλέον λόγο της συσκότισης της μνήμης. Αυτός είναι ότι η ψυχή που θα διέθετε πολύ καθαρή και συγκεκριμένη γνώση των συνθηκών του πνευματικού κόσμου, θα αισθανόταν έντονο εξαναγκασμό να ακολουθήσει τυφλά τη θεία τάξη και βού­ληση. 0 πνευματικός αυτός εξαναγκασμός θα της αφαιρούσε την αληθινή ελευθερία και αυτονομία της σκέψης, της βούλη­σης και της δράσης της. Όμως, το σχέδιο του Δημιουργού για τη διαμόρφωση των ψυχών θέλει, όπως είπαμε, να ωριμάσουμε αργά μέσα από τις εμπειρίες της ζωής και να δεχθούμε ελεύ­θερα την ύψιστη γνώση, ώστε ν’ αποκτήσουμε απόλυτη ελευ­θερία βούλησης και δράσης. Έτσι, ο βασικός λόγος του ότι ει­δικά πάνω στη γη, το πανεπιστήμιο αυτό των «μεγάλων παιδιών» του Θεού, οι προηγούμενες υπάρξεις τους καλύ­πτονται από ένα πέπλο, είναι ο στόχος της αγωγής προς την αυτονομία και ανεξαρτησία της ψυχικής και πνευματικής μας υπόστασης.

Βέβαια, δεν είναι σπάνιο πότε-πότε να αναδύεται στη συνεί­δηση ενός ανθρώπου, με τη θεία έγκριση και με σκοπό την εν­δυνάμωση της ψυχής, μία ομιχλώδης ιδέα για την προηγούμενή του ύπαρξη. Οι ψυχικά χαρισματικοί, κατά καιρούς βλέπουν α­κόμη καθαρότερα και μπορούν ν αποκαλύψουν στοιχεία για την προηγούμενη ύπαρξη ενός ανθρώπου, όμως για τους λόγους που προαναφέρθηκαν σπάνια όλα αυτά είναι εντελώς πει­στικά και σίγουρα. Μόνον όταν φθάσουμε στην πνευματική τε­λειότητα, θα μπορούμε να δούμε συνολικά, χωρίς αυτό να βλά­πτει, τους θαυμαστούς δρόμους μέσα απ¹ τους οποίους έχουμε οδηγηθεί και αναπτυχθεί.

 

Όσον αφορά τους κατοίκους της γης μας, μαθαίνουμε από τον Γιάκομπ Λόρμπερ ότι υπάρχουν εδώ δύο πολύ διαφορετι­κά ως προς την υπόσταση τους είδη ανθρώπων: εκείνοι, που τα θεμελιώδη ψυχικά στοιχεία τους προέρχονται όλα από αυτή τη γη και που φθάνουν εδώ για πρώτη φορά σε ανθρώπινη ύπαρξη (γήινες ψυχές, «ψυχές από κάτω»), κι εκείνοι, των οποίων τα θεμελιώδη ψυχικά στοιχεία προέρχονται από ένα άλλο άστρο (πλανήτη ή ήλιο), όπου ήδη έχουν ζήσει σε υλικό πεδίο μία ή περισσότερες ανθρώπινες ζωές (αστρικές ψυχές, «ψυ­χές από πάνω»).

Ως προς τον αριθμό, οι αστρικές ψυχές είναι λιγότερες από τις γήινες. Όμως, χάρη στην προηγούμενη εκπαίδευση τους, που συχνά είναι μακρά και σημαντική, και χάρη στους ψυχι­κούς σπινθήρες που έφεραν από την αστρική πατρίδα τους, που συνήθως είναι ήδη σχετικά καθαροί, διακρίνονται από μία ανώτερη, εσωτερικοποιημένη πνευματική ζωή, που τους κάνει ικανούς να γίνουν ηγέτες, δάσκαλοι και βοηθοί των πνευματικά και ηθικά ασθενέστερων γήινων ψυχών (αν, βέ­βαια, δεν έχουν προσλάβει κατά τη γήινη ενσάρκωση τους τό­σο πολλούς γήινους σπινθήρες ζωής, ώστε να βαρύνουν και να χάσουν τη διαύγεια τους).

Στα γραπτά της νέας αποκάλυψης μαθαίνουμε επίσης γιατί οι αστρικές αυτές ψυχές διατρέχουν τον επίπονο δρόμο της γή­ινης ζωής, προκειμένου να επιτύχουν την ανώτατη βαθμίδα της τελείωσης, που μόνο εδώ είναι δυνατή*.

Επομένως υπάρχουν πράγματι πάνω στη γη μας άνθρωποι που έχουν ζήσει μία ή συχνά περισσότερες ανθρώπινες ζωές πάνω σε άλλα άστρα. Στους «επανενσαρκωμένους» αυτούς που έρχονται από τα άστρα προστίθενται επίσης παρόμοιοι άνθρωποι από τη γη, που τους δόθηκε η ευκαιρία, για να συ­νεχίσουν την εκπαίδευση τους, να επαναλάβουν τη σημαντική γήινη ζωή εκπαίδευσης και δοκιμασιών. Τέτοιοι δεν υπάρ­χουν, βέβαια, πολλοί. Γιατί εξ αιτίας της μοναδικής σημασίας της γης μας είναι κανόνας μέσα στο σχέδιο του Θεού για την διαμόρφωση της ψυχής το «πανεπιστήμιο» αυτό να μπορεί να το επισκεφθεί μία γήινη ή αστρική ψυχή μόνο μία φορά.

Επομένως, οι άνθρωποι που έζησαν με μία γήινη ή αστρική ψυχή πάνω στον πλανήτη μας ως τόπο ανώτατης εκπαίδευσης των παιδιών του θεού, μόνο κατ’ εξαίρεσιν ενσαρκώνονται επανειλημμένα πάνω σ’ αυτή τη γη.

Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» γίνεται λόγος για έναν υπερόπτη, αρχομανή βασιλιά, που αφυπνίζεται μέσα στη φωτιά της κόλα­σης της εσωτερικής ζωής του στον άλλο κόσμο και, σύμφωνα με θεϊκή απόφαση, «έρχεται στον κόσμο με συνηθισμένη εν­σάρκωση ως παιδί φτωχών γονέων σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου» για να συνεχίσει να διδάσκεται και να εξαγνισθεί. Δεν ξέρει τίποτα για την προηγούμενη του κατάσταση και περ­νάει μια λιτή ζωή σαν αγρότης, κατά την οποία μαθαίνει την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη. Μετά το νέο του θάνατο πάνω στη γη στον άλλο κόσμο βρίσκεται με εργατικές, καλές ψυχές και χαίρεται να τις υπηρετεί όλες. Η καλή κατεύθυνση που πή­ρε αυτή η ψυχή έχει σύντομα ως αποτέλεσμα να αφυπνιστεί το θείο πνεύμα της.

Ο Κύριος εξηγεί: «Αν σε μία τέτοια ψυχή συμβεί η πλήρης ένωση της με το πνεύμα της, τότε αποκτά ξανά τη μνήμη όλων των προηγουμένων της καταστάσεων και εξυμνεί τη σοφία, τη δύναμη και την αγάπη του Θεού, που την οδήγησε από την πιο αξιοθρήνητη κατάσταση στην αληθινή, αιώνια ζωή.»

Ένα άλλο παράδειγμα επανενσάρκωσης αναφέρεται τόσο στα γραπτά της νέας αποκάλυψης, όσο και στη Βίβλο: ο Ιωάν­νης ο Βαπτιστής στο σώμα και στην ψυχή του οποίου κατοικούσε το μεγάλο, αρχέγονο πνεύμα του Μιχαήλ, ο οποίος είχε ήδη ζήσει άλλες δύο φορές πάνω στη γη (ως Σεχήλ και ως Ηλίας). Στην περίπτωση αυτή βλέπουμε ένα αγγελικό πνεύμα με μία ειδική αποστολή. Αυτό που συνέβη με τον Ιωάννη (Μιχαήλ), προφανώς έχει συμβεί κατά καιρούς στο πλαίσιο του Θείου σχεδίου και με άλλους ανθρώπους, ιδιαίτερα μάλιστα σε και­ρούς που η ανθρωπότητα έχει βυθιστεί στο ενάντιο προς το θεϊκό στοιχείο και πρέπει με τη βοήθεια ουρανίων αγγελιαφό­ρων να οδηγηθεί σε ένα ανώτερο φως.

 

Επιστροφή στον ήλιο

Έτσι, τα γραπτά της νέας αποκάλυψης μας δίνουν μια γεμάτη φως όψη του υπόλοιπου δρόμου προς την αιώνια ζωή, που μας περιμένει όλους μετά το θάνατο μας πάνω στη γη και τον εξα­γνισμό μας στην πνευματική σφαίρα της. Οι σχετικές πληρο­φορίες βρίσκονται κυρίως στο έργο του Λόρμπερ «Ο φυσικός ήλιος». Εκεί μαθαίνουμε ότι ο δρόμος προς την τελείωση των ανθρώπων που φθάνουν στην ωρίμανση πάνω στον ήλιο μας είναι και ο μεγάλος δρόμος όλων των γήινων ανθρώπων. Στο τρίτο κεφάλαιο αναφέρεται για το δρόμο αυτό των ηλια­κών πνευμάτων:

«Τα πνεύματα που ήδη έχουν τελειοποιηθεί στον ήλιο, και υ­πάρχουν πάρα πολλά τέτοια, μετά από αυτό δεν παραμένουν εκεί, παρά ανεβαίνουν πιο ψηλά σε έναν ανώτερο κεντρικό ή­λιο, από τον οποίο κάποτε είχαν ξεκινήσει μαζί με τον ήλιο. Εκεί πρώτα σταθεροποιείται η ταπεινότητά τους και ύστερα ανεβαί­νουν ακόμα ψηλότερα, σε έναν ακόμη μακρινότερο αρχέγονο κεντρικό ήλιο, που ξεπερνάει σε απερίγραπτο βαθμό το ν προη­γούμενο σε μέγεθος, φως και λαμπρότητα.

Όταν τα πνεύματα αυτά από τον προηγούμενο ήλιο φθάσουν έτσι φωτισμένα και πυρακτωμένα στο δεύτερο αυτό, αρχέγονο κεντρικό ήλιο, παρ’ όλ’ αυτά βλέπουν τον εαυτό τους σαν να ήταν σχεδόν τελείως σκοτεινά και χωρίς φως. Γι’ αυτό, οδηγού­νται κι εδώ από τη μία βαθμίδα στην άλλη και φωτίζονται ξανά από τα πνεύματα που κυριαρχούν εκεί, ώστε ν αποκτήσουν την ικανότητα να ανέβουν και πάλι σε έναν ακόμη ανώτερο και σχε­δόν άπειρα μεγάλο κεντρικό ήλιο. Αυτός ο ήλιος είναι ταυτό­χρονα και το τελευταίο υλικό σχολείο που προετοιμάζει για τον καθαυτό ουρανό, που είναι η πρωταρχική πατρίδα όλων των τελείων πνευμάτων. Όμως, σ’ αυτόν τον τελευταίο και συ­νάμα μεγαλύτερο απ’ όλους κεντρικό ήλιο ενός σφαιρικού πε­ριβλήματος, υπάρχουν πάρα πολλές βαθμίδες που τα πνεύμα­τα, φέροντας ένα αιθερικό σώμα, πρέπει να διατρέξουν, πριν να μπορέσουν να γίνουν δεκτά στον πνευματικό ηλιακό κόσμο, που ονομάζεται ουρανός. Αυτός, λοιπόν, είναι με λίγα λόγια ο δρόμος των πνευμάτων που τελειοποιούνται πάνω στον ήλιο.

Αν κάποιος τώρα θα ήθελε να ρωτήσει προς τι ένας τόσο μακρύς δρόμος, η απάντηση είναι ήδη έτοιμη: Γιατί τα πνεύμα­τα αυτά έκαναν και προς τα κάτω την ίδια διαδρομή από τον εσώτατο, μέγιστο κεντρικό ήλιο που μόλις αναφέραμε Και σε κάθε βαθμίδα καθόδου προσλάμβαναν όλο και περισσότε­ρα υλικά στοιχεία. Ακριβώς για το λόγο αυτό, πρέπει τώρα να κάνουν την αντίστροφη διαδρομή, για να αποβάλουν από βαθ­μίδα σε βαθμίδα και το τελευταίο υλικό τους άτομο, μέχρι που να γίνουν πλέον ικανά να περάσουν και πάλι για πάντα στον αληθινό, πάναγνο, ουράνιο ηλιακό κόσμο».

Και πάλι, όμως, βλέπω να κρύβεται μέσα σας ένα ερώτημα, που είναι: «Πρέπει και τα πνεύματα των πλανητικών ανθρώπων να διατρέξουν αυτόν το φωτεινό μεν, αλλά τόσο μακρύ δρόμο μέχρι να φθάσουν στο καθ’ αυτό ουράνιο βασίλειο;» Η ερώτηση αυτή δεν μπορεί ν’ απαντηθεί ούτε μένα ναι, ούτε μ’ ένα όχι, γιατί εξαρτάται από τρεις παράγοντες:

Παιδιά και άνθρωποι που μετά το θάνατο τους πάνω στη γη χρειάζονται ακόμη περισσότερη κάθαρση, πρέπει οπωσδήπο­τε να περάσουν απ’ αυτόν τον δρόμο. Συνήθως αυτό συμβαίνει και με τους μεγάλους άνδρες του κόσμου, που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και εγωιστική υπερηφάνεια. Αυτοί ε­πίσης πρέπει να διανύσουν το δρόμο αυτό, μερικές φορές δε αυτό είναι εξαιρετικά περίπλοκο, αφού πριν από τη γη είναι υποχρεωμένοι να περάσουν ένα εξαγνιστικό προκαταρκτικό σχολείο πάνω σε διάφορους άλλους πλανήτες, για να φθά­σουν τελικά στον ήλιο.»

«Αντίθετα, εκείνοι οι άνθρωποι που πάνω στη γη είχαν περά­σει στην καθαρή αγάπη για Μένα και μέσα από αυτήν την αγάπη είχαν απεκδυθεί κάθε τι το κοσμικό και υλικό, και δεν ήθελαν τίποτε άλλο εκτός από Μένα, έχουν συντομεύσει κατά πολύ το δρόμο τους. Γιατί αυτοί είναι τα αληθινά παιδιά Μου, οι αδελ­φοί και οι αδελφές Μου, και γι’ αυτό μόλις με χαρά αποβάλουν το υλικό τους σώμα έρχονται αμέσως ολοκληρωτικά σε Μένα -και μάλιστα στον ανώτατο, ύψιστο ουρανό, όπου Εγώ ο ίδιος ζω προσωπικά.

Αυτή είναι, επομένως, η διαφορά που υπάρχει ιδιαίτερα ως προς τα πνεύματα αυτής τής γης μετά από τον σωματικό τους θάνατο. Παρόμοια πράγματα μπορεί να συμβούν, αν και πολύ σπανιότερα, με τους κατοίκους του Δία και, ακόμη όμως πιο σπά­νια, με τους κατοίκους του Κρόνου, του Ουρανού κι ενός άλλου πλανήτη που ακόμη είναι άγνωστος*. Όμως, κανένα πνεύμα από αυτούς τους πλανήτες δεν φθάνει αμέσως στον ανώτατο ουρα­νό, παρά μόνον στον πρώτο ουρανό της σοφίας.»

 

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Βάλτερ Λουτς «Η Πατρίδα της Ψυχής» εκδ. Πύρινος Κόσμος