14.ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

«Η γη αποτελεί τον πυρήνα της ζωής για ο­λόκληρο το δέντρο της ζωής και είναι σαν μια κύρια ρίζα του συνόλου της Δημιουργίας! Ε­άν την καταστρέφαμε, τότε θα παραδίδαμε στην ολοκληρωτική διάλυση όχι μόνο την ί­δια τη γη, αλλά και όλη την ορατή Δημιουρ­γία, πράγμα όμως που θα αργήσει μερικές αιωνιότητες ακόμη για να γίνει…»

 

Ο Ιησούς Χριστός στο βιβλίο του Γ. Λόρμττερ «Ρόμπερτ Μπλουμ»

Στην εποχή της χιλιετούς βασιλείας, στης οποίας το κατώφλι βρι­σκόμαστε τώρα, ο σατανάς, δηλαδή η δύναμη του σκότους και του κακού, έχει μόνο δεθεί και ριχθεί στην «άβυσσο», «κλεισμένος και σφραγισμένος, ώστε να μην βάζει πια σε πειρασμό τους λαούς μέχρι να περάσουν τα χίλια χρόνια». (Αποκάλυψη Ιωάννη κεφ. 20).

Όπως όμως λέει ο Λόρμπερ: «Αλλά μετά απ’ αυτό το διάστημα το λίγο μεγαλύτερο από χίλια χρόνια, η γη θα περάσει από ακόμα μία μεγάλη δοκιμασία πυρός. Τότε τα βουνά αυτής της γης θα γίνουν πε­δινή και εύφορη γη, η θάλασσα σε πολλά σημεία θα πρέπει να φανε­ρώσει τη νεκρή γη που ακόμη είναι κρυμμένη στα βάθη της, θα την πάρουν δε ως ιδιοκτησία οι καλύτεροι από τους ανθρώπους και θα τη μεταμορφώσουν σε μία Εδέμ. Εκεί θα βασιλεύει πια για πάντα, μέ­χρι την κατάλυση όλης της γης, αληθινή ειρήνη και ο θάνατος δεν θα έχει πια λόγο ύπαρξης».

Με την πρόβλεψη αυτής της ύστατης και πιο μεγάλης δοκιμα­σίας πυρός, ο Χριστός αναφέρεται στο πολυτάραχο τέλος του χιλιε­τούς βασιλείου και τη μετάβαση στο αιώνιο βασίλειο της ειρήνης, που περιγράφει και ο απόστολος Ιωάννης με τα λόγιο:

«Και όταν τελειώσουν τα χίλια χρόνια, θα ελευθερωθεί ο σατα­νάς από τη φυλακή του και θα βγει για να παραπλανήσει τα έθνη που βρίσκονται στις τέσσερις γωνιές της γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ, για να τους συγκεντρώσει σε πόλεμο. Ο αριθμός τους είναι σαν την άμ­μο της θαλάσσης. Και τότε ανέβηκαν στο υψίπεδο της γης και περι­κύκλωσαν το στρατόπεδο των αγίων και την αγαπημένη πόλη. Και κατέβηκε πυρ από τον Θεό από τον ουρανό και τους κατέψαγε. Και ο διάβολος που τους πλανούσε ρίχθηκε στη λίμνη του πυρός και του θειαψιού». (Αποκάλυψη Ιωάννη κεφ. 20).

Στα γραπτά της νέας αποκάλυψης του Γιάκομπ Λόρμπερ, αυτή η τελευταία δοκιμασία ελευθερίας των δυνάμεων του σκότους επί της γης αναφέρεται πολλές φορές, εξ αιτίας της μεγάλης σημασίας της, ως η κορύφωση της δραματικής πάλης μεταξύ Θεού και σατανά. Έτσι, στο σημείο που περιγράφει τη θυελλώδη νίκη των εκατομμυ­ρίων αφυπνισμένων και την παραδείσεια κατάσταση που δημιουρ­γείται έτσι στη γη, αναφέρει:

«Αλλά όταν περάσουν χίλια χρόνια από τότε, ο κύριος της νύ­χτας θα ελευθερωθεί ξανά, για χάρη του ιδίου και για σύντομο μόνο διάστημα, επτά χρόνια και μερικά ακόμη φεγγάρια και ημέρες, είτε για την ολοκληρωτική πτώση του είτε για την τυχόν μεταστροφή του…»

Έτσι μας αποκαλύπτεται με τα παραπάνω λόγια η πνευματική αιτία της απελευθέρωσης του σατανά κατά το τέλος του χιλιετούς βα­σιλείου: «για χάρη του ιδίου, είτε για την ολοκληρωτική πτώση του, είτε για την τυχόν μεταστροφή του».

Πρόκειται, λοιπόν, για μία ακόμη τελευταία δοκιμασία ελευθερίας, μετά από την χιλιετή δέση που έδειξε στη δύναμη του σκότους την αδυναμία της. Τότε θα εμφανισθούν τα χειρότερα πνεύματα της κόλασης τα οποία, όπως λέει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη, θα προ­σεγγίσουν τους ανθρώπους που θα ζουν εκείνη την εποχή και θα παρακινούν τους στραμμένους προς την ύλη εναντίον των ανθρώ­πων του Θεού.

Ο αγώνας ανάμεσα στο φως και στο σκότος είναι, βέβαια, σύ­ντομος, αλλά θα είναι εξαιρετικά κρίσιμος για τους ανθρώπους που θα είναι περικυκλωμένοι από μεγάλο αριθμό εχθρών. Οι «άγιοι» δεν θα μπορούσαν ν’ αντισταθούν με τις δικές τους δυνάμεις στην απολυμένη δύναμη του σκότους. Όταν, όμως, η ανάγκη θα κορυ­φωθεί, τότε ο Θεός θα βοηθήσει. Ο Ιωάννης λέει: «Τότε έπεσε πυρ από τον ουρανό και τους κατέφαγε»– τους αποπλανητές και τους αποπλανημένους. Αλλά στο τέλος, όπως λέγεται στον Λόρμπερ:

«Από εκεί και στο εξής το βασίλειο Μου θα απλωθεί παντού σε όλη τη γη κι οι άνθρωποι από τον ήλιο θα ενωθούν πλήρως και με ί­σα δικαιώματα με τα παιδιά Μου που θα κατοικούν αυτή την ανανεω­μένη γη».

 

Η πνευματοποίηση της ορατής Δημιουργίας

Η γη, αυτός ο μικρός και ασήμαντος πλανήτης, ένας κόκκος σκό­νης μέσα στο σύμπαν, έχει μία μοναδική σημασία ως σχολή των αληθινών παιδιών του Θεού. Όμως, από τον Γιάκομπ Λόρμπερ γνω­ρίσαμε τη δομή ολόκληρου του σύμπαντος στο απροσμέτρητο μεγα­λείο του και ξέρουμε ότι δεν συμβαίνει μόνο στη γη, αλλά και πάνω σε όλα τα αναρίθμητα ουράνια σώματα μια μεγάλη διαδικασία λύ­τρωσης και εξέλιξης, κατά την οποία η μάζα των αποστατημένων στρατιών των εωσφορικών πνευμάτων που έχει συμπυκνωθεί στην ύλη των πλανητών πρόκειται να αφυπνιστεί και ν’ αναπτυχθεί σε μια νέα ζωή σύμφωνα με τη Θεία τάξη.

Αυτός είναι ο σκοπός της Δημιουργίας όχι μόνο πάνω στη γη, αλλά και σε όλους τους ήλιους, τους πλανήτες και τους δορυφόρους του σύμπαντος. Παντού οι άγγελοι και τα καθαρά πνεύματα αφαι­ρούν από τη μεγάλη ψυχή του σατανά διαρκώς σπινθήρες ζωής, τους οδηγούν ως φυσικές «ψυχές», διδάσκοντας τες κι εμπλουτίζοντας τες διαρκώς, μέσα από τις διάφορες βαθμίδες του φυσικού βασιλείου, μέχρι που να επιστρέψουν ως ανθρώπινες ψυχές, περνώντας εναλ­λάξ από υλικά και πνευματικά επίπεδα, στη θεία τάξη και σε μία ε­λεύθερη και μακάρια ζωή.

Το κύριο συστατικό στοιχείο της ψυχής του σατανά, δηλαδή η μάζα της πυκνής ύλης των ουρανίων σωμάτων, μειώνεται διαρκώς με τον τρόπο αυτό, μετατρεπόμενη σε μία νέα, πολύ πλουσιότερη «ζωή των ψυχών και των πνευμάτων». Τέλος, το μόνο που θα μεί­νει από την ύλη των σωμάτων θα είναι το πιο επίμονο κατάλοιπο.

Στο έργο του Λόρμπερ «Γη και Σελήνη» διαβάζουμε για τη μεγάλη αυτή διαδικασία λύτρωσης:

«Βέβαια πάντα μένει ένα μικρό μέρος από το κάθε σώμα που δεν διαλύεται ποτέ και το οποίο συνιστά την καθαρά διαβολική μαγιά. Η μαγιά αυτή θα παραμείνει αδιάλυτη για όλους τους αιώνες, καθώς συ­νιστά την ουσιαστική ιδιοκτησία του σατανά, για να του χρησιμεύει σαν ένα μόνιμο σώμα. Οτιδήποτε όμως υπάρχει σ’ αυτόν σαν ψυχι­κή ουσία, όσο ελάχιστη κι αν είναι, θα του αφαιρεθεί και θα ενσωμα­τωθεί στην καθαυτό ψυχή του ανθρώπου. Και έτσι θα αναστηθεί σι­γά σιγά ολόκληρη η ψυχή του σατανά μέσα σε πολλούς ανθρώπους, όπου ο κάθε ένας απ’ αυτούς θα είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος α­πό ό, τι η πρώην μεγάλη αρχέγονη οντότητα. Προκειμένου η κάθε ψυ­χή να γίνει καθ’ ομοίωση του Θεού, εμφυτεύεται στην κάθε μια ένα νέο πνεύμα από τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να γίνει ένα ε­ντελώς νέο πλάσμα, το οποίο αναπλάθεται εκ θεμελίων από τη Φω­τιά της Θεϊκής Αγάπης κι αυτό αποτελεί τη νέα Δημιουργία. Ενώ η παλαιά Δημιουργία θα βυθιστεί μέσα στην ίδια της τη σκόνη και στη διαρκώς αυξανόμενη αδυναμία της. Και καθώς θα αποσκληρυνθεί, θα αποτελέσει το υπόβαθρο και το-υποπόδιο της νέας.

Εφ’ όσον λοιπόν τα πράγματα έχουν έτσι, τότε κανείς θα μπο­ρούσε να πει ότι η ελπίδα για βελτίωση του πρώτου εκπεσόντος πνεύματος και των βοηθών του φαίνεται πολύ περιορισμένη, αφού το βδε­λυρότερο μέρος της ψυχής του θα παραμείνει πίσω σαν ακάθαρτο υπόβαθρο όλης της ύλης, αποτελώντας τη βάση μίας νέας Δημιουργίας, Γιατί μέσα σ’ αυτήν την ακάθαρτη γη θα παραμείνει φυλακισμένο και το πνεύμα του, εφ’ όσον κανένα πνεύμα δεν μπορεί να εγκαταλείψει την ψυχή του, είτε αυτή είναι καθαρή ουσία, είτε δέσμια της ύλης.

Εδώ συμφωνώ κι Εγώ, ότι όσον αφορά τη βελτίωση και τη λύ­τρωση αυτού του πνεύματος και των βοηθών του, τα πράγματα είναι όντως δύσκολα. Βέβαια, εξακολουθεί να υπάρχει μία σπίθα δυνατό­τητας, αλλά αυτή η σπίθα είναι τόσο μικρή, ώστε θα ήταν σχεδόν α­δύνατον να γίνει ορατή, ακόμη και με ένα ισχυρότατο μικροσκόπιο. Μία τέτοια δυνατότητα θα φανεί μετά από μία κύρια δοκιμασία που θα περάσει αυτό το πνεύμα, όπου θα διαπιστώσει ολοφάνερα ότι του έχει αφαιρεθεί ολόκληρη η ψυχή του και έχει προσχωρήσει στη Λα­μπρότητα του Θεού. Εκείνο τον καιρό, σε ολόκληρη την απεραντο­σύνη δεν θα υπάρχει πια κανένας ήλιος και καμία γη, γιατί όλα τα ο­ρατά σώματα θα έχουν ήδη ελευθερώσει όλους τους κρατούμενους τους κι έτσι δεν θα υπάρχει πουθενά καμία ύλη εκτός από την πνευματική ενός νέου Ουρανού και μίας νέας Γης. Η παλιά γη θα συρρικνωθεί, όπως συρρικνώνεται ένα μήλο που σαπίζει και που στο τε­λευταίο στάδιο της σήψης αποξηραίνεται, έχοντας χάσει όλους τους χυμούς του. Αυτό θα είναι όλο κι όλο που θα απομείνει από ολόκλη­ρη την ύλη, δηλαδή η τελευταία ακαθαρσία που θα αποτελείται από πραγματικά σατανικά, εντελώς κακοήθη ψυχικά συστατικά στοιχεία, τα οποία δεν θα εγκαταλειφθούν από το πνεύμα του σατανά και των υπηρετών του».

 

Ο τελευταίος και αιώνιος θάνατος

 «Εκείνο που θα συμβεί θα είναι το εξής: αυτό το πνεύμα μαζί με το σκληρότατο περίβλημα που αποτελείται από τα απορρίμματα του, θα εκσφενδονιστεί στον αχανή χώρο της απεραντοσύνης και η πτώ­ση του δεν θα έχει τέλος.

Και στο κατώτατο βάθος του βάθους της πτώσης του, θα πέσει στη θάλασσα της οργής. Εκεί θα βυθίζεται ολοένα περισσότερο και θα βρίσκει διαρκώς μεγαλύτερα μαρτύρια, καθώς θα καταποντίζεται όλο και περισσότερο στην αυξανόμενη σφοδρότητα της τρικυμμένης θάλασσας της οργής, η οποία δεν έχει τέλος.

Αν και αυτή η θάλασσα της οργής είναι το πιο πύρινο πυρ, ωστό­σο δεν θα μπορέσει να διαλύσει την κατοικία του. Και τότε θα γίνει έτσι όπως είναι γραμμένο: Όλη η κακία βυθίστηκε στην αιώνια άβυσ­σο, η οποία την κατάπιε για πάντα κι έτσι δεν θα ξαναϋπάρξει που­θενά κακία σε ολόκληρη την απεραντοσύνη.

Για όσον καιρό όμως θα εξακολουθεί να υπάρχει η γη, δίδεται σε κάθε πνεύμα η δυνατότητα να χαράξει το δρόμο της μετάνοιας, της ταπεινότητας και της καλυτέρευσης -ακόμη και στο χειρότερο απ’ ό­λα τα πνεύματα. Αλλά μόλις λήξει αυτός ο χρόνος, τότε θα πάψει για πάντα να υπάρχει και η δυνατότητα της επιστροφής.

Βέβαια, αυτό θα πάρει πάρα πολύχρονο μέχρι να γίνει, δηλαδή μέχρι να απελευθερώσει η γη όλους τους κρατούμενους της, δεδο­μένου ότι εξακολουθεί να είναι ένας όγκος σημαντικού μεγέθους. Θα παρέλθουν ακόμη αρκετά εκατομμύρια χρόνια μέχρις ότου η γη να περάσει την τελευταία της δοκιμασία πυρός μέσα στο πυρ του Ήλιου. Οτι­δήποτε μπορέσει να διαλυθεί έστω και εκεί, θα μπορέσει να αποκτή­σει την ελευθερία του. Οτιδήποτε όμως δεν μπορέσει να διαλυθεί ούτε καν από τη φωτιά του Ήλιου, οτιδήποτε δεν ρευστοποιηθεί μέσα σ’ αυτό το πυρ, θα παραμείνει για πάντα ακάθαρτο κατάλοιπο, αποτελώντας τη φυλακή του πιο κακοήθους πνεύματος- κι αυτός θα είναι ο τελικός και αιώνιος θάνατός».

Με τον τρόπο αυτό, μέσα από τη φυσική ωρίμανση, ολόκληρη η υλική Δημιουργία θα περάσει σαν ώριμος καρπός σε μία νέα, καθα­ρά πνευματική κατάσταση τελείωσης. Όμως τα χειρότερα και εντε­λώς ανεπίδεκτα μάθησης κατάλοιπα θα αναγκαστούν να υπηρετή­σουν τους σκοπούς κάποιας νέας δημιουργίας.

«Όταν όμως η γη, μετά από ασύλληπτα μακρύ για σας χρόνο, θα έχει επιστρέψει όλους αυτούς που κρατούσε φυλακισμένους, τότε θα μεταμορφωθεί η Ίδια μέσα στη φωτεινή θάλασσα του ήλιου σε μια κα­θαρά πνευματική γη. Γιατί το κατώτατο περίβλημα και τσόφλι, στο οποίο παλιά ζούσαν τα ζωντανά πνεύματα και οι ψυχές, μοιάζει σαν ελαφρόπετρα που -ενώ δεν έχει πια ουσιαστικά στοιχεία ζωής- παραμένει όμως μία διάτρητη οργανική ύλη και κρύβει μέσα του μία κατώ­τατη μορφή καταδικασμένων πνευμάτων.

Τι εξυπηρετεί αυτό το υπόβαθρο, όταν κάθε νοήμων ζωή έχει πια απελευθερωθεί απ’ αυτό; Να περιφέρεται νεκρό και στερημένο από κάθε προορισμό στο άπειρο διάστημα; Ή μήπως θα μπορούσε να έ­χει κάποια ύπαρξη στις σφαίρες των ζωντανών και πολλαπλά τελειο­ποιημένων πνευμάτων; Ναι, θα έχει κάποια ύπαρξη! Γιατί στο άπει­ρο διάστημα, που κι αυτό είναι το βασίλειο και η αιώνια κατοικία Μου, τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει κάπου όντας εντελώς νεκρό και χωρίς κανέναν προορισμό. Για να μιλάμε όμως για προορισμό, πρέπει να πρόκειται για έναν πνευματικό, αιώνιο προορισμό, αφού δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει αιώνιος υλικός προορισμός.

Κάθε ύλη, ως περιορισμένη στο χώρο και στο χρόνο, μπορεί να έχει μόνον ένα εφήμερο προορισμό. Αν όμως τον εκπληρώσει εντε­λώς μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, τότε επιτεύχθηκε μ’ αυ­τήν σαν εργαλείο ένας ανώτερος σκοπός ζωής. Αν η ύλη αυτή, όπως ένα δοχείο που παλιά χρησίμευε για κάποιον σκοπό, τώρα έχει φθα­ρεί και είναι επομένως πια άχρηστη για οποιονδήποτε παρόμοιο σκο­πό, τότε τί άλλο πια να γίνει απ’ αυτήν.

… Ό,τι όμως συμβαίνει με έναν παλιότρυπο βάσει της ανθρώπινης λογικής, αυτό κάποτε θα γίνει και με τη γη και τα άλλα ουρά­νια σώματα, ακόμη και με τους αρχέγονους κεντρικούς ήλιους. Τότε θα δημιουργηθούν απ’ αυτά εντελώς πνευματικά ουράνια σώματα που θα είναι κατοικίες των μακαρίων πνευμάτων. Όμως τότε τα σώ­ματα αυτά δεν θα κατοικούνται μόνο εξωτερικά, αλλά κυρίως εσωτε­ρικά, σε όλους τους ναούς της ζωής, που η μορφή τους θα είναι αντί­στοιχη με την παλιά, οργανική και υλική μορφή τους.

Τότε μόνον οι άνθρωποι ως τέλεια πνεύματα θα γνωρίσουν κα­λά την εσωτερική υπόσταση των κόσμων τους και θα απορήσουν γε­μάτοι χαρά για το θαυμαστά πολύπλοκο εσωτερικό οργανικό εξοπλι­σμό τους, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο όργανο».

 

Μία νέα τάξη Δημιουργίας

«Όλοι οι ετερόφωτοι μικροί πλανήτες, όπως αυτή η Γη, η Σελήνη της, η Αφροδίτη, ο Ερμής, ο Άρης, ο Δίας, ο Κρόνος και ορισμέ­νοι άλλοι παρόμοιοι πλανήτες που ανήκουν στον Ήλιο σας, μαζί με αμέτρητους κομήτες, (που αργότερα θα γίνουν κι αυτοί πλανήτες κατοικούμενοι από ανθρώπους, είτε ενωνόμενοι με έναν πλανήτη ήδη κατοικημένο είτε εξελισσόμενοι οι ίδιοι σε πλανήτες) μετά από την πά­ροδο μιας χρονικής περιόδου, που για τα δικά σας κριτήρια φαίνεται ανυπολόγιστα μεγάλη, θα διαλυθούν οριστικά μέσα στον Ήλιο σας. Με τον ίδιο τρόπο μία μέρα θα αντικρύσει και ο Ήλιος σας, μαζί με τους πολλούς συντρόφους του, τη δική του διάλυση στον κόλπο του δικού του κεντρικού Ήλιου.

Αυτοί οι κεντρικοί Ήλιοι, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να φθά­σουν σε απίστευτα μεγάλες ηλικίες, και για τους οποίους ένας “αιώ­νας” (1Ο^6Οχ10⁶⁰ εκατομμύρια) από γήινα χρόνια έχει την ίδια σημα­σία όπως για τη γη ένας χρόνος, θα ζήσουν με τη σειρά τους τη δική τους διάλυση στους κεντρικούς Ήλιους της ηλιακής περιοχής τους. Οι τελευταίοι είναι πάλι -με την αραβική μέτρηση- εκατομμύρια εκα­τομμυρίων φορές μεγαλύτεροι από τους προηγούμενους.

Στη συνέχεια, αυτοί οι κεντρικοί Ήλιοι των ηλιακών περιοχών θα διαλυθούν μέσα στους αντίστοιχα μεγάλους κεντρικούς Ήλιους του δικού του ηλιακού σύμπαντος. Και αυτοί τελικά θα διαλυθούν μέσα στον μοναδικό αρχέγονο κεντρικό Ήλιο (του δικού μας σφαιρικού πε­ριβλήματος) που οι διαστάσεις του είναι εντελώς ασύλληπτες για την αντίληψη σας.

Αλλά πού θα διαλυθεί τελικά αυτός ο αρχέγονος κεντρικός Ήλιος; Μέσα στη φωτιά της θέλησης Μου! Και μετά από αυτή την οριστική του διάλυση, όλα τα ουράνια σώματα θα επιστρέψουν στην πρότερη, πνευματική τους τάξη, υπηρετώντας τον πνευματικό σκοπό για τον οποίο είναι φτιαγμένα. Έτσι θα υπάρχουν πια για πάντα σε πνευμα­τική μορφή με όλη την αίγλη και τη μεγαλοπρέπεια τους».

…«Παρ’ όλην όμως την αμέτρητη για σας διάρκεια ύπαρξης αυ­τών των ουρανίων σωμάτων, κάποτε θα έρθει η στιγμή που ο χρό­νος τους θα λήξει. Και με αυτή τη λήξη θα έχει ολοκληρωθεί μία πε­ρίοδος Δημιουργίας. Μετά από αυτό θα προχωρήσουμε σε μία νέα Δημιουργία, σε έναν άλλο, αφάνταστα μακρινό χώρο. Σ’ αυτή τη νέα δημιουργική διαδικασία, καθώς και στις αμέτρητες άλλες που θ’ ακο­λουθήσουν, θα λάβετε ενεργά μέρος κι εσείς, προικισμένοι με όλο και μεγαλύτερη παντοδυναμία, αλλά μόνον ως πραγματικά παιδιά Μου!

Γιατί όποιος δεν θα έχει επιτύχει να γίνει παιδί του Θεού κατά τον προδιαγεγραμμένο τρόπο, θα είναι βέβαια κι αυτός ένα ολοκληρω­μένο, νόημον κι ευτυχισμένο πλάσμα επάνω στην πνευματική του γη, όπου θα ζει, θα ενεργεί, θα κινείται, θα μπορεί να επισκέπτεται γειτο­νικούς πνευματικούς κόσμους, θα μπορεί μάλιστα και να περιφέρε­ται σε όλο το σφαιρικό περίβλημα όπου κατοικεί. Ωστόσο δεν θα μπο­ρέσει ποτέ να φθάσει μακρύτερα, ούτε θα γεννηθεί μέσα του η ανά­γκη να αναζητήσει κάτι ανώτερο, δημιουργικό στη ζωή του.

Τα παιδιά Μου όμως θα είναι πάντοτε κοντά Μου και θα σκέφτο­νται, θα επιθυμούν, θα αισθάνονται και θα ενεργούν μαζί Μου, σαν μέσα από μια καρδιά. Ακριβώς σε αυτό θα βρίσκεται η τεράστια δια­φορά ανάμεσα στα πραγματικά παιδιά Μου και στα υπόλοιπα ευτυχισμένα πλάσματα που θα είναι προικισμένα με λογική και νοημοσύ­νη.

Γι’ αυτό προνοείστε, ώστε να μπορέσετε κάποτε να θεωρηθείτε αποδεκτοί και άξιοι για παιδιά Μου! Αμήν!»

 

***

 

«Η αγάπη του Θεού οδηγεί το σύμπαν στην τελείωση.

Για χάρη της αγάπης έγιναν τα πάντα».

Φραγκίσκος του Σάλες

 

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Βάλτερ Λουτς «Η Πατρίδα της Ψυχής» εκδ. Πύρινος Κόσμος