3. ΠΩΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
Η Δημιουργία είναι μία Αέναη Εξέλιξη
«Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη», λέει η Βίβλος. Αυτά τα λόγια με τα οποία αρχίζει η Αγία Γραφή, έφεραν σε αδιέξοδο πολλούς αναζητητές της Αλήθειας στο παρελθόν και τους έδειξαν τα όρια της σοφίας τους. Πολλοί αναρωτήθηκαν: πώς γίνεται ο προαιώνιος Θεός ή το δημιουργικό του έργο να είχαν κάποτε αρχή; Στην έννοια της αιωνιότητας προϋποτίθεται ότι δεν υπάρχει αρχή και τέλος! Ορισμένοι επιχείρησαν να ερμηνεύσουν αυτή την αινιγματική παράγραφο της Βίβλου με το σκεπτικό πως η Θεότητα υπήρξε αδρανής γι’ αμέτρητο διάστημα κι άρχισε να δημιουργεί μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Αλλά πώς μπορούμε να φανταστούμε μία Θεότητα η οποία έμενε άπραγη για αμέτρητο καιρό; Και αυτή η εξήγηση δεν είναι ικανοποιητική για τον σκεπτόμενο άνθρωπο. Γι1 αυτό μέχρι την εποχή μας το σημείο αυτό στην αρχή της Αγίας Γραφής περέμενε ένα αίνιγμα που δημιουργούσε απορίες.
Αν παρατηρήσουμε την ορατή δημιουργία, ξέρουμε από την πείρα πως όλες οι εξελικτικές διαδικασίες στη φύση δεν επαναλαμβάνονται ομοιόμορφα, αλλά εμφανίζουν τακτικές αλλαγές, ή περιόδους εξέλιξης, στην επιστημονική γλώσσα. Διαπιστώνουμε μάλιστα, πως σαν τα κουτιά που μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο, η πιο μικρή φάση εξέλιξης περιλαμβάνεται στη μεγαλύτερη κι αυτή με τη σειρά της στην ακόμα πιο μεγάλη. Επιπλέον το προϊόν, ή καλύτερα το απαύγασμα της προηγούμενης φάσης αξιολογείται, ωριμάζει και τελειοποιείται σ’ αυτήν που ακολουθεί μετά. Με την ίδια έννοια, η κάθε μέρα στη φύση αχ., από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου, αποτελεί μία μικρότερη περίοδο εξέλιξης η οποία αλλάζει και ωριμάζει σε ένα ορισμένο βαθμό τον κόσμο που μας περιβάλλει, τα φυτά, τα ζώα και τους ανθρώπους. Στη διάρκεια της νύχτας μεσολαβεί ένα είδος ανάπαυσης, κατά την οποία ό,τι έχει κατακτηθεί την προηγούμενη μέρα ανασυγκροτείται και προετοιμάζεται για μια νέα εξέλιξη. Η αμέσως επόμενη περίοδος είναι οι τριάντα μέρες του σεληνιακού κύκλου, στη διάρκεια του οποίου κάποιες ευρύτερες συνθήκες ωριμάζουν, ολοκληρώνονται και ετοιμάζονται για μια νέα αρχή- το ίδιο ισχύει και για κάθε καινούργιο χρόνο.
Αυτή η περίοδος της φυσικής ζωής εξαρτάται όπως ξέρουμε από την περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο. Άλλες, ακόμη μεγαλύτερες περίοδοι εξέλιξης της γήινης ζωής, όπως π.χ. η περίοδος των παγετώνων, εξαρτώνται από τις τακτικές περιστροφές του ήλιου μας με τους πλανήτες του γύρω από τον αμέσως μεγαλύτερο κεντρικό ήλιο, το Σείριο, όπως και από τις περιστροφές του Σείριου και των άλλων κεντρικών ήλιων γύρω από τους ακόμα μεγαλύτερους πρωταρχικούς κεντρικούς ήλιους. Όλη η ζωή στην ορατή δημιουργία ολοκληρώνεται μέσα σε τακτές περιόδους.
Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» μαθαίνουμε πως με τον ίδιο τρόπο ασκεί ολόκληρη τη δημιουργική του δραστηριότητα και ο μεγάλος Υφαντής και Ποιητής, δηλαδή μέσα σε τέτοιες μεγάλες και ακόμη μεγαλύτερες περιόδους δημιουργίας. Κι αυτές οι περίοδοι όμως χωρίζονται μεταξύ τους από διαστήματα ανάπαυσης και περισυλλογής, όπως η μέρα από τη νύχτα κ.ο,κ.
Λέγοντας «Εν αρχή ο Θεός εποίησε…», ο Μωυσής, ο οποίος ήταν βαθιά φωτισμένος από το θείο Πνεύμα, ήθελε να υποδηλώσει αυτή την περιοδική δημιουργική δραστηριότητα. Ήθελε να πει δηλαδή πως στην αρχή της παρούσας δημιουργικής περιόδου, της μόνης που είμαστε σε θέση να συλλάβουμε, ο Θεός έφτιαξε ουρανό και γη με το γνωστό τρόπο. Η αλήθεια είναι όμως πως τα λόγια του Μωυσή σχετικά με την ιστορία της δημιουργίας θα πρέπει να διευκρινισθούν κι άλλο.
Αμέτρητες περίοδοι Δημιουργίας που διαδέχονται αδιάκοπα η μία την άλλη
Την ανάλυση αυτού του μεγάλου μυστηρίου της Δημιουργίας τη βρίσκουμε στον τέταρτο τόμο του «Μεγάλου Ευαγγελίου», όπου ο ίδιος ο Χριστός εξηγεί στο Μαθαήλ, ένα μαθητή του τον οποίο διακρίνει ιδιαίτερη ικανότητα αντίληψης και πνευματικότητα:
«Καλέ μου φίλε, υπάρχει μια αγεφύρωτη διαφορά ανάμεσα στο Θεό και το πεπερασμένο δημιούργημα του, τον άνθρωπο, όσο τέλειος κι αν είναι ο τελευταίος. Το άναρχο Είναι του Θεού είναι αιώνιο και απέραντο σε όλα του. Ο άνθρωπος όμως, μπορεί μεν να υπάρχει αιώνια και να τελειοποιεί διαρκώς το πνευματικό του είναι, αλλά δεν μπορεί ποτέ να φθάσει την απεραντοσύνη του Θεού. Έτσι και οι ατέλειωτες αιωνιότητες όπου εξελίσσεται η δημιουργία, περιλαμβάνουν αμέτρητες αιώνιες περιόδους. Στη διάρκεια τους διαδραματίζονται σίγουρα πάρα πολλά πράγματα και ωστόσο, η απεραντοσύνη τα χωράει όλα.
Αυτά τα πράγματα όμως ούτε οι πρωταρχάγγελοι δεν τα ξέρουν, γιατί ακόμα και η δική τους αντίληψη δεν φθάνει τόσο μακριά. Ένας πρωταρχάγγελος πρέπει πρώτα να περάσει από το δρόμο της ενσάρκωσης σαν κι Εμένα, για να γίνει ικανός να συλλάβει πιο πολλά πράγματα. Αλλά ποτέ δεν θα συλλάβει τα χίλια-μύρια που κρύβει μέσα της ολόκληρη η απεραντοσύνη! Χωρίς αμφιβολία, θα σας φανερώνονται διαρκώς όλο και καινούργια θαύματα που μέσα τους θ’ ανακαλύπτετε σιγά-σιγά τον εαυτό σας. Όμως να τα εξαντλήσετε δεν πρόκειται ποτέ. Για αναρωτηθείτε- γίνεται να μετρήσει κανείς μέχρι εκεί που τελειώνουν οι αριθμοί;
Ήμουν λοιπόν ανέκαθεν ως προς το πνεύμα ο ίδιος κι απαράλλακτος Θεός. Σκέφτομαι, θέλω κι ενεργώ πάντα με την ίδια Αγάπη και Σοφία, αν και βέβαια μετά από κάθε περίοδο Δημιουργίας που φθάνει στο τέρμα της, η ευτυχία μου είναι πιο μεγάλη, χάρη στα χίλια-μύρια που έγιναν στο μεταξύ. Άρα μπορείτε να βάλετε με το νου σας εσείς οι πιο σοφοί, πως σίγουρα μέχρι αυτήν εδώ την περίοδο Δημιουργίας δεν αναπαύθηκα και δεν έκλεισα μάτι ούτε στιγμή σ’ οποιοδήποτε σημείο της απεραντοσύνης! Μία περίοδος Δημιουργίας μπορεί, απ’ την αρχή-αρχή της μέχρι να φθάσει στην πνευματική τελείωση, να διαρκέσει εκατομμύρια αιώνες, που ο καθένας τους χώρια κρατάει χίλια χρόνια. Κι ωστόσο, κι αυτή ακόμα δεν είναι τίποτα μπρος στη δική μου Ύπαρξη που κρατάει αιώνια. Σε σας βέβαια, η διάρκεια μπορεί να φαίνεται απίστευτη, σε σύγκριση όμως με το άπειρο, είναι ένα τίποτα!»
Ο Μαθαήλ, συγκλονισμένος απ’ αυτή την αποκάλυψη, αποκρίνεται:
«Αμήν, Κύριε! Η αστείρευτη Δύναμη και η Μεγαλοσύνη Σου, το αχανές άπειρο, οι αιωνιότητες που κυλούν ατέρμονα στα βάθη Σου, με κάνουν να ζαλίζομαι! Πού να σκεφθώ λοιπόν ο φτωχός πως δεν έχουν καν αριθμό αυτές οι περίοδοι Δημιουργίας που ‘χεις αφήσει πίσω Σου; Αν άρχιζα από τούτη εδώ την τωρινή να μετράω προς τα πίσω, δεν θα έφθανα ποτέ σ’ εκείνη την περίοδο δημιουργίας που θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν η πρωταρχική. Με λίγα λόγια, δεν έχεις πουθενά αρχή! Κατά συνέπεια ούτε οι Δημιουργίες Σου μπορεί να έχουν αρχή. Μέσα στο άπειρο διάστημα χωράνε άπειρες Δημιουργίες, όσο μεγάλη κι αν είναι η απόσταση μεταξύ τους. Κι αυτές που θα γίνουν στο μέλλον δεν πρόκειται να προσαυξήσουν στο παραμικρό τις ήδη προαιώνια υφιστάμενες· γιατί ένα αναρίθμητο ποσόν δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερο, αφού είναι έτσι κι αλλιώς ατέλειωτο.
Σίγουρα οι νέες Δημιουργίες έχουν το νόημα τους, αλλά μέσα στο γενικό άθροισμα των προηγούμενων δεν μετράνε καθόλου!
Αλλά αρκετά μ’ αυτές τις σκέψεις, που με το μέγεθος τους απειλούν να συνθλίψουν τη μικρή μου την ψυχή! Αν έχω την αιώνια Ζωή, και μαζί το Έλεος και την Αγάπη Σου, τι μου χρειάζεται να μάθω πώς είναι ο ήλιος, η έστω το φεγγάρι μας; Τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο ανόητο ήταν εκ μέρους μου να Σε ρωτήσω για κάτι που δεν χρειάζεται καθόλου να το ξέρει ο μικρός άνθρωπος!»
Κι ο Πλάστης αποκρίνεται: «Όχι φίλε μου, δεν ήταν ανοησία, μόνο μία κάπως αχρείαστη περιέργεια γι’ αυτήν εδώ την επίγεια ζωή. Καθ’ ότι, όσο η ψυχή δεν έχει ενωθεί ολότελα με το Πνεύμα Μου που έχει μέσα της, είναι αδύνατο να συλλάβεις αυτά τα πράγματα σε όλο τους το βάθος. Όταν αργότερα φθάσεις στην πνευματική αναγέννηση κι όταν βρεθείς πέρα, στο Βασίλειο του Θεού, σαν ένα τέλειο ον, θα καταλάβεις πολλά πράγματα ως το βάθος τους. Ωστόσο, μόνο όσα αφορούν αυτή την τωρινή περίοδο Δημιουργίας. Τούτη όμως περικλείει και κάθε άλλη προηγούμενη περίοδο, η οποία, σαν ολοκληρωμένη οντότητα, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μέσα της πνευματικά σ’ όλη την αιωνιότητα.»
Απ’ αυτά τα καταπληκτικά λόγια του Κυρίου, αντιλαμβανόμαστε πως καμιά από τις αναρίθμητες περιόδους Δημιουργίας, τις ασύλληπτες για το ανθρώπινο μυαλό μας, δεν έγινε για να αφεθεί να χαθεί και πάλι αυθαίρετα, χωρίς ν’ αφήσει ίχνη. Αντίθετα, όπως διαπιστώνουμε κάθε μέρα σε μικρογραφία στις δημιουργικές διαδικασίες της φύσης, κάθε Δημιουργία αποτελεί πάντα το υπόβαθρο για την επόμενη. Και ταυτόχρονα, η τελευταία είναι το γέννημα ή το κάρπισμα όλων των προηγούμενων.
Συνεπώς, το δημιουργικό έργο του Θεού αποτελεί μέχρι σήμερα ένα βαθυστόχαστο σύνολο. Ακόμη κι αν εκτυλίσσεται μέσα σε αμέτρητες περιόδους Δημιουργίας, δεν είναι ένα αυθαίρετο, χαοτικό συνονθύλευμα. Αποτελεί ένα μωσαϊκό ασύλληπτων διαστάσεων, όπου η Αγάπη, η Σοφία και η Εξουσία της Θεότητας υφαίνουν τα νήματα και οδηγούν σε διαρκώς υψηλότερους στόχους ζωής.