ΤΙ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;

ΤΙ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Η Οντότητα του Θεού

Σε πλήρη ομοφωνία με άλλα ιερά κείμενα, η Βίβλος μάς διδάσκει πως ο Θεός είναι Πνεύμα. Είναι ένα Πνεύμα αιώνιο, απέραντο, στον υπέρτατο βαθμό της τελειότητας.

Όμως η Βίβλος μάς λέει επίσης πως ο Θεός είναι άνθρωπος, γιατί όπως έγραφε ο Μωυσής, «και ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατά τη μορφή του, τον έκανε με μορφή θεϊκή».

Οι δύο προσδιορισμοί, δηλαδή ότι ο Θεός είναι ένα αιώνιο, απέραντο πνεύμα και ταυτόχρονα άνθρωπος, φαίνεται να αντιφάσκουν μεταξύ τους, μια που η έννοια «απέραντο πνεύμα» μας παραπέμπει στην απεραντοσύνη του διαστήματος, ενώ για τον άνθρωπο ισχύει ο περιορισμός στο χώρο. Αυτή η αντίφαση έχει απασχολήσει πολλούς χριστιανούς, χωρίς να φθάσουν σ’ ένα αποτέλεσμα.

Απέραντο πνεύμα και αρχέτυπος Θεάνθρωπος

Στη «Θεία Οικονομία» υπάρχει μία σκηνή όπου ο Θεός εμφανίζεται σαν ένας οδοιπόρος, ο Αμπεντάμ, και διδάσκει τους πατριάρχες. Σ’ έναν απ’ αυτούς, τον Ιάρεδ, που φαίνεται σκεφτικός, απευθύνει τα παρακάτω λόγια:

«Φίλε Ιάρεδ, ξέρω καλά τι πιστεύεις για το Θεό. Λες πως “ο θεός είναι σε όλα του απέραντος”. Θα ’θελα όμως να Μου πεις ειλικρινά μέσα από τα βάθη της καρδιάς σου, πώς το εξηγείς εσύ ότι από τη μια είμαι απέραντος, κι από την άλλη στέκομαι  εδώ μπροστά σου. ορατός και όμοιος με σένα; Διότι είμαι της γνώμης πως ό,τι είναι πεπερασμένο, περιορισμένο στο χώρο, δεν πρόκειται ποτέ να γεμίσει την απεραντοσύνη, ακόμη κι αν απλωνόταν απεριόριστα προς όλες τις μεριές. Αλλά υπάρχει και η αντίθετη πλευρά. Μπορεί ποτέ η απεραντοσύνη να συμπτυχθεί και να χωρέσει μέσα σ’ ένα πεπερασμένο ον: Πού και πώς θα ήταν η αρχή της, αφού η απεραντοσύνη δεν έχει πέρας; Αφού λοιπόν αυτό είναι το πιστεύω σου, εξήγησε Μου πώς Εγώ, που είμαι απέραντος, έχω γίνει ορατός σ’ εσένα και στους πάντες, και βρίσκομαι περιορισμένος μέσα σ’ αυτό το σώμα και στο χώρο; Σύμφωνα με τη διδασκαλία σου, είναι αδύνατο των αδυνάτων η αγάπη και η πίστη σου όμως λένε το αντίθετο. Εξήγησε το λοιπόν σε όλους μας! Αυτό το σημείο είναι πολύ σημαντικό, γιατί, για ένα ον που έχει αρχή και τέλος, η απεραντοσύνη του Θεού είναι εντελώς αδιανόητη και άρα είναι σαν να μην υπάρχει Θεός καθόλου. Από την άλλη μεριά όμως, ένας πεπερασμένος Θεός αποκλείεται από τον ορισμό της θεϊκότητας. Γι’ αυτό, άνοιξε μας την καρδιά σου και ξεκαθάρισε μας αυτή την αντίφαση!»

Ο Ιάρεδ και οι άλλοι, ακούγοντας αυτή την ερώτηση, άρχισαν να στηθοκτυπούνται και οι αμφιβολίες, η μία μετά την άλλη, έσφιγγαν την καρδιά τους. Μετά από βαθύ συλλογισμό, είπε λοιπόν ο Ιάρεδ:

«Κύριε και Πατέρα, μεγάλη είναι η αγάπη και η αγιοσύνη Σου! Καταρχήν πιστεύω πως το πιο μεγάλο, το πιο σοφό χερουβείμ είναι το ίδιο ανάξιο μ’ εμένα ν’ απαντήσει σε τούτη την ερώτηση. Παρόλ’ αυτά, το μοναδικό κριτήριο που έχω για τη θεότητα Σου είναι η ίδια η καρδιά μου, γιατί κανέναν άλλον δεν αγαπάει όπως αγαπάει Εσένα! Όλα τ’ άλλα μου φαίνονται λιγότερο σημαντικά. Όποιος μπορεί, ας καταλάβει πώς γίνεται Εσύ, ο απέραντος Θεός, να εμφανίζεσαι σ’ εμάς, που είμαστε περαστικά σκουλήκια μπροστά Σου, περιορισμένος μέσα στην μορφή ενός ανθρώπου. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχθώ πως εγώ, μόνο μ’ αυτή τη μορφή μπορώ να Σ’ αγαπήσω. Γιατί αλλιώς, πού να βρει μια μικρή, ανθρώπινη καρδιά τόση αγάπη για ν’ αγαπήσει το Θεό στην απεραντοσύνη του; Γι’ αυτό και σ’ αγαπώ ασύγκριτα περισσότερο σ’ αυτή Σου τη μορφή, παρά σαν έναν απέραντο Θεό που δεν μπορεί να τον χωρέσει τα μυαλό μου. Για να πω την αλήθεια το Θεό Τον φοβάμαι και Τον αγαπώ μοναχά σ αυτή την ανθρώπινη μορφή. Γιατί μπρος στο Θεό που δεν έχει αρχή και τέλος, εγώ είτε υπάρχω είτε όχι, είναι ένα και το αυτό. Κι από την άλλη, σαν απέραντος Θεός είναι εντελώς απλησίαστος για εκείνα τα όντα που είναι μηδαμινά σε σύγκριση μαζί Του. Να λοιπόν, είπα όσα είχα να πω, κι ελπίζω να Σου ήταν αρεστά!»

«Κι ο Αμπεντάμ», αναφέρεται παρακάτω στη «Θεία Οικονομία», «έσφιξε τον Ιάρεδ στην αγκαλιά του και του είπε: “Ιάρεδ, Μου έδωσες την πιο καλή απάντηση^.  είναι ακριβώς όπως τα λες! Το μοναδικό κριτήριο για να νιώσει κανείς τη θεότητα Μου είναι η αγάπη- δεν υπάρχει άλλο μέτρο ή ζύγι για να Με μετρήσεις. Είμαι στ’ αλήθεια ένας απέραντος Θεός! Τούτη η μορφή με την οποία Με βλέπεις τώρα, δεν είναι παρά μια πρόσκαιρη εμφάνιση. Το ότι είναι δυνατή από πνευματική άποψη, το χρωστάει στην παντοδυναμία της Θέλησης, της Αγάπης και της Σοφίας Μου. Αυτή η μορφή είναι η ίδια που δόθηκε και σε σας για να γίνετε κατ’ εικόνα και ομοίωση Μου! Γι’ αυτό, αγαπημένε Μου Ιάρεδ, μην αλλάξεις γνώμη και πίστεψε Με πως κανένας δεν πρόκειται ποτέ να Με δει με άλλη μορφή απ’ αυτή που βλέπετε όλοι τώρα με το πνεύμα σας! Αμήν”.

Οι πιο πολλοί, μαζί με τον Ιάρεδ, χάρηκαν πολύ με αυτή την εξήγηση. Μερικοί όμως τα είχαν χάσει Kι έσπαζαν το κεφάλι τους να καταλάβουν τις δυο οντότητες του Θεού, δηλαδή την απέραντη, κι αυτή που στεκόταν σαν μορφή με σάρκα και οστά μπροστά τους.

Τότε σηκώθηκε πάλι ο Αμπεντάμ και φώναξε τους δύσπιστους κοντά του: «Αχ εσείς ασυλλόγιστοι άνθρωποι, τι ανοησίες βάλατε πάλι στο μυαλό σας; Θα σας δώσω ένα φως για να ξεφύγετε μια και καλή από τις φαντασιοπληξιες που σκοτίζουν το νου σας. Ακούστε λοιπόν!

Αυτό που ονομάζετε απεραντοσύνη, είναι το Πνεύμα της Θέλησης Μου, το οποίο δημιούργησε το άπειρο πριν από ολόκληρες αιωνιότητες και το γέμισε με κάθε λογής όντα. Αυτό το Πνεύμα διαθέτει ένα κεντρικό σημείο όπου σαν οντότητα έχει μία μορφή. Όλη η δύναμη αυτού του άπειρου Πνεύματος ενεργεί συγκεντρωμένα και ενιαία από ένα κεντρικό σημείο. Τούτο το κέντρο δύναμης, λοιπόν, είναι η Αγάπη, που είναι η Ζωή αυτού του Πνεύματος. Κι αυτή η Αγάπη είμαι Εγώ προαιώνια!

Το Πνεύμα του Θεού είναι απεριόριστο και μπορεί να ενεργεί παντού, αλλά για να φανερωθεί σαν οντότητα με μία μορφή, χρειάζεται την Αγάπη. Όποτε ο Θεός παίρνει μορφή για να εμφανισθεί στα πεπερασμένα όντα, φανερώνεται μέσα από την Αγάπη Του, γιατί αυτή η Αγάπη είναι το ουσιαστικό Του είναι.

Παράλληλα αποτελεί το κεντρικό σημείο όπου συγκεντρώνεται όλη η δύναμη και η ιερότητα του απέραντου Πνεύματος Του. Αυτή είναι λοιπόν όλη η αλήθεια για το είναι του Θεού. Τούτο το πράγμα όμως, για να το καταλάβει κανείς, πρέπει να βάλει μπροστά την καρδιά του και όχι το μυαλό!»

Σύμφωνα μ’ αυτά τα λόγια λοιπόν ο Θεός είναι τέλειος τόσο σαν Παντοδύναμο, Πανταχού παρόν Πνεύμα, όσο και σαν ο πυρήνας όπου συγκλίνουν όλες οι δυνάμεις του.

Το Κέντρο Δύναμης της Θεότητας

Η Θεότητα λοιπόν έχει ένα Κέντρο Δύναμης μέσα στο οποίο φανερώνεται σαν μορφοποιημένη οντότητα Διαβάζουμε σχετικά στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο»: «Ο Θεός στο βάθος του και στη συνείδηση του εαυτού του είναι άνθρωπος σαν κι εσένα. Κατοικεί μέσα σ’ ένα απροσπέλαστο Φως, το οποίο στον κόσμο των πνευμάτων ονομάζεται Ήλιος του Ελέους».

Στο  «Ρόμπερτ Μπλουμ» του Λόρμπερ διαβάζουμε πως ο τόπος όπου βρίσκεται αυτός ο θεϊκός Ήλιος, κοιτάζοντας από τη γήινη οπτική γωνία, είναι η περιοχή του μεγάλου αστερισμού του Λέοντα. Και για την ακρίβεια, ο Θεός κατοικεί «στον πνευματικό κεντρικό ήλιο που περιβάλλει το φυσικό ήλιο με το όνομα Ρέγουλους και από εκεί και πέρα σ ολόκληρη την απεραντοσύνη».

Εννοείται ότι δεν πρέπει να φανταζόμαστε το αρχέτυπο του ανθρώπου που βρίσκεται μέσα στο Κέντρο Δύναμης της Θεότητας σαν ένα χειροπιαστό, υλικό άνθρωπο με σάρκα και οστά σαν εμάς. Όπως ο εσωτερικός, ο αληθινός εαυτός μας είναι καθαρά πνευματικής υφής (και είναι αθέατος για τα μάτια του κορμιού μας), εννοείται πως το ίδιο είναι και ο Θεϊκός Αρχέτυπος Άνθρωπος, που κατ’ εικόνα του έφτιαξε ο Θεός το γήινο άνθρωπο, όπως μας λέει η Βίβλος.

Αυτός ο Πνευματικός Αρχέτυπος Θεάνθρωπος κατέβηκε πριν δυο χιλιάδες χρόνια περίπου στο επίπεδο της ύλης. Ως Ιησούς περιβλήθηκε μία γήινη ψυχή και ένα σώμα από σάρκα, για να γίνει ορατός και προσιτός για τους ανθρώπους και για όλα τα πνεύματα.

Τα κείμενα του Λόρμπερ μάς παρουσιάζουν άγνωστες πλευρές απ’ αυτό το μοναδικό γεγονός, θ’ ασχοληθούμε όμως παρακάτω αναλυτικότερα μαζί του.

Κοσμική ψυχή ή πρόσωπο;

Χάρη στις πληροφορίες σχετικά με το Κέντρο Δύναμης του Θεού. παίρνουμε μία απάντηση στο παλιό ερώτημα, αν ο Θεός δηλαδή είναι ένα πρόσωπο ή μία κοσμική ψυχή που διαπερνάει σαν ομίχλη το άπειρο, όπως διδάσκουν οι Βραχμάνοι και άλλοι πανθεϊστές.

Τι συνιστά την ατομικότητα του ανθρώπου, πώς γίνεται ο καθένας ένα ξεχωριστό πρόσωπο; Απλούστατα, επειδή όλη η διάνοια και η ενέργεια του συγκεντρώνονται σ’ ένα ορισμένο κέντρο, σ’ έναν πυρήνα. Αυτό το κεντρικό σημείο του εαυτού μας δεν είναι άλλο από το εγώ μας. Εμείς μπορούμε να το δούμε, επειδή ενσαρκώνεται στο σώμα μας και φανερώνει μία ενιαία αίσθηση, σκέψη, θέληση και δράση. Με τον ίδιο τρόπο η θεότητα συγκεντρώνει όλες τις πνευματικές δυνάμεις της σ’ ένα Κέντρο Δύναμης και Ζωής. Έτσι φανερώνεται κι αυτή σαν ένα πνεύμα με συγκεκριμένο πρόσωπο, παρόμοιο με το δικό μας ανθρώπινο εγώ. Όπως διδάσκει δηλαδή η Βίβλος, ο θεός, παίρνοντας αυτή τη μορφή, μας εμφανίζεται σαν ένας προσωποποιημένος θεός. Σ’ αυτόν το Θεό μπορούμε ν’ απευθυνθούμε νοερά, όπως μιλάμε με τους ομοίους μας. Ο μαθητής του Χριστού, ο Ιωάννης, λέει στο βιβλίο του Λόρμπερ «Επίσκοπος Μαρτίνος»: «Ο Θεός είναι άπειρος και πανταχού παρών ως προς τη θεϊκή του Ουσία και τη Θέληση. Σαν θεάνθρωπος με οντότητα, όμως, κι αληθινός πατέρας των παιδιών του, ζει αυτοπροσώπως ανάμεσα στα παιδιά του στον πιο υψηλό παράδεισο».

Όπως διαπίστωσε και ο Ιάρεδ, τη Θεότητα είναι δύσκολο να την νιώσουμε κοντά μας όταν είναι μία απρόσωπη, αφηρημένη και πανίσχυρη Αρχή. Όμως σε μία προσωποποιημένη Δύναμη, μπορούμε ν’ απευθυνθούμε προσωπικά με αγάπη κι εμπιστοσύνη και να μοιραστούμε ό,τι μας απασχολεί.

Το Πνεύμα του Θεού ακτινοβολεί στο άπειρο

Στο «Μ.Ε.Ι.» πληροφορούμαστε αναλυτικά για τις πνευματικές δυνάμεις που ακτινοβολεί στο άπειρο αυτό το τρομακτικό Κέντρο Δύναμης. Αυτές οι δυνάμεις που στον Λόρμπερ ονομάζονται «αιθερική σφαίρα Ζωής». είναι με άλλα λόγια το Άγιο Πνεύμα Του: «Ο αέναος κι απέραντος χώρος της Δημιουργίας είναι πλημμυρισμένος από το Πνεύμα Μου. Και τούτο είναι η καθαρή αγάπη, ζωή, φως, σοφία, εντελώς διαυγής συνείδηση, συγκεκριμένα αισθήματα, όραση, ακοή, σκέψη, θέληση και ενέργεια. Στο πρόσωπο Μου (τον Ιησού), βρίσκεται το εστιακό σημείο όλου αυτού του μοναδικού, αιώνιου Πνεύματος. Όμως η αιθερική σφαίρα Ζωής που ακτινοβολείται από Εμένα, διαπερνάει και περικλείει οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο αιώνιο άπειρο^. αυτή η αιθέρια σφαίρα που είναι μόνιμα στενά δεμένη, μ’ Εμένα, το Κέντρο της Ζωής, βλέπει, ακούει, αισθάνεται, σκέφτεται και ενεργεί παντού με τον ίδιο κι απαράλλακτο τρόπο. Έτσι εξηγείται απλά και ξάστερα, πώς κι ο Θεός είναι παντογνώστης και πανταχού παρών!»

Για το ίδιο θέμα, διαβάζουμε σ’ ένα άλλο σημείο του «Μεγάλου Ευαγγελίου»: «Το άσπιλο Πνεύμα του Θεού σαν ύλη ή σαν στοιχείο, είναι στο βάθος του Φωτιά και Φως ή, αλλιώτικα ειπωμένο, είναι αυτή καθαυτήν η Αγάπη και η Σοφία. Αλλά μη φανταστείτε μ’ αυτό μία φυσική φωτιά ή μια αισθησιακή αγάπη, κι ούτε ένα φως σαν του ήλιου της γης, αν και υπάρχει μία  αντιστοιχία ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο. Γιατί η Φωτιά του Πνεύματος είναι άχραντη Ζωή και το Φως του είναι καθαρή Σοφία… Πίσω απ’ την αιθέρια ουσία που γεμίζει το άπειρο, (που ρέει μέσα της δηλαδή), υπάρχει η πνευματική Φωτιά που δεν είναι ορατή στις ανθρώπινες αισθήσεις. Είναι η κυρίαρχη Δύναμη, η οποία, πηγάζοντας από το Θεό, γεμίζει το άπειρο, ενεργεί και δημιουργεί αδιάκοπα. Ο ίδιος ο Θεός στο κέντρο του είναι το αέναο προαιώνιο Πνεύμα και αρχέτυπος Άνθρωπος. Αυτός γεμίζει την απεραντοσύνη, που και τούτη απορρέει από Εκείνον με τις μεγαλειώδεις σκέψεις και ιδέες Του. Η Αγάπη του πλημμυρίζει αυτές τις σκέψεις και ιδέες, ώσπου να γίνουν μία ζωντανή Φωτιά, όπως είναι κι αυτός ο Ίδιος^. η Σοφία του τους δίνει εσωτερική τάξη και μορφή^. χάρη στη Θέληση του, γίνονται ξεχωριστές και σαν αυθύπαρκτες οντότητες. Αυτές οι οντότητες είναι προικισμένες με την ικανότητα να εξελίσσονται και να αναπαράγονται διαρκώς από μόνες τους. Με το πέρασμα του χρόνου, μπορούν, ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της εξέλιξης, σύμφωνα με την Τάξη που έχει ορίσει ο Θεός, να ενώνονται μεταξύ τους. Και στο τέλος, (οι ανώτερες και πιο σύνθετες μορφές ζωής) μπορούν ν’ αναρριχηθούν ως την ομοιότητα με το Θεό».

Η βασική ιδιότητα του Θεού είναι η Αγάπη

Η Αγάπη είναι η πρώτη και κύρια ιδιότητα του θεϊκού Όντος. Και η πεμπτουσία της Αγάπης είναι να προσφέρει με τις πράξεις της την ευτυχία. Τα γραπτά του Λόρμπερ επανειλημμένα περιγράφουν αυτή την πρωταρχική, κινητήρια δύναμη που κρύβεται πίσω από κάθε μορφή ζωής. Στη «Θεία Οικονομία» για παράδειγμα, είναι γραμμένο:

«Μέσα στο κέντρο της άπειρης Δύναμης ήμουν Εγώ ανέκαθεν η Αγάπη και η ίδια η Ζωή». Και στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη» λέει ο Ιησούς: «Ο αέναος, αληθινός Θεός, είναι καθαρή Αγάπη και γι’ αυτό υπέρτατη Σοφία. Χάρη στη Σοφία Του γέννησε από μέσα Του όλους τους κόσμους και τους ανθρώπους. Επειδή ο Ίδιος είναι η καθαρή Αγάπη, θέλει να Τον αγαπούν όλοι οι άνθρωποι πριν και πάνω απ’ όλα. Και επειδή όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα Του, Θέλει ν’ αγαπάει ο ένας τον άλλο σαν τον εαυτό του. Εφόσον ο Θεός αγαπάει όλους τους ανθρώπους πιο πολύ κι από πατέρας, γιατί να μην Τον αγαπούν κι αυτοί απ’ τη μεριά τους πάνω απ’ όλα, όταν θα έχουν καταλάβει ποιος είναι στην ουσία: Χωρίς την ουσιαστική Αγάπη, δεν πρόκειται ποτέ να βρείτε το Θεό. να γνωρίσετε πραγματικά αυτό που είναι και άρα. δεν θα μπορέσετε ποτέ να έρθετε κοντά Του. Μόνον η Αγάπη σάς δείχνει αλάθητα το δρόμο που οδηγεί σ’ Αυτόν».

Στο «M.E.I.» ένας σοφός εξηγεί αυτή τη θεϊκή Αγάπη με τους παρακάτω συλλογισμούς: «Σίγουρα η μεγαλύτερη αγαλλίαση για το Θεό, που είναι ο Δημιουργός και ο Πατέρας για όλους τους κόσμους, τους αγγέλους και τους ανθρώπους, θα είναι να κάνει όλο και πιο ευτυχισμένους εκείνους που όλο και πιο πολύ γνωρίζουν και αγαπούν τον Ίδιο και τα έργα Του! Για τούτο το λόγο έσπειρε το απέραντο διάστημα με αμέτρητα έργα από την άπειρη Σοφία και Δύναμη του και δημιούργησε σκεπτόμενα όντα. προικισμένα και αυτά με σοφία. Αυτά τα όντα, εκστατικά μπρος στη Σοφία και τη Δύναμη του Δημιουργού τους, συνεπαίρνονται από κάθε νέα αποκάλυψη της μεγαλοσύνης Του. Κι αυτό τα σπρώχνει να Τον λατρέψουν με όλο μεγαλύτερη θέρμη. Πιστεύω πως αυτό και μόνο πρέπει να είναι η μεγαλύτερη ευτυχία για το Θεό! Για να δώσει τη δυνατότητα στους ανθρώπους αυτής της γης, στους αγγέλους στους ουρανούς και στα υπόλοιπα πλάσματα του σύμπαντος να γίνουν ακόμη πιο ευτυχισμένα, κατέβηκε ο Ίδιος σαν άνθρωπος σ’ αυτή τη γη. Γι’ αυτό μας φανερώθηκε όπως φανερώνεται ο ένας άνθρωπος στον άλλον».

Τα εφτά «πνεύματα του Θεού» και το έργο τους

Από τον Λόρμπερ μαθαίνουμε πως όλες οι άλλες ιδιότητες της Θεότητας προκύπτουν από την τάση της Αγάπης να χαρίζει στους άλλους την ευτυχία. Η Αγάπη του Θεού, που φλέγεται να δώσει ευτυχία, για να ικανοποιήσει αυτή της την ανάγκη, γεννάει αδιάκοπα σκέψεις και ιδέες. Μέσα της δηλαδή γίνεται «φως» κι έτσι από τα βάθη της αναβλύζει η θεϊκή Σοφία. Και η μία και η άλλη, η Αγάπη και η Σοφία, θέλουν να πραγματοποιήσουν τις δημιουργικές τους σκέψεις. Γι’ αυτό ξυπνούν την εκτελεστική δύναμη και εξουσία που θα τις πραγματοποιήσει, αυτό που ονομάζεται Άγιο Πνεύμα. Χάρη στο Άγιο Πνεύμα, οι νοερές οντότητες γίνονται ζωντανή πραγματικότητα. Εξ ου και ονομάζουμε τα τρία κύρια ή βασικά πνεύματα του Θεού: Αγάπη, Σοφία και Δύναμη.

Απ’ αυτά όμως ξεπηδούν άλλα τέσσερα «πνεύματα του Θεού»: η Τάξη, η οποία προσδίδει μορφή και σκοπιμότητα στα όντα^. η Σταθερότητα, η οποία τους εξασφαλίζει την υπόσταση, την εξέλιξη και τη συνέχεια η Υπομονή, η οποία επιτρέπει στα όντα να ωριμάσουν με το δικό τους γαλήνιο ρυθμό. Τέλος, σαν ύψιστη ιδιότητα είναι η Ευσπλαχνία, η οποία συμπονεί όλα τα πλάσματα, ακόμη κι εκείνα που έχουν πέσει στο πιο βαθύ σκοτάδι, και τα οδηγεί τελικά όλα στην ολοκλήρωση.

Ένας φωτισμένος άνθρωπος περιγράφει στο «M.E.I.» το τελικό αποτέλεσμα της κοινής δράσης όλων αυτών των θεϊκών δυνάμεων στο έργο της Δημιουργίας με τα παρακάτω λόγια: «Ο Θεός και Δημιουργός μας έχει βάλει ένα διπλό στόχο. Για να πραγματοποιηθεί λοιπόν αυτός ο στόχος, πρέπει να περάσει από τα παρακάτω στάδια: ο άνθρωπος, που είναι η κορυφή της Δημιουργίας, εξευγενίζει διαρκώς την ψυχή του ως εκείνο το βαθμό που φθάνει να γίνει αληθινό παιδί του Θεού. Όταν κατακτήσει αυτή την κορυφή πια, αναγνώριζει και ξαναβρίσκει τον προαιώνιο Πατέρα του. Το συναίσθημα είναι τότε τόσο συνταρακτικό, η αγαλλίαση τόσο απερίγραπτη, που Τον αντικρίζει εκστατικός και πλημμυρισμένος από αγάπη.

Αλλά και ο Πατέρας απ’ τη μεριά του, αισθάνεται τρισευτυχισμένος, γιατί δεν είναι πια μόνος του, παρά τον έχουν βάλει στη μέση τα παιδιά Του που Τον λατρεύουν πάνω απ’ όλα. Κι επιπλέον, κάθε Του έργο είναι ένα νέο θαύμα και μια αστείρευτη πηγή απόλαυσης για τα μάτια τους. Γι’ αυτό Τον ευγνωμονούν, δοξολογώντας από τα βάθη της καρδιάς του, την ατέλειωτη Δύναμη και Σοφία Του».