Αυτενέργεια και Καθοδήγηση

Αυτενέργεια και Καθοδήγηση

Διαπιστώσαμε ως εδώ πως σε γενικές γραμμές ο ανώριμος άνθρωπος σκέφτεται, αισθάνεται και ενεργεί μ’ επίκεντρο τον εαυτό του. Επιπλέον, πως στην αρχή της πορείας μας η «ελεύθερη θέληση» πρέπει ν’ αποκρυσταλλωθεί μέσα από όλα τα αντίρροπα ρεύματα που διαμορφώνουν τον ψυχισμό μας.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα γι’ αυτές τις αντικρουόμενες τάσεις, είναι οι έμφυτες κλίσεις που διαπιστώνουμε σε κάθε παιδί. Ευτυχώς όμως οι πνευματικοί μας οδηγοί ξέρουν τι δύναμη έχουν οι τελευταίες και πόσο αστάθμητη είναι αντίθετα η θέληση μας, γι’ αυτό μας ενισχύουν διαρκώς.

Η τελειοποίηση στο σχολείο της ζωής

«Ο Κύριος έδωσε τις αδυναμίες στον άνθρωπο, για να δοκιμασθεί στην ανεξαρτησία του, γιατί σε τελευταία ανάλυση αυτές καθορίζουν την πνευματική ελευθερία όλων μας. Για να ελευθερώσουμε ολότελα το πνεύμα μας, είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε και να υπερνικήσουμε τις αδυναμίες μας. Ο Κτίστης μας έδωσε επί τούτου τις αδυναμίες, για να αποτελούν την ατελή πλευρά της ύπαρξης μας. Χρέος μας είναι να μετατρέψουμε (με τη βοήθεια του), την ατέλεια σε τελειότητα. Έτσι θα μεγαλώσουμε και θ’ αποδείξουμε την ομοιότητα μας με το Θεό και από μόνοι μας θα διαμορφώσουμε μία ζωή αληθινά ελεύθερη για πάντα» («Θεία Οικονομία», τόμος 3, κεφ. 110).

Ο Θεός αφήνει ανεμπόδιστη την ανθρώπινη θέληση να βρίσκει μόνη της τον προσανατολισμό της. Γι’ αυτό μπορούμε να πούμε πως ο άνθρωπος είναι αυτενεργός και αυτοδίδακτος στο εντατικό σχολείο της ζωής. Παράλληλα όμως καθοδηγείται να βρει το δρόμο του ανάμεσα σε δύο πανίσχυρους πόλους, ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη.

Οι σειρήνες του κόσμου

Δεν δεχόμαστε όμως μόνο το φως από τον Ουρανό στη ζωή μας. Μας επηρεάζουν και τα αντίθετα ερεθίσματα που μας παρακινούν να είμαστε εγωιστές, μικρόψυχοι, άβουλοι, κ.λπ.  Μ’ αυτές τις εντάσεις και την εσωτερική αντιπαράθεση, η ψυχή μας ξυπνάει και υποχρεώνεται να αξιολογήσει τις εμπειρίες της, προχωρώντας έτσι στην ατραπό τής τελειοποίησης.

«Ο σκοπός σ’ αυτό τον κόσμο είναι οι άνθρωποι να γίνουν τέλεια παιδιά του Θεού. Γι’ αυτό μαζί με την ελεύθερη θέληση και το καθαρό μυαλό που τους δόθηκε, πρέπει να έχουν παράλληλα θεϊκούς νόμους που, αν θέλουν, να μπορούν να τους αποδεχθούν και να τους ακολουθήσουν. Εξυπακούεται όμως πως για να γίνει το τελευταίο, θα πρέπει να έχουν δεδομένη μέσα τους εξίσου δυνατή την παρόρμηση να παραβούν τους νόμους. Σε τελευταία ανάλυση, η ανθρώπινη θέληση είναι πραγματικά ελεύθερη επειδή υπάρχει αυτό το αντίθετο ερέθισμα. Χάρη σ’ αυτό, κατακτάει (από την πείρα), τη δύναμη ν’ αντισταθεί τελικά στους πειρασμούς και στη θέση της ανομίας να βάλει αυτό που κατάλαβε πως είναι το θέλημα του Θεού».

«Είναι απαραίτητο ο ουρανός και η κόλαση να κατοικούν κάτω από την ίδια στέγη, αν θέλει ο Πατέρας τ’ αληθινά παιδιά του να φθάσουν στην αθανασία και στη Λαμπρότητα του. Χωρίς αγώνα δεν υπάρχει νίκη! Όταν σε κάποιον προσφέρεται η δυνατότητα να κατακτήσει το μεγαλύτερο αγαθό που υπάρχει, είναι αυτονόητο πως θα πρέπει να καταβάλει τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια^. για να φθάσει κανείς σ’ ένα ακραίο σημείο, πρέπει να ξεκινήσει με ορμή από το άλλο άκρο».

Μια βαθύτερη εξήγηση γιατί τόσο συχνά στον κόσμο μας επικρατούν οι σκοτεινές πλευρές του, βρίσκουμε στα λόγια του Ιησού στο «M.E.I.»:

«Αναγκαστικά αυτός ο κόσμος προσφέρει όλους τους δυνατούς πειρασμούς, αλλιώς θα ήταν αδιάφορος και άχρηστος για τον άνθρωπο, όπως είναι η έρημος για τα άγρια ζώα. Μάταια και άσκοπα θα του είχε δοθεί η θέληση, παρόμοια μ’ εκείνη του Θεού, η λογική και η νοημοσύνη. Τι θα μπορούσε να προκαλέσει την αγάπη του, σαν τι θα ποθούσε και θα λαχταρούσε; Πώς θ’ ακόνιζε και θα καθάριζε τη λογική του;

Και τι θα ξυπνούσε και θα έδινε ζωή στη νοημοσύνη του;

Επομένως αυτή η φανταστική ποικιλία σε καλά και κακά, σε ευγενικά και κατώτερα πράγματα, υπάρχει μόνο για χάρη του ανθρώπου, ώστε να τα γνωρίσει όλα, να τα κρίνει, να τα διαλέξει και να τα χρησιμοποιήσει όπως πρέπει. Από κει μπορεί να συμπεράνει τότε πως όλα αυτά είναι έργο ενός πάνσοφου, καλού και παντοδύναμου Πλάστη^. και όταν κανείς αρχίσει να διαλογίζεται έτσι, αυτός ο Πλάστης δεν παραλείπει ποτέ να φανερώσει στον άνθρωπο που ψάχνει, από πιο κοντά το πρόσωπο του. Και ως γνωστό, έτσι γινόταν πάντα».

Και συνοψίζοντας, καταλήγει:

«Η υλιστική ζωή (δηλαδή η έμφυτη προδιάθεση προς τον εγωισμό και τις πρόσκαιρες απολαύσεις του κόσμου), πρέπει να υπερτερεί σαν βάρος μέσα στην κάθε ψυχή. Έτσι αναγκάζεται να κινητοποιηθεί, προκειμένου ν’ απαλλαγεί απ’ αυτό το μικρό υπέρβαρος της ύλης^. μ’ αυτό τον τρόπο μαθαίνει να χρησιμοποιεί σωστά την ελεύθερη θέληση της. Για να μπορεί να γίνει αυτό, οι Ουρανοί της έδιναν πάντοτε τη διδασκαλία πεντακάθαρη σαν εφόδιο, έτσι που η ψυχή να κινείται ελεύθερα ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη».

Οι συνέπειες της αντίθεσης στη θεία Τάξη

Χρέος του ανθρώπου είναι βέβαια να ξεπεράσει τις ατέλειές του, να μάθει δηλαδή από μόνος του να προσπερνάει τις προκλήσεις που του βάζει στο δρόμο του το κακό, ενισχύοντας έτσι τις καλές του πλευρές, Γι’ αυτό το λόγο, τα πράγματα στο σύμπαν είναι έτσι ρυθμισμένα, ώστε στο βαθμό που τα όντα ζουν σε αρμονία με το θεϊκό Νόμο, ν’ απολαμβάνουν ανάλογα τη ζωογόνο ενέργεια. Το ίδιο συμβαίνει και στη φύση, όπου ο ήλιος ζωογονεί εκείνα μόνο τα πλάσματα που βρίσκονται μέσα στη σφαίρα ακτινοβολίας του. Η φυσιολογική συνέπεια για ένα πλάσμα όταν απομακρύνεται από το ρεύμα της ζωής, είναι να νιώθει την έλλειψη αυτής τής ενέργειας.1

Αυτή η αίσθηση της έλλειψης γίνεται με το πέρασμα του χρόνου οδυνηρή και οδηγεί σ’ ένα είδος αποσκλήρυνσης, ακόμη κι αν προσωρινά απολαύσει κανείς ένα προνόμιο ή πλεονέκτημα ή κέρδος. Το ότι ο καθένας στο τέλος «ό,τι σπέρνει θερίζει», είναι το μάθημα που κάνει την επίγεια ζωή ένα εξαίρετο σχολείο για όλους.

«Στο κάθε πλάσμα έχει δοθεί το ερέθισμα τής ανυπακοής. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να υφίσταται ως φυσικό επακόλουθο και μία κάποια δυσάρεστη συνέπεια, σαν ένα είδος τιμωρίας. Και πρέπει αυτός που παρανομεί να αισθανθεί καλά τις συνέπειες, για να καταλάβει ότι δεν είναι ψέματα. Όπως χρειάζεται να καταλάβει γιατί και πώς αυτές οι συνέπειες ακολουθούν υποχρεωτικά κάθε πράξη που παραβαίνει μία από τις γνωστές εντολές. Το κάθε πλάσμα οφείλει να μάθει πως, παραβαίνοντας μια εντολή, στην αρχή μπορεί να βγει προσωρινά κερδισμένο. Στη συνέχεια όμως έρχεται αναπόφευκτα η πικρή συνέπεια, η οποία διαρκεί πολύ καιρό. Και χρειάζεται πολύς κόπος και πόνος για ν’ αντιμετωπιστεί το κακό που έχει γίνει.

Εφόσον είναι εφοδιασμένο με όλες αυτές τις προϋποθέσεις, κάθε νέο πλάσμα που δημιουργείται μπορεί να χρησιμοποιήσει αληθινά ελεύθερα την ευφυΐα του και να κάνει ανεμπόδιστα ό,τι θέλει. Και ας εξελιχθούν τα πράγματα τότε όπως και να είναι, στραβά ή ίσια, σωστά ή λάθος. Μόνον έτσι το νεόβγαλτο, άπειρο πλάσμα μπορεί να γίνει στο τέλος αυτοτελές. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για την πλήρη και ουσιαστική αυτοτέλεια. Σε τελευταία ανάλυση, κάθε ευφυής ύπαρξη που δημιούργησε ο Θεός, έχει αυτό τον προορισμό. Γιατί στην αυτοτέλεια θα φθάσουν τελικά όλοι έτσι κι αλλιώς, απ’ το μακρύτερο ή το συντομότερο δρόμο».

Η ελεύθερη υλοποίηση των αποφάσεων

Σύμφωνα με τη Νέα Αποκάλυψη, η ελευθερία της θέλησης είναι ο βασικός νόμος της ζωής, αφού συνιστά τον απαραίτητο όρο για να φθάσουμε μια μέρα στην αυτοτέλεια και την τελειότητα του Θεού. Αυτό σημαίνει κατά πρώτο πως μας επιτρέπει να διαμορφώνουμε ανεπηρέαστα τη θέληση μας χωρίς παρεμβολές από ψηλά. Και δεύτερο, να μετατρέπουμε ανεμπόδιστα τις αποφάσεις μας σε πράξη, εφόσον βέβαια οι πράξεις μας δεν αντιτίθενται ολοκληρωτικά στο σχέδιο για τη λύτρωση μας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο καθένας που βρίσκεται ακόμα σ’ ένα στάδιο πνευματικής ανωριμότητας είναι ελεύθερος να κάνει ανεμπόδιστα ό,τι του έρθει στο μυαλό.

Ο κάθε άνθρωπος έχει το ελεύθερο να ενεργεί όπως επιθυμεί, όμως οι ουράνιες δυνάμεις ελέγχουν και κατευθύνουν τις ενέργειες και τα αποτελέσματα τους. Τούτο γίνεται πάντα μ’ έναν τέτοιο τρόπο, που τελικά η οποιαδήποτε ενέργεια τον οδηγεί αργά η γρήγορα στον προορισμό του. Αυτή η καθοδήγηση από τη μεριά των ουράνιων εργατών γίνεται όσο το δυνατό πιο απαρατήρητα κι αβίαστα, για να μην εμποδισθεί η ελευθερία στη λήψη των αποφάσεων. Τα πνεύματα και οι άγγελοι που προστατεύουν τους ανθρώπους παίρνουν συγκεκριμένες οδηγίες πώς να κατευθύνουν τους προστατευόμενους τους, σεβόμενοι αυτή την περίφημη ελευθερία:

«Αν θέλουμε ο άνθρωπος να κατακτήσει την υπέρτατη ελευθερία, αυτοτέλεια και παντοδυναμία, πρέπει να φροντίζουμε να πάρει εθελοντικά από μόνος του τους δρόμους που θα τον οδηγήσουν στο Φως. Και να πορευτεί σ’ αυτούς τους δρόμους με αγάπη και αυταπάρνηση, ώσπου να φθάσει στον προορισμό του από δική του απόφαση και χάρη στους δικούς του κόπους. Γι’ αυτό το σκοπό η βία, εξωτερική ή εσωτερική, δεν ωφελεί. Γιατί και η μία και η άλλη είναι μια καταδίκη και στέρηση της ελευθερίας της βούλησης και κρατάει το ανθρώπινο πνεύμα φυλακισμένο για πάντα. Κι όσο το πνεύμα του δεν είναι ελεύθερο, δεν υπάρχει περίπτωση να εναρμονίσει τη θέλησή του με αυτή του Θεού, που είναι ολότελα ελεύθερη.

Επομένως, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους και το αληθινό Υπέρτατο Ον, χρειάζεται να δασκαλευτούν με μεγάλη σοφία, και μάλιστα με τη μέγιστη δυνατή καλοσύνη, υπομονή και πραότητα. Μόνο οι πεισματικά απείθαρχοι χαρακτήρες που στα βάθη της καρδιάς τους φωλιάζει ασυνειδησία και σατανική κακία, πρέπει να παίρνουν το μάθημα τους και να τιμωρούνται με μια φανερή εγκόσμια τιμωρία».

«Ο πραγματικός υπηρέτης του Ουρανού επιδρά αποκλειστικά πάνω στην ικανότητα αντίληψης του καθενός, χωρίς να επηρεάζει σε καμιά περίπτωση τη θέληση (ούτε καν έμμεσα δηλαδή), εμποδίζοντας ή κατευθύνοντας την. Γιατί τόσο αν τη βοηθήσουμε χωρίς σύνεση, όσο κι αν της βάλουμε κάποιο φραγμό, της επιβάλλουμε μία καταδίκη. Η κόλαση, βέβαια, επηρεάζοντας τις επιλογές του, υποδουλώνει τον άνθρωπο από τη θέληση και με αυτήν τον σέρνει στην καταστροφή, την καταδίκη και το θάνατο! Σ’ εμάς όμως (τους εκπροσώπους της ουράνιας αγάπης), δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε το ίδιο, γιατί εμείς πρέπει να σεβόμαστε στο έπακρο την απόλυτη ελευθερία της θέλησης. Γι’ αυτό, όπου σας έχει ανατεθεί ένα έργο, θα επιδράτε αποκλειστικά στην αντίληψη και ποτέ στη θέληση του ανθρώπου».

Η καθοδήγηση του ανθρώπου γίνεται εντελώς απαρατήρητα, δηλαδή μέσα από τη φωνή τής καρδιάς του, τη συνείδηση. Παράλληλα όμως οι αόρατοι ουράνιοι εργάτες επιτρέπουν ή φροντίζουν να «τύχουν» στο δρόμο του οι κατάλληλες εμπειρίες, που θα του δώσουν το μάθημα που χρειάζεται. Απ’ αυτή την άποψη δεν υπάρχει καμιά σύμπτωση στη ζωή. Η Αγία Γραφή λέει πως «αν δεν θέλει ο Θεός, δεν πέφτει ούτε μια τρίχα από την κεφαλή σας». Τα πάντα, ακόμη και τα πιο απίθανα ή δυσάρεστα πράγματα, συμβαίνουν με την άδεια ή την επέμβαση του, για να μας μάθουν να αναγνωρίζουμε το θέλημα του, τους νόμους και τις επιδιώξεις του. Στον καθένα μας εναπόκειται να στήσει το αυτί του για ν’ αφουγκραστεί αυτές τις διακριτικές οδηγίες και να τις χρησιμοποιήσει για την πνευματική του εξέλιξη.