Τα Μυστικά των Άστρων

Τα Μυστικά των Άστρων

Τα τελευταία χρόνια οι γνώσεις γύρω από τ’ άστρα, που σαν γιγάντιοι μάρτυρες της μεγαλοσύνης του Θεού φλογίζουν το στερέωμα τη νύχτα, έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Η εικόνα που είχαν οι επιστήμονες για το σύνολο της δημιουργίας έχει διευρυνθεί σημαντικά χάρη σε νέες παρατηρήσεις και νέες μεθόδους υπολογισμών. Στ’ απροσμέτρητα βάθη των ουρανών ανακαλύφθηκαν τεράστιες «συστάδες άστρων», παρόμοιες με το γαλαξιακό μας σύστημα. Προφανώς περιστρέφονται γύρω από τρομακτικά πελώριους κεντρικούς ήλιους και μας δίνουν μία ιδέα του μεγέθους και της δομής του σύμπαντος, σαν αυτή που κατέγραψε η προφητική ενόραση του Λόρμπερ πριν έναν αιώνα.*

Ο αινιγματικός Ποσειδώνας

Σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα θα θέλαμε ν’ αναφέρουμε εδώ την ιστορία του Ποσειδώνα, του ένατου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος:

Για πολλούς αιώνες ο Κρόνος εθεωρείτο ο τελευταίος πλανήτης της ηλιακής μας περιοχής. Ωστόσο το 1871 ο Βίλχελμ Χέρσελ ανακάλυψε έναν άλλο πλανήτη, τον Ουρανό. Αυτός ο πλανήτης βρίσκεται τόσο μακριά από τον ήλιο, που χρειάζεται 84 χρόνια για να κάνει μία περιστροφή γύρω του. Υπολογίστηκε πως έχει τέσσερις φορές τη διάμετρο της γης- ωστόσο από τη γη φαίνεται σαν ένα μικροσκοπικό αστεράκι έκτου βαθμού. Με τον Ουρανό νομίστηκε πως είχε βρεθεί το πιο ακραίο σημείο του ηλιακού μας συστήματος.

Ωστόσο, τον Οκτώβρη του 1842, μέσα από το βιβλίο του Λόρμπερ «Ο Φυσικός Ήλιος», αποκαλύφθηκε η ύπαρξη ενός άλλου, μακρινότερου πλανήτη με το όνομα «Μίρων», δηλαδή «Κόσμος των θαυμάτων».

Στο παραπάνω λορμπερικό έργο λέγεται κατά λέξη: «Βέβαια αρκετοί αστρονόμοι θ¹ αντιτάξουν πως αν υπήρχε κάποιος άλλος πλανήτης στην ηλιακή μας περιοχή, θα τον είχαμε ανακαλύψει προ πολλού. Εδώ ανακαλύπτουμε τους κομήτες, που είναι πολύ μικρότεροι, ακόμη κι αν είναι αόρατοι στο γυμνό μάτι. Θα σας εξηγήσω όμως ποιος είναι ο λόγος που αυτός ο πλανήτης παραμένει άγνωστος. Ο λόγος είναι ότι η κίνηση αυτού του πλανήτη είναι τόσο αργή, που τα αστρονομικά όργανα δεν την έχουν καταγράψει. Κι αυτό επειδή η απόσταση είναι μεγάλη και κυρίως επειδή ως τώρα η παρατήρηση ήταν περιορισμένης διάρκειας. Έτσι εξακολουθούν να τον θεωρούν σαν έναν εντελώς ασήμαντο απλανή αστέρα κι όχι σαν πλανήτη».

Τρία χρόνια αργότερα, ο νεαρός Γάλλος μαθηματικός Λεβεριέ, με βάση ορισμένες παρεκκλίσεις στην πορεία του Ουρανού, υπολόγισε πως θα πρέπει να υπάρχει ένας άλλος άγνωστος πλανήτης με συγκεκριμένο μέγεθος, βάρος κι απόσταση από τον ήλιο. Τον υπολογισμό του τον ανέφερε στον αστρονόμο Γκάλλε, στο Βερολίνο, ο οποίος πραγματικά το 1846 ανακάλυψε με ένα ιδιαίτερα ισχυρό τηλεσκόπιο τον πλανήτη, ο οποίος κατόπιν βαφτίστηκε Ποσειδώνας. Αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα που η θεϊκή αποκάλυψη επαληθεύτηκε από την επιστήμη.

Το τέλος ενός πλανήτη

Οι αποστάσεις των πλανητικών τροχιών από τον ήλιο βρίσκονται σε μία σταθερή σχέση μεταξύ τους, η οποία μπορεί να υπολογισθεί μαθηματικά και ονομάζεται σειρά Τίτιους- Μπόντε. Ανάμεσα στην τροχιά του Άρη και του Δία, αυτή η σειρά παρουσιάζει ένα εμφανές κενό, όπου, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Κέπλερ, θα πρέπει οπωσδήποτε να υπήρχε ένας άλλος πλανήτης. Στη θέση του, το 19ο αιώνα, οι αστρονόμοι, με τα ενισχυμένα τους τηλεσκόπια, βρήκαν πάνω στην τροχιά αυτού του πλανήτη-αίνιγμα, μία πληθώρα από μικρότερα άστρα και θραύσματα άστρων, τους λεγόμενους αστεροειδείς. Αυτοί περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο σαν θλιβεροί μάρτυρες και υπολείμματα μιας τρομακτικής καταστροφής, όπως υποθέτουν πολλοί αστρονόμοι. Στο μεγάλο Ευαγγέλιο του Λόρμπερ, μας δίνεται μία ερμηνεία του φαινομένου των αστεροειδών, η οποία συμπίπτει στην πραγματικότητα με τις υποθέσεις των αστρονόμων.

Στην αρχή της έκτης περιόδου εξέλιξης της Γης, διαβάζουμε στο «Μ.Ε.Ι.», 8, 76, ο πλανήτης που περιστρεφόταν στη θέση των αστεροειδών εξερράγη και σκορπίστηκε σε πολλά κομμάτια. «Δεν χωράει αμφιβολία πως αυτή η καταστροφή ήταν κάτι το φρικτό για εκείνους τους ανθρώπους. Ωστόσο, η ευθύνη ήταν όλη δική τους. Επανειλημμένα και με επιμονή είχαν δασκαλευθεί, είχαν νουθετηθεί και είχαν προειδοποιηθεί. Τους είχε δειχθεί ολοφάνερα τι τους περίμενε αν συνέχιζαν να κάνουν του κεφαλιού τους. Έκαναν όμως τους πολύξερους και τους έξυπνους- όσο για τις προειδοποιήσεις, τις έπαιρναν για φαντασιοπληξίες και παραμύθια. Διατείνονταν πως οι προφήτες προανάγγελλαν αυτά τα πράγματα και τρόμαζαν το εύπιστο πλήθος, για να εξασφαλίσουν το ψωμί τους και ν’ ακουστεί το όνομα τους. Οι άρχοντες τους μάλιστα δεν άφησαν σε χλωρό κλαρί τις Κασσάνδρες και τους καταδίωκαν παντού με φωτιά και τσεκούρι. Εκείνοι οι άνθρωποι λοιπόν ήταν ιδιαίτερα εφευρετικοί στα γήινα πράγματα και είχαν εφεύρει μία εκρηκτική ύλη χιλιάδες χρόνια πριν να υπάρξει αυτή η Γη. Αν έβαζε κανείς δέκα χιλιάδες κιλά απ’ αυτή την ύλη σε βάθος περίπου δύο χιλιομέτρων στο όρος Λίβανος και τους έβαζε φωτιά, θα τίναζε ολόκληρο το βουνό στον αέρα. Τα ίδια έκαναν οι Χανωχίτες τον καιρό του Νώε με μερικά από τα βουνά τους. Έτσι άνοιξαν τους κρουνούς  στα υπόγεια νερά της γης και χάθηκαν όλοι μέσα στον κατακλυσμό που ανέβηκε να τους πνίξει.

Οι άνθρωποι εκείνου του κατεστραμμένου πλανήτη έκαναν τα ίδια και χειρότερα με τις υποχθόνιες εφευρέσεις τους, που τους τις είχαν διδάξει οι διάβολοι, προς το τέλος δε δεν είχαν πια καμιά αυτοσυγκράτηση. Στους πολέμους που διεξήγαγαν, η μία πλευρά ναρκοθετούσε σε βάθος τα εδάφη της άλλης προς όλες τις κατευθύνσεις. Γέμιζαν στη συνέχεια τις νάρκες μ’ αυτή τη διαβολική ύλη, τις πυροδοτούσαν μ’ ένα ειδικό σύστημα και κατέστρεφαν όλη τη χώρα. Επιπλέον, αυτοί οι άνθρωποι, που είχαν γίνει εντελώς άθρησκοι, νόμιζαν πως μπορούσαν να τα βάλουν και με το Θεό. Μέσα στην τυφλότητα τους επιχείρησαν να Τον γκρεμίσουν βίαια από το θρόνο της Παντοδυναμίας Του. Κάποιοι αναίσχυντοι υλιστές επιστήμονες τους είπαν πως ο Θεός κατοικεί στο κέντρο της γης τους και πως έπρεπε να βάλουν νάρκες ως εκεί, για να Τον πιάσουν αιχμάλωτο. Έσκαψαν λοιπόν αβυσσαλέες τρύπες μέσα στη γη και εξολοθρεύτηκαν πολλοί σ’ αυτή την επιχείρηση.

Συνέχισαν ωστόσο αυτά τα καταστροφικά πειράματα περαιτέρω, μέχρι που έφθασαν σ’ ένα υπερβολικό βάθος. Τότε οι υπόγειες στοές, οι οποίες απλώνονταν σ’ απέραντα βάθη γεμάτες πρωτογενή πύρινη μάζα, πήραν αμέσως φωτιά. Η τρομακτική υπόγεια έκρηξη συντάραξε συθέμελα όλο τον πλανήτη και τον έκανε να σκάσει σε χίλια κομμάτια. Έτσι βρήκαν το τέλος αυτοί οι φοβεροί άνθρωποι και μαζί μ’ αυτούς και η γη τους. Μόνο τα τέσσερα φεγγάρια της απόμειναν.1 Επειδή όμως έχασαν το σημείο αναφοράς τους, το κέντρο γύρω απ’ το οποίο περιστρέφονταν, περιέπεσαν σε μεγάλη αταξία κι άρχισαν ν’ απομακρύνονται το ένα από το άλλο. Γιατί βέβαια με την έκρηξη του κεντρικού πλανήτη, μετακινήθηκαν αισθητά από τη θέση τους. Τα συντρίμμια του πλανήτη σκορπίστηκαν στην αχανή περιοχή που εκτείνεται ανάμεσα στην τροχιά του Άρη και του Δία. Μια πληθώρα από μικρότερα θραύσματα απομακρύνθηκαν απ’ αυτή την περιοχή, κι άλλα έπεσαν στο Δία, άλλα στον Άρη, μερικά μάλιστα σ’ αυτή τη Γη, στην Αφροδίτη, στον Ερμή και ακόμη και στον ήλιο. Οι εκτεταμένες θάλασσες αυτού του πλανήτη, μαζί με τους  υδρόβιους κατοίκους τους, χωρίστηκαν μετά την έκρηξη σε μικρές και μεγάλες μάζες που απαρτίζονται από σταγόνες.

Μερικές απ’ αυτές τις μάζες έχουν αρκετά χιλιόμετρα διάμετρο, επίσης περικλείουν μέσα τους γήινο χώμα, κατοικούνται δε ακόμη από ορισμένα ζώα. Στα τέσσερα φεγγάρια ζουν ακόμη τα ίδια πλάσματα όπως πριν, σε μία κατάσταση μαρασμού. Το ίδιο και σε αρκετά από τα μεγαλύτερα κομμάτια του πλανήτη, αλλά σε μία ακόμη πιο οικτρή κατάσταση. Στα μικρότερα συντρίμμια όμως δεν υπάρχει πια οργανική ζωή, εκτός απ’ αυτή της φθοράς από τον καιρό και της αργής αποσύνθεσης».

Οι κύριοι κεντρικοί ήλιοι 

Σε κανέναν άλλο τομέα δεν ψηλαφίζει τόσο στο σκοτάδι η επιστήμη σήμερα, όσο σχετικά με το ερώτημα του τι είναι πραγματικά οι ήλιοι. Ως τώρα επικρατούσε η γενική άποψη πως οι ήλιοι είναι πυρακτωμένες σφαίρες και ως εκ τούτου εντελώς ακατοίκητοι και στερούμενοι από κάθε μορφή οργανικής ζωής, Κανείς δεν σκέφτηκε πως με αυτή την άποψη υποβίβαζε και απογύμνωνε αυτά τα κορυφαία ουράνια σώματα από τη σημασία που έχουν σαν φορείς ζωής.

Χάρη στο Λόρμπερ, έχουμε τώρα μία καθαρή εικόνα της φυσικής και πνευματικής σύστασης των ήλιων. Η άποψη ότι πρόκειται για πυρακτωμένες σφαίρες που αποτελούνται από μία αεριόμορφη «φωτεινή ύλη», επαληθεύεται μόνο όσον αφορά τις δυο μεγαλύτερες κατηγορίες ήλιων, τον ήλιο του σύμπαντος των συμπάντων και τον ακόμα πιο τεράστιο πρωταρχικό κεντρικό ήλιο του σφαιρικού περιβλήματος.

Ο Ρόμπερτ Μπλουμ, αφού είδε το Μεγάλο Άνθρωπο της Δημιουργίας (βλ. κεφ. α’ «Η υλική δομή της δημιουργίας»), είχε τη δυνατότητα να ρίξει μια ματιά σ’ έναν «τρομακτικά μεγάλο» κυριο-πρωταρχικό κεντρικό ήλιο. Η διάμετρος ενός τέτοιου ήλιου είναι 10⁴⁸ γερμανικά μίλια.  Στερεές υλικές μορφές δεν υπάρχουν εδώ. Ο Μπλουμ έχει μείνει εκστατικός και συνεπαρμένος από το πύρινο φως που έρχεται κατά κύματα πάνω του και που μόνο η παρουσία του Κυρίου το κάνει υποφερτό. «Όπου και να κοιτάξω δεν βλέπω πουθενά γη. Το ένα φωτεινό κύμα διαδέχεται το άλλο! Τώρα όμως αρχίζω να διακρίνω ένα πλήθος ανθρώπινα όντα. Θα πρέπει να είναι εντελώς πυρακτωμένα. Αλλά δεν βλέπω τίποτα που να μοιάζει με κτίριο. Αυτά τα γιγάντια πλάσματα πηγαινοέρχονται βιαστικά μέσα στις πύρινες φλόγες και φαίνονται πραγματικά χαρούμενα, παρόλο το καυτό περιβάλλον τους. Πότε-πότε, μερικά ανεβαίνουν ψηλά, πάνω απ’ τη φωτεινή θάλασσα, και εκσφενδονίζουν πυρακτωμένες μπάλες στο άπειρο… Άλλοι πάλι απ’ αυτούς τους πύρινους γίγαντες στήνουν όρθιο ένα είδος τρομακτικά μεγάλου και πλατύ σωλήνα στο εσωτερικό του ήλιου. Τι θα γίνει άραγε τώρα; Αρκετές εκατοντάδες στέκονται σε αραιά διαστήματα γύρω απ’ το σωλήνα. Και τώρα βλέπω πως οι γίγαντες ανοίγουν το στόμα, κι από το στόμα τους βγαίνουν διάφορα φωτεινά σχήματα! Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;»

Απαντάει ο Χριστός: «Αυτή είναι η γλώσσα τους. Συνεννοούνται τώρα μεταξύ τους και λένε πως σύντομα θα γεννηθεί ένας μεγάλος ήλιος, δηλαδή ένας κεντρικός ήλιος ο οποίος κρύβει μέσα του ολόκληρα ηλιακά σύμπαντα. Πρόσεξε τώρα!»

Πραγματικά, αμέσως μετά ο Μπλουμ βλέπει μία τεράστια φωτεινή μπάλα ν’ ανεβαίνει στο σωλήνα και να εξακοντίζεται με φοβερή ταχύτητα.

Στην αμέσως κατώτερη κατηγορία ήλιων, σ’ έναν κεντρικό ήλιο του σύμπαντος των συμπάντων, των οποίων η διάμετρος είναι ένα εξάκις, καμιά φορά κι ένα επτάκις εκατομμύρια μίλια, ο Μπλουμ διακρίνει σαφέστερες και στερεώτερες μορφές ζωής. Ο Χριστός τον διδάσκει πως «αυτού του είδους οι ήλιοι έχουν επίσης ένα εντελώς δικό τους πύρινο φως. Η επιφάνεια τους, που είναι ασύλληπτων διαστάσεων για σας, είναι ακατάλληλη για να ζήσουν εκεί υλικά όντα. Αντί  γι’ αυτό, σ’ αυτή την αχανή πύρινη θάλασσα κατοικούν, καλοβολεμένα κι ευτυχισμένα, ένα πλήθος από πύρινα πνεύματα. Εκεί έχουν το σπίτι τους και τις περιοχές που εξουσιάζουν. Σωματικοί άνθρωποι (δηλαδή άνθρωποι με υλικό σώμα), υπάρχουν κι εδώ- όμως δεν κατοικούν στην εξωτερική επιφάνεια, παρά μόνο σε μία πιο εσωτερική σφαίρα. Γιατί και τούτος εδώ αποτελείται από περισσότερους ήλιους -όπως όλοι οι ήλιοι εξάλλου- οι οποίοι περικλείονται μέσα στον εξωτερικό ήλιο, περίπου όπως ο πλανήτης Κρόνος μέσα στα δαχτυλίδια του» («Ρόμπερτ Μπλουμ», τόμος Β΄, κεφ. 298).

Προχωρώντας μ’ αυτό τον τρόπο στους κατώτερους ήλιους τρίτου, τέταρτου και πέμπτου βαθμού (τους ήλιους ενός σύμπαντος, μιας περιοχής, και τους πλανητικούς ήλιους), οι μορφές ζωής γίνονται όλο και πιο στερεές και υλικές. Στο βιβλίο του Λόρμπερ «Ο Φυσικός Ήλιος», έχουμε μία λεπτομερή περιγραφή του δικού μας πλανητικού ήλιου, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι μάλλον στερεή γη παρά ένας ήλιος από πύρινο φως.

Ο ήλιος μας

Αυτό το βιβλίο μας εξηγεί πως ο ήλιος που φωτίζει τη γη μας είναι στην πραγματικότητα «ένας τέλειος πλανήτης». «Όντας από φυσική και πνευματική άποψη άστρο, που γέννησε όλα τ’ άλλα, αποτελεί στην εντέλεια μία αντιπροσωπευτική σύνθεση των “παιδιών” του που το περιτριγυρίζουν. Με άλλα λόγια, σ’ αυτό το άστρο αντιπροσωπεύονται φυσικά και πνευματικά όλες οι μορφές ζωής που συναντιώνται στις θυγατρικές γήινες σφαίρες, σε φεγγάρια και κομήτες. Μόνο που εδώ, ως προς την εξωτερική εμφάνιση και τις ιδιότητες, βρίσκονται πια σε τελειωμένη πρότυπη κατάσταση.

Αυτός ο ήλιος σαν πλανητικό σώμα αποτελείται από εφτά άλλους ήλιους, ο πιο μικρός μέσα στον πιο μεγάλο, όπως μια κούφια σφαίρα μπαίνει μέσα στην άλλη. Μόνο η τελευταία εσωτερική σφαίρα, που είναι η καρδιά του ηλιακού πλανήτη, είναι συμπαγής σαν σώμα».

Οι εφτά σφαίρες χωρίζονται μεταξύ τους από μεσοδιαστήματα ατμόσφαιρας. Άνθρωποι με μαλακό, υλικό σώμα, κατοικούν μόνο στην επιφάνεια της εξωτερικής σφαίρας, την οποία βουνά και θάλασσες χωρίζουν σε εφτά διπλές ζώνες. Η πιο πλατιά ζώνη, στο μέσο, αποτελεί τον κυρίως ηλιακό κόσμο και παρουσιάζει τις πιο τέλειες μορφές ζωής. Οι επόμενες ζώνες (ή οι ανά δύο, πάνω και κάτω από τη μεσαία ζώνη), αντιστοιχούν σε έναν πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Εμφανίζουν δε τις μορφές ζωής που υπάρχουν στον κάθε πλανήτη σε τέλεια πια κατάσταση.

Αντίθετα, οι έξι εσωτερικοί ήλιοι δεν κατοικούνται από υλικούς ανθρώπους αλλά από «βασικά ηλιακά πνεύματα». Ο σκοπός τους είναι να ανέβουν από τον κατώτατο ήλιο μέχρι την εξωτερική ηλιακή σφαίρα, ακολουθώντας μία βαθμιδωτή πνευματική εξέλιξη. Όταν φθάσουν στον εξωτερικό ήλιο, παίρνουν τελικά υλική σωματική υπόσταση. Συχνά όμως επαναστατούν ενάντια στην τάξη και επιχειρούν ν’ ανέβουν με τη βία ή να δραπετεύσουν μαζικά. Στις «ηλιακές κηλίδες» βλέπουμε το φυσικό αντίκτυπο από τέτοιες βίαιες εκρήξεις των εξεγερμένων πνευμάτων. Αφού αιωρηθούν ελεύθερα για ένα μικρό διάστημα, ένα μέρος τους τουλάχιστον απορροφάται πάλι από τη δύναμη έλξης του ήλιου και οδηγείται πάλι στην κεντρική σφαίρα, την καρδιά του ήλιου.

Κομήτες, πλανήτες και σελήνες

Ως εδώ μάθαμε για τη σύσταση των ήλιων και είδαμε πως οι μορφές ζωής, από τον κύριο πρωταρχικό κεντρικό ήλιο μέχρι τους πλανητικούς ήλιους, γίνονται σταδιακά πιο συγκεκριμένες, στερεώτερες και πιο υλικές. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τη σύσταση που έχουν οι διάφοροι πλανήτες, φεγγάρια και κομήτες που «γεννήθηκαν» από τους πλανητικούς ήλιους.

Όπως είδαμε πριν, οι κομήτες είναι πλανήτες που βρίσκονται στη φάση του σχηματισμού τους, της συμπύκνωσης δηλαδή και της υλοποίησης. Στην αρχή διαγράφουν άστατες τροχιές γύρω από τους ήλιους, οι οποίες με τον καιρό γίνονται μικρότερες και πιο τακτικές. Μέσα στους κομήτες, όπως και στους πλανήτες, είναι συγκεντρωμένα τα πιο «πεισματάρικα» κι ατίθασα πνεύματα τα οποία δραπέτευσαν επανειλημμένα από τους μεγαλύτερους ήλιους. Στους κομήτες και στους πλανήτες δηλαδή, οι ζωτικές δυνάμεις είναι καταδικασμένες να έχουν μια πιο συμπαγή και πιο υλική υπόσταση, με ακραία περίπτωση το μέταλλο και την πέτρα. Φυσιολογικά όμως η ύλη είναι ακόμη σκληρότερη στα φεγγάρια, γιατί τα πιο σκληροτράχηλα πνεύματα, που δραπέτευσαν από τους πλανήτες, κατέφυγαν τελικά σ’ αυτά.

Όλη η διαβάθμιση των ουράνιων σωμάτων, από τους κύριους πρωταρχικούς κεντρικούς ήλιους μέχρι τα φεγγάρια, μαρτυρεί τη θεϊκή Σοφία. Όπως είδαμε, χρησιμοποιεί τη φυγή των πνευμάτων από το ένα αστρικό σώμα στο άλλο και, ανάλογα με το βαθμό της «ισχυρογνωμοσύνης» τους, τα βάζει σε μια τάξη και τους δίνει μια συγκεκριμένη, ευφυή προοπτική ανόδου.

Το φως του ήλιου, η γένεση και η υφή του

Σύμφωνα με τον Λόρμπερ, μόνο οι δυο μεγαλύτερες κατηγορίες κεντρικών ήλιων, οι ήλιοι του σύμπαντος των συμπάντων και οι κυρίως κεντρικοί ήλιοι, διαθέτουν δικό τους φως. Από πού προέρχεται λοιπόν η ισχυρότατη φωτεινή και θερμική ακτινοβολία των άλλων ήλιων, και κυρίως του δικού μας πλανητικού ήλιου; Το ηλιακό φως, όπως γενικά το όλο φαινόμενο του φωτός και της φωτεινότητας, παραμένει ένα βαθύ μυστήριο για τη σημερινή επιστήμη. Όπως είναι γνωστό, ο υλιστικός 19ος αιώνας ερμήνευσε το φως σαν μία απλή κίνηση κυμάτων μέσα στον αιθέρα (θεωρία του Μάξγουελ), χωρίς όμως να μπορεί να αποσαφηνίσει τι είναι στην πραγματικότητα ο αιθέρας και αν υπάρχει καν. Ωστόσο, ένας μεταγενέστερος ερευνητής, ο νομπελίστας Μαξ Πλανκ, απέδειξε με αδιαφιλονίκητες παρατηρήσεις και υπολογισμούς, πως αυτή η υλιστική θεωρία δεν ευσταθεί. Διαπίστωσε πως το φως προέρχεται από τους ήλιους ή άλλες πηγές φωτός και πολλαπλασιάζεται υπό μορφή «κβάντων», δηλαδή σε μικρές ποσότητες ενεργείας ή ενεργειακούς σπινθήρες. Ο θεμελιωτής της θεωρίας της σχετικότητας, Άλμπερτ Αϊνστάιν, επαλήθευσε και συμπλήρωσε αυτή την επονομαζόμενη «κβαντική θεωρία» του Πλανκ. Είναι αξιοσημείωτο λοιπόν ότι και σύμφωνα με τον Λόρμπερ το φως μεταδίδεται από τους ήλιους σε κβάντα (ο Λόρμπερ τα ονομάζει «άτομα φωτός»). Πώς γίνεται αυτό;

Ακούσαμε πιο πάνω πως συχνά τα «βασικά ηλιακά πνεύματα» που βρίσκονται μέσα στις εσωτερικές ηλιακές σφαίρες ανεβαίνουν παράνομα ως την εξωτερική επιφάνεια του ήλιου. Πολλές φορές μάλιστα δραπετεύουν μαζικά. Ένα τμήμα τους, αυτά προφανώς που έχουν πιο αδύναμη θέληση, μετά από λίγο υποκύπτουν και πάλι στις ελκτικές δυνάμεις του ήλιου. Έχουν χάσει τη θέρμη τους και, ταπεινωμένα, οδηγούνται ξανά πίσω στην καρδιά του ήλιου.

Τι συμβαίνει όμως με τους υπόλοιπους «δραπέτες» που προφανώς έχουν ισχυρότερη θέληση; Τα πιο αυτοδύναμα και αχαλιναγώγητα απ’ αυτά τα πνεύματα, εκσφενδονίζονται σαν ένα τεράστιο κουβάρι, όσο γίνεται πιο μακριά από τον ήλιο. Η μία περίπτωση είναι να περάσουν σε μία καθαρά πνευματική υπόσταση. Αλλιώς απ’ αυτά τα «αποκυήματα του ήλιου» προκύπτουν νέοι κομήτες, απ’ όπου με τον καιρό σχηματίζονται νέα ουράνια σώματα (βλ. κεφ. 8).

Αντίθετα, τα κάπως πιο ήπια και ενδοτικά από τα πνεύματα που έχουν ξεφύγει, διαλύονται στα συστατικά τους μέρη. Ο λόγος είναι ότι στην ηλιακή επιφάνεια, χάρη στην ταχύτατη αξονική περιστροφή των ήλιων, έρχονται σ’ επαφή και τριβή με τα αγνά πνεύματα του αιθέρα. Τούτα εδώ είναι φορτισμένα με θεϊκή ενέργεια και περιβάλλουν τον ήλιο από παντού. (Είναι, με άλλα λόγια, θείο Πνεύμα που γεμίζει το άπειρο, ή ο «εξωτερικός ζωτικός αιθέρας» του Θεού κατά τον Λόρμπερ). Οι σπίθες ζωής από τα ηλιακά πνεύματα, (οι οποίες προέρχονται από την ψυχή του Σατανά και «πεινούν» για Ζωή), ενώνονται με ασυγκράτητη ορμή με τους σπινθήρες του αγνού αιθέρα. Οι τελευταίοι, επειδή προέρχονται απευθείας από το Θεό. είναι γεμάτοι ζωτική ενέργεια. Και έτσι, από τους «πεινασμένους» σπινθήρες της ηλιακής ύλης και τους Θεϊκούς αιθέριους που είναι φορτισμένοι μ’ ενέργεια, προκύπτουν τα πρώτα, απειροελάχιστα φωτεινά «όντα», τα λεγόμενα άτομα φωτός. Σ’ αυτά τα άτομα φωτός, οι μεν σπινθήρες αιθέρα, που είναι φορτισμένοι μ’ ενέργεια, σχηματίζουν το θετικό πυρήνα, που είναι σαν ένας μικρός ήλιος. Αντίθετα, αρκετοί μαζί σπινθήρες ηλιακής ύλης που διψούν για ζωή, σχηματίζουν το αρνητικό εξωτερικό περίβλημα και παίζουν ένα ρόλο ανάλογο των πλανητών.

Έτσι λοιπόν τα φωτεινά άτομα που κατακλύζουν την ηλιακή ατμόσφαιρα φορτίζονται μ’ ενέργεια Ζωής κι Αγάπης από το Θεό. Αφού φορτισθούν μ¹ αυτό τον τρόπο, εκσφενδονίζονται με φανταστική ταχύτητα στο άπειρο, υπακούοντας στο γνωστό πνευματικό και φυσικό νόμο της απώθησης. Και έτσι γεννιέται η φωτεινή, θερμική και ζωτική ακτινοβολία του ήλιου! Ας σημειωθεί ότι αυτή η ακτινοβολία είναι κατά πολύ ισχυρότερη στους κύριους κεντρικούς ήλιους που περιγράψαμε παραπάνω. Σε μικρότερο βαθμό παρουσιάζεται όμως και στους υπόλοιπους ήλιους. Σ’ αυτή την περίπτωση η ακτινοβολία τους ενισχύεται από τον αντικατοπτρισμό των ηλιακών ακτινών που προέρχονται από τους κύριους και τους γειτονικούς ήλιους πάνω στην ατμόσφαιρα. 1

Ο ήλιος είναι ένα δυναμό!

Γύρω απ’ αυτά τα μυστικά του σύμπαντος οι μαθητές του Ιησού μαθαίνουν τα παρακάτω («M.E.I.» 3, 174):

«Ο ήλιος είναι κατοικήσιμος, και μάλιστα πυκνοκατοικημένος, ακριβώς όπως η Γη μας, μόνο που είναι ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερος από τη Γη. Η αιτία όμως του φωτός δεν βρίσκεται στην κατοικημένη ηλιόσφαιρα αλλά στον αέρα που την περιβάλλει. Αυτός εδώ, με την εντελώς λεία επιφάνεια του, τρίβεται συνεχώς με τον αιθέρα που τον περιτριγυρίζει. Έτσι παράγεται διαρκώς μια ανυπολόγιστη ποσότητα από ισχυρότατο φως αστραπής (δυναμικό ηλεκτρισμό τριβής). Κατά δεύτερο λόγο, συλλαμβάνει το φως από αμέτρητους άλλους ήλιους στον τεράστιο καμπύλο καθρέφτη του και το εκπέμπει και πάλι προς όλες τις κατευθύνσεις. Απ’ αυτήν τη φωτοβολία του ήλιου μας φωτίζεται και θερμαίνεται τόσο τούτη η γη, όσο κι άλλοι πολλοί πλανήτες.

Η θερμότητα ωστόσο δεν φθάνει μαζί με το φως στη γη, αλλά παράγεται εδώ επιτόπου. Όταν πέσει πάνω τους φως, τα φυσικά πνεύματα που ζουν στον αέρα, στο νερό και στη γη, αντιδρούν με μία ξέφρενη και έντονη δραστηριότητα. Ακριβώς αυτή η δραστηριότητα είναι που προκαλεί αυτό που εμείς αισθανόμαστε σαν θερμότητα.

Όσο αυξάνεται η δραστηριότητα αυτών των πνευμάτων, αυξάνεται και η θερμοκρασία. Και όπως το φως μπορεί ν αυξάνεται απεριόριστα, έτσι μπορεί ν’ ανεβαίνει και η θερμοκρασία μαζί με το φως.

Τότε όμως θ’ αναρωτηθεί κανείς: ποιος μπορεί ν’ αντέξει μέσα στον ίδιο τον ήλιο; Αφού το φως εκεί είναι πιο ισχυρό από οπουδήποτε αλλού, κι η ζέστη αναγκαστικά δεν θα πηγαίνει πίσω! Μόνο που δεν είναι έτσι. Προς το εσωτερικό του ήλιου μόλις που διαπερνά το ένα εκατομμυριοστό από τη συνολική φωτεινή δύναμη του ήλιου. Γι’ αυτό πάνω στον ήλιο δεν είναι πολύ πιο ζεστά και πιο φωτεινά απ’ ό,τι εδώ στη γη μας και τα πλάσματα του Θεού επιβιώνουν εξίσου καλά εκεί όπως εδώ. Μόνο που εκεί δεν υπάρχει νύχτα, γιατί πάνω στον ήλιο τα πάντα κολυμπούν αδιάκοπα μέσα στο ολοδικό τους, άσβεστο φως».

Πύρινα ρεύματα ζωής μέσα στο άπειρο

«Όλοι οι ήλιοι, αρχίζοντας από το δικό μας ως τους πρωταρχικούς κεντρικούς ήλιους σε μεγαλύτερο βαθμό, χρωστούν στην αξονική περιστροφή το ηλεκτρικό, πύρινο φως τους, το οποίο στη συνέχεια ενισχύεται χάρη στον αντικατοπτρισμό. Για τον ίδιο σκοπό, το κάθε σφαιρικό περίβλημα περιστρέφεται επίσης γύρο από τον άξονα του, ώστε ο εξωτερικός υμένας του να τρίβεται διαρκώς με τον αιθέρα που το περιβάλλει από παντού και να παράγει μ’ αυτό τον τρόπο μία επαρκή ποσότητα ηλεκτρικής φωτιάς σαν της αστραπής Αυτός ο ηλεκτρισμός αποτελεί την κυρίως θρεπτική ουσία για όλα αυτά τα ουράνια σώματα που βρίσκονται μέσα σ’ ένα τέτοιο περίβλημα. Διότι η τρομακτική ποσότητα αυτής της ουσίας που παράγεται από την τριβή με τον εξωτερικό αιθέρα, γεμίζει όλο τον αιθέρα που περιέχεται και μέσα στο σφαιρικό περίβλημα. Επιπλέον, με την κίνηση των αμέτρητων ουράνιων σωμάτων μέσα σε μία σφαιρική «κάψα», αυτή η ουσία τρίβεται με την ατμόσφαιρα που τα περιβάλλει και διεγείρεται εκ νέου. Αρχικά διαχέεται έτσι σε μεγάλες ποσότητες μέσα στις ατμόσφαιρες των ουράνιων σωμάτων. Στη συνέχεια, μέσα από τις ατμόσφαιρες περνάει στα ίδια τα ουράνια σώματα. Όσο μεγαλύτερο είναι ένα ουράνιο σώμα -π.χ. ενός ήλιου ή ακόμη καλύτερα ενός κεντρικού ήλιου- και όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα του, τόσο περισσότερη φωτεινή Θρεπτική ουσία παράγει. Οι ήλιοι μάλιστα προσφέρουν το περίσσευμα τους στους πλανήτες.

Ακόμη πιο αποδοτική στην παραγωγή αυτής της ουσίας, είναι η περιστροφή του μεγάλου Ανθρώπου της Δημιουργίας μέσα στο αιθέριο άπειρο. Η ταχύτητα με την οποία διαγράφει τους ασύλληπτους κύκλους του είναι τόσο φανταστική, που μέσα σε μία στιγμή καλύπτει την απόσταση χιλίων σφαιρικών περιβλημάτων. Κι ωστόσο, χρειάζεται εκατό εκατομμύρια ηλιακά έτη για να επιστρέψει στο σημείο εκκίνησης. Απ’ αυτό μπορείτε να σχηματίσετε μια ιδέα του πόσο μεγάλος είναι ο κύκλος τον οποίο επαναλαμβάνει αδιάκοπα. Εννοείται επίσης πως μ’ αυτή την κίνηση όλα τα νεύρα και οι ίνες τους παίρνουν ανελλιπώς όση τροφή χρειάζονται. Σίγουρα από εδώ και εμπρός θα μπορείτε να διαμορφώσετε μια πιο σαφή ιδέα για τη Δύναμη, τη Σοφία και την Τάξη του Θεού».

Η πνευματική ερμηνεία του φαινομένου του φωτός

Τα άτομα φωτός λοιπόν, που σχηματίζονται από ηλιακή ύλη και αιθέρα στην επιφάνεια των ήλιων και των ηλιακών συστημάτων, αποτελούν την κοσμική θρεπτική ουσία. Φορτισμένα με ενέργεια Ζωής από το Θεό (την πνευματική Φωτιά), ωθούνται από την ισχυρότατη θέληση τους στα ταξίδια τους στο αχανές διάστημα των ηλιακών περιοχών. Πολλά απ’ αυτά, όταν φθάσουν στην ατμόσφαιρα των πλανητών, ενώνονται μεταξύ τους και σχηματίζουν τις κατά τι μεγαλύτερες «μονάδες φωτός».1 Κι αυτές οι μονάδες, που ξεχειλίζουν από θεϊκή ζωτική ενέργεια, τροφοδοτούν με φως και ζωή το καθετί που ζει στους πλανήτες, στους κομήτες και στα φεγγάρια.

Όταν πέσουν πάνω στις διάφορες μορφές ζωής που ζουν σ’ αυτά τα ουράνια σώματα, τους παραχωρούν σιγά-σιγά το φορτίο τους, τη φόρτιση δηλαδή από θετική, «θεϊκή ενέργεια», ανάλογα με τις ανάγκες τους. Μ’ αυτό τον τρόπο τις βοηθούν να ωριμάσουν και να αναπτυχθούν. Όταν ολοκληρώσουν την αποστολή τους, ο αρνητικός τους πόλος, δηλαδή οι άδειοι φλοιοί, επιστρέφουν στους ήλιους απ’ όπου προήλθαν (βλ. σχετικά στο βιβλίο του Λόρμπερ για τη «Μύγα», κεφ. 11).

Πώς όμως τα μάτια μας αντιλαμβάνονται το φως και τα χρώματα; Και αυτό το θαύμα της φύσης μας εξηγείται απλά από τη σκοπιά της πνευματικής κοσμοθεωρίας:

Στα «Μυστικά της Φύσης», «Η Μύγα»), διαβάζουμε: «Έχετε προσέξει τι παρατηρείται σ’ έναν άνθρωπο που η καρδιά του είναι γεμάτη αλαζονεία, όταν δεχθεί από κάπου ένα σκληρό, ταπεινωτικό χτύπημα; Δεν γίνεται αμέσως πυρ και μανία; Και μάλιστα τον πιάνει τέτοια ταραχή, που το κορμί του τρέμει απ’ την οργή, τα μάτια του πετούν φωτιές κι οι τρίχες του στέκονται όρθιες! Αν βρίσκεται δε σ’ ένα περιβάλλον όπου είναι κι άλλοι ομοϊδεάτες του, το αναμενόμενο είναι πως θα εξοργισθούν κι εκείνοι μαζί μ’ αυτόν, ανάλογα με το βαθμό της φιλίας τους». Όπως όμως η αλαζονεία και η οργή είναι μεταδοτική, το ίδιο μεταδίδονται επίσης η γνήσια  αγάπη ή η χαρά, διεγείροντας αισθητά τους ανθρώπους. «Αν λοιπόν παρατηρήσουμε αυτό το φαινόμενο κάπως βαθύτερα», διαβάζουμε παρακάτω, “έχουμε αμέσως την εξήγηση για το φως».

Το φαινόμενο του φωτός με άλλα λόγια είναι η αισθητική διέγερση των πνευμάτων που είναι κλεισμένα μέσα στην ύλη των ήλιων και των πλανητών και η οποία γίνεται ορατή στα μάτια μας. «Αυτή η διέγερση κάνει το θετικά φορτισμένο πνεύμα που είναι κλεισμένο μέσα στο φλοιό του, να φλέγεται από την επιθυμία να απλωθεί και να διαρρήξει τη φυλακή του. Όμως ο αρνητικός φλοιός που το περιβάλλει είναι μεν ελαστικός ως ένα βαθμό, αλλά δεν σχίζεται ούτε μπορεί να καταστραφεί. Το πνεύμα λοιπόν που επιδιώκει την ελευθερία του τεντώνεται όσο γίνεται μέσα στο φλοιό του. Επειδή δεν καταφέρνει να ξεφύγει, υποχωρεί για λίγο, όμως αμέσως επιχειρεί ξανά και ξανά να σχίσει το φλοιό του, νομίζοντας λανθασμένα πως κάθε φορά η δύναμη του ανανεώνεται. Αρκετά πνεύματα είναι σε θέση να επαναλάβουν αυτή την κίνηση πολλές χιλιάδες ή και εκατομμύρια φορές το δευτερόλεπτο.

Αυτή η πυρετώδης κίνηση (οι δονήσεις) ενός πνεύματος, η οποία μεταδίδεται αστραπιαία στα πνεύματα που είναι κοντινά του από τοπική και πνευματική άποψη, γίνεται αντιληπτή από τα μάτια των ζώων κι ακόμη περισσότερο των ανθρώπων. Στην ουσία, αυτό που λέμε “φως” είναι αυτή ακριβώς η αντίληψη. Γιατί το μάτι διαθέτει την ίδια ακριβώς πολικότητα μ’ αυτό που ονομάζουμε “φως” κι έτσι έχει την ικανότητα να συλλαμβάνει καθετί συγγενικό του, ακόμη κι αν πρόκειται για αδιόρατες ταλαντώσεις».

Όλα τα πνεύματα αισθάνονται τόσο μία διέγερση από οργή, όσο και μία διέγερση από αγάπη, γι’ αυτό υπάρχει ένα «φως οργής» κι ένα «φως αγάπης». Εννοείται πως τα άτομα φωτός που ξεκινούν από τους ήλιους, εφοδιάζονται από τα θεϊκά αιθέρια πνεύματα της ηλιακής ατμόσφαιρας αποκλειστικά με φως χαράς κι αγάπης για το μακρύ ταξίδι τους.

Το θαύμα των χρωμάτων

Πώς γίνεται όμως το σκέτο λευκό φως του ήλιου να μεταμορφώνεται σε μία χρωματική πανδαισία μέσα στη φύση; Μάθαμε πως όταν τα μικροσκοπικά «άτομα φωτός» βρεθούν στην ατμόσφαιρα των πλανητών, ενώνονται μαζικά μεταξύ τους και γίνονται «μονάδες φωτός». Τούτες εδώ, παρόλο που είναι ελάχιστα μεγαλύτερες, πάλλουν κυριολεκτικά από ζωή. Τα πιο εξελιγμένα είδη απ’ αυτές τις μονάδες φωτός αποτελούν για τα ζωντανά όντα των πλανητών ένα κέρας της Αμάλθειας γεμάτο μάννα από τους ουρανούς.

Στη «Μύγα» διαβάζουμε τα εξής: «Όταν αυτοί οι ταχύτατοι φωτοδότες φθάσουν σ’ έναν πλανήτη και πέσουν πάνω σε ένα αντικείμενο, τότε αυτό κρατάει για τον εαυτό του τα στοιχεία που του κάνουν, ανάλογα με το περιεχόμενο του. Ό,τι του είναι άχρηστο, το αφήνει αμέσως να φύγει για όπου θέλει». Έτσι από το ένα αντικείμενο στο άλλο, το ενεργειακό περιεχόμενο των μονάδων φωτός αλλάζει, και μαζί μ’ αυτό ο βαθμός των εσωτερικών «ταλαντώσεων». Αυτές τις διακυμάνσεις της ζωτικής ενέργειας και τις ταλαντώσεις, τα μάτι μας τις αντιλαμβάνεται σαν χρώματα.

Η παλμική κίνηση ολόκληρης της μονάδας, το πλήρες φως, μας φαίνεται σαν λευκό, μια μικρότερη κίνηση των μονάδων μπλε, πράσινο, κίτρινο, κόκκινο κ.λπ.

«Το μάτι είναι το όργανο το οποίο συλλαμβάνει τις ποικίλες διαφοροποιήσεις του βασικού φωτός και του φωτός που αντανακλάται. Αυτές οι διαφοροποιήσεις είναι η αιτία που στο μάτι, όντας ευαίσθητο στο φως, αποτυπώνονται φυσιολογικά οι εικόνες των διαφόρων πραγμάτων, ανάλογα με τη μορφή, το χρώμα και τη σκιά».

Το παράδειγμα του δωματίου με τους καθρέφτες

Κάθε σφαιρικό περίβλημα, ή και ο ίδιος ο Άνθρωπος της Δημιουργίας, ο οποίος αποτελείται από αμέτρητα τέτοια περιβλήματα, αποτελούν έναν οργανισμό που διαπερνιέται, τρέφεται και συντηρείται, από αμέτρητα ρεύματα ζωής και φωτός. Στο «Φυσικό Ήλιο», μας περιγράφεται μ’ ένα παρά δείγμα πώς γίνεται η ακτινοβολία και η αντανάκλαση ενέργειας μέσα στα πλαίσια ενός σφαιρικού περιβλήματος:

«Το φως του κάθε ήλιου αντικαθρεφτίζεται πάνω στη φωτόσφαιρα του άλλου, κι έτσι φωτίζονται όλοι οι ήλιοι μαζί κι ο καθένας τους χωριστά. Θα σας δώσω τώρα ένα απλό παράδειγμα για να καταλάβετε με ποιο τρόπο γίνεται αυτό: πάρτε ένα δωμάτιο που έχει επένδυση από καλογυαλισμένους καθρέφτες αντί για τοίχους. Επιπλέον, φαντασθείτε το χώρο αντελώς κοίλο, σαν να ήταν το δωμάτιο μια μεγάλη κούφια σφαίρα. Κρεμάστε τώρα σ’ αυτό το δωμάτιο, ή καλύτερα στην κούφια σφαίρα, κάθε λογής μικρές-μεγάλες μπάλες από γυαλί ή από μέταλλο και γυαλιστερές σαν καθρέφτες. Στη μέση του κενού χώρου κρεμάστε έναν πολυέλαιο με πολύ δυνατό φως.

Όταν γίνουν όλ’ αυτά, θα δείτε πως όλες οι γυαλιστερές μπάλες που κρέμονται στον άδειο χώρο, είναι φωτισμένες γύρω-γύρω σαν να ήταν αυτόφωτα σώματα.

Πώς γίνεται λοιπόν αυτό; Τα τοιχώματα του καθρέφτη επιστρέφουν στον πολυέλαιο το φως του, συγκεντρωμένο και κατά πολύ ενισχυμένο. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως οι κρεμασμένες μπάλες φωτίζονται απ’ όλες τις μεριές: καταρχήν από το αυτόνομο φως του πολυέλαιου και κατά δεύτερο λόγο από το φως που αντανακλάται πάνω στους τοίχους. Αυτοί αποτελούν όλοι μαζί έναν κοίλο καθρέφτη, που έχει το εστιακό του σημείο ακριβώς στο κέντρο του χώρου του. Και τρίτον, αυτές οι μπάλες που κρέμονται ελεύθερα, φωτίζονται από την αντανάκλαση μεταξύ τους, από την αντανάκλαση του φωτός που πέφτει πάνω τους (το οποίο επίσης επιστρέφει από τους τοίχους), και τέλος, από τη γενική αντανάκλαση των τοίχων του καθρέφτη πάνω στους απέναντι τους τοίχους.

Ό,τι συμβαίνει λοιπόν στην κοίλη σφαίρα του παράδειγματός μας, το ίδιο γίνεται και στη μεγάλη πραγματικότητα. Φαντασθείτε στη θέση του καθρέφτη το σφαιρικό περίβλημα που το γνωρίζετε πια, μαζί με την αιθέρια περιβολή του που για τα δικά σας δεδομένα θεωρείται απέραντη. Φαντασθείτε ακόμη στο κέντρο του περιβλήματος τον κεντρικό ήλιο, που για σας είναι αδιανόητα μεγάλος. Αυτός περιβάλλεται διαρκώς από εκτυφλωτικές πύρινες φλόγες. Οι φλόγες αυτές προέρχονται από τα πνεύματα, τα οποία είτε ξεκινούν από εδώ την κάθαρση τους, ή την ολοκληρώνουν επιστρέφοντας εδώ. Αυτές οι λίγες εικόνες αρκούν για να σας δώσουν μία ολοκληρωμένη αντίληψη του πώς έχουν τα πράγματα».