Το Όνομα Του είναι Αιώνιος Πατέρας

Το Όνομα Του  είναι Αιώνιος Πατέρας

Κοντεύουν 2.000 χρόνια από τότε που η Αγάπη κατέβηκε σ’ αυτή τη γη με τη μορφή ενός παιδιού.

Κι ωστόσο, για τους περισσότερους από μας παραμένει ακόμη αδιάλυτο μυστήριο, ποιος ήταν και είναι στην πραγματικότητα αυτός ο Χριστός, που στην Παλαιστίνη έδωσε ενέχυρο στον άνθρωπο την αιώνια Αγάπη του.

Αυτός ο απεσταλμένος κι ευλογητός του Θεού, που αργότερα αυτονομαζόταν πότε Υιός του Θεού και πότε Υιός του ανθρώπου, ήταν ο ίδιος Θεός; Έχει ειπωθεί γι’ αυτόν πως «μέσα του κατοικεί η Θεότητα σε όλη της την πληρότητα».

Τι σχέση έχει όμως με τον προαιώνιο Δημιουργό και Πατέρα για τον οποίο τόσο η Παλαιά, όσο και η Καινή Διαθήκη, μας διδάσκει με έμφαση πως είναι ο μοναδικός Θεός; Και τι σημαίνει αυτός ο τρίτος, το Άγιο Πνεύμα;

Μία ενιαία υπόσταση ή τριαδικότητα;

Αυτά τα σημαντικά ερωτήματα γύρω από το είναι και τη σχέση του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της λεγόμενης Αγίας Τριάδας, απασχόλησαν επανειλημμένα τη χριστιανοσύνη σ όλο τον κόσμο. Αμέσως μετά την ανάληψη του Χριστού, ξέσπασαν σφοδρές αντιπαραθέσεις γύρω απ’ αυτό το θέμα. Οι ταραγμένες Σύνοδοι πίστης τον 4ο και 5ο αιώνα κατάφεραν μόνο επιφανειακά και με τη βία να καταπνίξουν τον αναβρασμό και τις αντιμαχόμενες απόψεις.

Στη Σύνοδο της Νίκαιας (325 μ.Χ.), επιβλήθηκε με την απειλή του αναθέματος η κοινή ομολογία πίστης: «Πιστεύω εις έναν Θεό, Πατέρα Παντοκράτορα, Ποιητή ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων. Και εις έναν Κύριο Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα (ου ποιηθέντα), Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού… ομοούσιον τω Πατρί… Και πιστεύω εις το Πνεύμα το Άγιον…».

Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα χαρακτηρίστηκαν σαν τα τρία ξεχωριστά πρόσωπα της μίας θεϊκής Οντότητας, τα οποία όλα μαζί συνιστούν τον ένα Θεό! Με αυτή, όπως και με άλλες επίσημες συνοδικές αποφάσεις γύρω από το πρόσωπο του Ιησού, ήλπιζαν να βρουν ένα κοινό, γενικά αποδεκτό υπόβαθρο πίστης. Τούτο ώφειλε να ενώσει τη διχασμένη χριστιανοσύνη την οποία πρωτύτερα καθοδηγούσε και ενέπνεε το πνεύμα της Αγάπης… Επιπλέον, θα πρόσφερε το υπόβαθρο πίστης και ενότητας στην οργανωμένη εκκλησία, της Ανατολής και της Δύσης. Αυτά τα δόγματα ισχύουν ακόμα σήμερα, τόσο στη ρωμαιοκαθολική, όσο και τη διαμαρτυρόμενη εκκλησία. Κι επειδή κάπου υπάρχει ακόμη αμυδρή η ανάμνηση των παλιών θρησκευτικών πολέμων και έριδων, οι πιστοί μιας συγκεκριμένης ομολογίας προτιμούν να τ’ αποφεύγουν σαν θέμα συζήτησης. Επειδή μέσα τους ανασκαλεύουν ένα ανάμικτο αίσθημα αμηχανίας και φόβου, τα θεωρούν “ταμπού”.

Ωστόσο, ο κάθε άνθρωπος που σκέπτεται σε βάθος, αντιλαμβάνεται τι σύγχυση προκαλεί αυτή η διδασκαλία για ένα Θεό με τρία πρόσωπα. Έτσι που κι ένας κορυφαίος διανοούμενος της καθολικής εκκλησίας έγραψε γύρω απ’ αυτό το λεγόμενο δόγμα της Αγίας Τριάδας ή της τριαδικότητας: «Αυτή η διδασκαλία είναι πραγματικά ένα μυστήριο. Από μόνο του τα ανθρώπινο μυαλό, χωρίς μια υπερφυσική αποκάλυψη, δεν μπορεί να το συλλάβει. Αλλά και να συμβεί μια τέτοια αποκάλυψη, και πάλι δεν μπορεί να την αποδείξει ή να την κατανοήσει πλήρως». Βέβαια ο πιστός καθολικός προσθέτει στα παραπάνω πως, – παρόλο που είναι μία υπερ-συνειδητή, δηλαδή πάνω απ’ την ανθρώπινη λογική, αλήθεια η οποία έχει αποκαλυφθεί υπερφυσικά και ξεπερνάει την αντίληψη μας, παρόλ’ αυτά δεν είναι μία παράλογη διδασκαλία».

Αυτά τα περίπλοκα δόγματα γύρω από την τριαδικότητα του Θεού και το πρόσωπο του Ιησού δεν υπήρξαν ιδιαίτερα ευοίωνα για την ανθρωπότητα. Συνεισέφεραν σε τέτοιο βαθμό στη σύγχυση σχετικά με τον έναν και μοναδικό Θεό της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, που εκατομμύρια άνθρωποι δεν ήξεραν ποιον να λατρέψουν.

Το αποτέλεσμα ήταν πως τον 8ο αιώνα οι λαοί τής Ανατολής προσηλυτίστηκαν μαζικά στη μονοθεΐστική θρησκεία του νεοεμφανιζόμενου προφήτη Μωάμεθ. Οι παλιές χριστιανικές κοινότητες που είχε ιδρύσει ο Παύλος στη Μ. Ασία, Παλαιστίνη και Αίγυπτο σαρώθηκαν από αυτή τη θύελλα. Κι ό,τι απόμεινε όρθιο στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία της Δύσης, δεν επαρκούσε συνήθως για να οδηγήσει κάποιον να βρει το δρόμο για τη σωστή σχέση με τον Πατέρα.

.Ως εκ τούτου, ο Θεός έπρεπε ν’ αποκαλυφθεί εκ νέου στους ανθρώπους της γης, οι οποίοι είχαν αποπροσανατολισθεί μέσα στους λαβύρινθους από διάφορες ερμηνείες τής Γραφής και εγκεφαλικές αποφάσεις των Συνόδων. Κι έτσι στην εποχή μας, όπου η ανθρωπότητα ωρίμασε πια μετά από δύο χιλιάδες χρόνια αναζήτησης κι αγώνα, δόθηκαν νέες αποκαλύψεις για το Είναι του Θεού μέσα από τον Γιάκομπ Λόρμπερ κι άλλους προφήτες.

Το ενιαίο και αδιαίρετο Βασίλειο του Θεού

Σε διάφορα σημεία της Νέας Αποκάλυψης αναφέρεται καθαρά πως στο πρόσωπο του Ιησού ενσαρκώθηκε ο μοναδικός θεός και Πλάστης Ιεχωβά Σαβαώθ. Σ’ αυτόν είναι ενωμένοι Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Ένας τριπρόσωπος Θεός είναι αδύνατο να υπάρξει. Τους λόγους τους μαθαίνουμε στο «M.E.I.»:

«Η άναρχη Δύναμη του Θεού είναι ελεύθερη να πηγαίνει όπου θέλει. Συνεπώς, έχει κάθε δικαίωμα να μεταμορφώνεται για να φανεί με σάρκα και οστά στους ανθρώπους που έχει η ίδια πλάσει, σαν ένας αιώνιος, υπερτέλειος άνθρωπος. Αλλά παρ’ όλη την παντοδυναμία του, ο Θεός δεν έχει και δεν μπορεί να έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει άλλες θεότητες, εντελώς όμοιες μ’ αυτόν. Διότι αν το μπορούσε, θα ’πρεπε τότε να δημιουργήσει άλλα τόσα άπειρα, εκτός από το ένα άπειρο που υπάρχει. Ο κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος καταλαβαίνει τι παραλογισμός είναι αυτός! Διότι αφού υπάρχει ένα διάστημα που εκτείνεται απεριόριστα προς όλες τις κατευθύνσεις, πού θα χωρούσε ένα δεύτερο, εξίσου άπειρο διάστημα;

Κατά συνέπεια, ένας δεύτερος τέλειος θεός, με πραγματικά απεριόριστη παντοκρατορία, είναι εξίσου αδιανόητος, όσο ένα δεύτερο άπειρο. Απ’ αυτό μπορείτε να συμπεράνετε και μόνοι σας πως Εγώ που είμαι τώρα εμπρός σας ενσαρκωμένος σαν ένας Υιός του ανθρώπου, δεν είμαι ένας δεύτερος Θεός. Είμαι ο ίδιος κι απαράλλακτος Θεός που ήμουν και θα είμαι πάντα.

Αν δημιουργούσα άλλους δυο Θεούς εκτός από Εμένα, όπως ας πούμε τον “Υιό” και το “Άγιο Πνεύμα”, οι οποίοι θα ήταν διαφορετικά πρόσωπα από Εμένα, αναγκαστικά θα είχαν την απαίτηση να έχουν κι αυτοί παντοδυναμία και απεριόριστη εξουσία. Ένας Θεός χωρίς απόλυτη παντοδυναμία είναι προφανώς αδιανόητος. Όπως εξάλλου δεν μπορεί να υπάρξει ένα δεύτερο ή ακόμη κι ένα τρίτο άπειρο, γιατί εξυπακούεται πως το διάστημα θα μοιραζόταν αναγκαστικά σε πολλά μέρη που το ένα θα περιόριζε το άλλο.

Δεν μπορεί να υπάρξει παρά μονάχα ένας Θεός με ένα θεϊκό δικαίωμα επικυριαρχίας. Διότι αν υπήρχαν τρεις, το Βασίλειο του Θεού, που είναι ένα και μοναδικό και απεριόριστο, θα διαμελιζόταν. Θα ’ταν αδύνατο να υπάρξει, όσο αδύνατο είναι να υπάρξουν τρία άπειρα, το ένα δίπλα στο άλλο. Ο λόγος που μπορεί και υφίσταται αιώνια το ενιαίο βασίλειο του Θεού, είναι επειδή αυτός είναι ο αποκλειστικός βασιλιάς και κύριος του. Γι’ αυτό γράφτηκε από τους προφήτες που μέσα τους μιλούσε ο Θεός, πως “ο Θεός δεν θα μοιραστεί με κανέναν την παντοδυναμία του”. («M.E.I.» 8, 26-27)

Πατέρας, Υιός και Ά γιο Πνεύμα

«Εγώ, ο Χριστός, είμαι ο μοναδικός Θεός που υπάρχει! Άνθρωποι, άγγελοι, εξουσίες και κυριότητες, όλα τα πράγματα στον ουρανό και στη γη, Με προσκυνούσαν πάντα και θα προσκυνούν στην αιωνιότητα μόνον Εμένα. Το ίδιο πράγμα βλέπετε στον Κόσμο, όπου ο άπειρος χώρος της Δημιουργίας κρύβει μέσα του σαν να ήταν ένα τίποτα όλα τα διαστήματα, όπου έφθασαν στην ολοκλήρωση τους οι περίοδοι δημιουργίας των διαφόρων κόσμων. Σε σας τους ανθρώπους μπορεί να φαίνονται απίστευτα μεγάλα, όμως σε σύγκριση μ’ αυτό τον άπειρο χώρο, είναι σαν ανυπόστατα μηδενικά.

Τι είδους Θεός θα ήταν ο Πατέρας, αν με το όνομα Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα δεν εννοείτο ένας μοναδικός, μονοούσιος Θεός, παρά θα έπρεπε να ξεχωρίσει κανείς τον Υιό απ’ τον Πατέρα και τον Πατέρα από το Άγιο Πνεύμα; Όταν η Γραφή των προφητών, που οι άνθρωποι από δικό τους φταίξιμο δεν την καταλαβαίνουν, λέει ότι ο Πατέρας έδωσε στον Υιό όλη την ισχύ και την εξουσία στον ουρανό και στη γη, και Του έδωσε το Άγιο Πνεύμα για συνεργό, σαν τι λογής Θεό λογιάζετε τον Πατέρα; Άραγε τον θεωρείτε καν Θεό; Κανονικά, με το σκοτάδι που επικρατεί στο μυαλό των ανθρώπων, θα πρέπει να φαντάζεστε πως ο Θεός – Πατέρας «παραγέρασε» και παραχώρησε την εξουσία στον Υιό, όπως παλιά ο Φαραώ στην Αίγυπτο που, καταβεβλημένος από τα γεράματα, παρέδωσε τη διακυβέρνηση στον Ιωσήφ. Δεν αποκλείεται να σκέφτεσθε κιόλας πως το έκανε για ν’ απολαύσει ανενόχλητος την ησυχία και την απραξία Του! Πόσο ανόητο και τυφλό θα πρέπει να είναι το ανθρώπινο μυαλό, για να πιστεύει μία τέτοια ασυναρτησία!

Αν υπήρχε ένας «Υιός» κι ένα «Άγιο Πνεύμα» σαν ξεχωριστά πρόσωπα από τον “Πατέρα”, όπως υπάρχουν οι άγγελοι κι οι άνθρωποι, θα ’πρεπε αναγκαστικά να είναι δημιουργήματα Του. Κι αυτό γιατί, όσο τέλεια κι αν θα ήταν η οντότητα τους, θα την χρωστούσαν σ’ αυτόν τον ένα Δημιουργό και όχι σε μια ολοδική τους προαιώνια Παντοδυναμία. Πώς γίνεται όμως να είναι ίδιος αυτός που χρωστάει την ύπαρξη του σ’ έναν άλλο, μ’ εκείνον που προαιώνια οφείλει την ύπαρξή του στον ίδιο του τον εαυτό; Μπορεί ο εφήμερος χρόνος να είναι ίδιος με την αιωνιότητα; Ή ο περιορισμένος χώρος όμοιος με το άπειρο;… Κι αφού ο “Υιός” υπήρχε προαιώνια, πώς ήταν δυνατό να γεννηθεί! Κι αφού το “Άγιο Πνεύμα” υπήρχε κι εκείνο προαιώνια, πώς ήταν δυνατό να προέλθει από τον “Πατέρα” και τον “Υιό”; Με λίγα λόγια, αν τα τρία θεϊκά πρόσωπα είναι προαιώνια, δηλαδή δεν έχουν αρχή, πώς θα μπορούσε το ένα να δώσει την αρχή της ύπαρξης στο άλλο;

Δεν γίνεται βέβαια! Ακούστε Με και πιστέψτε ό,τι σας λέω: σαν άνθρωπος με σάρκα είμαι τώρα μπροστά σας ο Υιός. Δεν με γέννησε ποτέ κανένας άλλος (σ’ αυτό το σώμα) εκτός από Εμένα τον Ίδιο, και είμαι, συνεπώς, ο προαιώνιος μοναδικός Πατέρας του Εαυτού Μου. Πού αλλού θα μπορούσε να είναι ο Πατέρας παρά μέσα στον Υιό και πού αλλού θα μπορούσε να είναι ο Υιός παρά μέσα στον Πατέρα;»

Ο Θεός είναι Ένας!

«Γι’ αυτό πάντα υπήρχε και θα υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα μόνο ένας θεός με ένα πρόσωπο! Τούτο εδώ το σώμα Μου είναι η τρισεύγενη μορφή του Πατέρα, η οποία υλοποιήθηκε για χάρη των ανθρώπων και αγγέλων. Ο σκοπός ήταν να γίνω ένας Θεός χειροπιαστός και ορατός, για να μπορούν να Με βλέπουν, να Μ’ ακούνε και να Μου μιλούν χωρίς να πρέπει να χάσουν τη ζωή τους!

Γι’ αυτό Εγώ, ο Ιησούς, είμαι Θεός πέρα για πέρα! Μέσα Μου είναι ο “Πατέρας” και η Δύναμη που πηγάζει από Εμένα, το ίδιο ισχυρή με την Αγάπη, τη Σοφία και την παντοδύναμη Θέληση Μου, είναι το Άγιο Πνεύμα”! Αυτή είναι η Δύναμη που πλημμυρίζει το αέναο άπειρο, δρώντας απ’ άκρου σ’ άκρο.

Εγώ, όπως Με βλέπετε ανάμεσα σας σαν Θεάνθρωπο σ’ αυτή την αίθουσα στο όρος των Ελαιών, βρίσκομαι ολόκληρος κι αδιαίρετος μαζί σας, με όλο το αρχέγονο, προαιώνιο Κέντρο Μου. Δηλαδή, σαν αληθινός Θεός και άνθρωπος συνάμα, δεν βρίσκομαι αυτοπροσώπως πουθενά αλλού αυτή τη στιγμή, ούτε σ’ αυτή τη γη ούτε σε κάποια άλλη. Όμως με τη Δύναμη που πηγάζει από Εμένα, που είναι το “Άγιο Πνεύμα”, γεμίζω με την Ενέργεια Μου όλους τους ουρανούς κι όλο το άπειρο. Βλέπω τα πάντα, από το πιο μεγάλο ως το πιο μικρό. Δεν Μου διαφεύγει τίποτα και γνωρίζω και το παραμικρό. Βάζω όλα τα πράγματα σε Τάξη και δημιουργώ το καθετί. Κατευθύνω τις μοίρες όλων και κρατάω όλα τα ηνία του σύμπαντος στο χέρι Μου.  Τώρα που τ’ ακούσατε από το στόμα Μου, καταλαβαίνετε για ποιο λόγο πρέπει να δυναμώνετε τους ανθρώπους που πιστεύουν σ’ Εμένα, ακουμπώντας τα χέρια σας πάνω τους στο όνομα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Άμα τους διδάσκετε παράλληλα την Αλήθεια σωστά, δεν πρόκειται να τους μπερδέψουν τα ονόματα από τις τρεις ιδιότητες του Θεού και να πιστέψουν λανθασμένα πως πρόκειται για τρεις εντελώς ξεχωριστές θεϊκές Οντότητες. Αλλά σας το τονίζω και θέλω να το βάλετε καλά μέσα στην καρδιά σας, πως πρέπει παντού και πάντα να λέτε την Αλήθεια γι’ αυτά τα πράγματα. Όπου εκλείψει η Αλήθεια απ’ τους ανθρώπους, θα φτωχύνουν πνευματικά και θα παραστρατίσουν, ακολουθώντας κάθε λογής λανθασμένες δοξασίες. Και τότε θα είναι πολύ δύσκολο να τους ξαναφέρει κανείς στο δρόμο της Αλήθειας!»

Ο Ιησούς είναι ο Πατέρας και Θεός

Στο «Ρόμπερτ Μπλουμ» του Λόρμπερ διαβάζουμε για έναν καθολικό μοναχό, ο οποίος στον άλλο κόσμο αναθεωρεί σιγά-σιγά τις παλιές εκκλησιαστικές δοξασίες του, ακούγοντας κάποιες αόρατες, ουράνιες φωνές να του ψιθυρίζουν:

«Ο Εσταυρωμένος Ιησούς είναι ο μοναδικός Θεός στους ουρανούς και σ’ όλη την απεραντοσύνη. Αυτός είναι ο Πρωτοπλάστης όλων των πραγμάτων, αυτός μοναχός του έφτιαξε όλους τους αγγέλους, τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά και όλη την ύλη. Είναι ο Πατέρας ως προς την προαιώνια Αγάπη του, ο αιώνιος Υιός ως προς τη Σοφία του και το Άγιο Πνεύμα ως προς την απεριόριστη Ισχύ, Ενέργεια κι Εξουσία του. Άνοιξε την καρδιά σου σ’ αυτόν τον Ιησού και μίλα του ελεύθερα! Αγάπα Αυτόν που τόσο σ’ αγάπησε και σ’ αγαπάει, που από Αγάπη για όλους τους ανθρώπους, έγινε άνθρωπος και γεύθηκε στο σώμα του τον πιο πικρό θάνατο, για να ανοίξει το δρόμο σε όλους σας για την αθανασία. Η αθανασία είναι Ζωή αιώνιας ευδαιμονίας, όπως είναι η Ζωή του Θεού. Αυτόν λοιπόν το θησαυρό ανυπολόγιστης αξίας, έκανε δώρο ο Ιησούς σ’ όλα τα πλάσματα. Και το μόνο που χρειάζεται πια για να πάρει ο καθένας στα χέρια του τούτο το δώρο, είναι να το ζητήσει με αγάπη απευθείας απ’ τον άγιο Πατέρα και να το δεχτεί μ’ ευγνωμοσύνη. Μ’ αυτό γίνεται δική του η ευδαιμονία και ζει αιώνια στη συντροφιά του σαν ένας δεύτερος Θεός. Ο Ιησούς, ο Πατέρας και Θεός όλων μας, είναι η Αγάπη στην πιο αγνή μορφή της, που δεν καταδικάζει κανέναν και άλλο δεν ποθεί απ’ το να κάνει τον καθένα ευτυχισμένο. Αλλά πρέπει και ο άνθρωπος να θέλει αυτό που θέλει και η Αγάπη του Θεού, για να μπορέσει να ευτυχήσει. Γιατί ο θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν, κι ακόμα λιγότερο στον κόσμο των πνευμάτων. Γι’ αυτό και στον καθένα δίνεται αυτό που θέλει ο ίδιος. Με άλλα λόγια, ότι ζητάς, θα λάβεις! Μακριά απ’ την Αγάπη του Θεού δεν υπάρχει για κανέναν ούτε ζωή ούτε ευτυχία. Όποιος την έχει κάνει κτήμα του και θέλει ό,τι θέλει αυτή η ιερή Αγάπη, ζει και ευτυχεί για πάντα» («Ρόμπερτ Μπλουμ» 1, 126).

Το μυστήριο της οντότητας του Ιησού είναι ότι σ’ Αυτόν ενώνεται η Τριάδα

Σύμφωνα λοιπόν με τη Νέα Αποκάλυψη, υπάρχει μόνο ένας αιώνιος και άπειρος Θεός, ο οποίος συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλη τη θεία Αγάπη, Σοφία και Εξουσία. Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα δεν είναι παρά πλευρές του είναι αυτού του μοναδικού Θεού. Ο Πατέρας είναι το θεϊκό Κέντρο Δύναμης απ’ όπου πηγάζει η Αγάπη, ο Υιός είναι η Σοφία που απορρέει απ’ αυτό, το Άγιο Πνεύμα είναι η Δύναμη που ακτινοβολεί. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, ή η Αγάπη, η  Σοφία και η Δύναμη, ενώθηκαν στον Ιησού και αποκαλύφθηκαν μέσα απ’ αυτόν σε μία ορατή, ανθρώπινη μορφή.

Θα θέσει βεβαία κανείς το ερώτημα, πώς γίνεται αυτό το πράγμα και πώς μπορούμε να το συλλάβουμε; Πώς μπορεί να χωράει όλη η απεριόριστη Θεότητα σε μία ορατή και περιορισμένη ανθρώπινη μορφή;

Για να κατανοήσουμε αυτό το μυστήριο, χρειάζεται να θυμηθούμε τι έχουμε διαβάσει σχετικά με το Κέντρο Δύναμης του Θεού στα κείμενα του Λόρμπερ. Διαβάσαμε εκεί πως η Θεότητα δεν είναι μία κοσμική ψυχή, ομοιόμορφα εξαπλωμένη στο άπειρο, αλλά μία Δύναμη Ζωής που διαθέτει ένα κέντρο δράσης. Έχει δηλαδή ένα κεντρικό σημείο στο οποίο ενώνονται όλες οι δυνάμεις της, τέλεια, για να ενεργήσουν από κοινού, ακτινοβολώντας σαν ήλιος σ’ όλο το άπειρο.

Σύμφωνα με τη Νέα Αποκάλυψη, δεν είναι μόνο η Θεότητα που διαθέτει ένα τέτοιο καθαρά πνευματικό κέντρο Δύναμης και Ζωής αλλά και κάθε άλλη ζωντανή οντότητα που έχει δημιουργηθεί από το Θεό κατ’ εικόνα Του, με πρώτο-πρώτο τον άνθρωπο. Διαβάζουμε π.χ. στη «Γη», (κεφ. 38): «Παντού όπου πρόκειται να πάρει μορφή μία ζωντανή οντότητα, υπάρχει ένα συγκεκριμένο κέντρο, του οποίου ο ρόλος είναι να συγκεντρώνει στην εντέλεια όλα τα πνευματικά χαρακτηριστικά της. Αυτό το κέντρο είναι ουσιαστικά το αρχέγονο πνεύμα ή η σπίθα Αγάπης που προέρχεται από το Θεό. Αυτή η σπίθα προσελκύει με ορμή κοντά της ό,τι συγγενεύει μαζί της και το εμβολιάζει με τις βασικές ιδιότητες του είναι της».

Ακόμα πιo αναλυτικά εκτίθεται αυτή η βασική σκέψη στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο». Ένας άγγελος διδάσκει εκεί τους μαθητές γύρω από την άυλη σπίθα που είναι κλεισμένη μέσα στον κάθε σπόρο. Όπως στο σπόρο, έτσι και σε κάθε σχηματισμό που υπάρχει στην πλάση, από το άτομο μέχρι το ηλιακό σύστημα και από την αμοιβάδα μέχρι τον άνθρωπο, παντού κυριαρχεί και ενεργεί ένας καθαρά πνευματικός σπινθήρας σαν κεντρική δύναμη ζωής.

Μαθαίνουμε παραπέρα πως αυτός ο καθαρά πνευματικός σπινθήρας στον άνθρωπο, ο οποίος προέρχεται κατευθείαν από το Θεό, ελκύει κοντά του ακάθαρτες σπίθες ζωής οι οποίες περιέχονται μέσα στην ύλη αυτού του κόσμου. Μ’ εκείνες που είναι πιο «τιθασσευμένες» κι εξευγενισμένες, σχηματίζει την ψυχή μας. Με τις υπόλοιπες, που αποτελούνται από μία χονδροφυέστερη και πιο «ατίθαση» ύλη, φτιάχνει το σώμα μας, για να χρησιμεύσει σαν σχολείο και εργαλείο της ψυχής. 0 κάθε άνθρωπος είναι δηλαδή τριαδικός: αποτελείται από ένα πνεύμα, που είναι καθαρά θεϊκό, από μία ψυχή, η οποία έχει αναδυθεί από την ύλη και βρίσκεται στη διαδικασία της κάθαρσης, και από ένα σώμα το οποίο αποτελείται από ύλη λίγο ως πολύ χονδροφυή και ακατέργαστη πνευματικά.

Έτσι ακριβώς ήταν διαμορφωμένος και ο Ιησούς σαν άνθρωπος, σύμφωνα μ’ αυτό τον κανόνα της τριαδικότητας.

Αληθινός άνθρωπος και αληθινός θεός

Η ψυχή και το σώμα του Ιησού ήταν όπως και κάθε άλλου ανθρώπου. Απαρτιζόταν δηλαδή από την ύλη η οποία προήλθε από την πτώση και η οποία, αφού είχε περάσει από τις διαδικασίες κάθαρσης, απετέλεσε το φυσικό άνθρωπο ή τον «Υιό του ανθρώπου». Απ’ αυτή την άποψη δεν υπήρχε καμιά διαφορά ανάμεσα στον Ιησού και σε μας. Διαβάζουμε επίσης σ’ αυτά τα κείμενα (ιδιαίτερα παραστατικά στα τελευταία κεφάλαια της «Νεανικής Ηλικίας του Ιησού»), πόσο ανθρώπινη ήταν η ψυχή του Ιησού. Ο αγώνας που διεξήγαγε για να την καθαρίσει από τις αδυναμίες της και ενάντια στους πειρασμούς της ύλης, ήταν τιτάνιος. Εξάλλου και η Βίβλος μάς περιγράφει τους πειρασμούς με τους οποίους δοκιμάστηκε και τον αγώνα της ψυχής του Ιησού στον κήπο της Γεθσημανή. Επειδή ο Ιησούς ως προς το σώμα και την ψυχή ήταν άνθρωπος που  έπρεπε ν’ αγωνισθεί σαν κι εμάς, γι’ αυτό το λόγο μπορεί να μας γίνει ένα αυθεντικό πρότυπο σε όλα, στην ηθική προσπάθεια και στον αγώνα που πρέπει να καταβάλλουμε κι εμείς.

Ωστόσο, ανάμεσα στον Ιησού και σε μας υπήρξε μία τεράστια διαφορά όσον αφορά το πνεύμα. Σε μας ο Θεός έχει εμφυτεύσει σαν μύχιο κέντρο ζωής ένα πνεύμα το οποίο προήλθε απ’ Αυτόν, Ή, για να το πούμε συμβολικά, μας εμβολίασε με μία σπίθα από το Πνεύμα Του. Στον Ιησού όμως, αυτό το άκτιστο Κέντρο Δύναμης της Θεότητας, το οποίο υπήρχε ανέκαθεν σχηματισμένο πνευματικά σαν ένας τελειότατος άνθρωπος, (ο Πάνστοργος, Πάνσοφος και Παντοδύναμος «Πατέρας»), κατέβηκε από το απρόσιτο άπειρο στη σφαίρα της ύλης. Ήρθε να κατοικήσει στην ψυχή και στο κορμί του Υιού του ανθρώπου από τη Ναζαρέτ με όλη τη Σοφία Του και τη Θέληση Του.

Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», ο Κύριος εξηγεί στον Ιούδα που δυσκολεύεται να καταλάβει αυτό το ανεπανάληπτο γεγονός που υπονοείται με την παραβολή του «άσωτου Υιού»: «Η εστία Μου ήταν ανέκαθεν μέσα στο απρόσιτο Κέντρο Μου και στο απροσπέλαστο Φως που πηγάζει από Εμένα τον Ίδιο. Για χάρη των ανθρώπων αποφάσισα ν’ αφήσω το Κέντρο και το Φως Μου, για να κατέβω σ’ αυτή τη γη. Και κατέβηκα μέσα στο ίδιο Κέντρο και στο ίδιο Φως το οποίο μέχρι τώρα ήταν πάντα απρόσιτο ακόμη και για τους πιο ψηλά ιστάμενους αγγέλους. Εδώ στη γη σας τώρα είμαι προσιτός και σε σας τους ανθρώπους ακόμα, κι εσείς μπορείτε ν’ αντέξετε το Φως Μου».

Οι βαθύτεροι λόγοι που οδήγησαν σ’ αυτή τη γήινη ενσάρκωση ή ενανθρώπιση του Θεού, όπως αποκαλύπτονται μέσα από τα γραπτά του Λόρμπερ, θα μας απασχολήσουν παρακάτω.

Ρεύματα από φως

Είναι πραγματικά μία πολύ αισιόδοξη σκέψη ότι όλ’ αυτά τα μυστήρια της φύσης που μας φανερώνονται στη Νέα Αποκάλυψη, δόθηκαν από το Πνεύμα μέσα από την εσωτερική φωνή σ’ έναν άνθρωπο ασήμαντο, απλοϊκό και χωρίς απαιτήσεις. Και μάλιστα σε μία εποχή όπου ολόκληρος ο περήφανος για τη διανόηση του κόσμος της επιστήμης βρισκόταν ακόμη σε βαθύ σκοτάδι. Θυμόμαστε τη λιτή εικόνα που ζωγράφισε για το «γραφιά του Θεού», τον Γιάκομπ Λόρμπερ, ο βιογράφος του, φον Λάιτνερ: «Άρχιζε το γράψιμο, το οποίο μετά από εκείνο το αξιομνημόνευτο πρωινό της 15ης Μαρτίου 1840 είχε γίνει η κυρίως αποστολή της ζωής του, σχεδόν καθημερινά πριν το πρωινό του, το οποίο έτσι κι αλλιώς συχνά παραμελούοε μέσα στην ανάτασή του. Καθισμένος σ’ ένα μικρό τραπεζάκι, το χειμώνα κολλητά στη σόμπα, έγραφε με την πέννα. Με την προσοχή στραμμένη προς τα μέσα, με μέτρια ταχύτητα, χωρίς ένα διάλειμμα για να συγκεντρώσει τις σκέψεις του ή για να διορθώσει τα γραμμένα, έγραφε σαν κάποιος που του υπαγορεύουν κάτι».

Μ’ αυτό τον τρόπο λοιπόν έλαβε όλες αυτές τις αποκαλύψεις εκείνος ο μετρημένος κι απροσποίητος άνθρωπος. Οι ίδιες ουράνιες αλήθειες δίνονται λίγο-λίγο στη διανόηση σήμερα κι αυτή τις εξαγγέλλει σ’ όλο τον κόσμο σαν μεγάλες, πρωτόγνωρες ανακαλύψεις.