Η Ψυχή και η Ανάδυση της μέσα από τα Φυσικά Βασίλεια
Στο προηγούμενο κεφάλαιο γνωρίσαμε το πνεύμα το οποίο μας εμφύτευσε ο Δημιουργός μας, που είναι στην ουσία η κινητήρια δύναμη που συντονίζει τη ζωή μας. Τώρα θα παρακολουθήσουμε πώς αυτός ο «εσωτερικός πνευματικός άνθρωπος» διαμορφώνει την ψυχή μας. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί τα πιο αναπτυγμένα και εξευγενισμένα στοιχεία που έχουν ωριμάσει μέσα στη φύση. Ο ρόλος του σαν πνευματικού οδηγού είναι να τα οδηγήσει στην τελείωση μέσα από τους δρόμους που έχει χαράξει η Αγάπη.
Στο «M.E.I.» μαθαίνουμε πως το «υπερκόσμιο καθαρό πνεύμα» που έχει πάρει την απόφαση να ενσαρκωθεί και να οδηγήσει στην κάθαρση μία ανθρώπινη ψυχή, συγκεντρώνει και διαμορφώνει εξαρχής τους σπινθήρες ζωής που θα αποτελέσουν τα συστατικά της μέρη. Αυτό τους ξυπνάει από το λήθαργο τους και τους καθοδηγεί βήμα προς βήμα σε όλη τους την πορεία μέσα από τα φυσικά βασίλεια ως την τελείωση.
Η αναρρίχηση μέσα από τα φυσικά βασίλεια με την καθοδήγηση του πνεύματος
«Το υπερκόσμιο πνεύμα που καθοδηγεί την ψυχή, αντιλαμβάνεται πεντακάθαρα πότε αυτή έχει ωριμάσει αρκετά για ν’ αφήσει το σώμα του ορυκτού, φυτού ή ζώου όπου κατοικούσε προσωρινά και να περάσει σε μία ανώτερη βαθμίδα ζωής.
Φροντίζει τότε να χάσει το άχρηστο πια γι’ αυτήν σώμα της. Αυτό γίνεται ώστε η ψυχή που έχει ήδη αποκτήσει μία ανώτερη ευφυΐα να μπορέσει να οικοδομήσει ένα άλλο σώμα. Με αυτό το νέο σώμα αναπτύσσει για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα μία αυξανόμενη ευφυΐα μέσα από τη δραστηριότητα και τη ζωή της. Κι αυτό επαναλαμβάνεται ως το επίπεδο του ανθρώπου, όπου η ψυχή, μέσα στο τελευταίο (υλικό) της σώμα είναι πια εντελώς ελεύθερη. Έτσι κατακτάει πλήρη αυτοσυνείδηση, θεογνωσία, αγνή, θεϊκή αγάπη. Χάρη σ’ αυτή την αγάπη ενώνεται πλήρως με το υπερκόσμιο πνεύμα της. αυτή την ένωση την ονομάζουμε Νέα Γέννηση ή Αναγέννηση στο Πνεύμα.
Ωστόσο υπάρχουν κι άλλα πνεύματα που ασχολούνται σαν «πρωτομάστορες» με τη συλλογή των κατάλληλων υλικών για να οικοδομηθεί μία ύπαρξη. Πρόκειται για τους αγγέλους και τα αμέτρητα πνεύματα που έχουν στις διαταγές τους. Όπως λέει ο Λόρμπερ, «ένας ανώτερος άγγελος διαθέτει εκατομμύρια κι εκατομμύρια υπηρέτες και βοηθούς». Αυτά τα πνεύματα επιβλέπουν τους σπινθήρες ζωής που έχουν ξεφύγει από τη μεγάλη ψυχή του Εωσφόρου, και τους οδηγούν σκαλί το σκαλί ως τις ανώτερες βαθμίδες του ζωικού βασιλείου.
Η συγκρότηση μιας ψυχής της φύσης
Όταν το πνεύμα που είναι επικεφαλής σ’ αυτό το έργο διαπιστώσει πως έχουν ωριμάσει αρκετά ειδικά ψυχικά στοιχεία μέσα στα ανώτερα ζώα, το μέλημα του είναι να ενώσει αυτές τις ψυχές ζώων σε μία ψυχή της φύσης.
«Από μία μοναδική ψυχή ζώου δεν μπορεί ποτέ να γίνει μία ανθρώπινη ψυχή», διαβάζουμε στο «Μ.Ε.Ι.». «Γι’ αυτό λέγεται πως μαζί με το ζώο πεθαίνει και ή ψυχή του. Ωστόσο στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει πως όταν πεθάνει π.χ. ένας ταύρος, η ψυχή του παύει να είναι ψυχή ταύρου, γιατί μόλις βγει από το κορμί του, ενώνεται με άλλες ψυχές ζώων που είναι επίσης ελεύθερες. Απ’ αυτή την ένωση προκύπτει μία νέα, τελειότερη ψυχή (φυσική ψυχή), η οποία εξελίσσεται και δυναμώνει, ώσπου να ωριμάσει αρκετά για να ενσαρκωθεί σ’ ένα ανθρώπινο σώμα».
Αυτές τις φυσικές ψυχές τις συναντήσαμε προηγουμένως σαν πνεύματα στη γη και στον αέρα και ξέρουμε πως ανάλογα με την ευφυΐα και τη δύναμη θέλησης που διαθέτουν, εκτελούν διάφορα διατεταγμένα καθήκοντα μέσα στη φύση. Έτσι ανεβαίνουν από τις κατώτερες στις ανώτερες σφαίρες και παράλληλα διευρύνονται οι υπηρεσίες που προσφέρουν.
Γαζέλα, τσακάλι και αετός, ένα παράδειγμα για το πώς σχηματίζεται μία ανθρώπινη ψυχή
Σε μία σκηνή στο «Μ.Ε.Ι.», οι μαθητές του Ιησού παρακολουθούν πώς οι ουράνιοι υπηρέτες παίρνουν τα στοιχεία από διάφορες ψυχές ζώων, για να φτιάξουν μία φυσική ψυχή.
«Είδαμε τότε μία γαζέλα που έτρεχε κυνηγημένη από ένα τσακάλι. Το τσακάλι, πιο γρήγορο, δεν άργησε να την πιάσει και να την κατασπαράξει μπρος στα μάτια του Ναζωραίου και των μαθητών του, ούτε πεντακόσια βήματα μακριά τους.
Όταν τέλειωσε λοιπόν με το πρωινό του γεύμα, τράβηξε αργά προς το νότο, πιθανότατα για να βρει μια άλλη λεία. Τότε όμως εμφανίστηκε από πολύ ψηλά ένας τεράστιος αραβικός αετός. Μόλις είδε το τσακάλι να σέρνεται με την κοιλιά στο χώμα, εκσφενδονίστηκε σαν βέλος στη γη, το γάντζωσε γερά με τα νύχια του και το σήκωσε ψηλά στον αέρα, παρόλη την αντίσταση του. Όταν έφθασε πάνω από έναν τόπο γεμάτο πέτρες, το άφησε να τσακισθεί και, όπως ήταν φυσικό, το τσακάλι σκοτώθηκε επί τόπου. Ο αετός κατέβηκε τότε και, αφού βεβαιώθηκε πως το θύμα του ήταν πραγματικά πεθαμένο, το γράπωσε και πέταξε νότια, ως τα βράχια όπου είχε τη φωλιά του.
Όταν έφθασε εκεί με τη λεία του, την άφησε να πέσει από ψηλά, γιατί φαίνεται ότι τον είχε βαρύνει πολύ. Το τσακάλι όμως προσέκρουσε σ’ ένα βράχο, και γκρεμίστηκε σ’ ένα βαθύ φαράγγι.
Σ’ αυτό το φαράγγι έβοσκαν τα λιγοστά πρόβατα τους άραβες βοσκοί που είδαν αμέσως τον τεράστιο αετό να κατεβαίνει αργά-αργά για να μαζέψει τη λεία του. Μόλις αντιλήφθηκαν λοιπόν αυτόν τον εχθρό του κοπαδιού τους, τέντωσαν στη στιγμή τα τόξα τους και τον πέτυχαν με την πρώτη. Χτυπημένος από τρία βέλη, ο αετός γκρεμίστηκε στο φαράγγι, όπου οι βοσκοί τον υποδέχτηκαν σαν τρόπαιο νίκης. Το ψόφιο τσακάλι με τη γαζέλα του έμεινε να κείτεται ανάμεσα στα βράχια όπου είχε γκρεμιστεί. Άλλα αρπακτικά πουλιά θα το καταβρόχθιζαν αργότερα.»
«Και τώρα βλέπετε», συνεχίζει ο Ναζωραίος, «μπρος στην πόρτα να στέκει μία ανθρώπινη μορφή, σαν ενός μωρού παιδιού. Τούτη η μορφή είναι ένα παιδί που περιμένει να γίνει μία ερωτική επαφή, για να βρει τη στιγμή τής σύλληψης τη μητέρα που θα το φιλοξενήσει μέσα της. Πίσω απ’ αυτή την οπτασία της ψυχής, διακρίνουμε μια άλλη φωτεινή μορφή. Αυτή είναι το υπερκόσμιο πνεύμα της ψυχής που φροντίζει ώστε αυτή η ψυχή της φύσης να εμφυτευθεί με την πρώτη ευκαιρία στα σπλάχνα της μητέρας. Σ’ αυτή εδώ την περίπτωση θα έρθει στον κόσμο ένα αρσενικό παιδί, που αν ανατραφεί σωστά, μπορεί να γίνει ένας μεγάλος άνδρας. Ο ψυχικός κόσμος της γαζέλας θα κατευθύνει την καρδιά του, η πονηριά του τσακαλιού τη λογική του και η δύναμη του αετού τη νοημοσύνη, το θάρρος και τη θέληση του. Ο χαρακτήρας του θα είναι κατά βάση πολεμοχαρής, θα μπορεί εν τούτοις να τον χαλιναγωγήσει, χάρη στην εξυπνάδα και τον ψυχισμό του. Έτσι θα γίνει ένας πολύ χρήσιμος άνθρωπος, όποιο επάγγελμα κι αν διαλέξει. Αν γίνει στρατιωτικός, το θάρρος του θα του φέρνει τύχη, αλλά θα πέσει επίσης κάτω από τα όπλα των εχθρών του».
Η ενσάρκωση της ψυχής
Απ’ ό,τι είδαμε, τα πνεύματα της γης, του αέρα και οι άλλες ψυχές της φύσης δεν δείχνουν ιδιαίτερη προθυμία να ενσαρκωθούν, γιατί απ’ τους πνευματικούς οδηγούς τους γνωρίζουν πως στο ανθρώπινο επίπεδο χάνεται κάθε ανάμνηση από τις προηγούμενες υπάρξεις και πως διακόπτεται η συνειδητή επαφή με τον πνευματικό κόσμο. Κι αυτό, ώσπου η ψυχή ν’ αναζητήσει και να βρει πάλι το Θεό, χάρη στον πνευματικό σπινθήρα που έχει μέσα στην καρδιά της. Παράλληλα όμως ξέρουν πως μόνο περνώντας από την ανθρώπινη ζωή μπορούν από καταδικασμένα, υπόδουλα πλάσματα, να γίνουν ελεύθερα παιδιά του Θεού, παντοτινά ευτυχισμένα. Γι’ αυτό έρχεται πάντα η στιγμή, ακόμα και για τους μεγαλύτερους λάτρεις της ελευθερίας τους, να κάνουν το μεγάλο βήμα.
Οι φυσικές ψυχές που, χάρη στις εμπειρίες τους στα διάφορα στάδια της φύσης, έχουν ωριμάσει αρκετά για να ενανθρωπιστούν, συγκεντρώνονται στη μεσαία ατμοσφαιρική περιοχή, περίπου από εκεί «όπου δεν φυτρώνουν πια δέντρα ως τα χιόνια και τους πάγους».
«Όταν λοιπόν μία τέτοια ψυχή, που είναι έτοιμη να ενανθρωπισθεί, αποκτήσει την προκαθορισμένη σύσταση, κατεβαίνει ως εκεί που κατοικούν άνθρωποι. Από τη σφαίρα ζωικής αιθερικής ακτινοβολίας που περιβάλλει τον κάθε άνθρωπο, απορροφάει κατά μία έννοια την τροφή τής. Όπου βρει δε χαρακτηριστικά παρόμοια με τα δικά της, αισθάνεται άνετα και παραμένει εκεί. Από την αιθερική σφαίρα που περιβάλλει το ζευγάρι, η φυσική ψυχή αντιλαμβάνεται πότε το ένστικτο τους παρακινεί να έρθουν σ’ επαφή. Ή, με άλλα λόγια, αυτό που την ελκύει είναι η αυξημένη ενέργεια που ακτινοβολεί το ζευγάρι την ώρα της ερωτικής επαφής. Διεισδύει τότε με μία ορισμένη βία στη ροή του σπέρματος, και μαζί μ’ αυτό εμφυτεύεται στο ωάριο. Κι αυτή είναι ή γονιμοποίηση. Απ’ αυτό το σημείο και πέρα, η ψυχή μοιάζει με το σπόρο που πέφτει στο χώμα. Μέσα στο σώμα της μάνας περνάει απ’ όλες τις φάσεις που περνάει και ο σπόρος μέσα στη γη, μέχρι να ξεπροβάλει το φύτρο!»
Προγενέστερες υπάρξεις
Εύκολα διακρίνει κανείς σ’ έναν άνθρωπο τις ιδιότητες που απόκτησε η ψυχή στις προηγούμενες ζωές στο ζωικό βασίλειο. Έτσι, όπως είδαμε στο παράδειγμα της γαζέλας, του τσακαλιού και του αετού, φαίνονται ολοφάνερα στις διανοητικές δυνατότητες, κλίσεις, επιθυμίες και ικανότητες. Πονηρά αρπακτικά, καλόβολα οικιακά ζώα, πιστοί σκύλοι, αγαθά πρόβατα, μαχητικοί ταύροι, φιλήδονοι τράγοι, όλ’ αυτά κι άλλα πολλά χαρακτηριστικά μπορούμε να διαπιστώσουμε σ’ εμάς και τους γύρω μας.
Επίσης οι προτιμήσεις στη διατροφή, προδίδουν την ιδιαίτερη καταγωγή μας. Οι άνθρωποι στους οποίους επικρατούν πολλά ψυχικά στοιχεία από σαρκοβόρα ζώα, είναι κατά κύριο λόγο κρεατοφάγοι, τουλάχιστον στην αρχή της εξέλιξης τους. Αντίθετα, οι άνθρωποι που κατάγονται κυρίως από φυτοφάγα ζώα, δείχνουν προτίμηση στη χορτοφαγία. Απ’ αυτό και μόνο το λόγο μία ενιαία και μονόπλευρη διατροφή για όλους τους ανθρώπους, είναι εντελώς λανθασμένη.
Επίσης συχνά μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε τα προηγούμενα στάδια στις ιδιομορφίες του σώματος. Βλέπουμε π.χ. εδώ κι εκεί, το κεφάλι ενός πουλιού, έναν ταυρίσιο λαιμό, το βλέμμα πιστού σκύλου κι ένα σωρό μνήμες από το ζωικό βασίλειο. Να πώς εξηγείται στο «M.E.I.» αυτό το φαινόμενο:
«Αυτό εξαρτάται πάντα από ποια κατηγορία ζώων έχει προέλθει η ψυχή του ανθρώπου. Ιδίως η παιδική ψυχή φανερώνει γνωρίσματα από τις προγενέστερες μορφές απ’ όπου πέρασε πριν γίνει άνθρωπος. Αν το παιδί πάρει σωστή ανατροφή, αυτή η προγενέστερη ψυχική μορφή “εξανθρωπίζεται”, αφομοιώνεται δηλαδή σύντομα από την ανθρώπινη και ενσωματώνεται πλήρως με αυτήν. Αν οι γονείς παραμελήσουν εντελώς την ανατροφή του παιδιού τους, τότε στην ψυχή του ξυπνούν σιγά-σιγά οι μνήμες από την προηγούμενη μορφή ζωής, η οποία με τον καιρό επιβάλλεται και στο σώμα Γι’ αυτό καμιά φορά διακρίνουμε αμέσως σε ανθρώπους με ακατέργαστο χαρακτήρα, ποια τάση από τις προηγούμενες μορφές επικρατεί στην ψυχή τους».
Μια παρήγορη εξήγηση για τα βάσανα των ζώων
Οι παραπάνω πληροφορίες δίνουν μια βαθύτερη διάσταση και νόημα στη ζωή των ζώων, σε σύγκριση με τη διαδεδομένη άποψη πως τα ζώα δεν έχουν ψυχή ή πως η ψυχή τους χάνεται με το θάνατο τους. Βλέπουμε ότι τα ζώα είναι αδέρφια μας, αν και βρίσκονται σε χαμηλότερα επίπεδα εξέλιξης. Η επίγνωση πως τμήματα της δικής μας ψυχής πέρασαν εξίσου από αυτή τη δοκιμασία και ήταν προφανώς ευγνώμονα για το παραμικρό δείγμα στοργής, μας παρακινεί να δείξουμε μεγαλύτερη κατανόηση για τη μοίρα τους. Τα βάσανα των ζώων έχουν κάνει πολλούς ανθρώπους ν’ αμφιβάλλουν για την καλοσύνη του Θεού. Η ψυχή, όπως μάθαμε από τον Λόρμπερ, συναρμολογείται από χίλια μύρια στοιχεία που προήλθαν και από τα φυσικά βασίλεια. Περνώντας από μία σκληρή εκπαίδευση, μαθαίνει ν’ αποβάλλει τον εγωισμό που δηλητηριάζει αυτά τα στοιχεία. Η πείνα, οι κίνδυνοι, οι κακουχίες, ξυπνούν την ψυχή του ζώου και την ωθούν να αντιδράσει. Ταυτόχρονα μαλακώνει με τα βάσανα κι έτσι προετοιμάζεται για να νιώσει οίκτο και συμπόνια, δύο ανώτερα συναισθήματα που αναπτύσσονται με την ανθρώπινη υπόσταση.