ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΩΣ ΤΗΝ ΥΛΗ

4. ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ  ΩΣ ΤΗΝ ΥΛΗ

Μπορεί σήμερα πολύ περισσότεροι ερευνητές ν’ αναγνωρίζουν την πνευματική υπόσταση της φύσης, ωστόσο τους διαφεύγει εντελώς η αλληλοδιαπλοκή ανάμεσα στην πνευματική και στην υλική πλευρά της. Δεν έχουν φθάσει ακόμη στο σημείο να διευκρινίσουν πως μία πνευματική δημιουργική Δύναμη (ο Θεός), έκτισε από πνευματικά αρχέγονα στοιχεία (τις σπίθες ζωής), ολόκληρο τον ορατό κι απτό κόσμο της ύλης^. όλο αυτό το καταπληκτικής συνοχής σύστημα από ουράνια σώματα, με τους αμέτρητους ήλιους, κομήτες, πλανήτες και φεγγάρι. Μέχρι σήμερα το φως της επιστήμης δεν έχει εισχωρήσει σ’ αυτό το μυστήριο της Δημιουργίας. Ο καθένας που είναι λίγο μυημένος στην επιστημονική πραγματικότητα παραδέχεται πως σ¹ αυτό το σημείο η ανθρώπινη νόηση εξακολουθεί να βρίσκεται μπρος σε μία απύθμενη άβυσσο.

Ωστόσο, αυτά που μαθαίνουμε σχετικά από το έργο του Λόρμπερ είναι σε απόλυτη συνάφεια με παλιές αποκαλύψεις που είχαν λάβει όλοι οι λαοί στην παιδική τους ηλικία και που σήμερα ακόμα αποτελούν το πιστεύω των πρωτόγονων λαών της γης.

Η σοφία των αρχέγονων λαών και η Βίβλος

OΙ Εσκιμώοι στις χώρες του Βόρειου Πόλου, οι κάτοικοι της Γης του Πυρός στο νότιο άκρο της Αμερικής, οι Ινδιάνοι στα παρθένα δάση της Βραζιλίας, οι διάφορες φυλές μαύρων στην Αφρική, όλοι αυτοί οι λαοί κατά έναν περίεργο τρόπο μαρτυρούν με απόλυτη ομοφωνία στους ιεραποστόλους που θέλουν να τους διδάξουν το Θεό της Βίβλου, την πίστη τους σ’ έναν αιώνιο, αόρατο, παντοκράτορα «Ουράνιο Πατέρα» ή «Μεγάλο Πνεύμα». Αφηγούνται πως αυτό το μεγάλο θεϊκό Πνεύμα στην αρχή του κόσμου έπλασε ένα πλήθος μεγάλα και ισχυρότατα πνευματικά όντα τα οποία ονομάζονταν «Φορείς ευλογίας» ή «Προπάτορες». Αυτοί με τη σειρά τους έπλασαν κατά το παράδειγμα του Πατέρα πολυάριθμα μικρότερα πνευματικά όντα, τα οποία ονομάζονταν «Παιδιά των Μεγάλων Πνευμάτων» ή «Πατέρες.» Τα «Μεγάλα Πνεύματα», σαν «πρώτου βαθμού» παιδιά του Θεού, μοιάζουν περισσότερο στον Πατέρα σε όλα του. Είναι αόρατα, ζουν μέσα στον αέρα, δεν είναι προσδεδεμένα στο χώρο και στο χρόνο και είναι σχεδόν παντογνώστες, πανταχού παρόντα και αθάνατα. Χωρίς τη θέληση του Θεού δεν κάνουν ούτε καλό ούτε κακό στους ανθρώπους, αλλά είναι πάντα έτοιμα να εκτελέσουν τις εντολές Του. Αντίθετα το δεύτερο, κατώτερο είδος πνευμάτων, κατοικεί στις πέτρες, στα φυτά και στα ζώα. Η δύναμη τους, τόσο στο καλό όσο και στο κακό, είναι μεγάλη. Η ανθρώπινη ψυχή είναι επίσης ένα τέτοιο πνεύμα, το οποίο έχει για δοκιμή μονάχα ένα ορατό σαρκικό περίβλημα. Μετά το θάνατο του σώματος, επιστρέφει στο πνευματικό βασίλειο του ύψιστου Θεού.¹

Από τις διαπιστώσεις της ιστορίας των θρησκειών προκύπτει πως παρόμοιες διδασκαλίες είχαν όλοι οι παλιοί πολιτισμένοι λαοί στη γέννηση τους, όπως οι Κινέζοι, οι Ινδοί και ιδιαίτερα οι Πέρσες στη θρησκεία του μυθικού προφήτη-ποιητή Ζωροάστρη. Τα πανάρχαια ιερογλυφικά των Αιγυπτίων μαρτυρούν επίσης πως, «ο Θεός είναι ένας και μοναδικός.

Είναι ένα Πνεύμα, αιώνιο και αόρατο. Είναι ο πατέρας όλων των μεγάλων πνευμάτων και ο προπάτορας όλων των μικρών πνευμάτων.»¹

Όμοια μιλάει και η Βίβλος για αρχαγγέλους, αγγέλους και πνεύματα. Τους δύο πρώτους τους ονομάζει «υπηρέτες του Θεού» που με τη βοήθεια τους ο Κύριος και Άρχοντας κυβερνά την ορατή Κτίση (βλ. Μωυσή Α’, 19,1 και 28,12). Στο Βιβλίο του Ιώβ, (περίπου 300 π.Χ.), εμφανίζεται και ο απείθαρχος άγγελος Σατανάς σαν αντίποδας στα αγαθά πνεύματα του Θεού. Οι γνώσεις για τους αγγέλους πλουτίσθηκαν με το Βιβλίο του Δανιήλ, που συντάχθηκε γύρω στο 120 π.Χ. Στη συνέχεια, οι Φαρισαίοι υπεράσπισαν με αποφασιστικότητα την παραδοσιακή πίστη στο βασίλειο των αγγέλων απέναντι στους αντίθετους ευγενείς και ιερείς των Σαδουκαίων. Στην Καινή Διαθήκη επίσης, όπως είναι γνωστό, πολλά σημεία αναφέρονται σαφώς στη μυστική οντότητα και δραστηριότητα των αγγέλων του Θεού, όπως άλλωστε του Σατανά και των βοηθών του.

Στα γραπτά του Λόρμπερ διαβάζουμε αντίστοιχα τα εξής: Στην αρχή της δικής μας δημιουργικής περιόδου, ο Θεός έπλασε ένα πλήθος από πνευματικά όντα. Η ανάγκη να έχει κοντά του συντρόφους που να τον αγαπούν, να συναισθάνονται και να συμπράττουν μαζί του, ήταν που τον οδήγησε σ’ αυτή τη δημιουργία. Τα έπλασε δίνοντας τους τη δική του θεϊκή μορφή, παίρνοντας σαν «υλικό» τις αμέτρητες αυτοτελείς σκέψεις του, δηλαδή τα «αρχέγονα στοιχεία» ή «αρχέγονες σπίθες ζωής». Ορισμένες ιδιαίτερα πλούσιες και ισχυρές σπίθες ζωής, τις προίκισε με τη δύναμη να λειτουργούν σαν πανίσχυρα “κέντρα δύναμης», να ελκύουν άλλες σπίθες ζωής από την πληθώρα της δημιουργίας του και να ενώνονται μαζί τους, σχηματίζοντας μία ενιαία ευφυΐα, μία ζωντανή πνευματική οντότητα. Αυτά τα μεγάλα «αρχέγονα πνεύματα», εκτελώντας το θέλημα του Θεού, έπλασαν με τη σειρά τους, μέσα στον κύκλο της δραστηριότητας τους, αναρίθμητα «διάδοχα πνεύματα». Και έτσι σιγά-σιγά το αχανές διάστημα γέμισε ζωή. Σ’ ένα σημείο του «M.E.I.» (τόμος 5, 157), ο Ιησούς βάζει το ερώτημα: «Πιστεύεις πως από μόνη της η απεριόριστη τελειότητα Μου θα Με ωφελούσε σε κάτι ή θα Μου έδινε την ευτυχία, αν δεν είχα αυτά τα όντα, που Μου μοιάζουν, που Με αναγνωρίζουν και Με αγαπούν; Όχι βέβαια! Η μεγαλύτερη ευτυχία για Μένα είναι να βλέπω τ’ αμέτρητα παιδιά Μου που ‘χουν ακόμα ατέλειες, να ωριμάζουν, να προχωρούν στη γνώση και στην τελειοποίηση τους, κι από κοντά να μεγαλώνει και η δραστηριότητα τους. Όταν χαίρονται για μια ικανότητα που απέκτησαν ή τελειοποίησαν με κόπο, χαίρομαι κι Εγώ πάντα μαζί τους, σαν να ήταν η πρώτη φορά. Όσο για την απεριόριστη τελειότητα Μου, έχει πραγματικά αξία, και μάλιστα ανυπολόγιστη, όταν τ’ ανώριμα παιδιά Μου πασχίζουν και τούτα να τη φθάσουν και βλέπω να την πλησιάζουν σιγά-σιγά. Νομίζεις πως θα είχα φτιάξει ποτέ τον κόσμο ή την παραμικρή ύπαρξη επάνω του αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα; Όλ’ αυτά ήταν για Μένα μια προαιώνια, επιτακτική ανάγκη. Χωρίς αυτή την ανάγκη δεν θα είχε υπάρξει ούτε η γη, ούτε τα κάθε λογής πλάσματα που τη ζωντανεύουν».

Η πτώση του Εωσφόρου και η προέλευση της ύλης

Στο«Μεγάλο Ευαγγέλιο» διαβάζουμε πως «εκείνη η δημιουργική περίοδος όπου ο Θεός άρχισε να φτιάχνει από τις σκέψεις και τις ιδέες του τα πρώτα όντα και να τα καθοδηγεί πώς να γίνουν ελεύθερα, κράτησε σχεδόν ανυπολόγιστο χρονικό διάστημα. Πάρα πολλά πράγματα έγιναν σ¹ αυτό το ατέλειωτο διάστημα για να διαπλασθεί η ελεύθερη θέληση τους. Και όμως, στο τέλος αυτής της ασύλληπτα μακριάς πορείας, υπήρξαν κάμποσα πνεύματα που παρόλο που είχαν καταλάβει καλά τους δρόμους που είχε χαράξει ο Θεός για τη διάπλαση τους, δεν ήταν πρόθυμα πια να πορευθούν με τη θέληση τους σ’ αυτούς τους δρόμους. Για ν’ απολαύσουν πιο γρήγορα ορισμένα πλεονεκτήματα, κι ας ήταν προσωρινά, απομακρύνθηκαν από το δρόμο της Τάξης Του και πήραν το δρόμο του χαμού τους».

Ο πρώτος που πήρε αυτή την ολέθρια οτροφή, ήταν ο μεγαλύτερος από τα πρωτόπλαστα πνεύματα, ο ονομαζόμενος «φορέας του φωτός» ή «Εωσφόρος». Σ¹ αυτό το ανώτατο αρχέγονο πνεύμα, σ’ αυτό το «μεγάλο πεδίο συνάθροισης», συγκεντρωνόταν όλο το Φως της Δημιουργίας (η ζωή), που είχε πηγάσει μέχρι τότε από το Θεό. «Μέσα στον κόλπο του έκλεινε όλα τα όντα που είχαν βγει από μέσα Μου. Στην αγκαλιά του θα ωρίμαζαν ελεύθερα εντελώς, κάτω από τις σταθερές ακτίνες που η χάρη Μου τους έστελνε αδιάκοπα. Εγώ το έβλεπα και χαιρόμουν για την ελεύθερη ζωή τους, όπως κι αυτός Με έβλεπε χάρη στο Φως της Αγάπης που του είχα χαρίσει» («Θ.ΟΚ.» 3,27).

Πριν ευδοκιμήσει να φτάσει καν ο Εωσφόρος στην ωριμότητα, με άλλα λόγια στην «εφηβική» περίοδο αναβρασμού της μεγάλης ζωής του, τη σημαντικότερη και πιο δύσκολη περίοδο της διάπλασης του, άρχισε ν’ αντιτάσσεται στη θεία Τάξη. Αντί να λατρεύει ταπεινά το Δημιουργό και Προστάτη του πάνω απ’ όλα και συνάμα να σέβεται όλα τ’ αδέρφια του, παρασύρθηκε σ’ έναν ακραίο αυτοθαυμασμό και εγωκεντρισμό. Στην πτώση του τον ακολούθησαν εκείνα τα διάδοχα πνεύματα που τον υπάκουαν τυφλά, παρασυρμένα από την τάση εγωλατρείας που είχαν μέσα τους.

Όμως ζωή δεν μπορεί να υπάρξει όταν επικρατεί ο ατομικισμός, η έλλειψη αλληλεγγύης και η εγωλατρεία. Γι’ αυτό τούτη η στροφή είχε ολέθριες συνέπειες για το μεγάλο φωτεινό πνεύμα και την ακολουθία του. Απομακρυνόμενοι από το Θεό, αποκόπηκαν από μόνοι τους από τα ζωογόνα ρεύμα τα ενέργειας που πηγάζουν από το Θεό και τρέφουν όλα τα πλάσματα. Οι δυνάμεις τους τους εγκατέλειψαν, η ύπαρξή τους μαράζωσε και συρρικνώθηκε. Όλη η ζωντάνια τους μεταμορφώθηκε σε μία θανάσιμη σκλήρυνση και αποσύνθεση, Μ’ αυτό τον τρόπο, από τα ανάλαφρα, διάσπαρτα αιθέρια όντα, προέκυψε η φαινομενικά άψυχη «κοσμική ύλη», οι αρχέγονες νεφέλες ύλης, όπως όταν πέφτει η θερμοκρασία, οι υδρατμοί, που είναι αόρατοι, συμπυκνώνονται και προκύπτουν ορατά στρώματα ομίχλης. Αυτή ήταν μία τρομακτική τροπή για τα απομακρυσμένα πνεύματα, μία φοβερή «θεία δίκη». Αλλά ο Ποιητής των όντων δεν απέρριψε τα πλάσματα του που τον είχαν εγκαταλείψει, γιατί η πατρική του Αγάπη λυπήθηκε τους πεσμένους αγγέλους. Από τις αμέτρητες νεφέλες ύλης που συμπυκνώνονταν όλο και περισσότερο, έφτιαξε ολόκληρη την υλική Κτίση. Με βοηθούς τα πνεύματα που του είχαν μείνει πιστά, έφτιαξε μια νέα Τάξη για να πραγματοποιήσει υψηλούς, αληθινά θεϊκούς στόχους εξέλιξης και Λύτρωσης.

Η δομή της Υλικής Δημιουργίας

Στο μεγάλο Ευαγγέλιο που δόθηκε μέσω του Λόρμπερ, ο Ιησούς περιγράφει σε ορισμένους μορφωμένους Ιουδαίους και Ρωμαίους την καταπληκτική δομή της Πλάσης:

«Αναμφισβήτητα, η γη δεν είναι κανένα μικρό ουράνιο σώμα κι ο ήλιος είναι περίπου ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερος της. Αλλά ήδη ο αμέσως επόμενος κεντρικός ήλιος είναι πάνω από ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερος από τον ήλιο που φωτίζει αυτή τη γη. Ο όγκος του δε, είναι μεγαλύτερος απ’ όσο τα εκατομμύρια πλανητικοί ήλιοι που μαζί με τους πλανήτες, τα φεγγάρια και τους κομήτες τους, περιστρέφονται με μεγάλη ταχύτητα γύρω από έναν τέτοιο κεντρικό ήλιο, σχηματίζοντας κύκλους, με τέτοια εκτεταμένη διάμετρο, που δεν τη βάζει ο νους σας. Κι ωστόσο, ιδίως οι πιο απομακρυσμένοι, χρειάζονται μέχρι κι ένα εκατομμύριο χρόνια για να ολοκληρώσουν μία μόνο περιστροφή και να επιστρέψουν στο ίδιο σημείο απ¹ όπου ξεκίνησαν. Μία τέτοια τεράστια ομάδα από ουράνια σώματα ονομάζεται ηλιακή περιοχή.

Υπάρχει όμως και μία δεύτερη ομοταξία κεντρικών ήλιων, γύρω από τους οποίους περιστρέφονται ολόκληρες τέτοιες ηλιακές περιοχές μαζί με τους κεντρικούς ήλιους τους. Οι τροχιές τους είναι άπειρα μεγαλύτερες κι οι πιο μακρινές περιοχές χρειάζονται μυριάδες^* χρόνια για να διαγράψουν έναν μόνο κύκλο. Αυτό το δεύτερο είδος κεντρικού ήλιου, μαζί με τα εκατομμύρια ηλιακές περιοχές με τους ήλιους τους που περιστρέφονται γύρω του, τους ονομάζουμε με ένα όνομα ηλιακό κοσμικό σύμπαν.

Σκεφθείτε όμως τώρα έναν εξίσου μεγάλο αριθμό από τέτοια ηλιακά σύμπαντα. Κι αυτά με τη σειρά τους διαθέτουν σε μία απόσταση, αδιανόητη για την ανθρώπινη νοημοσύνη, έναν κεντρικό ήλιο τρίτου είδους, Αυτός εδώ πάλι, σαν ουράνιο σώμα είναι σίγουρα δέκα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερος από τα ηλιακά σύμπαντα που περιστρέφονται γύρω του σε ανυπολόγιστες τροχιές. Αυτή τήν κοινότητα των ηλιακών συμπάντων μ’ έναν κεντρικό ήλιο, την ονομάζουμε σύμπαν των ηλιακών συμπάντων.

Ο αριθμός τους είναι απροσδιόριστος για τα δικά σας δεδομένα κι όλα πάλι έχουν στα απύθμενα βάθη τους έναν τρομακτικά μεγάλο πρωταρχικό κεντρικό ήλιο. Γύρω απ’ αυτό τον ήλιο περιστρέφονται σαν ένα σώμα, χωρίς να ενοχλούνται στο παραμικρό στις αμέτρητες, ξεχωριστές κινήσεις τους, διαγράφοντας μία τροχιά που μόνο οι άγγελοι μπορούν να τη μετρήσουν. Για να γίνει αντιληπτό, θα ονομάσουμε ένα τέτοιο σύστημα από ήλιους και κόσμους που γυρίζουν γύρω από έναν πρωταρχικό κεντρικό ήλιο, ηλιακό και κοσμικό σφαιρικό περίβλημα. Γιατί όλα αυτά τα σύμπαντα των συμπάντων που περιγράψαμε, περιστρεφόμενα προς όλες τις κατευθύνσεις γύρω απ’ τον πρωταρχικό κεντρικό ήλιο, σχηματίζουν μία ανυπολόγιστα μεγάλη σφαίρα. Επιπλέον, λόγω της αστραπιαίας ταχύτητας με την οποία κινούνται και της ισχυρής κεντρόφυγης δύναμης που αναπτύσσεται, σχηματίζουν ένα είδος περιβλήματος ή κάψας, Η πυκνότητα του είναι σχεδόν όμοια με αυτή του αέρα τής γήινης ατμόσφαιρας. Η δε διάμετρος των τειχών του από μέσα ως τα έξω, είναι αδύνατο να μετρηθεί με τα μεγέθη αυτής της γης».

«Λένε τότε οι Ιουδαίοι και οι Ρωμαίοι διανοούμενοι: “Κύριε των Δυνάμεων, μας έπιασε ζάλη μπρος στο φοβερό μέγεθος της Δημιουργίας Σου. Υπάρχει άραγε έστω και ένας άγγελος που να μπορεί να τη δει ολόκληρη και να την καταλάβει;”

Αποκρίνεται ο Κύριος: “Μα και βέβαια, αλλιώς δεν θα ήταν άγγελος. Αλλά το πιο φοβερό έρχεται ακόμα, γιατί μέχρι στιγμής δεν σας έδειξα ούτε μια τελίτσα από τη μεγαλοσύνη της Δημιουργίας Μου! Είχαμε μείνει στο γιγάντιο περίβλημα που περιζώνει τις μυριάδες σύμπαντα των συμπάντων. Σας εξήγησα πριν πώς σχηματίζεται αυτή η περίφραξη χάρη στη φυγόκεντρη δύναμη. Γιατί σχηματίζεται όμως;

Ξέρετε πως ο κάθε οργανισμός, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, διαθέτει μια επιδερμίδα για να προστατεύσει και να καλύψει το περίτεχνο εσωτερικό του περιεχόμενο. Η επιδερμίδα όμως παίζει κι έναν άλλο σημαντικότατο ρόλο, με το να αποβάλλει προς τα έξω τις ακαθαρσίες που παράγει ο εσωτερικός μηχανισμός του ζωντανού σώματος, καθετί που είναι ακατάλληλο για την οργανική ζωή. Παράλληλα, απορροφάει απέξω καθαρή ζωτική θρεπτική ύλη και την αποδίδει στον εσωτερικό οργανικό μηχανισμό για τη συντήρηση του.

Απ’ όλ’ αυτά μπορείτε τώρα να καταλάβετε γιατί ονομάζω σφαιρικό περίβλημα το σύνολο από ηλιακά και κοσμικά σύμπαντα των συμπάντων.

Μη ρωτάτε όμως πόσο μεγάλη είναι η διάμετρος ενός τέτοιου σφαιρικού περιβλήματος! Γιατί, ακόμη κι αν πάρουμε σαν μέτρο την απόσταση της γης από τον ήλιο, οι άνθρωποι σ’ αυτή τη γη δύσκολα μπορούν να φαντασθούν έναν αριθμό που να μπορεί V αποδώσει αυτή τη διάμετρο, έστω κατά προσέγγιση. Γιατί αν έβαζαν μυριάδες μυριάδων από τέτοιες αποστάσεις στη σειρά, δεν θα έφθαναν να μετρήσουν ούτε καν μία περιοχή από ηλιακά κοσμικά σύμπαντα. Και, όπως είδαμε, από τέτοιες περιοχές υπάρχει σωρεία ολόκληρη μέσα σ’ ένα σφαιρικό περίβλημα.

Παίρνοντας λοιπόν αυτά σαν βάση, ας πάμε παρακάτω.

Προσέξτε^. ένα τέτοιο σφαιρικό περίβλημα δεν είναι παρά ένα μόνο σημείο μέσα στην απεραντοσύνη της Δημιουργίας Μου. Και θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Φαντασθείτε το αχανές διάστημα που εκτείνεται πέρα από την εξωτερική επιφάνεια ενός τέτοιου περιβλήματος, να είναι άδειο προς όλες τις μεριές. Και μάλιστα σε τέτοια ακτίνα, που ακόμα και κάποιος με αετίσια όραση απ’ όλο αυτό το απέραντο σφαιρικό περίβλημα δεν θα διέκρινε παρά ένα θαμπό μικροσκοπικότατο σημαδάκι να τρεμοφέγγει. Προς την άλλη κατεύθυνση επίσης ένα τέτοιο σημαδάκι, που κι αυτό ν’ αντιπροσωπεύει ένα σφαιρικό περίβλημα! Αυτό θα ήταν περίπου το μέτρο της απόστασης που χωρίζει δύο σφαιρικά περιβλήματα. Και τα δυο είναι εξίσου τεράστια, όμως κοιτάζοντας τα κανείς από τη μέση της απόστασης, αυτή είναι τόσο μεγάλη, που φαίνονται σαν δυο σημαδάκια που τρεμοσβήνουν. Έτσι λοιπόν θα είχαμε μία ιδέα για την απόσταση ανάμεσα σε δύο γειτονικά σφαιρικά περιβλήματα”» («M.E.I.» 6, 245).

Ο μεγάλος Άνθρωπος της Δημιουργίας

«Τι θα πείτε τώρα όμως αν σας δείξω πως τέτοια σφαιρικά περιβλήματα είναι αμέτρητα και πως υπάρχουν μάλιστα τόσα πολλά, που ούτε το πιο οξυδερκές μυαλό δεν μπορεί να τα μετρήσει; Και ακόμη πως όλα μαζί στο γενικό τους περίγραμμα, παριστάνουν ακριβώς έναν άνθρωπο; Πόσο τρομακτικά μεγάλος πρέπει να είναι λοιπόν αυτός ο άνθρωπος, όταν ήδη ένα σφαιρικό περίβλημα είναι τόσο απέραντα μεγάλο! Κι όταν η απόσταση από το ένα σφαιρικό περίβλημα στο άλλο είναι αμέτρητες φορές μεγαλύτερη! Αλλά κι αυτός ο άνθρωπος περιβάλλεται από ένα είδος επιδερμίδας στο εξωτερικό του περίγραμμα, όπως το κάθε σφαιρικό περίβλημα χωριστά. Βέβαια αυτή η επιδερμίδα είναι ασύγκριτα πιο χονδρή – για να σας το δώσω να το καταλάβετε – από εκείνη ενός σφαιρικού περιβλήματος.

Θ’ αναρωτιέστε τώρα τι υπάρχει πέρα απ’ αυτόν τον άνθρωπο, πού στηρίζεται και ποια είναι η αποστολή του. Πέρα απ’ αυτόν τον κοσμικό άνθρωπο εκτείνεται ατέρμονο προς όλες τις κατευθύνσεις το ελεύθερο αιθέριο άπειρο. Εκεί μέσα αιωρείται αυτός ο άνθρωπος και, κατευθυνόμενος από τη Θέληση Μου, διαγράφει απίθανα γιγάντιους κύκλους και με μία ασύλληπτη για σας ταχύτητα. Κι αυτό, λόγω της θρεπτικής ύλης που περιέχει η απέραντη αιθέρια θάλασσα, όπου κολυμπάει σαν ένα ψάρι. ΣΤΟ ελεύθερο αιθέριο άπειρο δεν υπάρχει πάνω ή κάτω και δεν έχει κανείς πού να πέσει. Έτσι κι αυτός ο άνθρωπος στέκεται το ίδιο καλά και σταθερά στο αιθέριο διάστημα, όπως στέκονται αυτή η γη, ο ήλιος της κι όλοι οι μυριάδες ήλιοι μέσα σ’ ένα σφαιρικό περίβλημα».

Ένα σημαντικό έργο του Λόρμπερ περιγράφει τη μεταθανάτια πνευματική εξέλιξη του Ρόμπερτ Μπλουμ, γνωστού αγωνιστή της ελευθερίας. Το πνεύμα του Μπλουμ έχει την ευκαιρία ν’ ατενίσει από πολύ μακριά στον άλλο κόσμο αυτόν το «Μεγάλο Άνθρωπο της Δημιουργίας», πράγμα που του δίνει φώτιση και μία απερίγραπτη αγαλλίαση.

«Πολύ παράξενο!», λέει ο Μπλουμ, μιλώντας μόνος του. «Μοιάζει εντελώς με ανθρώπινη μορφή· τα γόνατα λίγο λυγισμένα, τα χέρια κρέμονται άτονα προς τα κάτω. Το κεφάλι, όπου φυτρώνουν μακριά μαλλιά σαν του Αβεσσαλώμ, γέρνει προς τα μπρος και, με τα μάτια κατεβασμένα, κοιτάζει στ’ απύθμενα βάθη σαν ένας που πενθεί. Οι γοφοί μόλις που καλύπτονται από ένα πανί που φαίνεται κατακουρελιασμένο μα κι όλη η όψη του μου δημιουργεί μια μελαγχολική εντύπωση! Από το τρομακτικό μέγεθος θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει πως πρόκειται για την εξωτερική μορφή του παντοδύναμου Πνεύματος Σου, Κύριε! Αλλά επειδή η μορφή πενθεί, θαρρώ πως τούτο είναι μάλλον αδύνατο. Επιπλέον, το Πνεύμα Σου θα έδειχνε ζωντανό σ’ αυτή, τη γιγάντια μορφή όμως δεν διακρίνω ίχνος ζωής. Κατά πάσα πιθανότητα, πρόκειται για μία φωσφορίζουσα εικόνα που η Παντοδυναμία Σου φύσηξε με μια πνοή στο απέραντο στερέωμα. Σίγουρα, όλα αυτά θα έχουν έναν πολύ σημαντικό λόγο, αλλ’ αυτόν θα τον ξέρεις μόνο Εσύ».

Πλησιάζοντας πιο κοντά, ο Μπλουμ περιγράφει τις εντυπώσεις του: «Τώρα διακρίνω από τι αποτελείται όλη αυτή η τεράστια μορφή που φαίνεται ν’ απλώνεται στα βάθη του απείρου. Βλέπω πως την αποτελούν μυριάδες απειροελάχιστα, πυκνοσπαρμένα κοκκίδια άμμου που σπινθηρίζουν το ένα δίπλα στο άλλο. Αυτά τα σπινθηροβόλα σημαδάκια πρέπει να είναι απειράριθμα, ή τουλάχιστον τόσα, που δεν τα χωράει κανένας γεννημένος νους. Πάντως η μορφή φαίνεται καλύτερα τώρα, γιατί τούτο το σπινθηροβόλημα της προσδίνει μία εντελώς ιδιαίτερη αίγλη και μεγαλείο!»

Και τότε εξηγεί ο Κύριος στον εκστατικό Μπλουμ: «Αυτός ο άνθρωπος που βλέπεις με όλα όσα έχει μέσα του, είναι το πρωτόπλαστο πνεύμα, αυτός που η Γραφή ονομάζει Εωσφόρο (φορέα του φωτός). Έχει ακόμη τώρα πλήρη συνείδηση του εαυτού του, αλλά έχει πια χάσει την αρχική του δύναμη. Είναι δέσμιος και καταδικασμένος σε όλο του το είναι. Δεν του μένει παρά ένας δρόμος ανοικτός, αυτός που οδηγεί στην πατρική Μου Καρδιά. Κάθε άλλος δρόμος είναι κλειστός γι’ αυτόν, γιατί είναι καταδικασμένος κι ανίσχυρος σαν νεκρός, ανήμπορος να κουνηθεί έστω μία σπιθαμή από τη θέση του.

Αυτά δε που εσένα σου φαίνονται να φεγγοβολούν σαν κόκκοι άμμου, δεν είναι άλλο από τα σφαιρικά περιβλήματα. Μέσα τους στριφογυρίζουν δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων ήλιοι και εκατομμύρια φορές περισσότεροι πλανήτες, φεγγάρια και κομήτες» («Ρόμπερτ Μπλουμ», 2, 301).

Το ότι είναι κατακερματισμένος σε όλα αυτά τα στερεά περιβλήματα είναι η καταδίκη αυτού του πνεύματος. Και η ζωή του, μοιρασμένη σε άπειρα χωριστά κομμάτια, δεν αποτελεί πια μια ενότητα, παρά διάσπαρτα συντρίμμια. Γιατί ζωή υπάρχει μονάχα μέσα σε κάθε σφαιρικό περίβλημα. Έξω από αυτό, δεν υπάρχει παρά η ζωή της αιώνια αμετάβλητης και σταθερής Θέλησης Μου. Το κάθε σφαιρικό περίβλημα έχει μία μόνιμη θέση και δεν μπορεί να την αλλάξει ούτε σπιθαμή σε σχέση με τους γείτονες του.

Κάτω-κάτω, χαμηλά, στο μικρό δάκτυλο του αριστερού ποδιού, διακρίνεις πως τρεμοφέγγει ένα κοκκινωπό σημάδι. Αυτό είναι το σφαιρικό περίβλημα όπου ανήκει φυσικά η Γη μας. Κι ακριβώς σ’ αυτό το περίβλημα, και μάλιστα αποκλειστικά στο σημείο εκείνο που λέγεται Γη, βρίσκεται τώρα δέσμια ολόκληρη η ζωή αυτού του πιο μεγάλου πνεύματος που ‘χε γίνει πρώτο.¹

Αν θα το πάρει απόφαση να ταπεινωθεί και να επιστρέψει κοντά Μου, θ’ αποκτήσει ξανά την πρώτη του ζωή. Τότε αυτός ο μεγάλος Άνθρωπος θα ελευθερωθεί και θα ζωντανέψει ολότελα. Αν όμως επιμείνει στο αλαζονικό του πείσμα, τούτη εδώ η Τάξη πραγμάτων θα παραμείνει όπως είναι. Και  τούτο, ώσπου ολόκληρη η ύλη ν^’ αποσυντεθεί ολότελα και να μοιραστεί κατακερματισμένη σε άπειρες νέες ζωές με ψυχή και πνεύμα.

Τούτη η Τάξη θα ισχύει ακόμη και στην περίπτωση που το πρωτοδημιούργητο πνεύμα θα μετανοούσε πραγματικά κι επέστρεφε από μόνο του. Γιατί τώρα πια μπορεί να γυρίσει μόνο ταπεινωμένο, σαν ένα κοινότατο πνεύμα, και πρέπει να απαρνηθεί εθελοντικά την πρωτινή του ακεραιότητα. Σ’ αντάλλαγμα όμως θα κέρδιζε μια ασύγκριτα μεγαλύτερη θέση. Θα του επιφυλασσόταν η φαινομενικά απλή θέση ενός παιδιού του Θεού, η οποία περιμένει κάθε άλλο ανθρώπινο πνεύμα. Τότε ο εξωτερικός φλοιός αυτής της υλικής Δημιουργίας, που έτσι κι αλλιώς υφίσταται μόνο χάρη στην αιώνια αμετάβλητη Θέληση Μου, θα παραμείνει, απογυμνωμένος όμως από την ψυχική και πνευματική ζωή που εσωκλείει. Θα μείνει σαν στερεό υπόβαθρο και σαν αιώνιο μνημείο στο μεγαλειώδες έργο μας. Και σ’ αυτό το έργο θα προστεθούν τότε νέες, καθαρά πνευματικές δημιουργίες!»

Τα Μυστικά των Άστρων

Τα τελευταία χρόνια οι γνώσεις γύρω από τ’ άστρα, που οαν γιγάντιοι μάρτυρες της μεγαλοσύνης του Θεού φλογίζουν το στερέωμα τη νύχτα, έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Η εικόνα που είχαν οι επιστήμονες για το σύνολο της δημιουργίας έχει διευρυνθεί σημαντικά χάρη σε νέες παρατηρήσεις και νέες μεθόδους υπολογισμών. Στ’ απροσμέτρητα βάθη των ουρανών ανακαλύφθηκαν τεράστιες «συστάδες άστρων», παρόμοιες με το γαλαξιακό μας σύστημα. Προφανώς περιστρέφονται γύρω από τρομακτικά πελώριους κεντρικούς ήλιους και μας δίνουν μία ιδέα του μεγέθους και της δομής του σύμπαντος, σαν αυτή που κατέγραψε η προφητική ενόραση του Λόρμπερ πριν έναν αιώνα.

Σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα θα θέλαμε ν’ αναφέρουμε εδώ την ιστορία του Ποσειδώνα, του ένατου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος:

Για πολλούς αιώνες ο Κρόνος εθεωρείτο ο τελευταίος πλανήτης της ηλιακής μας περιοχής. Ωστόσο το 1871 ο Βίλχελμ Χέρσελ ανακάλυψε έναν άλλο πλανήτη, τον Ουρανό. Αυτός ο πλανήτης βρίσκεται τόσο μακριά από τον ήλιο, που χρειάζεται 84 χρόνια για να κάνει μία περιστροφή γύρω του. Υπολογίστηκε πως έχει τέσσερις φορές τη διάμετρο της γης- ωστόσο από τη γη φαίνεται σαν ένα μικροσκοπικό αστεράκι έκτου βαθμού. Με τον Ουρανό νομίστηκε πως είχε βρεθεί το πιο ακραίο σημείο του ηλιακού μας συστήματος.

Ωστόσο, τον Οκτώβρη του 1842, μέσα από το βιβλίο του Λόρμπερ «Ο Φυσικός Ήλιος”, αποκαλύφθηκε η ύπαρξη ενός άλλου, μακρινότερου πλανήτη με το όνομα «Μίρων», δηλαδή «Κόσμος των Θαυμάτων».

Στο παραπάνω λορμπερικό έργο λέγεται κατά λέξη: «Βέβαια αρκετοί αστρονόμοι θ’ αντιτάξουν πως αν υπήρχε κάποιος άλλος πλανήτης στην ηλιακή μας περιοχή, θα τον είχαμε ανακαλύψει προ πολλού. Εδώ ανακαλύπτουμε τους κομήτες, που είναι πολύ μικρότεροι, ακόμη κι αν είναι αόρατοι στο γυμνό μάτι. Θα σας εξηγήσω όμως ποιος είναι ο λόγος που αυτός ο πλανήτης παραμένει άγνωστος. Ο λόγος είναι ότι η κίνηση αυτού του πλανήτη είναι τόσο αργή, που τα αστρονομικά όργανα δεν την έχουν καταγράψει. Κι αυτό επειδή η απόσταση είναι μεγάλη και κυρίως επειδή ως τώρα η παρατήρηση ήταν περιορισμένης διάρκειας. Έτσι εξακολουθούν να τον θεωρούν σαν έναν εντελώς ασήμαντο απλανή αστέρα κι όχι σαν πλανήτη».

Τρία χρόνια αργότερα, ο νεαρός Γάλλος μαθηματικός Λεβεριέ, με βάση ορισμένες παρεκκλίσεις στην πορεία του Ουρανού, υπολόγισε πως θα πρέπει να υπάρχει ένας άλλος άγνωστος πλανήτης με συγκεκριμένο μέγεθος, βάρος κι απόσταση από τον ήλιο. Τον υπολογισμό του τον ανέφερε στον αστρονόμο Γκάλλε, στο Βερολίνο, ο οποίος πραγματικά το 1846 ανακάλυψε με ένα ιδιαίτερα ισχυρό τηλεσκόπιο τον πλανήτη, ο οποίος κατόπιν βαφτίστηκε Ποσειδώνας. Αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα που η θεϊκή αποκάλυψη επαληθεύτηκε από την επιστήμη.

Οι αποστάσεις των πλανητικών τροχιών από τον ήλιο βρίσκονται σε μία σταθερή σχέση μεταξύ τους, η οποία μπορεί να υπολογισθεί μαθηματικά και ονομάζεται σειρά Τίτιους – Μπόντε. Ανάμεσα στην τροχιά του Άρη και του Δία, αυτή η σειρά παρουσιάζει ένα εμφανές κενό, όπου, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Κέπλερ, θα πρέπει οπωσδήποτε να υπήρχε ένας άλλος πλανήτης. Στη θέση του, το 19ο αιώνα, οι αστρονόμοι, με τα ενισχυμένα τους τηλεσκόπια, βρήκαν πάνω στην τροχιά αυτού του πλανήτη-αίνιγμα, μία πληθώρα από μικρότερα άστρα και θραύσματα άστρων, τους λεγόμενους αστεροειδείς. Αυτοί περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο σαν θλιβεροί μάρτυρες και υπολείμματα μιας τρομακτικής καταστροφής, όπως υποθέτουν πολλοί αστρονόμοι. Στο μεγάλο Ευαγγέλιο του Λόρμπερ, μας δίνεται μία ερμηνεία του φαινομένου των αστεροειδών, η οποία συμπίπτει στην πραγματικότητα με τις υποθέσεις των αστρονόμων.

Στην αρχή της έκτης περιόδου εξέλιξης της Γης, διαβάζουμε στο “M.E.I.», 8, 76, ο πλανήτης που περιστρεφόταν στη θέση των αστεροειδών εξερράγη και σκορπίστηκε σε πολλά κομμάτια. «Δεν χωράει αμφιβολία πως αυτή η καταστροφή ήταν κάτι το φρικτό για εκείνους τους ανθρώπους. Ωστόσο, η ευθύνη ήταν όλη δική τους. Επανειλημμένα και με επιμονή είχαν δασκαλευθεί, είχαν νουθετηθεί και είχαν προειδοποιηθεί. Τους είχε δειχθεί ολοφάνερα τι τους περίμενε αν συνέχιζαν να κάνουν του κεφαλιού τους. Έκαναν όμως τους πολύξερους και τους έξυπνους^. όσο για τις προειδοποιήσεις, τις έπαιρναν για φαντασιοπληξίες και παραμύθια. Διατείνονταν πως οι προφήτες προανάγγελλαν αυτά τα πράγματα και τρόμαζαν το εύπιστο πλήθος, για να εξασφαλίσουν το ψωμί τους και ν’ ακουστεί το όνομα τους. Οι άρχοντες τους μάλιστα δεν άφησαν σε χλωρό κλαρί τις Κασσάνδρες και τους καταδίωκαν παντού με φωτιά και τσεκούρι. Εκείνοι οι άνθρωποι λοιπόν ήταν ιδιαίτερα εφευρετικοί στα γήινα πράγματα και είχαν εφεύρει μία εκρηκτική ύλη χιλιάδες χρόνια πριν να υπάρξει αυτή η Γη.

Οι άνθρωποι εκείνου του κατεστραμμένου πλανήτη έκαναν τα ίδια και χειρότερα με τις υποχθόνιες εφευρέσεις τους, που τους τις είχαν διδάξει οι διάβολοι, προς το τέλος δε δεν είχαν πια καμιά αυτοσυγκράτηση.

Συνέχισαν ωστόσο αυτά τα καταστροφικά πειράματα παραπέρα, μέχρι που έφθασαν σ’ ένα υπερβολικό βάθος. Τότε οι υπόγειες στοές οι οποίες απλώνονταν σ’ απέραντα βάθη γεμάτες πρωτογενή πύρινη μάζα, πήραν αμέσως φωτιά. Η τρομακτική υπόγεια έκρηξη συντάραξε συθέμελα όλο τον πλανήτη και τον έκανε να σκάσει σε χίλια κομμάτια. Έτσι βρήκαν το τέλος αυτοί οι φοβεροί άνθρωποι και μαζί μ’ αυτούς και η γη τους.

Οι κύριοι κεντρικοί ήλιοι

Σε κανέναν άλλο τομέα δεν ψηλαφίζει τόσο στο σκοτάδι η επιστήμη σήμερα, όσο με το ερώτημα του τι είναι πραγματικά οι ήλιοι. Ως τώρα επικρατούσε η γενική άποψη πως οι ήλιοι είναι πυρακτωμένες σφαίρες και ως εκ τούτου εντελώς ακατοίκητοι και στερούμενοι από κάθε μορφή οργανικής ζωής. Κανείς δεν σκέφτηκε πως με αυτή την άποψη σμίκρυνε και απογύμνωνε αυτά τα κορυφαία ουράνια σώματα από τη σημασία που έχουν σαν φορείς ζωής.

Χάρη στο Λόρμπερ, έχουμε τώρα μία καθαρή εικόνα της φυσικής και πνευματικής σύστασης των ήλιων. Η άποψη ότι πρόκειται για πυρακτωμένες σφαίρες που αποτελούνται από μία αεριόμορφη «φωτεινή ύλη», επαληθεύεται μόνο όσον αφορά τις δυο μεγαλύτερες κατηγορίες ήλιων, τον ήλιο του σύμπαντος των συμπάντων και τον ακόμα πιο τεράστιο πρωταρχικό κεντρικό ήλιο του σφαιρικού περιβλήματος.

Στο βιβλίο του Λόρμπερ «Ο Φυσικός Ήλιος», έχουμε μία λεπτομερή περιγραφή του δικού μας πλανητικού ήλιου, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι μάλλον στερεή γη παρά ένας ήλιος από πύρινο φως.

Αυτό το βιβλίο μας εξηγεί πως ο ήλιος που φωτίζει τη γη μας είναι στην πραγματικότητα «ένας τέλειος πλανήτης». «Όντας από φυσική και πνευματική άποψη άστρο, που γέννησε όλα τ’ άλλα, αποτελεί στην εντέλεια μία αντιπροσωπευτική σύνθεση των “παιδιών” του που το περιτριγυρίζουν. Με άλλα λόγια, σ’ αυτό το άστρο αντιπροσωπεύονται φυσικά και πνευματικά όλες οι μορφές ζωής που συναντώνται στις θυγατρικές γήινες σφαίρες, φεγγάρια και κομήτες. Μόνο που εδώ, ως προς την εξωτερική εμφάνιση και τις ιδιότητες, βρίσκονται πια σε τελειωμένη πρότυπη κατάσταση.

Αυτός ο ήλιος σαν πλανητικό σώμα αποτελείται από εφτά άλλους ήλιους, ο πιο μικρός μέσα στον πιο μεγάλο, όπως μια κούφια σφαίρα μπαίνει μέσα στην άλλη. Μόνο η τελευταία εσωτερική σφαίρα, που είναι ή καρδιά του ηλιακού πλανήτη, είναι συμπαγής σαν σώμα».

Οι εφτά σφαίρες χωρίζονται μεταξύ τους από μεσοδιαστήματα ατμόσφαιρας. Άνθρωποι με μαλακό, υλικό σώμα, κατοικούν μόνο στην επιφάνεια της εξωτερικής σφαίρας, την οποία βουνά και θάλασσες χωρίζουν σε εφτά διπλές ζώνες. Η πιο πλατιά ζώνη, στο μέσο, αποτελεί τον κυρίως ηλιακό κόσμο και παρουσιάζει τις πιο τέλειες μορφές ζωής. Οι επόμενες ζώνες (ή οι ανά δύο, πάνω και κάτω από τη μεσαία ζώνη), αντιστοιχούν σε έναν πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Εμφανίζουν δε τις μορφές ζωής που υπάρχουν στον κάθε πλανήτη σε τέλεια πια κατάσταση.

Αντίθετα, οι έξι εσωτερικοί ήλιοι δεν κατοικούνται από υλικούς ανθρώπους αλλά από «βασικά ηλιακά πνεύματα». Ο σκοπός τους είναι να ανέβουν από τον κατώτατο ήλιο μέχρι την εξωτερική ηλιακή σφαίρα, ακολουθώντας μία βαθμιδωτή πνευματική εξέλιξη. Όταν φθάσουν στον εξωτερικό ήλιο, παίρνουν τελικά υλική σωματική υπόσταση. Συχνά όμως επαναστατούν ενάντια στην τάξη και επιχειρούν ν’ ανέβουν με τη βία ή να δραπετεύσουν μαζικά. Στις «ηλιακές κηλίδες» βλέπουμε το φυσικό αντίκτυπο από τέτοιες βίαιες εκρήξεις των εξεγερμένων πνευμάτων. Αφού αιωρηθούν ελεύθερα για ένα μικρό διάστημα, ένα μέρος τους τουλάχιστον απορροφάται πάλι από τη δύναμη έλξης του ήλιου και οδηγείται πάλι στην κεντρική σφαίρα, την καρδιά του ήλιου.

Το φως του ήλιου, η γένεση και η υφή του

Σύμφωνα με τον Λόρμπερ, μόνο οι δυο μεγαλύτερες κατηγορίες κεντρικών ήλιων, οι ήλιοι του σύμπαντος των συμπάντων και οι κυρίως κεντρικοί ήλιοι, διαθέτουν δικό τους φως. Από πού προέρχεται λοιπόν η ισχυρότατη φωτεινή και θερμική ακτινοβολία των άλλων ήλιων, και κυρίως του δικού μας πλανητικού ήλιου;

Το ηλιακό φως, όπως γενικά το όλο φαινόμενο του φωτός και της φωτεινότητας, παραμένει ένα βαθύ μυστήριο για τη σημερινή επιστήμη. Όπως είναι γνωστό, ο υλιστικός 19ος αιώνας ερμήνευσε το φως σαν μία απλή κίνηση κυμάτων μέσα στον αιθέρα (θεωρία του Μάξγουελ), χωρίς όμως να μπορεί να αποσαφηνίσει τι είναι στην πραγματικότητα ο αιθέρας και αν υπάρχει καν. Ωστόσο, ένας μεταγενέστερος ερευνητής, ο νομπελίστας Μαξ Πλανκ, απέδειξε με αδιαφιλονίκητες παρατηρήσεις και υπολογισμούς, πως αυτή η υλιστική θεωρία δεν ευσταθεί. Διαπίστωσε πως το φως προέρχεται από τους ήλιους ή άλλες πηγές φωτός και πολλαπλασιάζεται υπό μορφή «κβάντων», δηλαδή σε μικρές ποσότητες ενέργειας ή ενεργειακούς σπινθήρες. Ο θεμελιωτής της θεωρίας της σχετικότητας, Άλμπερτ Αϊνστάιν, επαλήθευσε και συμπλήρωσε αυτή την επονομαζόμενη «κβαντική θεωρία» του Πλανκ. Είναι αξιοσημείωτο λοιπόν ότι και σύμφωνα με τον Λόρμπερ το φως μεταδίδεται από τους ήλιους σε κβάντα (ο Λόρμπερ τα ονομάζει «άτομα φωτός»). Πώς γίνεται αυτό;

Ακούσαμε πιο πάνω πως συχνά τα «βασικά ηλιακά πνεύματα» που βρίσκονται μέσα στις εσωτερικές ηλιακές σφαίρες ανεβαίνουν παράνομα ως την εξωτερική επιφάνεια του ήλιου. Πολλές φορές μάλιστα δραπετεύουν μαζικά. Ένα τμήμα τους, αυτά προφανώς που έχουν πιο αδύναμη θέληση, μετά από λίγο υποκύπτουν και πάλι στις ελκτικές δυνάμεις του ήλιου. Έχουν χάσει τη θέρμη τους και, ταπεινωμένα, οδηγούνται ξανά πίσω στην καρδιά του ήλιου.

Τι συμβαίνει όμως με τους υπόλοιπους «δραπέτες» που προφανώς έχουν ισχυρότερη θέληση; Τα πιο αυτοδύναμα και αχαλιναγώγητα απ’ αυτά τα πνεύματα, εκσφενδονίζονται σαν ένα τεράστιο κουβάρι, όσο γίνεται πιο μακριά από τον ήλιο. Η μία περίπτωση είναι να περάσουν σε μία καθαρά πνευματική υπόσταση. Αλλιώς απ’ αυτά τα «αποκυήματα του ήλιου» προκύπτουν νέοι κομήτες, απ’ όπου με τον καιρό σχηματίζονται νέα ουράνια σώματα (βλ. κεφ. 8).

Αντίθετα, τα κάπως πιο ήπια και ενδοτικά από τα πνεύματα που έχουν ξεφύγει, διαλύονται στα συστατικά τους μέρη. Ο λόγος είναι ότι στην ηλιακή επιφάνεια, χάρη στην ταχύτατη αξονική περιστροφή των ήλιων, έρχονται σ’ επαφή και τριβή με τα αγνά πνεύματα του αιθέρα. Τούτα εδώ είναι φορτισμένα με θεϊκή ενέργεια και περιβάλλουν τον ήλιο από παντού. (Είναι, με άλλα λόγια, το θείο Πνεύμα που γεμίζει το άπειρο, ή ο “εξωτερικός ζωτικός αιθέρας» του Θεού κατά τον Λόρμπερ). Οι σπίθες ζωής από τα ηλιακά πνεύματα, (οι οποίες προέρχονται από την ψυχή του Σατανά και «πεινούν» για Ζωή), ενώνονται με ασυγκράτητη ορμή με τους σπινθήρες του αγνού αιθέρα. Οι τελευταίοι, επειδή προέρχονται απευθείας από το Θεό, είναι γεμάτοι ζωτική ενέργεια. Και έτσι, από τους «πεινασμένους» σπινθήρες της ηλιακής ύλης και τους θεϊκούς αιθέριους που είναι φορτισμένοι μ’ ενέργεια προκύπτουν τα πρώτα, απειροελάχιστα φωτεινά «όντα», τα λεγόμενα άτομα φωτός. Σ’ αυτά τα άτομα φωτός, οι μεν σπινθήρες αιθέρα, που είναι φορτισμένοι μ’ ενέργεια, σχηματίζουν το θετικό πυρήνα, που είναι σαν ένας μικρός ήλιος. Αντίθετα, αρκετοί μαζί σπινθήρες ηλιακής ύλης που διψούν για ζωή, σχηματίζουν το αρνητικό εξωτερικό περίβλημα και παίζουν ένα ρόλο ανάλογο των πλανητών.

Έτσι λοιπόν τα φωτεινά άτομα που κατακλύζουν την ηλιακή ατμόσφαιρα φορτίζονται μ’ ενέργεια Ζωής κι Αγάπης από το Θεό. Αφού φορτισθούν μ’ αυτό τον τρόπο, εκσφενδονίζονται με φανταστική ταχύτητα στο άπειρο, υπακούοντας στο γνωστό πνευματικό και φυσικό νόμο της απώθησης. Και έτσι γεννιέται η φωτεινή, θερμική και ζωτική ακτινοβολία του ήλιου! Ας σημειωθεί ότι αυτή η ακτινοβολία είναι κατά πολύ ισχυρότερη στους κύριους κεντρικούς ήλιους που περιγράψαμε παραπάνω. Σε μικρότερο βαθμό παρουσιάζεται όμως και στους υπόλοιπους ήλιους. Σ’ αυτή την περίπτωση η ακτινοβολία τους ενισχύεται από τον αντικατοπτρισμό των ηλιακών ακτινών που προέρχονται από τους κύριους και τους γειτονικούς ήλιους πάνω στην ατμόσφαιρα.¹

Γύρω απ’ αυτά τα μυστικά του σύμπαντος οι μαθητές του Ιησού μαθαίνουν τα παρακάτω («Μ.Ε.Ι.» 3, 174):

«Ο ήλιος είναι κατοικήσιμος, και μάλιστα πυκνοκατοικημένος, ακριβώς όπως η Γη μας, μόνο που είναι ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερος από τη Γη. Η αιτία όμως του φωτός δεν βρίσκεται στην κατοικημένη ηλιόσφαιρα αλλά στον αέρα που την περιβάλλει. Αυτός εδώ, με την εντελώς λεία επιφάνεια του, τρίβεται συνεχώς με τον αιθέρα που τον περιτριγυρίζει. Έτσι παράγεται διαρκώς μια ανυπολόγιστη ποσότητα από ισχυρότατο φως αστραπής (δυναμικό ηλεκτρισμό τριβής). Κατά δεύτερο λόγο, συλλαμβάνει το φως από αμέτρητους άλλους ήλιους στον τεράστιο καμπύλο καθρέφτη του και το εκπέμπει και πάλι προς όλες τις κατευθύνσεις. Απ’ αυτήν τη φωτοβολία του ήλιου μας φωτίζεται και θερμαίνεται τόσο τούτη η γη, όσο κι άλλοι πολλοί πλανήτες.

Η θερμότητα ωστόσο δεν φθάνει μαζί με το φως στη γη, αλλά παράγεται εδώ επιτόπου. Όταν πέσει πάνω τους φως, τα φυσικά πνεύματα που ζουν στον αέρα, στο νερό και στη γη, αντιδρούν με μία ξέφρενη και έντονη δραστηριότητα. Ακριβώς αυτή η δραστηριότητα είναι που προκαλεί αυτό που εμείς αισθανόμαστε σαν θερμότητα.

Όσο αυξάνεται η δραστηριότητα αυτών των πνευμάτων, αυξάνεται και η θερμοκρασία. Και όπως το φως μπορεί V αυξάνεται απεριόριστα, έτσι μπορεί ν ανεβαίνει και η θερμοκρασία μαζί με το φως.

Τότε όμως θ’ αναρωτηθεί κανείς: ποιος μπορεί ν’ αντέξει μέσα στον ίδιο τον ήλιο; Αφού το φως εκεί είναι πιο ισχυρό από οπουδήποτε αλλού, κι η ζέστη αναγκαστικά δεν θα πηγαίνει πίσω! Μόνο που δεν είναι έτσι. Προς το εσωτερικό του ήλιου μόλις που διαπερνά το ένα εκατομμυριοστό από τη συνολική φωτεινή δύναμη του ήλιου. Γι’ αυτό πάνω στον ήλιο δεν είναι πολύ πιο ζεστά και πιο φωτεινά απ’ ό,τι εδώ στη γη μας και τα πλάσματα του Θεού επιβιώνουν εξίσου καλά εκεί όπως εδώ. Μόνο που εκεί δεν υπάρχει νύχτα, γιατί πάνω στον ήλιο τα πάντα κολυμπούν αδιάκοπα μέσα στο ολοδικό τους, άσβεστο φως».

«Όλοι οι ήλιοι, αρχίζοντας από το δικό μας ως τους πρωταρχικούς κεντρικούς ήλιους σε μεγαλύτερο βαθμό, χρωστούν στην αξονική περιστροφή το ηλεκτρικό, πύρινο φως τους, το οποίο στη συνέχεια ενισχύεται χάρη στον αντικατοπτρισμό. Για τον ίδιο σκοπό, το κάθε σφαιρικό περίβλημα περιστρέφεται επίσης γύρω από τον άξονά του, «ώστε ο εξωτερικός υμένας του να τρίβεται διαρκώς με τον αιθέρα που το περιβάλλει από πανιού και να παράγει μ’ αυτό τον τρόπο μία επαρκή ποιότητα ηλεκτρικής φωτιάς σαν της αστραπής. Αυτός ο ηλεκτρισμός αποτελεί την κυρίως θρεπτική ύλη για όλα αυτά τα ουράνια σώματα που βρίσκονται μέσα σ’ ένα τέτοιο περίβλημα. Διότι η τρομακτική ποσότητα αυτής της ύλης που παράγεται από την τριβή με τον εξωτερικό αιθέρα, γεμίζει όλο τον αιθέρα που περιέχεται και μέσα στο σφαιρικό περίβλημα. Επιπλέον, με την κίνηση των αμέτρητων ουράνιων σωμάτων μέσα σε μία σφαιρική κάψα, αυτή η ύλη τρίβεται με την ατμόσφαιρα που τα περιβάλλει και διεγείρεται εκ νέου, Αρχικά διαχέεται έτσι σε μεγάλες ποσότητες μέσα στις ατμόσφαιρες των ουράνιων σωμάτων. Στη συνέχεια, μέσα από τις ατμόσφαιρες περνάει στα ίδια τα ουράνια σώματα. Όσο μεγαλύτερο είναι ένα ουράνιο σώμα – π.χ. ενός ήλιου ή ακόμη καλύτερα ενός κεντρικού ήλιου- και όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα του, τόσο περισσότερη φωτεινή θρεπτική ύλη παράγει. Οι ήλιοι μάλιστα προσφέρουν το περίσσευμα τους στους πλανήτες.

Ακόμη πιο αποδοτική στην παραγωγή αυτής της ύλης, είναι η περιστροφή του μεγάλου Ανθρώπου της Δημιουργίας μέσα στο αιθέριο άπειρο. Η ταχύτητα με την οποία διαγράφει τους ασύλληπτους κύκλους του είναι τόσο φανταστική, που μέσα σε μία στιγμή καλύπτει την απόσταση χιλίων σφαιρικών περιβλημάτων. Κι ωστόσο, χρειάζεται εκατό εκατομμύρια ηλιακά έτη για να επιστρέψει στο σημείο εκκίνησης. Απ’ αυτό μπορείτε να σχηματίσετε μια ιδέα του πόσο μεγάλος είναι ο κύκλος τον οποίο επαναλαμβάνει αδιάκοπα. Εννοείται επίσης πως μ¹ αυτή την κίνηση όλα τα νεύρα και οι ίνες τους παίρνουν ανελλιπώς όση τροφή χρειάζονται. Σίγουρα από εδώ και εμπρός θα μπορείτε να διαμορφώσετε μια πιο σαφή ιδέα για τη Δύναμη, τη Σοφία και την Τάξη του Θεού».